Zorgen om zoon van 20

Wat een zorgen (en ergernis).
Ik denk dat je allemaal meningen kunt verwachten.
Als leek denk ik: blijf in gesprek (over gezellige dingen) en blijf lief doen. Probeer zo veel mogelijk uit de opvoedmodus te blijven. 
Ik heb ook kinderen in die leeftijd en vind het zelf soms ook moeilijk om me niet te bemoeien of gewoon door te gaan met opvoeden (ongevraagde tips en zo). Is toch niet altijd handig.

Wat het ook is: ik denk vaak aan twee collega's (man en vrouw, andere afdeling maar ik ken ze duidelijk). Twee jaar geleden leek het beter te gaan met hun zoon van 20. Had vwo gedaan, was (licht?) autistisch, wel vrienden. Studie was niet gelukt, depressief geweest, ging nu aan een hbo beginnen. Vakantie met gezin was leuk geweest. Maar daarna heeft hij afscheid van het leven genomen, vader vond hem.

Het leven van jongeren kan heel kwetsbaar zijn. 
Wees maar gewoon lief voor hem.

misschien komt hij nu idd pas echt toe aan puberen. Hij heeft waarschijnlijk die 2 moeilijke jaren ook veel op jullie moeten leunen. Ipv in die tijd juist los te komen van jullie. En nu moet hij zijn plek (weer) vinden.

Daarbij merk ik dat ik (35+) als ik meer dan 2 dagen met mijn ouders doorbreng dat we ook allemaal terugvallen in oude rollen. Opvoeden en zorgen door moeder, stimuleren door vader en het je laten aanleunen afwisselen met puberaal afzetten door mij.

”Hij krijgt genoeg geld per maand om niet te hoeven werken (wat misschien niet zo slim is), heeft een leuke vriendin, een paar goede vrienden en een leuke studie.”  Als je in een depressie zit zegt dit allemaal niet zoveel. Dat zit van binnen, en heeft vaak niet zoveel met externe factoren te maken ook al kunnen die het wel verergeren. Je bent op vakantie, probeer er een leuke tijd van te maken en een waardevolle herinnering. Als hij echt onbeschoft is mag je daar natuurlijk best wat van zeggen maar als iemand wat stiller is dan is dat geen reden om terecht gewezen te worden. 20 is ook nog jong, je hersenen zijn dan nog niet volgroeid.

In een depressie ben je de meest lelijke versie van jezelf en een die je niet wil zijn.
In een periode van psychische problemen (van welke aard dan ook) heb je eigenlijk al genoeg aan die shit, dus puberen komt dan vaak wat later. Enerzijds omdat je op dat moment erg afhankelijk bent van anderen, vaak je ouders. Anderzijds omdat je er mentaal geen ruimte voor hebt.
Dat het nu goed gaat met studie en sociaal gezien is heel fijn. Samen op vakantie is ook iets om te koesteren. Maar je hoeft echt niet alles te accepteren. Als het echt over grenzen gaat, brutaal, onbeschoft, respectloos, dan mag je daar zeker wat van zeggen. Ook als iemand het moeilijk heeft. Het is niet zo dat dat een vrijbrief is om anderen als voetveeg te behandelen. En als hij ergens mee zit, dan kan hij dat bespreken. Dat mag je best meegeven. Tegelijkertijd is het leven niet elke dag feest en zullen er ook nog mindere dagen zijn. Het is goed als jullie dat allemaal kunnen accepteren en het doorstaan in het vertrouwen dat er morgen weer een dag is die heel anders kan voelen.

Dat is wel vaak lastig omdat het ten eerste moeilijk is om gevoelens te benoemen en te duiden en ten tweede omdat een bepaalde mate van schuldgevoel naar de ouders ook en rol kan spelen.
Je schrijft dat hij moeite heeft met alleen zijn. Kan het zijn dat hij zijn zelfbeeld en eigenwaarde ontleent aan zijn relatie, vriendengroep, studievereniging etc.? Aan het 'ergens bij horen'? Het is heel fijn en waardevol dat hij die dingen heeft, maar ook kwetsbaar. Want het is afhankelijk van anderen. Als die wegvallen, ligt een terugval op de loer. Het zou goed zijn als hij leert om aan zichzelf genoeg te hebben.

Ik zou je eigen stemming wat minder afhankelijk maken van zijn gedrag. Samen met je man leuke dingen doen. Gaat hij mee dan gedraagt hij zich en anders gaat hij alleen wat doen of blijft bij het huisje. 

Vakantie is best een lastige periode. Onze 19-jarige glijdt nu ook de bocht uit.
Buiten de vakantie zijn er allerlei zaken die iedereen in het gareel houden en dus houvast geven, maar in de vakantie moet je inderdaad je eigen leven helemaal regelen, zonder de mogelijkheden (want vrienden zijn op vakantie, school is dicht, sport, scouting, muziekles  etc ligt stil, geen werk te vinden op zo korte termijn voor een paar weken, het is ook nog eens ander weer dus soms te heet, uitjes kosten geld en zijn in je eentje niet leuk etc).
Daarom plannen de meeste mensen naturlijk hun vakantie van te voren, maar als je het leven altijd al een beetje lastig vindt, lijkt zo'n oase van rust heerlijk en dus wordt er van tevoren niks gepland - tot ze er middenin zitten en dan is het akelig stil en saai en komen alle negatieve gedachten op.
Eigenlijk is vakantie niet voor iedereen geweldig. En zeker niet zo lang.
20 is ook nog niet erg oud. Veel vrienden gaan misschien nog met ouders mee? Daar hebben mijn kinderen wel last van, dat al je vrienden dan drie weken weg zijn naar het buitenland en dan zit je daar maar.

Dat je zorgen maken over eruit stapppen herken ik zeker, het helpt hier dat ons kind ons herhaaldeijk verzekert geen enkel plan te hebben om eruit te stappen. En dat zeker eerst te zullen delen mocht dat wel zo zijn. Het is goed om over die angsten te spreken met je kind, want als hij die gedachten wel heeft kan het opluchten erover te praten en dat vermindert de kans dat hij het zomaar doet. En als hij die gedachten helemaal niet heeft, is het voor jou geruststellend om dat te weten.

hij heeft niets te doen dus gaat hij voelen
Depressief zijn 
Ocd is erg vermoeiend 
Ik snap hem wel
Praten jullie er ook over?
En dan echt over hoe hij zich voelt 
Zonder jou invulling daarbij

Bluebell schreef op 26-07-2022 om 20:41:

“ Studie was niet gelukt, depressief geweest, ging nu aan een hbo beginnen. Vakantie met gezin was leuk geweest. Maar daarna heeft hij afscheid van het leven genomen, vader vond hem.”
Ik heb aan niets anders gedacht die 2 jaar dat het niet goed met hem ging. Het lijkt nu goed te gaan (studie, vriendin, lid van activiteitencommissie bij studentenvereniging, vrienden, vakantieplannen met vrienden etc) maar ik kan die angst van de afgelopen 2 jaar niet loslaten.
Bluebell

Dat kan ik goed begrijpen, die knop gaat niet zomaar in 1 keer om. Adviezen heb ik verder niet voor je. Misschien je man op de moeilijke momenten wat meer met hem laten optrekken zodat je zelf even wat anders kan doen? 

Ik snap je gevoel en irritatie wel. Je hebt 2 jaar in angst geleefd, en net als je denkt dat dat niet meer nodig is, en je misschien wat waardering verwacht (?) gedraagt hij zich als een overjarige puber.
Ik denk dat Meesje de spijker op de kop slaat. Hij heeft al jaren mentale problemen en daarbij had hij in die jaren ook nog last van alle Corona-maatregelen. Die jongen heeft nooit fatsoenlijk kunnen puberen, was in veel opzichten tot jullie veroordeeld. En dat losmaken moet toch een keer gebeuren. Je afzetten tegen mensen die er niet zijn is erg lastig, dus hij doet dat lekker tijdens de vakantie.
Hoe vervelend dat ook voor jou is, ik denk dat je man gelijk heeft en je hem maar moet laten. Natuurlijk hoef je het niet te accepteren als hij je zou uitschelden of zo, maar verder zou ik doen wat je normaal ook met dwarse pubers doet: zoveel mogelijk negeren. En het verder maar beschouwen als een gezond proces.
Op betere momenten kun je misschien nog met hem praten over jouw angsten en wat hij en jij kunnen doen om die te beperken. Hoewel ik niet denk dat je als ouders kunt voorkomen dat een kind uit het leven stapt in een plotseling heftige depressie of psychose. Maar het lijkt me, omdat hij inmiddels toch ook wel volwassen is, niet gek om hem af en toe deelgenoot te maken van jouw zorgen. Al moet je dat natuurlijk ook weer niet overdrijven.
Los van dit alles: ja, ik vind dat als het goed met hem gaat, ook een baantje erbij hoort. Jullie hoeven niet alles te betalen. Maar zoiets kost natuurlijk ook tijd en energie, dus dat kan alleen als hij die ook op kan brengen. Bespreek het eens met hem, wat vindt hij er zelf van? Neem aan dat studiegenoten ook erbij werken? En zijn vriendin? Op dit moment kan hij echt morgen al ergens aan de slag als hij zou willen.

Te lief zijn, kan niet. Te ongerust en te betuttelend, kan wel. 

Gevoelens van angst, zijn eigenlijk alleen nuttig op het moment dat ze je behoeden voor gevaar. Maar is jouw bezorgdheid nu nuttig? Kan je er een verschil door maken of maakt het jullie contact juist moeilijker? 

Daarnaast is het op deze leeftijd bij een uitwonend kind niet ongebruikelijk dat ze weer wat opstandig worden als ze tijdelijk terug zijn in de oude gezinssituatie. Doen ze hier ook wel eens. Bovendien kunnen ze lekker mopperen, want wij zijn er toch wel onvoorwaardelijk voor ze. Als iemand overspannen is, zijn de naasten bovendien vaak de eersten die eraan moeten geloven. Dat is  begrijpelijk, maar niet eerlijk. Dus daar zou ik het echt eens over hebben. 

Sterkte!