Zoon van 22 heeft moeite met huisregels!
Mijn zoon van inmiddels 22 woont nu sinds 3 jaar bij mij. Vanwege problemen met zijn vader bracht hij mij op de hoogte van zijn intrek bij mij. Als moeder zeg je geen nee want je wil je kind niet ongelukkig zien. Helaas heb ik daar nog steeds elke dag spijt van dat ik JA heb gezegd.
Hij leeft een ander ritme, vooral 's nachts en pluist dan de voorraad af om te snoepen,eten,tv kijken, laptop afzoeken.
Hij gaat naar school (gelukkig) maar zit ne met 17 jarige in de klas omdat hij jaren heeft vergooid met zijn inzet hiervoor.
Hij is uit een periode van wiet gebruiken en nog veel meer waar ik ook niet alles van wil weten. OP dit moment gebruikt hij nog sporadisch( wanneer hij stress heeft)
Hoe krijg ik zijn egocentrisch zelfbeeld positief voor hemzelf en vooral voor diegene die met hem samenwonen zoals ik en zijn jongere broer van 15.
Het vreet energie zijn dwarsheid en negativiteit. Mijn werk, latrelatie lijdt er enorm onder. Je algehele intimiteit verdwijnt want hij is altijd aanwezig in huis, wel op zijn kamer want hij is gameverslaafd ( kan ik wel zeggen wanneer je minstens 40 uur gamed per week).
Wie heeft voor mij enkele handgrepen om hieruit te komen want hij staat niet open voor hulpverlening...."'mentaal sterk" wijst hij af.
Mijn gevoel houden van hem is zo minimaal en dat voelt hij ook natuurlijk, maar het is zo gemakkelijk om niet van hem te houden.
Wie o wie herkent hierin iets??
Alvast bedankt.
Ekpum
Wat mij opvalt
Ik kan me voorstellen dat zo'n 22-jarige op deze manier veel ruimte inneemt. Maar het valt me op, dat je niet erg positief over hem praat, terwijl er ook wel wat positieve dingen te benoemen zijn: hij gaat naar school, dat moet als 22-jarige tussen de 17-jarigen niet echt makkelijk zijn. En hij heeft zijn drugsverslaving grotendeels overwonnen. Dat is ook niet niks! Dat zijn toch dingen om trots op te zijn.
Het lijkt mij, dat je hem niet echt van harte hebt opgenomen in je huis en dat je dat nu begint op te breken. Volgens mij wordt het tijd om goede afspraken te maken, zodat jullie allemaal prettig kunnen wonen. Het beste is om dit te doen wanneer er een prettige sfeer is. Afspraken maken als iedereen boos is, werkt niet echt. En misschien moet je ook afspraken maken over wanneer hij uit huis gaat. Een 22-jarige kan toch op termijn op eigen benen staan? Vaak zie je, dat de relatie ouders-kind verbetert, als kind zijn eigen boontjes gaat doppen.
Reactie op mijn zoon van 22 jaar
Het is inderdaad correct dat ik het zeer zwaar vind om hem hier in huis te hebben. Hij is niet op een aangename manier bij mij komen wonen, is werd op een niet correcte wijze toe gedwongen om hem in huis te nemen, je laat je kind niet in de kou staan.
Dat hij bijna drugsvrij is ben ik ook blij om, hij heeft meer rust nu en zijn dominante en zeer egocentrische vader is niet meer in de buurt daardoor is de relatie tussen beide iets beter geworden.
Ik ben werkend alleenstaand, afspraken maken met hem is bijzonder moeilijk want hij voelt zich inderdaad als iemand die langs de boot meezwemt terwijl mijn andere kinderen in de boot zitten. Wanneer er positieve momenten zijn kan ik heel even met hem praten maar wanneer het niet volgens zijn lijn van denken gaat loopt hij weg....telkens weer.
Ik heb al regelmatig een brief geschreven naar hem en zeker alle positieve veranderingen benoemd waarin hij veranderd is. Hij heeft jaren te horen gekregen van zijn vader dat hij niet geboren had mogen zijn, hij stelt niets voor, is een grote nul, werd altijd maar stil gehouden met de pc....en zichzelf moeten bezig houden!! Als kind heb je genegenheid, warmte, aandacht en positiviteit nodig wie er ook met je samenwoont. Helaas is de negativiteit en dwarsheid zo sterk dat het zwaar is om dit om te buigen.
Ik zou het geweldig vinden wanneer hij op zichzelf zou wonen, zelfstandigheid en verantwoordelijkheid...
