Zoon van 21 loopt vast
Onze zoon van 21 studeert maar haalt geen goede punten. Heeft veel andere liefhebberijen. Zit goed in zijn vel. Is veelzijdig en intelligent. Heeft vrienden. Maar ziet (zelf ook) met lede ogen dat leeftijdsgenoten vooruit gaan. Op kamers gaan. Rijbewijs halen. Hij moddert wat aan met zijn studie en staat dus eigenlijk stil. Hoewel hij dat aanmodderen zelf niet zo ziet. En echt erover praten wil hij ook niet. Want wij snappen er toch niks van... Hoe kunnen wij hem helpen?
(Corona speelt hierin overigens geen rol.)
Vastlopen?
Hoezo zeg je dat hij vastloopt? Hij is met ontzettend veel dingen bezig en ontwikkelt zichzelf op heel veel vlakken. Ik zie allerlei punten waar je trots op zou mogen zijn.
Lief dat je dat zegt. En ik kan dat ook beamen, want mijn trots en liefde kennen geen grenzen.
Ik zie hém echter kijken naar zijn leeftijdsgenoten. Hij benoemt het ook: "hij is jonger dan ik en gaat al op kamers." "Hij (iemand anders) heeftvwo dus gaat straks waarschijnlijk sneller dan ik."
Hij geniet dus van wat hij doet maar het schuurt ook bij hem. Maar erover praten lukt dus niet. Hij is afwerend als ik vraag of we een plan b kunnen verzinnen. Hij heeft geen plan b en wil het er ook niet over hebben. Ik gun hem iemand die hem mogelijkheden laat zien zodat hij weer vérder kan.
Volgens mij is er geen plan B nodig. Je zoon heeft ern plan A, en is daar in zijn eigen tempo mee bezig. Hij constateert dat sommigen sneller zijn. Dat klopt. Er zullen altijd mensen zijn die eerder promotie maken, een huis kopen, aan meer mensen leiding geven, met pensioen gaan. Net zo goed als er altijd mensen zullen zijn die dat later doen, of nooit. Zo is het leven, en je zoon ontdekt dat op zijn 21e. Jij moet dat blijkbaar nog steeds ontdekken.
Dat is geen reden voor een plan B voor hem. En het is zeker geen reden om zijn ouders een plan B te laten maken. Laat hem lekker zijn leven leiden en zijn eigen weg vinden.
Stoppen met vergelijken! Dat is echt nergens goed voor. Het begint met zelfacceptatie en zellfliefde. Ga er dus ook niet in mee, maar bevestig hem in dat wat hij doet, oke is!
Precies wat juf Ank zegt! Als er geen probleem is, maak er dan geen probleem van. Laat hem dat zien en zie het vooral zelf ook!
Zodra hij het benoemt
Als hij het benoemt dan kan je misschien op dat moment erop inhaken door te vragen, wat hij daarvan vindt. Misschien is het echt een constatering en vindt hij het verder niet zo erg, of juist wel, maar dat is dan je -open- vraag; Ja Pietje gaat al op kamers, wat vind jij daarvan....of wat mijn man altijd zegt 'wat doet dat met je....' of ' wil je er over vertellen' of 'wat is je gevoel hierover (die doet altijd van die presentatrices na van tv ibij van die hulp-programma's, let maar eens op, die stellen altijd dezelfde soort vragen, soms handig om er een paar te onthouden 
Wat een kattige opmerking Meike (dat ik dat blijkbaar zelf nog moet ontdekken), wat denk je dat ik dat zelf nog niet tegen hem heb gezegd?
Vergelijk niet, jij doet het op jouw manier (vind je die slecht? Nee. Nou dan.Wil je die aanpassen? Nee. Oké.) heb dan vertrouwen.
Eigenlijk precies wat jullie opperen.
Maar dan zie ik dat koppie weer en dan vraag ik me toch af of ik méér kan doen voor hem.
Maar jullie denken dus van niet... Das fijn om te lezen, dank.
An. schreef op 01-02-2021 om 18:55:Wat een kattige opmerking Meike (dat ik dat blijkbaar zelf nog moet ontdekken), wat denk je dat ik dat zelf nog niet tegen hem heb gezegd?
Vergelijk niet, jij doet het op jouw manier (vind je die slecht? Nee. Nou dan.Wil je die aanpassen? Nee. Oké.) heb dan vertrouwen.
Eigenlijk precies wat jullie opperen.
Maar dan zie ik dat koppie weer en dan vraag ik me toch af of ik méér kan doen voor hem.
Maar jullie denken dus van niet... Das fijn om te lezen, dank.
Het kwam er kattiger uit dan ik bedoelde. Het is meer dat me opvalt dat onze generatie (even generaliseren) moeite heeft met het accepteren dat het leven minder maakbaar is dan de ster-reclames uitstralen. Het bona-gezin en die ene krantenjongen die multimiljonair wordt.
Wat me met name opviel, was dat jij het gevoel hebt dat je je zoon 'gelukkiger' moet of wilt maken, terwijl hij daar niet expliciet om vraagt. Hij wil waarschijnlijk gewoon zijn verbazing of frustratie uitspreken, zonder dat zijn ouders meteen van alles gaan oplossen of regelen. Die neiging herken ik bij mezelf ook, hoor. Je wilt toch stiekem een rimpelloos leven voor je kind.
Tja. Het leven is niet maakbaar. Ik weet daar helaas alles van. Maar ik geloof wél in signaleren en dat bespreekbaar maken. Dat doe ik dus ook met zoonlief. Niet zozeer om op te lossen. Wel om andere mogelijkheden aan te dragen. En wat ik hier wilde horen was of er herkenning was en of er nog andere mogelijkheden zijn waar ik niet aan dacht.
Zoonlief sprak vandaag uit dat hij niet wil opgeven maar moet toegeven dat het niet lukt. Daarom wilde hij er niet over praten of een plan b bedenken. Hij baalt daarvan. We komen er wel uit. Het gesprek loopt in elk geval...
Denk ik nu vooral belangrijk om er achter te komen wat er dan precies niet lukt. Goede eerste stap dat je zoon er nu wel over wil praten, dan staat hij wellicht ook open voor hulp.
Denk zeker dat het belangrijk is om te blijven benadrukken dat ook niet alles altijd lukt. Maar dat dat zeker niet hoeft te betekenen dat je het helemaal niet kunt, alleen dat het nu op dit moment om wat voor reden dan ook niet gaat!
Ook wel iets om te benadrukken is misschien, dat hulp vragen nooit een teken van zwakte is. Iedere timmerman gebruikt gereedschap, het zou immers dom zijn om spijkers er met je duim in te willen drukken.
En zo kun je de hulp en kennis van ouders en andere mensen om je heen ook inzetten om je doelen te bereiken.
Dan is het nog steeds je eigen prestatie.