De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Chiquita schreef op 24-08-2021 om 09:53:
[..]
Als moeder daar wil blijven, om wat voor reden dan ook, mag ze toch. Laat die kinderen van 6 en 7 dan nu maar paar jaar bij vader wonen, die kan net zo goed zorgen.
Tuurlijk, dat is goed voor de ontwikkeling van de kinderen. Ze weer uit hun vertrouwde omgeving wegrukken omdat pa ze nu ineens wel wil.
En dan over een paar jaar mogen ze weer terug naar moeder?
Meesje schreef op 24-08-2021 om 10:11:
Waar die kinderen wonen, waar hun moeder woont, hoeveel allimentatie hun vader betaald, hoe ze de kinderen opvoeden; daar hebben we niks mee te maken. Die mensen hebben hier geen topic geopend en vragen niet om onze mening.
Hoe TO met de situatie omgaat, daar kunnen we wel wat van vinden. Ze vraagt hier immers zelf om advies. En dan zullen sommige reacties tegenstrijdig zijn. Aangezien iedereen verschillend is en vanuit zijn eigen perspectief een mening vormt. Als ik hier vraag of ik een rok of een broek zal aantrekken zal ik al tegenstrijdige adviezen krijgen. Dat is nu eenmaal hoe een forum werkt. Je kunt moeilijk van reageerders verwachten dat ze één consequente visie uiten. En soms verandert een mening ook obv de reacties van TO en door het beloop van het verhaal. Ik adviseerde eerst een broek, maar nu het 32 graden wordt is een rok mss luchtiger. Zoiets.
Precies.
Chiquita schreef op 24-08-2021 om 09:53:
[..]
Als moeder daar wil blijven, om wat voor reden dan ook, mag ze toch. Laat die kinderen van 6 en 7 dan nu maar paar jaar bij vader wonen, die kan net zo goed zorgen.
Je kunt die kinderen toch niet zomaar bij hun moeder wegnemen?? Moeder en kinderen hebben daar hun leven, de vader in de eerste instantie ook maar die koos er zelf voor om ergens anders te gaan wonen waardoor hij zijn kinderen een stuk minder zag, dan kan je het niet maken om ze weg te halen bij hun moeder en hun vertrouwde omgeving alleen maar omdat je nu opeens hebt besloten dat je toch wel deel van hun leven wil zijn. Als je het goed wil doen zoek je samen met de moeder naar een oplossing die voor beiden en de kinderen past, wat TO wil is niet van belang.
Granny71 schreef op 24-08-2021 om 10:11:
[..]
Tuurlijk, dat is goed voor de ontwikkeling van de kinderen. Ze weer uit hun vertrouwde omgeving wegrukken omdat pa ze nu ineens wel wil.
En dan over een paar jaar mogen ze weer terug naar moeder?
Ik wordt oprecht verdrietig van deze situaties, kinderen zijn altijd de dupe einde van de dag. Kinderen hebben niet gevraagd om op de wereld gezet te worden en vervolgens naar hut en her gesleept te worden door beslissingen van volwassenen in het leven. Het minste wat je kunt doen is de kids verlichten. Maar ik zie dat dat geen prioriteit heeft in deze situatie. Dat raakt me.
Kinderen zijn schone zielen die getekend voor het leven worden door beslissingen, en de stof die achter blijft mogen ze later wanneer ze groot zijn zelf oprapen. 💔
We moeten allemaal wat meer naar de kids kijken, the next generation, wij volwassenen horen hun voorbeeld te zijn, hen het beste te bieden en dan heb ik het niet alleen over een dak boven hun hoofd en eten. we zijn er niet zuinig mee. En in dit verhaal zie ik dat ook weer.
En het hoeven niet je eigen kids te zijn omdat te voelen. Het is onze verantwoording als volwassenen, nogmaals hun zijn erg belangrijk en de volgende generatie.
A12345 schreef op 24-08-2021 om 00:31:
[..]
Ik denk dat het van zijn kant wel over is. Hij negeert me vooral, irriteerde zich aan mijn onverschilligheid en als we samen zitten is het lang stil. Om dan daarna een triviale opmerking te maken zodat het niet helemaal stil blijft.
Is veel met zijn kinderen bezig, met het huishouden (komt nogal demonstrief over). Tegen mijn kinderen doet hij volkomen normaal maar tegen mij niet.
Hij gaat ze nu niet laten gaan om ze dan maanden niet meer te zien. Dat is me wel duidelijk.
Wat dat laatste betreft kan ik alleen maar denken: hehe, eindelijk. Dat jij, nota bene zelf moeder, dat niet lijkt te denken blijf ik onbegrijpelijk vinden.
A12345 schreef op 24-08-2021 om 08:04:
[..]
Wat een onzin. Heb nog geprobeerd het te redden met dat hij zo vaak als hij wil daar zijn kinderen mag gaan zijn maar hij blijft maar vallen over dingen die in een gefrustreerde bui zijn gezegd.
Ik zou het voor mezelf en bovenal mijn kinderen niet veilig vinden als heftige uitspraken weggewuifd worden als gezegd in een 'gefrustreerde bui'. Dat vind ik echt te makkelijk.
A12345 schreef op 24-08-2021 om 08:16:
[..]
Née. In elk geval niet zo’n lange periode als nu.
Daar viel hij over. Hij wil niet alleen maar daar tijd met zijn kinderen doorbrengen en zei iets van dat hij in de zomer niet een maand gedwongen op de camping gaat zitten. En hoe ik het in mijn hoofd haal om zulke eisen te stellen.
Ik denk niet dat dit een constructief gesprek is geweest dat vanuit (relatieve) rudt ontstond, dus dan schiet het per definitie al bijzonder weinig op met het zoeken van oplossingen.
Het advies om vader alleen met de kinderen af te laten spreken is niet tegenstrijdig. De kinderen hebben hun vader opeens maanden niet gezien, daardoor hebben ze nu alle tijd en aandacht nodig. Het contact met de nieuwe partner moet rustig opgebouwd worden voor beide partijen.
A12345 schreef op 24-08-2021 om 00:31:
[..]
Ik denk dat het van zijn kant wel over is. Hij negeert me vooral, irriteerde zich aan mijn onverschilligheid en als we samen zitten is het lang stil. Om dan daarna een triviale opmerking te maken zodat het niet helemaal stil blijft.
Is veel met zijn kinderen bezig, met het huishouden (komt nogal demonstrief over). Tegen mijn kinderen doet hij volkomen normaal maar tegen mij niet.
Hij gaat ze nu niet laten gaan om ze dan maanden niet meer te zien. Dat is me wel duidelijk.
dat is dan toch al een duidelijk signaal van zijn kant? Ik zou er niet op willen wachten totdat ik aan de kant gezet zou worden maar zelf voorstellen er maar mee te stoppen. Natuurlijk zal het pijn doen maar zo doorgaan werkt voor niemand.
A12345 schreef op 24-08-2021 om 08:16:
[..]
Née. In elk geval niet zo’n lange periode als nu.
Daar viel hij over. Hij wil niet alleen maar daar tijd met zijn kinderen doorbrengen en zei iets van dat hij in de zomer niet een maand gedwongen op de camping gaat zitten. En hoe ik het in mijn hoofd haal om zulke eisen te stellen.
Ik kan me goed voorstellen dat hij de kinderen ook geregeld in Nederland wil zien en niet alleen waar ze wonen. En hij wil ze blijkbaar ook gewoon thuis laten komen en niet samen met hen elders verblijven (al zou ik dat op zich niet slecht vinden omdat ze dan zijn aandacht voor hen alleen hebben).
Chiquita schreef op 24-08-2021 om 09:53:
[..]
Als moeder daar wil blijven, om wat voor reden dan ook, mag ze toch. Laat die kinderen van 6 en 7 dan nu maar paar jaar bij vader wonen, die kan net zo goed zorgen.
Dat wil TO dus niet. Want ze wil zijn kinderen niet over de vloer. Dus tja, hoe moet het dan?
Nog los van dat het voor kinderen beter is als ze beide ouders in de buurt hebben. Vergeet niet, pa is degene is vertrokken en zijn ex en kinderen in dat verre land heeft achtergelaten.
A12345 schreef op 24-08-2021 om 09:31:
[..]
Een week per maand zou ik heel graag willen proberen. Beter dan helemaal niet meer. Om de week lijkt me niks en denk ook niet dat hij om de week op en neer wil gaan rijden.
Hij moet ervaren wat voor hem haalbaar is, om de week kan misschien inderdaad teveel zijn ivm de reistijd. Of 2 weken daar en 2 weken hier.
Wasmachine schreef op 24-08-2021 om 11:55:
Het advies om vader alleen met de kinderen af te laten spreken is niet tegenstrijdig. De kinderen hebben hun vader opeens maanden niet gezien, daardoor hebben ze nu alle tijd en aandacht nodig. Het contact met de nieuwe partner moet rustig opgebouwd worden voor beide partijen.
Het is de toon die de muziek maakt. Als een dergelijk voorstel op tafel wordt gelegd in een open, oriënterend gesprek, is het gewoon één van de mogelijkheden die je gezamenlijk kunt overwegen. Als het de vader wordt medegedeeld onder het motto ‘hier komen ze er niet meer in want ze zijn onhandelbaar en jij bent een slappe zak’ wordt het begrijpelijkerwijs totaal anders ontvangen.
TO heeft zich hier als een dwingende persoonlijkheid gepresenteerd, iemand die ervan uitgaat in alles gelijk te hebben en die oprecht niet lijkt in te zien hoe schadelijk dat is voor relaties. We kunnen natuurlijk niet weten of het ‘in het echt’ ook zo gaat. Maar als dat het geval is, is een evenwichtige, gelijkwaardige relatie onmogelijk. Dat is verdrietig voor alle betrokkenen, en vooral voor de kinderen van TO, vermoed ik.
Coreopsis schreef op 24-08-2021 om 12:33:
[..]
Dat wil TO dus niet. Want ze wil zijn kinderen niet over de vloer. Dus tja, hoe moet het dan?
Nog los van dat het voor kinderen beter is als ze beide ouders in de buurt hebben. Vergeet niet, pa is degene is vertrokken en zijn ex en kinderen in dat verre land heeft achtergelaten.
nee, moeder koos ervoor om in een land achter te blijven waar ze geen familie heeft, geen werk, en de kinderen geen toekomst !
Als moeder daar wil blijven, om wat voor reden dan ook, mag ze toch. Laat die kinderen van 6 en 7 dan nu maar paar jaar bij vader wonen, die kan net zo goed zorgen.
Dat wil TO dus niet. Want ze wil zijn kinderen niet over de vloer. Dus tja, hoe moet het dan".
Ik meen toch gelezen te hebben dat TO kinderen wel over de vloer zou willen, maar dat de kinderen dan iets 'normaler' gaan reageren op anderen, dat zal echt wel gaan gebeuren als hun leven weer in een ritme zit (alhoewel ik 't eens ben met anderen die zeggen dat vader beter met kinderen dan eigen woonruimte kan hebben),
Chiquita schreef op 24-08-2021 om 13:35:
[..]
nee, moeder koos ervoor om in een land achter te blijven waar ze geen familie heeft, geen werk, en de kinderen geen toekomst !
[..]
Dat wil TO dus niet. Want ze wil zijn kinderen niet over de vloer. Dus tja, hoe moet het dan".
Ik meen toch gelezen te hebben dat TO kinderen wel over de vloer zou willen, maar dat de kinderen dan iets 'normaler' gaan reageren op anderen, dat zal echt wel gaan gebeuren als hun leven weer in een ritme zit (alhoewel ik 't eens ben met anderen die zeggen dat vader beter met kinderen dan eigen woonruimte kan hebben),
Dit was het land waar ze woonden toen ze gingen scheiden en waar de kinderen net een leven hadden opgebouwd. Dat TO zo negatief is over dit land betekent niet dat het allemaal negatief is. Ik denk dat de moeder dit het beste zelf kan inschatten, er zullen vast redenen zijn waarom zij daar wil blijven.
Ergens is het vreemd om hier te veel op in te gaan. De man van TO is degene die heeft besloten te vertrekken. Het ligt meer voor de hand om vraagtekens te plaatsen bij die beslissing. Hij heeft zijn kinderen achtergelaten in een ander land 
