Zorgen op afstand
Mijn dochter (19) is voor studie een aantal maanden in het buitenland, ver weg. Ze vindt het lastig en voelt zich eenzaam. Alle anderen, vader, oma, vriendinnen, krijgen vooral de leuke verhalen te horen, maar ik krijg op Skype eigenlijk alleen maar zorgen en ellende. Afgelopen week was ze ziek, en heeft dan eigenlijk gewoon behoefte aan een dekentje op de bank en thee, en ik vind het zo lastig dat ik dan zover weg zit. Ze heeft er inmiddels anderhalve maand op zitten, nog 4,5 te gaan, maar het lijkt eerder slechter te gaan dan beter.
Hoe ga je daarmee om als ouder? Het is dan ook nog eens een (voormalig) zorgenkind, ze is van ver gekomen zodat ze dit avontuur heeft aangedurfd, maar ik kom niet verder dan beamen dat het lastig is en moed inspreken. Er zijn op de buitenlandse universiteit wel counselors, ‘maar daar ga je natuurlijk niet heen’.
Het kan toch haast niet anders dan dat meer studenten last moeten hebben van heimwee of eenzaamheid? Onderling wordt daar in ieder geval niet over gesproken.
Beetje warrig verhaal, maar het ligt mij ook nogal zwaar op het hart.
activiteiten zoeken
Veel ervaring met kind in het buitenland (ook nu) en uitwisselingsscholieren.
Het is rot als het niet goed gaat terwijl ze op afstand zitten - maar eigenlijk is het enige dat je kan doen kind vooral stimuleren om activiteiten te gaan zoeken.
Kan ze zich aansluiten bij een sociale groep / vereninging / activiteit op de universiteit die vrij toegankelijk is.
Zijn er in de buurt language cafe's of international meetups?
Hoe actiever ze wordt, hoe minder tijd ze heeft om actief heimwee te hebben en zich ellendig te voelen.
Dochter heeft een semester in Singapore gedaan en daar werd enorm veel georganiseerd voor de exchangees in het begin. Nu zit ze in Parijs voor langer en is daar lid geworden van 3 studentenclubs - en zoekt international meetups op.
In het begin lastig maar dit is wel waar ze nieuwe mensen kan ontmoeten en bezig kan blijven
Maar
als ze voor opa en oma ed wel allemaal leuke verhalen heeft, dan zijn die er dus ook (of zijn die verzonnen?)
Ik snap heel goed dat het moeilijk voor je is, en het is voor haar fijn dat ze haar gevoelens bij jou kwijt kan, maar ik zou toch vragen of ze jou ook, naast de negatieve dingen, wat positiefs kan vertellen iedere keer.
Ik weet niet of het voor jullie helpt en lukt, maar het zou wel fijn zijn!
(ik vraag het mijn (pre) puberkinderen ook wel eens bewust. Soms hebben ze de neiging alleen maar de negatieve dingen aan mij te vertellen. Daar wil ik best naar luisteren en ze steunen, maar als ik dan vraag: "was er ook nog iets leuks vandaag?" is er altijd wel iets te vertellen. Voor mij erg prettig!
Sterkte
Dat doet ze
Ze heeft zich inmiddels aangesloten bij een toneelclubje en literatuurgroep, dus ze zorgt wel voor activiteiten. Dan blijft er minder tijd over om je rot te voelen? Dat weet ik niet, je kunt je ook eenzaam voelen tussen de mensen.
Heimwee.
Je kunt zo erg heimwee hebben dat er niets anders op zit dan naar huis te gaan. Wil ze vooral jou troost en opbeurende woorden dan zou ik die blijven geven, zeker als ze de stage toch wil afronden.
Maar dan moet ze naast haar negatieve gevoelens idd ook de leuke dingen aan je vertellen.