Kind gaat op kamers
Na 20 jaar bij ons gehad te hebben, gaat ze morgen op eigen benen staan. Na onze middelste die in september al vertrok naar het buitenland gaat nr 2 de deur uit. En weer vindt ik het moeilijk.
Regelmatig ergerde ik me aan haar gehang op de bank, de rotzooi die ze achterlaat en het is ook prima dat ze op kamers gaat.Maar toch.. Ik sluit een periode af en heb er moeite mee. Heb soms heimwee naar de meiden die nog allemaal thuis waren en de gezelligheid die ze met hun vrienden en vriendinnen mee namen. De maaltijden waar uitgebreid de foute leraren werden besproken en de laatste nieuwtjes.
Morgen gaat ze op kamers en ik zal er mee moeten dealen.Los laten dus.
Moederkloek hier
Het gaat snel he, ik zie er ook zo tegenop als de eerste het huis uit gaat. En dat gaat dit jaar gebeuren.
Maar het zal wel wennen, alles went toch?
En op kamers, betekent meestal wel in het weekend thuis!
Hier ook niet in de weekenden thuis
'En op kamers, betekent meestal wel in het weekend thuis! "
Mijn kinderen wonen allebei bij ons in de stad op kamers, op fietsafstand (max 10 minuten).
oudste (22) sinds 3 jaar en jongste (18) sinds 5 maanden.
Geen enkel weekend meer thuis geweest, want thuis is nu elders en je gaat toch niet bij je ouders slapen als je zo dichtbij woont......
Oudste komt regelmatig even aanwippen, soms 2x per week, soms twee weken niet. FF bakkie thee, bijkletsen, soms mee-eten (afhankelijk van wat de pot schaft). Jongste hebben we grof geschat 6 keer gezien (incl kerst en een verjaardag). Hij heeft het erg nodig om op zn eigen benen te staan, belt zo nu en dan wel met vraagjes als: waar kocht je die en die spullen altijd? hoe lang moeten aardappels koken, maar ook dat gebeurt minimaal.
Soms vind ik het lastig en mis ik ze heel erg. Meestal geniet ik ook van de manier waarop man en ik nu samenleven, onze eigen dingen doen. En geniet ik dubbel als een van de kinderen weer eens langs komt.
Zo hoort het te gaan volgens mij.: kinderen die hun eigen leven gaan leiden, en weten dat als het nodig is we voor ze klaar willen staan en tegelijkertijd weten dat wij ook een leven hebben.
J@comijn
Het zal zeker wennen zijn, maar het is ook heel leuk! Als ze dan weer thuis langs komt is dat echt quality-time, want ze komt dan echt voor jullie, althans dat is mijn ervaring. Sterkte, joh!
Zat er heel lang aan te komen
Ze is al ruim een jaar op zoek, elke keer als ze een kamer aangeboden kreeg krabbelde ze toch weer terug
Denk dat ze het zelf toch ook wel eng vindt. Ze hing altijd erg aan ons en aan haar vrienden hier in het dorp. Ben ook heel benieuwd hoe ze een nieuw leven gaat opzetten in een vreemde stad waar ze eigenlijk niemand kent.
Ik verheug me op de weekenden, zeker als dochter nr. 2 ook weer terug is uit Spanje.
Spannend
lijkt me een vreemde ervaring,je groeit er naar toe,maar als het dan zover is ,is dat toch vreemd.
geniet nog even van haar laatste avondje thuis!en daarna,inderdaad loslaten!
J@comijn
Ga je helpen verhuizen? Leuk en spannend voor dochter en wennen voor dochter en ook voor jou ja. Is ze de laatste die het nest verlaat? Ik hoop dat 't snel went en dat je dubbelop geniet van de weekenden straks. De weekenden dat er dochters thuis zijn, ervaar ik inderdaad als quality-time, heerlijk.
Loslaten valt niet mee
zeker de eerste tijd niet.
Maar als je eenmaal ziet dat ze een mooi eigen leven opbouwen, dan kun je je voldaan voelen dat je opvoeding tot een goed einde is gekomen, tegen wil en dank 
In het begin is het raar, geen slingerende zooi meer, je was er zoveel jaren aan gewend - maar ook wel héérlijk!
Een ander verhaal is hoe je je eigen leven gaat invullen als die boeiende tafelgesprekken verleden tijd zijn Ga je nu met je partner foutee collega's bespreken?
Verder: je moet onder ogen zien dat je eerste jeugd nu echt voorbij is. Je gezin is/gaat de deur uit. En dan nu deel 2. Of 3? Het is maar net hoe je telt.
tonny
Tafelgesprekken
Dat zeg je nou he Tonny, maar wij zeggen dat inderdaad wel eens tegen elkaar: wáár hadden we het eigenlijk over vóórdat we kinderen hadden? Ik zie ons al zitten zwijgen 
)))
Tirza
Jaja tirza
De tijd waarin je nog geen kinderen had is enorm ver weg in een ver verleden. Je was toen allebei 'andere mensen'. Jong. Fit. Vol plannen voor de toekomst. Verliefd. Energiek.
Niet dat het in de legenest-periode één doffe ellende is, gelukkig niet, maar even wennen is het wel! Kinderen, zeker oudere kinderen, vullen, versieren en ontsieren een groot deel van je dagelijks bestaan.
tonny
Verdrietig
Onze oudste zoon woont sinds een week op kamers en onze jongste heeft planen om naar Londen te verhuizen en daar te gaan werken, binnen nu en een paar maanden wel te verstaan...... Ik ben echt stikverdrietig. Dat ze uitvliegen, oke. Met oudste gaat het prima, leuke kamer, heeft het naar zn zin, was er ook aan toe. Is nu het weekend thuis en dat is zo gezellig! Maar dat ik nu misschien in een tijdsbstek van een paar weken/maanden met een leeg nest zit, het idee vliegt me naar de keel.
Daar gaat ze..
Gisteren overhuist en morgen gaat ze dan echt.
Zoals ik al gezegd heb is onze middelste in september vertrokken naar Spanje. We hebben nog een kind thuis dus we kunnen iig langzaam afbouwen. Wat Tonny vertelt herken ik wel. Ik heb het gevoel dat wij een nieuw evenwicht moeten gaan zoeken in onze relatie. De 1e keer dat wij zaterdag met z'n tweeen thuis waren voelde we ons de koning te rijk maar nu we bijna elke zaterdag met z'n tweeen zijn en het luxe-gevoel wat verdwenen is moeten we toch gaan kijken hoe we onze vrijetijd gaan invullen nu we niet meer hoeven te rijden naar wedstrijden, feestjes, of dochters die perse willen gaan winkelen omdat er nu iets leuks gekocht moet gaan worden.
Gaat wel lukken maar het is idd wel zoeken
Je kinderen worden zelfstandig, daar zijn wij zo'n 20 jaar mee bezig geweest. Moest toch wel even slikken als je de kamer dan zie waar je ze aflevert. Ze heeft thuis een kamer die twee keer zo groot is.
Ik zal proberen me te beheersen om niet gelijk maandagavond al te gaan bellen hoe het gaat
Mijn dochter ook deze zomer!
Beste j.comijn,
En? Is ze nu weg? Je huis leger en stiller?
Ik zal er ook aan moeten geloven deze zomer; mijn dochter van 20 gaat met vriendje in Leiden wonen. Ze studeren daar allebei aan de Universiteit, dus ze zijn het heen- en weergereis aardig zat nu, na twee jaar...
Het is mijn enige dochter (heb nog een zoon) en het was nou juist zo prettig, zo'n meid in huis. Ze hielp met koken als ik laat van mijn werk thuiskwam, we deden soms boodschappen samen, gingen winkelen, etc. Ik besef dat daar een einde aan gaat komen maar mis het bij voorbaat nú al!
Vertel vooral hoe het je bevalt enne..sterkte ermee!
Arme j.
Ik ken het gevoel als de dag van gister. Pas nu wordt die navelstreng echt doorgeknipt. De gedachten dat je alles nu helemaal los moet laten is eng. Heel eng. Maar ze gaat het redden~, zoals wij het ook hebben gered. Gelukkig hebben ze allemaal een mobiel. De eerste week smste ik ook iedere dag met een smoesje om maar iets te horen en niet te hoeven bellen. Je wilt tenslotte ook niet je eigen gemis zo duidelijk overbrengen naar haar
Het went kan ik zeggen, en als ik nu heel eerlijk ben en ze zijn beiden thuis dan ben ik ook erg blij dat ze weer naar hun eigen stekkie gaan en hier de rust weer is hahahaha. Dit zeg ik natuurlijk ook nooit he.
Je relatie is een ander verhaal. Alleen al koken voor 2 personen ipv minstens 4. Geen rekening meer houden wat je kinderen graag lusten maar doen wat je zelf wilt. Toen iedereen nog thuis woonden en het kwam voor dat we met zijn 2tjes waren vond ik het de moeite niet om voor ons te koken en werd het iets halen. Dat kan dus nu niet meer.
Wij moesten elkaar best weer vinden op een bepaalde manier. De kinderen waren er tenslotte altijd bij, zeker als ze groot zijn en later naar bed gaan dan jijzelf.
Het wennen aan vakanties, ook met zijn 2. Je hebt andere doelen en andere bestemmingen. Het toch wel aanpassen naar je kinderen vervalt helemaal.
Gelukkig doen we weer veel met zijn 2en. Dat kunnen de meest simpele dingen zijn als boodschappen doen en het huishouden. Je bouwt weer opnieuw een relatie met je partner op zonder kinderen en gelukkig kunnen we nog samen enorm lachen en genieten we van elkaar.
Sterkte
Jacomijn, veel sterkte vandaag! En weet, ze woont nu dichtbij mij
Ook hier hebben we de langste tijd gehad met de zonen. Vrijdag werden ze 17, ikzelf ging een week na mijn 17de verjaardag het huis uit. Ik moet er toch nog niet aan denken dat ze nu al zouden vertrekken! Wat snap ik nu mijn moeder goed, die echt niet wilde dat ik naar Amsterdam vertrok, maar vond dat ik wel 5 km. van huis de opleiding kon volgen. Na wat onderhandelen werd het Zeist, een mooie gulden middenweg
Heb het gisteren nog met de jongens erover gehad, voorlopig hoeven ze nog helemaal niet weg zeggen ze!
Van mij mogen ze nog een paar jaartjes blijven
Groetjes, Minet
Jacomijn
Wennen is het zeker, maar het komt goed met die dame van jou. De tip van Lis@ vind ik een heel goede, gewoon even sms-en. Niks mis mee
Het zal wel wennen hoor
ze is vanmorgen stilletjes vertrokken, past helemaal bij haar. Wij moesten werken en ze bleef net zo lang in bed liggen totdat wij weg waren.
Vanmiddag belde ze dat de tv het iig deed(heel belangrijk) en vanavond zal ik haar nog een klein sms-jes sturen
Ik was zelf 17 toen ik op kamers ging, en dat ging idd ook goed. Al was het een zusterhuis. Vind ik nog wel iets anders. Ze is heel zelfstandig en eigenlijk vind ik het wel heel gezond hoor dat ze op zich zelf gaat wonen. Mijn zus merkte het nog even fijntjes op dat ik van de zomer zo had geklaagd over de kinderen die ons huis als een hotel beschouwen. Was ik alweer vergeten.
Het gevoel is dubbel maar dat hoort erbij denk ik
J@comijn
Sterkte ermee, het zal best wel wennen, maar wat zal het in het begin stil zijn in huis.
Ik was al zo blij dat mijn dochter niet uit huis ging toen haar zus in Amerika zat. Twee tegelijkertijd, ik leef met je mee hoor.
Ze zit weer thuis
het ging niet, doodongelukkig, helemaal in de mineur.
Leek in de 1e instantie op heimwee, maar het lijkt toch wat structureler. Ik denk dat ze tegen haar zin een kamer heeft geregeld, omdat iedereen het van haar verwacht, ze legt de lat heel erg hoog en nu kreeg ze alleen op haar kamer de terugslag.
De kamer was in feite de druppel die de emmer deed overlopen
J@comijn
wat jammer. Heeft ze ook al opgezegd of probeert ze het over een paar dagen weer? Misschien is ze er gewoon nog niet aan toe, dan zou ik zeggen, "jammer dan, volgende keer beter".
J@comijn
Jammer joh. De eerste dagen op kamers kunnen ook heel overweldigend en eenzaam zijn (lang geleden voor mij maar die eerste weken waren een ramp). Als je dan om de verkeerde reden gaat (ie omdat anderen dat van je verwachten) kan ik me voorstellen dat dat een druppel teveel is. Dat heeft ze dan iig heel snel door gehad. Voor studerende kinderen is het sowieso makkelijker om in september op kamers te starten omdat er dan 1000-en studenten op zoek zijn naar contact en samen eten en gezelligheid. Een kamer in een studentenhuis is ook makkelijker dan een kamer ergens in een enorm complex of bij een hospita. Maar-ja vind dat maar eens.
Ach wat sneu
wat sneu voor haar! Ja, op jezelf is echt wel wennen en misschien was ze er ook nog niet aan toe. Geef het de tijd.
Onze oudste gaat prima, is na een week 1 weekend thuis geweeest maar blijft dit weekend in Utrecht.
Met onze jongste, net 21, heb ik meer moeite, die heeft volgende week een soll. gesprek in Londen........als dat goed gaat, vertrekt hij per 1 maart naar Engeland, definitief! Loslaten, het is o zo moeilijk. Ook te weten dat dit niet voor vakantie of stage is, maar echt verhuizen naar een ander land. Dan is het nest leeg, binnen een paar weken beide jongens de deur uit, eentje zelfs het land uit. Misschien moet ik mezelf een schop onder mn kont gevenb..........nu overheerst bij mij alleen het verdriet, de tranen ziten heel hoog..
Loslaten
valt idd niet mee, nu ze zo verdrietig denk ik regelmatig, overkwam mij het maar. Ze denkt er nog een week of twee over na, kan ook niet goed zeggen wat er nu mis ging. Ze zei gisteren ook dat het best wel gezellig was, met mede-studenten maar toch voelde ze zich doodongelukkig en kon zich niet meer concentreren op school.
Ook heeft ze heel erg de druk van haar omgeving gevoeld, iedereen gaat op kamers, dit is mijn laatste stap naar de volwassenheid. En dat het niet lukt voelt ze als falen. Haar jongere zusje zit immers al 4 maanden zonder problemen in het buitenland en bij haar lukt het niet
Gelukkig wordt ze weer wat rustiger en volgende week heeft ze vakantie.
Het valt niet mee om volwassen te worden
J@comijn
Kan ze geen compromis met zichzef sluiten, een paar dagen op haar kamer en op de vrije dagen thuis? Mijn zoon werkte in Amsterdam en moest daar op kamers ( ivm werktijden), hij vond het wonen in A'dam maar niks en was op zijn vrije dagen altijd hier, maar zo wende hij wel aan op-kamers-wonen. De volgende stap was gelijk 3 maanden op zee op een schip waar hij niemand kende... En als het haar niet lukt, blijft ze toch lekker nog eenpoos thuis, er zijn zoveel mensen van haar leeftijd en nog veel ouder die thuis wonen. Even lekker vertroetelen nu!
Niet meteen opgeven
Wat jammer dat het niet meteen lukt. Ik denk dat het wel heel jammer is als ze meteen opgeeft. Ik denk dat de meeste studenten het niet vanaf dag 1 naar hun zin hebben gehad, het is ook gewoon echt even wennen en hoewel in het beste geval 'leuk' overheerst is alles meestal niet in een keer 'leuk'.
Kan ze (jullie) het niet wat rustiger aan doen? Het valt me op dat het meteen allemaal definitieve stappen zijn ('ze is op kamers' en 'het is niet gelukt, ze is weer terug'). Ik weet niet hoe ver weg ze zit, maar aangezien ze eerst op en neer reisde (neem ik aan) zal het niet heel ver zijn. Kan ze het niet in stapjes doen? Dus eerst af en toe een nachtje of nog bij jou thuis komen eten of iets dergelijks? Het hoeft toch niet zo allemaal in een keer?
Hoe is het nu. j@acomijn?
Hoe gaat het met je dochter? Is ze nog teruggegaan naar haar kamer? Verwarrend allemaal, voor jullie allebei...
tonny
Bij mij ook
Zo viel bij mij, toen ik 19 was, het op kamers wonen heel erg tegen.Heb na weer een week thuis te zijn geweest, inderdaad opgebouwd. Bij mij was het probleem het studeren zonder gezelligheid. Heb nog lang in tentamentijd thuis gestudeerd met gezellig kopje thee van ons mam. Het is met mij uiteindelijk ook goed gekomen. Al ben ik een gezelligheidsdier gebleven. De grootste straf voor mij is nog steeds een huis dat langer dan 1 dag alleen door mij bewoond wordt. Dus inderdaad er is een tussenweg tussen weg van huis en weer thuis.
Ook op kamers
Mijn oudste krijgt volgende week de sleutel van zijn kamer. Derde jaars student. Hij is er wel aan toe. Ik ben benieuwd hoe het hem en mij gaat bevallen. En hoe vaak hij nog naar huis toe komt. Moet nu eerst spulletjes gaan verzamelen om zijn kamer in te richten.
Even rust
Ze heeft deze week vakantie en we zijn een paar dagen weg geweest. Moeten van het weekend weer eens met haar gaan praten maar vorige week zaterdag was ze nog heel resoluut, ze ging echt niet meer terug. Ze raakte helemaal in paniek als ze weer op die kamer zat, alleen maar om haar spullen te halen.Toen ze dit aan ons vertelde was ze alweer overstuur.
Ik heb het van de week even laten rusten, ik weet heel eerlijk gezegd ook niet zo goed wat ik moet doen.
Ik zelf ben een voorstander om het langzaam weer te proberen en zo je angst te overwinnen en evt. hulp te gaan zoeken.
Ze is echter volwassen en ik kan haar niet dwingen. Ze vindt het zelf niet nodig om hulp te zoeken.
Ze is altijd erg gesloten geweest en kan moeilijk haar gevoelens uiten. Dat ze zo overstuur was is heel verwonderlijk en past eigenlijk niet zo bij haar.
Wat is wijsheid?
Moeilijk
Wat lijkt me dat moeilijk, j@comijn. Vooral omdat ze geen prater is. Als ze onder woorden zou kunnen brengen waarom ze zo overstuur is geraakt, zou dat je wat handvaten kunnen geven. Is het angst, ook angst is er in 1001 kleuren? Je veilig voelen, is wel heel belangrijk. Ben je bang en durf je nauwlijks te slapen dan ben je na een week wel redelijk gesloopt en dat los je ook maar lastig in je eentje op. Maar misschien is er wel iets anders aan de hand. Een weekje rust lijkt mij een prima keuze. Sterkte met het vervolg.
Moet iemand perse 'op kamers'?
Veel mensen vinden het een pré als je als jongere een fase doormaakt waarin je even helemaal op jezelf staat. Kan ik me ook best voorstellen. Maar is elk mens daarvoor even geschikt?
Lang niet iedereen maakt deze fase mee. Heel wat jongeren gaan vanuit het gezin thuis samenwonen of trouwen - zonder een periode 'helemaal-in-je-eentje'.
Ik kan me goed voorstellen dat je als ouders een 'uiterste leeftijd' bedenkt waarop iemand al dan niet met partner zelfstandig gaat wonen. Maar iemand op kamers laten gaan die zich daarbij uitermate ongelukkig voelt - ik vraag me af of dat 'moet'.
Tonny