Zorgen om volwassen zoon
Mijn jongvolwassen zoon (23) heeft een alcoholprobleem.
Hij studeert nog aan de universiteit en woont op kamers, maar is ook regelmatig een weekend thuis. Verder is hij ook alle vakanties thuis. Wanneer hij thuis is, is hij eigenlijk elke avond dronken. Het varieert van flink aangeschoten tot straalbezopen, maar in ieder geval drinkt hij elke avond stevig. Soms gebeurt dat tijdens het uitgaan met vrienden, soms drinkt hij alleen. Ik heb er geen zicht op hoe het is wanneer hij niet thuis is, maar ik vrees dat het dan al even erg zal zijn. Wanneer ik hem bel na 22u 's avonds krijg ik in ieder geval zelden nog iets zinnigs uit zijn mond te horen.
Zelf ontkent hij nog grotendeels alles. Hij heeft geen probleem, het zijn de anderen die problemen maken. Of hij drinkt omdat ik zo aan z'n kop zit te zagen, dat krijg ik ook regelmatig te horen. Ik ben al zoveel gesprekken met hem aangegaan, telkens weer met goede moed. Maar die eindigen ofwel met zoon die in de ontkenning schiet en excuses verzint en ik in tranen. Ofwel met zoon die beterschap belooft en beloftes maakt, die hij meestal de avond zelf nog verbroken heeft.
En toch zie ik hem soms ook twijfelen. Het begint steeds meer gevolgen te hebben voor hem. Zijn vriendin heeft een einde gemaakt aan de relatie, met zijn studies gaat het steeds slechter, hij komt steeds vaker in aanraking met justitie,... Soms lijkt hij echt bereid er iets aan te doen, klaar om zijn probleem aan te pakken. En meteen zit ik dan weer vol hoop, hetgeen meestal echter snel omslaat in wanhoop.
Met mijn verhaal hier ben ik vooral op zoek naar herkenning. Zijn er misschien nog mensen met familieleden met een alcoholprobleem? Hoe gaan jullie er mee om? Hoe ervaren jullie het? Of zijn er misschien nog ouders met (andere) zorgen rond hun volwassen kinderen? Wat kan je nog doen, wanneer je kind al volwassen is? Ik lig er elke nacht wakker van. Soms bedenk ik dat hij volwassen is, en dat er misschien niets anders op zit dan het los te laten. Maar hoe breng ik dat in de praktijk? Zoon kan helaas erg vervelend zijn wanneer hij dronken is. Zo laat ik hem mijn wagen niet meer gebruiken. Wanneer hij echter gedronken heeft, stelt hij zich soms heel onredelijk op en komt hij de sleutels opeisen. Natuurlijk geeft ik deze dan niet, maar hij gedraagt zich dan behoorlijk naar. Ik ben erg op zoek naar hoe ik hierin mijn grenzen kan stellen. Op die momenten een gesprek met hem aangaan lukt me niet, ik ben dan te emotioneel en hij is dan eigenlijk niet aanspreekbaar. Ik heb hem ooit, toen ik er echt genoeg van had, meegedeeld dat hij dronken niet welkom is in mijn huis. Maar dat negeert hij gewoon, en wanneer het dan zover is krijg ik het ook niet over mijn hart om hem buiten te zetten. Dat doe je toch niet, je eigen kind op straat zetten? Hij heeft een probleem en hij heeft hulp nodig, dan verdient hij toch net alle steun van zijn moeder? Ik zit hier rond echt in een enorme tweestrijd...
Wat ik wel besloten heb, is dat ik er niet meer over wil zwijgen. Er is een probleem. Zoon ontkent dat, maar daar wil ik niet meer in meegaan. Hier mijn verhaal doen is dan ook een eerste stap voor mij. Ik hoop dat er enige herkenning en tips volgen...
Moedig
Katrien, je bent een held. Ik denk dat het inderedaad verstandig is om er niet meer over te zwijgen. Je tweestrijd snap ik volkomen. Ik denk dat het maken van dit soort keuzes je beter af zou gaan als je zeker weet wat je moet doen. Dat kan ik je niet zeggen. Maar nu je erkend hebt dat er een probleem is en er niet meer over wilt zwijgen, kun je wel naar informatie op zoek gaan.
Is er in jouw omgeving een afkickklieniek of informatiepunt voor alcoholverslaving? Bel ze. Schrijf ze. Vraag informatie op. Vraag wat jij kunt doen om je zoon zover te krijgen dat hij zich laat behandelen. Vraag wat je beslist niet moet doen.
Je kunt tegen je zoon open zijn over je speurtocht naar informatie.
Ik heb zelf geen directe ervaring met deze situatie. Wel indirect. Mijn vader heeft een jongere onder zijn vleugels genomen op voorwaarde dat hij zich liet behandelen. Dat is goed gegaan. De jongen is afgekicked en is (30 jaar later) nog steeds droog én heeft werk.
Voor alle duidelijkheid: deze jongen was wel nog verder weggezakt dan jouw zoon. Ik weet niet of dat een wetmatigheid is. Of het nog slechter moet gaan voordat het beter kan gaan.
Ik weet ook niet of ouders zo'n rol op zich kunnen nemen. Misschien is dat wel te dichtbij.
Zoek naar een organisatie die helpt bij verslaving. Die kunnen je vertellen welke rol je wel op je kunt nemen.
Sterkte,
Miriam Lavell
Bedankt miriam
Heel erg bedankt voor je lieve reactie, Miriam.
Je hebt heel erg gelijk, ik denk inderdaad dat ik sterker in mijn schoenen zou staan, moest ik weten dat ik het juiste doe (om hem zo snel mogelijk richting hulpverlening te krijgen). Morgen ga ik dus maar eens rondbellen. Het zal voor mij een tweede grote stap zijn, maar wel een stap in de goede richting.
In het kader van 'er niet meer over zwijgen' heb ik ook een oude vriend van me verteld hoe de zaken er met zoon voor staan. Hij was vroeger een soort vervangende vaderfiguur voor zoon, maar is uit de buurt verhuisd toen zoon een puber werd. Nu woont hij nog niet zo lang weer terug in de buurt. Hij had al een paar keer belangstellend naar zoon gevraagd, maar ik heb er steeds ontwijkend op geantwoord. Gisteren heb ik hem dus eerlijk verteld hoe het momenteel met zoon is. Hij was eigenlijk best wel boos dat ik er niet meteen wat van gezegd had. Het was in ieder geval al een opluchting het eens eerlijk met hem te kunnen bespreken. Misschien kan ik morgen ook eens vragen wat voor rol hij eventueel zou kunnen opnemen? Want ik sta er inderdaad vaak zo dichtbij, dat ik niet het juiste doe.
Miriam, zou je eventueel nog wat meer kunnen vertellen over hoe het toen met je vader is gegaan? Hoe oud was die jongen? Hoe heeft jouw vader hem tot het aanvaarden van hulp kunnen bewegen? Hoe ging hij om met verzet tegen (het bespreken van) hulpverlening? Met dronken/vervelende buien?
Vers van de bron
Helaas, ik kan niet veel meer vertellen. Al was het maar om mogelijke herkenning van die persoon.
Wat ik nog wel weet uit die tijd was dat er van de kliniek uit hele goede informatie kwam over wat te doen als omstanders. Dat begint al met iets sufs als geen drank meer in huis hebben. En wel een vervanger daarvan. Chocolademelk schijnt geliefd te zijn onder drinkebroeders en ook dat gaat dan met liters tegelijk, heb ik me laten vertellen.
Er was geen formule tot het naar hulp toe bewegen van een alceholist. Uiteindelijk moet de wil om zich te laten behandelen van de verslaafde zelf komen. Zonder die wil lukt het niet. Mijn vader deed niets meer dan perspectief bieden in een nieuw drankloos leven. Een bestaan. Dat was een lichtpuntje dat beslist geholpen heeft.
Maar verslaafden verschillen net zo van elkaar als echte mensen. Ik zou niks kunnen zeggen over jouw zoon. Ik denk dat de kennis hierover ook steeds weer een beetje verschuift. Je kunt het toch echt beter vers van de bron halen.
Fijn dat je daarbij een beetje steun kunt hebben van een bekende. Sterkte.
Groet,
Miriam Lavell
Ook zijdelings
Wij hebben goede kennissen die we al jaren kennen die ook een zoon hebben met hetzelfde probleem als jouw zoon. Met die zoon gaat het op en af. Hij is ondertussen (als ik het goed heb) 29. Het is een tijdje erg goed gegaan. Nu gaat het weer erg slecht. Niet een erg opwekkend verhaal voor je. Deze kennissen hebben wel hulp gezocht, al in de tijd dat zoon nog (deels) thuis woonde. Gewoon bij huisarts en die verwijst je door. Allerlei instellingen voor geestelijke zorg bieden ook familieleden hulp en daar kan je terecht. Onze kennissen hebben daar erg veel aan gehad. Met name in situaties waarin je twijfelt of je wel het goede doet....daarin konden ze adviseren zodat je zelf achter je beslissingen staat. Je hebt tenslotte nooit eerder dit bij de hand gehad, je doet maar wat je zelf het beste lijkt, maar is dat wel zo. Die kennissen zeiden ook we hebben hier gewoon geen ervaring mee en zij (de hulpverleners) hebben de expertise wel. Door die hulp hebben ze knopen kunnen doorhakken, zoon is eerst afgekickt, ging goed, weer naar school, woonde zelfstandig,had vriendin. Pas geleden is die relatie stukgelopen en zoon is vervallen in zijn oude gedrag. Kennissen hebben weer aangeklopt bij hulpverlening, beheren nu zijn financiën, zoon wil liever weer thuis wonen, maar zij hebben dat (ook op advies hulpverleners) liever niet. Dit is niet makkelijk, je zult alle advies en hulp nodig hebben die je kan krijgen. Kennissen noemden de stap naar de hulpverlening 'de schaamte voorbij'. Jij bent die schaamte al een stukje voorbij...door die vriend in te lichten. Je ziet zelf wat een verlichting dat is. Misschien wil die jouw ook wel steunen in je weg naar de huisarts en hulpverlening?
groeten albana
Herkenning
Niet met alcohol, maar met softdrugs. Ooit klein begonnen, maar gaandeweg een groter deel van zijn leven geworden. Aanvankelijk leverde het geen problemen op, later vond ik dat het wel problemen opleverde of in elk geval verhinderde dat bepaalde problemen aangepakt werden.
Hij ontkende aanvankelijk ook dat het een probleem was, met allerlei redenaties, die ook nog onderbouwd worden door sommige onderzoeken.
Afgezien van praten heb ik een paar dingen gedaan:
- benoemen, inderdaad. Ook tegen zoon: je bent een junk. Keihard.
- kontakt gezocht met ouders van een vriend, beiden hielden elkaar vast in dezelfde cirkel. Ouders waren eigenlijk al lang klaar met pogingen om zoon te laten stoppen. Toch heeft dat kontakt wel enig effect gehad: probleem neergelegd over beiden, ouders gingen toch weer aan de gang met zoon, zoon zag dat ik het ernstig meende.
- probleem van stoppen serieus genomen, dus niet ervan uitgegaan dat het slechts een kwestie van wil en doorzettingsvermogen was.
Enkele maanden geleden heeft hij gelukkig zelf besloten om definitief te stoppen (dat is belangrijk, dat ze het besef hebben dat het definitief is, dus voor de rest van hun leven). Zijn argumenten: het is begonnen toen ik puber was, maar ik ben daar nu overheen en ik wil zo niet doorgaan; stoppen lukt me wel, maar gestopt blijven lukt me niet; en het boek 'stoppen met blowen' heeft goed geholpen.
Hij merkte ook dat leeftijdsgenoten verder waren gegaan met hun leven en dat zijn leven stil leek te gaan staan.
Hij heeft vervolgens gelukkig goede hulp gekregen. De valkuilen bij die hulp weten te omzeilen. Valkuilen zoals: eerst een behandelplan schrijven door iemand die 50km. verderop een kantoor heeft: niet op gewacht gelukkig. Onderzoeken willen doen naar mogelijke persoonlijkheidsstoornissen, en daarbij gratis vermoedens over lichte vorm van autisme, ADD, maar intelligent genoeg om het te verbergen (sic!) op je bord krijgen: niet aan meegewerkt. Gesprek met mij over hoe hij als kind was: niet aan meegewerkt. Het was eigenlijk gewoon een prima jongen die redelijk goed functioneerde, alleen nu hulp zocht voor een probleem.
Op dit moment loopt de begeleiding nog en die is gelukkig erg goed. Hij is nog steeds gestopt. Vriend is inmiddels ook gestopt!
Ik kan me voorstellen dat je heel erge zorgen maakt. Weinig tips hier, alleen wellicht dit:
- je eigen grenzen bewaken: waar ga je in mee en waar niet, wellicht voorbereiden op toekomstige (financiële) problemen: wat kun je aan en wat niet.
- benoemen, inderdaad, ook naar hem toe. Korte, duidelijke formulering.
- eventueel toch, al is het lastig, kontakt met de opleiding zoeken, er zijn op universiteiten allerlei mensen die studievoortgang zouden moeten bewaken. Dit kan een stevige aanvaring opleveren met je zoon, maar ik ben zelf nooit bang geweest voor zulke aanvaringen; ik weet van een andere jongen dat de opleiding hem eraf heeft gezet op voorwaarde dat hij weer clean zou zijn als hij terugkwam.
- ervan uitgaan dat dit een levenslang probleem is, waarbij je mag hopen dat het voor de rest van zijn leven op de achtergrond zal blijven. Het is geen kwestie van wil en doorzettingsvermogen, maar van een ernstig probleem dat om een levenslange aanpasssing vraagt die sociaal gezien nogal een impact heeft.
- en dan nog alle andere adviezen die je krijgt.
Heel veel sterkte, moedig dat je het hebt opgeschreven. Ik heb lang getwijfeld of ik dit onder mijn eigen nicknaam zou doen, maar ik vond het ook belangrijk om je te laten weten dat er meer ouders zijn die worstelen met verslavingsgedrag van hun kinderen. al kan ik gelukkig bijna zeggen: geworsteld hebben.... Ik hoop dat die dag ook voor ju komt.
Tsjor