Zorgen om jongvolwassen zoon met psychische problemen
Mijn zoon (onlangs het huis uit, net klaar met eerste jaar uni) heeft al langer angstklachten. Hij is erbij tijdens de lockdown depressief geworden, uitte zich tijdens de afgelopen Kerstvakantie door een enorme paniekaanval, en kreeg uiteindelijk van de huisarts antidepressiva, die ook zouden helpen met de angstklachten.
Er is een duidelijke verbetering te zien: hij is minder angstig, zegt maar 1 à 2 keer per week last van angst te hebben, en is duidelijk minder depressief dan eerst. Hij doet dingen met zijn huisgenoten, heeft dus zijn eerste jaar afgerond met succes. Maar ik vind hem nog steeds niet helemaal ok. Hij lijkt soms
heel afwezig, in zichzelf gekeerd. De therapie laat op zich wachten, lange wachtlijsten.
Ik doe mijn best om hem te helpen door er te zijn, en het gesprek met hem aan te gaan. Maar ik blijk bang dat hij een keer iets doms doet: drugs gaat gebruiken, of erger een zwlfmoord poging doet, zoals de zoon van een collega die onder de trein sprong.
Ik heb dezelfde klachten als mijn zoon, al sinds mijn tienertijd, ik weet dus hoe ellendig hij zich kan voelen. Maar het balanceren tussen zorgzaam en overbezorgd is moeilijk. Hij is ook een jongeman die zijn leven wil opbouwen.
Wat kan ik doen om hem verder te helpen en hoe kan ik het voor mezelf een beetje loslaten.
Bluebell
Wat rot Bluebell. Is het een mogelijkheid om de therapie particulier (zelf betalen) op te starten?
Accepteren dat hij nog niet helemaal ok is, anders zou hij ook geen therapie nodig hebben.
Ik geeft aan dat je bang bent dat hij een zelfmoordpoging doet, heb je daar aanleiding toe? Je kan namelijk prima depressief zijn en geen zelfmoord willen plegen. Zelf ben ik bijna 20 jaar zwaar depressief geweest waarvan alle jaren zonder suïcidale gedachten.
Als je echt denkt dat hij een gevaar voor zichzelf is en suïcidaal is kun je met de lokale GGZ overleggen of zij een optie hebben. Ook is er volgens mij in elk (groter) ziekenhuis een paar afdeling mocht hij het ook niet meer zien zitten en acuut hulp nodig heeft.
Kan hij niet weer een tijdje thuis wonen? Al is het maar voor een paar maanden? Uit huis gaan kan een stressvolle tijd zijn. Ik heb in m'n eigen jeugd een aantal mensen in die fase van hun leven zien ontsporen en in de psychiatrie zien belanden. Therapie kan natuurlijk goed zijn maar een tijdje terug in het veilige nest zeker ook.
en als je die gedachte nu eens uitspreekt naar hem? En heb daarna vraagt wat je nu doet, of hij dat fijn vindt, wat zou je meer kunnen doen en wat minder. Wat vind jij prettig, wanneer ga je je zorgen maken en wanneer wordt dat minder.
Mijn advies zou zijn:
Maak hem onderdeel van je zoektocht naar hoe je nu je moederschap moet invullen en zoek samen naar een werkbare moeder-zoon relatie voor beide partijen. Hij zal hier ongetwijfeld zelf ook over nadenken
Heeft hij eerder een poging gedaan of suïcidale gedachten gehad?
Vertel hem in ieder geval dat hij altijd mag bellen, ongeacht het tijdstip, als het nodig is en dat je er 100% voor hem bent.
Verder zou ik vooral vragen naar zijn behoeften. Wat kun je voor hem doen? Wat vindt hij fijn in jullie benadering? Elke dag vragen hoe het gaat kan ook heel erg nadruk leggen op de situatie. Maar misschien vindt hij het juist wel fijn om dagelijks even contact te hebben en erover te praten.
Op kamers wonen, eigen leven, contact met huisgenoten zorgt wel voor minder isolement en afleiding, dus ik denk dat dat juist wel goed is omdat hij door/tijdens de lockdown eenzaam en depressief werd. Daarom zou ik niet inzetten op tijdelijk weer thuis wonen. Veel sterkte met de situatie.
Ach Bluebell, wat een zorgen. Ik zou hem eerlijk gezegd niet in huis nemen, maar wel het open gesprek met hem aangaan, zoals Tatamae voorstelt. Laat hem maar aangeven waar hij behoefte aan heeft.
Als moeder/vader/broer/zus/etc. van iemand met depressie, kun je ook informatie krijgen op 113.nl, de site voor zelfmoordpreventie. Misschien vind je daar ook iets waar je wat aan hebt.
Ik heb destijds voor mezelf ook hulp gezocht, toen mijn zoon nog thuis woonde. De POH is een fijne, laagdrempelige ingang, waar je vaak snel terecht kunt.
Sterkte, hoor.
Pas wel op dat je hem niet belast met je eigen angsten. De grens tussen 'zorgen' en 'angsten' is klein.
Tsjor
ik ben het gesprek met hem aangegaan. Hij zegt niet suïcidaal te zijn (heb het gewoon gevraagd) maar zich wel mat en verdrietig te voelen. Ik hoop vooral dat 1)de therapie gauw kan starten en 2)het heropenen van de uni in september meer perspectief geeft.
ik realiseer me wel dat MIJN angst een deel van het probleem is,
Bluebell
Bluebell, goed dat je het zo met hem besproken hebt. Je kunt ook een afspraak maken over een teken dat hij kan geven als hij zich echt slecht voelt.
Wellicht zijn een aantal gedragsregels voor hem nu alvast handig, voordat therapie begint: elke dag een half uur lopen, vermijd slecht nieuw, vermijd grote groepen, goed slapen en eventueel overdag bijslapen. En nu wellicht ook: vermijd social media.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen wonderen veracht van therapie. Als het heel ernstig is zou medicatie kunnen helpen, maar dat kan via de huisarts.
Tsjor
Geen idee of je dit nog leest, maar geloof me al die toevoegingen in voeding kunnen ook depressie veroorzaken, been there done that, dus probeer eens om zuiverder te gaan eten en voeding te nemen zonder kleur en smaak en zoetstoffen!
oud bericht zie ik
Nu het draadje toch omhoog gekomen is: hoe is het met je zoon Bluebell? En met jou? Ik hoop dat hij gaandeweg wat meer zijn draai heeft gevonden en dat je (dus) minder zorgen over hem hoeft te hebben. 
het gaat goed met hem. Therapie heeft geholpen, is net afgerond. Studie gaat goed, hij heeft ook sinds april vorig jaar een lieve vriendin. Hij weet dat het iets is (zijn psychische gezondheid) waar hij op moet letten, en dat hij niet te veel stress moet hebben. Maar waar hij nu staat, had ik anderhalf jaar geleden niet durven dromen.
Bluebell
Wat fijn om te lezen Bluebell! Fijn dat hij zichzelf heeft leren kennen en voor zichzelf heeft leren zorgen! Mooie ontwikkeling.