De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
MrsLady schreef op 25-08-2021 om 16:14:
Goh wat raar dat kinderen in deze situatie enorm druk en opvliegerig zijn. Fijn dat je zo begripvol bent naar de kinderen gezien de situatie waarin ze zitten en dat je daarin niet alleen maar aan je eigenbelang denkt. Je zult als volwassene maar er boven moeten kunnen staan.
Dat zijn ze klaarblijkelijk niet alleen in deze situatie. Ik was huiverig ja en het is geen onwil, maar af en toe is het me echt even teveel dat geroep, geschreeuw, geruzie en werkelijk overal aan zitten. Ik vind het niet erg als ze ergens aan zitten, maar ze slepen alles overal naar toe en je moet goed opletten dat ze niet toevallig ergens een schaar vinden, een nietmachine, etc.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 16:16:
[..]
Dat zijn ze klaarblijkelijk niet alleen in deze situatie. Ik was huiverig ja en het is geen onwil, maar af en toe is het me echt even teveel dat geroep, geschreeuw, geruzie en werkelijk overal aan zitten. Ik vind het niet erg als ze ergens aan zitten, maar ze slepen alles overal naar toe en je moet goed opletten dat ze niet toevallig ergens een schaar vinden, een nietmachine, etc.
Ik denk dat jij beter af bent met een man die, als hij al kinderen heeft, ouder zijn. Ik lees dingen die jij niet wil maar die eigenlijk niet kunnen of wenselijk zijn als je met deze man blijft. Ik vind je heel neerbuigend doen over zijn kinderen en ex. Ga desnoods latten en koop in geen geval samen een huis.
Tickel schreef op 25-08-2021 om 16:21:
[..]
Ik denk dat jij beter af bent met een man die, als hij al kinderen heeft, ouder zijn. Ik lees dingen die jij niet wil maar die eigenlijk niet kunnen of wenselijk zijn als je met deze man blijft. Ik vind je heel neerbuigend doen over zijn kinderen en ex. Ga desnoods latten en koop in geen geval samen een huis.
Soms wel lastig natuurlijk al die verschillende inzichten. Sommigen vinden dat we juist wel samen een huis moeten kopen of huren, jij bijvoorbeeld weer niet. Ik ook niet. Ik vind dat een veel te groot risico nu.
De kinderen van de man van de vorige relatie waren ouder, maar dat ging ook niet goed. Van deze kinderen ben ik dan in elk geval nog overtuigd dat ze het niet kwaad bedoelen, maar gewoon niet beter weten.
Neerbuigend? Ik zeg zoals het is. Als het hartstikke voorbeeldige kinderen waren geweest, dan zou ik dat ook hebben gezegd. En contact één op één met de kinderen gaat op zich gewoon prima. Ze omhelzen me ook, aaien me, praten veel tegen me, etc.
Het beste was geweest iemand zonder kinderen. Maar je wordt verliefd op 'n persoon en dan heeft diegene kinderen. Iemand zonder kinderen op mijn leeftijd heeft vaak bewust geen kinderen. En dus vaak ook geen trek in kinderen van 'n ander, in dit geval mijn kinderen. Klinkt hard, maar is wel de realiteit.
Op dat vlak is mijn vriend wel hetzelfde, met dat verschil dat hij van mening is dat als je echt van iemand houdt de kinderen dan "erbij neemt" en er het beste van probeert te maken.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 16:16:
[..]
Dat zijn ze klaarblijkelijk niet alleen in deze situatie. Ik was huiverig ja en het is geen onwil, maar af en toe is het me echt even teveel dat geroep, geschreeuw, geruzie en werkelijk overal aan zitten. Ik vind het niet erg als ze ergens aan zitten, maar ze slepen alles overal naar toe en je moet goed opletten dat ze niet toevallig ergens een schaar vinden, een nietmachine, etc.
Nee, natuurlijk zijn ze dat niet alleen in deze situatie. Wel door deze situatie. Misschien je eens verdiepen in de ontwikkeling van kinderen en hoe dat verloopt als één van de hechtingsfiguren plotseling uit het leven verdwijnt. Leuk dat het geen onwil is, maar als ik jouw vriend was zou ik deze relatie onmiddellijk beëindigen aangezien er vanuit jou geen greintje begrip is voor de vreselijke situatie waarin deze kinderen door toedoen van hun beide ouders in terecht zijn gekomen en waar jouw vriend nog in wil compenseren wat er te compenseren valt.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 16:10:
[..]
Ik heb er niks aan om hier te gaan lopen tieren en schelden. Ik probeer zoveel mogelijk vriendelijk te blijven. Op sommige aantijgingen reageer ik maar niet.
Ja, ik kan redelijk afstandelijk zijn. Dingen ook zonder heel veel emotie bekijken. Mijn vriend is wat dat betreft anders. Soms begrijpen mensen, inclusief mijn vriend, me niet.
Bijvoorbeeld zoals hij geduld heeft met mijn kinderen. Ik zou dat niet kunnen met kinderen van iemand anders. Het stoort me al vrij snel. En dan zijn zijn kinderen ook nog eens enorm druk en opvliegerig. Ook in vergelijking met andere kinderen. Iets dat hij zelf overigens wel erkent, maar aan de andere kant weer constant verdedigd en "downplayed".
Het klinkt alsof je beter een relatie kan beginnen met een man zonder kinderen. Je kan niet verwachten dat een man het contact met zijn kinderen verbreekt. Jouw ex is geen betrokken vader en dat is diep triest. Je kan niet verwachten dat een andere man dat ook doet omdat de vader van jouw kinderen dat gedaan heeft.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 16:25:
[..]
Neerbuigend? Ik zeg zoals het is. Als het hartstikke voorbeeldige kinderen waren geweest, dan zou ik dat ook hebben gezegd. En contact één op één met de kinderen gaat op zich gewoon prima. Ze omhelzen me ook, aaien me, praten veel tegen me, etc.
Het beste was geweest iemand zonder kinderen. Maar je wordt verliefd op 'n persoon en dan heeft diegene kinderen. Iemand zonder kinderen op mijn leeftijd heeft vaak bewust geen kinderen. En dus vaak ook geen trek in kinderen van 'n ander, in dit geval mijn kinderen. Klinkt hard, maar is wel de realiteit.
Op dat vlak is mijn vriend wel hetzelfde, met dat verschil dat hij van mening is dat als je echt van iemand houdt de kinderen dan "erbij neemt" en er het beste van probeert te maken.
Jouw vriend heeft het, op dat vlak, in ieder geval wel beter begrepen. Jouw liefde voor hem lijkt voorwaardelijk.
Wasmachine schreef op 25-08-2021 om 16:31:
[..]
Het klinkt alsof je beter een relatie kan beginnen met een man zonder kinderen. Je kan niet verwachten dat een man het contact met zijn kinderen verbreekt. Jouw ex is geen betrokken vader en dat is diep triest. Je kan niet verwachten dat een andere man dat ook doet omdat de vader van jouw kinderen dat gedaan heeft.
Aan de ene kant is dat enorm triest geweest voor de kinderen en enorm lastig geweest voor mezelf, omdat ik alles alleen op kon knappen. Wat niet altijd meevalt.
Aan de andere kant is er ook geen gedoe met vakantieschema's, weekend hier en weekend daar, verschillende inzichten over opvoeding, school, etc.
Ik ben wel van mening dat iemand anders die rol over kan nemen. Zeker als de vader helemaal afwezig is.
Nooit een cent alimentatie ontvangen. Ook maar geen werk van gemaakt, omdat hij zich zo afzijdig houdt en in elk geval niet dwars ligt met schoolkeuze, aanvragen paspoort, etc. Kortom: alles waar je een handtekening voor nodig hebt.
Lekker uitmaken deze relatie, dat is beter voor alle partijen. Leg je focus op je eigen kinderen en leven. Probeer je financiële situatie wat beter op orde te krijgen, zodat je uitstapjes met je kinderen kunt maken zonder daarvoor de centen van een man nodig te hebben.
Ik zou niet meer daten met een man die kinderen heeft, want daar kan je duidelijk niet mee omgaan.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 16:04:
[..]
Ik zie het niet zitten om nog eens voor zo'n lange periode deze kinderen over de vloer te hebben. Ongeacht of die vloer nu ligt in mijn huis, mijn huurhuis, een gezamenlijk huis, zijn huis, een vakantiehuis, etc.
Het enige huis waar je ook maar iets over te zeggen hebt is je huurhuis. Al zou het voor mij,als ik je partner was, als een mes in mijn rug voelen.
In de andere huizen heeft hij net zoveel, zo niet meer, te zeggen.
Waarom wil je nog een relatie met deze man?
Granny71 schreef op 25-08-2021 om 16:39:
[..]
Het enige huis waar je ook maar iets over te zeggen hebt is je huurhuis. Al zou het voor mij,als ik je partner was, als een mes in mijn rug voelen.
In de andere huizen heeft hij net zoveel, zo niet meer, te zeggen.
Waarom wil je nog een relatie met deze man?
Ik kan het me niet veroorloven om het risico te nemen om het huurhuis op te zeggen, in andermans huis te gaan zitten en dan als het misgaat met twee kinderen op straat te belanden. Overigens gebruik ik dat het mijn huurhuis is ook niet als argument. Ik zie op deze manier langere vakantieperioden met zijn kinderen niet zitten. Ongeacht of dat in mijn huurhuis is of elders.
Ik hou van hem, het gaat goed met mijn kinderen en los van de discussies over zijn kinderen, gaat/ging het ook goed.
Daglichtlamp schreef op 25-08-2021 om 16:08:
[..]
En dus kunnen jullie de relatie beter beëindigen. Een relatie is niet haalbaar als kinderen niet welkom zijn.
Precies. Het is het een of het ander, TO. Je noemt het huis waar jullie samen wonen zélf 'mijn huis', dat heb ik niet verzonnen. En dan ook in de context dat jij meent te kunnen bepalen dat zijn kinderen niet meer over de vloer komen. Dan is het wel een beetje klaar, toch? Daar wil je niet aan, maar waaróm eigenlijk niet? Wat is jouw oplossing dan?
Rachel. schreef op 25-08-2021 om 12:34:
[..]
Ohw oops... same mind, had net soort gelijke gepost.
Ik ook, en toch zie ik geen antwoord.
TO, wat wil je nu eigenlijk met dit topic, behalve in cirkels van zelfverdediging blijven ronddraaien?
A12345 schreef op 25-08-2021 om 16:44:
[..]
Ik kan het me niet veroorloven om het risico te nemen om het huurhuis op te zeggen, in andermans huis te gaan zitten en dan als het misgaat met twee kinderen op straat te belanden. Overigens gebruik ik dat het mijn huurhuis is ook niet als argument. Ik zie op deze manier langere vakantieperioden met zijn kinderen niet zitten. Ongeacht of dat in mijn huurhuis is of elders.
Ik hou van hem, het gaat goed met mijn kinderen en los van de discussies over zijn kinderen, gaat/ging het ook goed.
Als jij echt zoveel van hem houdt accepteer je zijn kinderen, zij horen bij hem. Zou jij het als liefde ervaren als hij niets met jouw kinderen te maken wil hebben? Hij is goed voor jullie, als je deze relatie wil redden zal jij ook goed voor hem moeten zijn. Je denkt echt alleen maar aan jezelf.
A12345 schreef op 25-08-2021 om 16:44:
[..]
Ik kan het me niet veroorloven om het risico te nemen om het huurhuis op te zeggen, in andermans huis te gaan zitten en dan als het misgaat met twee kinderen op straat te belanden. Overigens gebruik ik dat het mijn huurhuis is ook niet als argument. Ik zie op deze manier langere vakantieperioden met zijn kinderen niet zitten. Ongeacht of dat in mijn huurhuis is of elders.
Ik hou van hem, het gaat goed met mijn kinderen en los van de discussies over zijn kinderen, gaat/ging het ook goed.
...en het feit dat je ze niet langere tijd in de buurt wenst te hebben. Gelukkig doe je zelf totaal niet aan 'downplayen'.
coolpack2 schreef op 25-08-2021 om 16:50:
[..]
Precies. Het is het een of het ander, TO. Je noemt het huis waar jullie samen wonen zélf 'mijn huis', dat heb ik niet verzonnen. En dan ook in de context dat jij meent te kunnen bepalen dat zijn kinderen niet meer over de vloer komen. Dan is het wel een beetje klaar, toch? Daar wil je niet aan, maar waaróm eigenlijk niet? Wat is jouw oplossing dan?
Er werd gevraagd wiens huis het is. Daarop heb ik gezegd dat ik het huis huur. Mijn huurhuis dus. En dan wordt er weer van gemaakt alsof ik dat constant zegt.
Mijn oplossing zou zijn dat zijn kinderen minder vaak hier komen of (en dat klinkt misschien tegenstrijdig) dat ze definitief naar hier komen, maar dat ik dan wel invloed heb op de opvoeding.
Dan ben je er in elk geval het grootste deel van de tijd zelf bij. Dat ben je niet met tijdens de vakantie of om het weekend. Dan heb je voor te dealen met het resultaat van de opvoeding door iemand anders.
