Zoon rookt wiet
Ik ben er gister achter gekomen, viavia, dat mijn zoon regelmatig wiet rookt. Hij is 20, heeft ADD, het loopt niet zo lekker op school en op werk. Hij kan natuurlijk doen wat hij wil, hij is zich ook heel erg aan het losmaken. Hij is wel in therapie voor die ADD, maar als ik contact met de behandelaar zou willen, moet dat via mijn zoon. Snap ik ook weer.
Hij weet trouwens niet dat ik het weet, ik ben er stomtoevallig achter gekomen op zo'n manier dat ik het hem ook niet kan vertellen.
Kan ik nog iets doen?
Vraag
Wat zou je willen doen?
Ik wil graag
Ik wil graag een goede moeder zijn. En ik weet niet of ik dat ben als ik alles maar loslaat of als ik toch met hem in gesprek ga over alle gevaren.
Het één sluit het ander niet uit
Je kan zeker een gesprek over de gevaren van wietgebruik met je zoon hebben. Misschien weet hij alles al, misschien steekt hij nog wat van je op, wie weet komt het via wiet op een goed gesprek over nog meer. En verder zal je het los moeten laten, want hij is 20, dus al volwassen. Als je zoon nog thuis woont kan je wel als huisregel hanteren dat hij niet thuis wiet rookt.
skik
Direkt
Lana1, het gaat er nu niet om of je een goede moeder bent. Wiet roken is aan de ene kant vrij 'normaal' on bepaalde groepen en op bepaalde leeftijden. Zoals (teveel) alcohol drinken ooit 'normaal' was. De studenten trekken nu langs coffeeshops in plaats van langs café's. Maar het is niet zonder gevaar. Het gevaar van verslaving is veel groter dan jongeren en sommige volwassenen denken.
Wat kun je doen?
Ik denk dat het allereerste is, dat je aan hem duidelijk kunt maken dat jij het weet. Je bent er nu achter gekomen op een manier waarmee je blijkbaar niet voor de dag wil komen. Dat is problematisch, maar het kan ook het begin zijn. Bijvoorbeeld: een gesprek: ik wil iets opbiechten en ik wil dat jij ook iets opbiecht, zonder dat we boos op elkaar worden. Daarna gaan we praten. En dan biecht jij eerst op wat je gedaan hebt. Daarna staat voor hem hopelijk de weg vrij om eerlijk te zijn over wat hij doet.
Net als met alcohol is er altijd een discussie, de die-hards die aan de kant staan zeggen: verbieden en straffen. Als et zo eenvoudig was zouden we geen probleem hebben in Nederland met alcohol of drugs, want welke ouder zou niet het allerliefste zien dat het zo eenvoudig was: verbieden en ze doen het niet meer. Het risico is groot dat het stiekem gebeurt, of dat je het kontakt verliest.
Je kunt wel duidelijk zijn en tegelijk drie stappen zetten: verbieden, reguleren en controleren (bezorgd zijn).
Verbieden:
- ik ben erop tegen, dus hier in huis gebeurt het niet;
- als ik merk dat hier in huis geblowd wordt haal ik je hele kamer overhoop en vernietig alles wat met blowen te maken heeft.
Reguleren:
- er is een groot risico dat je verslaafd raakt, dus ik wel eerlijk weten hoe vaak je blowt
- en ik wil dat je het beperkt, wat vind je zelf acceptabel als je denkt dat je niet verslaafd bent;
Bezorgd (controleren)
- hoe kom je aan het geld;
- blowen al je vrienden of heb je ook vriendschappen met niet-blowers;
- als ik merk dat het niet goed met je gaat zal ik je daarop aanspreken, of je dat nu leuk vindt of niet;
- als ik denk dat je verslaafd bent zal ik dat ook zeggen en je ook zo behandelen;
- als ik merk dat ik geen kontakt meer met je heb ga ik naar de huisarts of naar gespecialiseerde zorg (Iris-zorg is het geloof ik).
En ondertussen een goed boek kopen, dat hij wellicht zal lezen als hij eraan toe is: Stoppen met blowen van Yoram Stein.
Ik denk dat je alledrie tegelijk moet doen: en grenzen stellen, en reguleren en bezorgd zijn. En ondertussen hopen dat hij uit zichzelf zal stoppen, want als mensen móeten stoppen van anderen, zonder dat ze er zelf achter staan, dan werkt het niet.
Tsjor (helaas door ervaring wijzer geworden)