Bedankje
voor de mensen die ons geholpen hebben met de verhuizing houden we zaterdag een etentje en we geven ze een cadeaubon. Er waren ook een neef van 13 en een van 10 bij. deze laatste heeft vooral lekker gespeeld en niet echt veel geholpen. Nu zijn we van plan de neef van 13 ook een bon te geven maar de neef van 10 niet. Ik vind dat hij dat gewoon moet accepteren omdat hij nu eenmaal jonger is en minder gedaan heeft. Ik weet dat mijn zus hier moeite mee zal hebben en dat zij het zielig vindt voor haar jongste.
Wat een beetje meespeelt is dat het toch al zo is dat de jongste nogal verwend wordt; in die zin dat hij goed is in manipuleren en hierin veel bevestigd wordt, met name door zij moeder. Ik irriteer me daaraan, boodschappen daarover komen moeizaam aan.
Kan ik een compromi bedenken, geef ik jongste neef gewoon niets of hetzelfde als zijn broer (waar ik eigenlijk niets voor voel). Mijn zoon, die van leeftijd van jongste is, krijgt ook niets en man denkt er over net als ik: jongste neef niets geven. Hij is in die zin nog sterker dan ik en vindt dat ik me er helemaal niet druk over moet maken.
Dit neefje
is aanwezig geweest bij de verhuizing en komt ook nu bij dit etentje omdat zijn ouders jullie hebben geholpen en hij nu eenmaal niet alleen thuis kon blijven, toch? Dus ook hij heeft in die zin zijn 'offers' gemaakt en ik denk echt dat je teveel van kinderen van tien verwacht wanneer je het hebt over 'helpen' bij de verhuizing. Het lijkt me dat dit meer je irritatie over zijn opvoeding is die spreekt dan dat je argumenten reeel zijn. Het kind is tien, tuurlijk speelt hij meer dan dat hij helpt bij jouw verhuizing! Geef beide kinderen een bon, of geef beide kinderen geen bon, maar ga niet je irritatie over de opvoeding van je zus uitspelen over de rug van een ventje van tien.
Eens met dynastie
Ik sluit me geheel aan bij Dynastie,en je kunt natuurlijk ook het gezin in geheel een bon geven.
Groetjes,Bastet
Niet overslaan
Als het om één kind ging zou ik hem zeker niet overslaan, al heeft hij meer gespeeld dan gewerkt. Lijkt me logisch voor een 10 jarige dat hij gaat spelen tussendoor en ik kan me voorstellen dat hij het als "niet eerlijk" gaat zien. In zijn beleving heeft hij misschien wel heel hard a la 10-jarige gewerkt. En anders inderdaad oplossen met per gezin een bon geven. Alle volwassenen hebben waarschijnlijk ook niet precies even veel gedaan. Succes met het oplossen van je "probleem".
Eens
Eens met Maggietel, een 10-jarige zal meestal minder doen dan een 12-jarige,maar het is wel sneu als zijn broertje wel iets krijgt en hij niet.
Onderscheid...
moet mogen toch? Ik geloof dat ik voor jongste dan wel een kleinigheid zou doen, een zak snoep ofzo (daar maak je mijn 10jarige blijer mee dan met een bon 
) en daarbij de mededeling dat het gezellig was dat hij ook aanwezig was. Bij de anderen is het een duidelijke blijk van dank voor de hulp, zo heeft eenieder wat hem 'toekomt'?
Groet Terpi
Onderscheid oke maar
misschien haal je je meer gedoe op de hals door dat onderscheid te maken dan door ze gewoon allebei iets te geven. De extra kosten maakt dan ook niet meer uit en je hebt er geen onnodige ruzie door. Ik ben het eens dat je irritatie over het kind of de opvoeding hier niet in mee moet laten spelen. Dan had je niemand moeten laten helpen van het gezin (wel de lusten maar niet de lasten)
Terpi
Onderscheid moet in principe wel mogen, maar ik zou het in dit geval gewoon niet doen. Zoals koentje al zegt, de irritatie over de opvoeding van dit jongetje speelt behoorlijk mee, en ik zou dat gewoon niet op deze manier uitvechten. De tienjarige heeft op zijn manier geholpen, op zijn manier offers gebracht en ook gespeeld. Ga je dan een prijskaartje hangen aan de 'hulp' van die tienjarige? Ik vind persoonlijk het feit dat hij aanwezig was en heeft zitten spelen i.p.v. iedereen voor de voeten te lopen al een bedankje waard . Ik zou gewoon echt niet mijn ongenoegen over andermans opvoeding op deze manier tonen, dat jongetje heeft op zijn manier zijn best gedaan.
Eens met dynastie, maggietel en reina
geen onderscheid maken, je haalt je meer gedoe op je hals dan dat je bon evt waard is.
Per gezin
Ik zou in dit geval ook per gezin wat doen is net zo leuk en scheelt een hoop gezeur
Veel te zwaar
Dit wordt een veel te zwaar issue zo. Het is een bedankje, een aardigheidje. Maak er niet meer van dan het is.
Een etentje is al mooi genoeg, en als er ook nog een bon bij moet, geef dan één bon en zeg er nadrukkelijk bij dat die voor jullie allemaal is als dank voor de hulp. Klaar.
Groet, Ellen
Wat een goed idee
Om het inderdaad per gezin te doen, dat maakt het minder persoonlijk. Het is inderdaad dat iedereen sowieso verschillend werkt en meer of minder doet. Iedereen bedankt
Koentje.
Wat vind je van de gedachte dat je eigenlijk op deze manier weer een boodschap wilde overbrengen over de opvoeding en het gedrag van neefje ?
Dat de boodschap die je hierover kwijt wilt aan je zus moeizaam aankomt is wellicht omdat je zus die boodschap niet wil horen ?
Ik zou trouwens als moeder van de tienjarige goed nijdig zijn als er van mijn kind verwacht werd dat hij mee zou helpen met een verhuizing. Ik vind het al heel wat dat hij lief aan het spelen is gegaan.
M.
Koentje
Rembrand schreef: "Ik vind het al heel wat dat hij lief aan het spelen is gegaan."
Ik ook!
In die zin zou ik neefje ook een bedankje geven.
Mijn dochter is wel jonger (7 j.) maar als wij hier een of andere grote klus hebben (=verhuizing & verbouwing), vind ik het al heel wat als zij alleen rustig gaat spelen zodat wij aan het werk kunnen. Dit ervaar ik ook als hulp!
In jouw situatie denk ik dat de beste oplossing is de eerder genoemde 1 bon per gezin, dan bespaar je jezelf een heleboel gedoe achteraf.
veel succes!
Rembrand
Je moet de zaken niet omdraaien!
Ik verwacht helemaal niet van hem dat hij meehelpt, maar bedank de mensen die dat wel hebben gedaan!
Meer niet.
Een kind van 10 kan overigens wel degelijk iets doen als hij wil, maar hij wilde niet. Thats it, dat mag hij zelf weten. En of je dat met een kind van 7 moet vergelijken, daar zit wel verschil tussen vind ik.
Mijn eigen zoon van 10 was een stuk behulpzamer. Het gaat natuurlijk voor een deel om zijn spullen, maar oke.
En ja, ik denk dat ik beter rechtsstreeks met mijn zus kan praten erover dan op die indirecte manier een boodschap over zien te brengen.
Sorry
maar ik vind in jouw reactie nog al veel ergernis terug over je neefje. Misschien verwend je zus hem te veel, maar projecteer dat niet op hem maar op je zus. Het is nog een kind. (komt eigenlijk neer op de reacties hierboven) Doe er je voordeel mee!
Koentje
Ik heb het idee alsof je eigenlijk graag had gewild dat je neefje ook flink mee had geholpen tijdens de verhuizing in plaats van zitten te spelen. Persoonlijk vind ik het echt niet raar dat een 10jarige niet echt geinteresseerd is om oom en tante te helpen verhuizen en er vlug genoeg van heeft. Ik zou het inderdaad al mooi hebben gevonden als ie rustig ging spelen. Maar misschien dat je van hem minder kan hebben omdat je sowieso je al vaker ergert?
Maylise
Zo zijn onze manieren
Tja, zo hecht zijn wij met elkaar dat we ook opvoedingskwesties met elkaar bespreken en elkaar in die zin ook bekritiseren. Meestal hebben we daar beiden veel aan. Mijn zus is daarbij enkele jaren geleden gescheiden. Haar man neutraliseerde een hoop, maar nu worden de tegenstellingen tussen hun erg groot en vind ik dat mijn zus te ver doorschiet. En omdat ik zie dat het gewoon niet goed gaat met neef; dat hij zelfs enigzins belemmerd wordt in zijn ontwikkeling tot een zelfstandige jongen, vind ik het belangrijk om mijn zus dat te doen inzien. Daar mag jij van denken wat je wil, maar zo gaan wij met elkaar om.
Mijn eigen zoon, met ADHD heeft een heel specifieke opvoeding nodig en de keuzes die je daarin maakt zin soms ingewikkeld. Ik ben blij dat zij zich zich daar regelmatig mee bemoeit en niet alleen als ik dat vraag. Soms gebeuren er nu eenmaal dingen die je zelf niet goed ziet en die zij dan voor mij verheldert. Iets wat anderen misschien ook wel eens zullen zien, maar die niet durven zeggen tegen mij. Wij hebben die band dat we dat juist wel zeggen. We zijn daar allebei, niet op dat moment altijd blij mee, maar heel vaak dan wat later wel.
Koentje
Wat heeft opvoeding met een verhuizing te maken, hij was er toch bij. Omdat zijn ouders jullie moesten helpen, moest hij zich aanpassen. Een aardigheid is dan wel op zijn plaats, en niet zijn broer lekker wel, maar jij niet. Of heeft hij bijvoorbeeld lopen klieren of verstoren. En ik zou de opvoed kwestie op een ander manier aan de orde stellen en niet over de rug van een 10 jarige, zo lekker puh! jij krijgt niks, en doet het pijn!!
wat schieten we hier nu toch mee op..
