Zoon (20) bang om volwassen te worden (zijn)
Mijn oudste zoon is heel verlegen. Hij is vorig jaar begonnen met een studie in een andere stad.
Voordat hij begon met zijn studie had hij aangegeven dat hij op kamers wilde, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Een betaalbare kamer is moeilijk te vinden. Dus voorlopig is hij treinstudent (Leiden-Utrecht).
Op de middelbare school had hij aanvankelijk veel moeite vrienden te maken, maar uiteindelijk (nadat hij een keer was blijven zitten) ging het beter en ontstond een hechte vriendengroep.
Als gezin (hij heeft één broer, die maar een jaar jonger is en dit jaar ook aan een studie is begonnen) gingen we vroeger altijd wat doen op zondag ( boswandeling, dierentuin, museum, etc.).
Toen de jongens wat ouder werden zijn we gestopt met die wekelijkse uitjes, omdat ze daar niet zo’n behoefte meer aan leken te hebben (dat gaven ze althans zelf aan).
Nu mijn zoon studeert ziet hij zijn oude schoolvrienden weinig meer (op één na, die dezelfde studie is gaan doen als hij).
Hij is lid van een studentenvereniging en van zijn studievereniging, maar het lukt hem niet echt contact te maken.
In het begin leek hij nog enthousiast, maar de laatste tijd is hij depressief en eenzaam. Hij heeft zich ingeschreven voor een reis naar Edinburgh met zijn studievereniging rond Pasen (“leuk” dachten wij), maar nu ziet hij er ineens vreselijk tegenop omdat hij niet echt aansluiting heeft.
Vandaag vertelde hij ineens dat hij “nostalgisch” was en de periode zo miste dat we met zijn vieren dingen gingen doen (dit was zeker zes jaar geleden dat we dat wekelijks deden)
En toen barstte hij ineens in huilen uit.
Ik heb het gevoel dat hij vreselijk bang is om volwassen te moeten zijn en zijn eigen weg te moeten gaan. Ik had zo met hem te doen en wil hem graag helpen om het makkelijker voor hem te maken.
Herkent iemand dit? Heeft iemand tips?
Wat een vreemde duiding van het probleem
Alsof volwassenen geen verdriet kennen om eenzaamheid.
Verdriet is verdriet en geen angst.
Rode krullenbol
Studentenpsycholoog
Die zijn goed, laagdrempelig en in de buurt. Ze hebben vaak praktische tips. Hij kan er zo binnenlopen. Het is echt helemaal niet gek dat hij zich zo voelt en het komt erg vaak voor bij studenten. Geef hem de gelegenheid het zelf op te lossen en ga niet geforceerd dingen ondernemen met zn vieren.
nou
vraag hem anders eens wat hij graag zou willen. Zou hij het leuk vinden om wel weer eens een leuk uitje te maken. Misschien heeft broer daar niet zo'n zin in, maar goed met jou?
Wat betreft de reis die er aan zit te komen... Dit is inderdaad best heftig als hij niet zo'n aansluiting heeft. Kun je hem stimuleren om iemand uit die groep alvast op te zoeken en die persoon te vragen hem te helpen?
Op reis
Misschien staat hij met een been in het studentenleven en met zijn andere been nog in de veilige wereld van het gezin waardoor het moeilijker is om een keuze te maken voor echte zelfstandigheid. Nu komt die reis eraan en is hij meer op zichzelf aangewezen.
Goed dat hij zich ingeschreven heeft. Misschien helpt het als je uitlegt dat volwassen worden en een zekere eenzaamheid bij elkaar horen. En als je niet heel veel contacten hebt kun je je ook op de inhoud van de reis concentreren. Wat vindt hij interessant aan de excursies?
Ik verwacht eigenlijk dat de contacten tijdens de reis vanzelf intenser worden en dat het allemaal mee gaat vallen. Een studiereis is geen Middelbare schooluitje. Het gaat er toch net iets iets serieuzer aan toe en extreem groepjesdenken komt minder voor. Dat is tenminste wat ik ervan gehoord heb. Mijn oudste was ook geen ster in vrienden maken maar heeft altijd enorm genoten van studiereizen.
Komt vast goed, houd vertrouwen!
Verdriet
Om het besef dat de onschuldige jaren voorbij zijn. Ik kan het me zo voorstellen.
Ik werd 18 in de zomer van 1976 (ja, lang geleden). Het was een bloedhete zomer, na een koude lente. Het gevolg was dat een hele markante reeks zeer oude beukenbomen, een uitgegroeide beukenhaag langs het kerkhof waar mijn vader lag, kapot ging: de koude lente had ervoor gezorgd dat de bomen nog geen bladeren hadden en de hete zon brandde op de naakte stammen van die bomen, waardoor ze het loodje moesten leggen. De beuken werden gezaagd en daarmee was ook het einde van mijn jeugd gemarkeerd. Ja, verdrietig.
Accepteer dat het zo is, laat hem af en toe nog voelen dat hij 'kind' is door samen iets te doen wat jullie voorheen deden, en geef hem het vertrouwen dat hij de toekomst wel aan kan,w at die toekomst ook mag zijn. Praat daarover met hem: wat ziet hij wel zitten in de toekomst en wat niet? Gun hem de tijd om dat te ontwikkelen. Ook voor verlegen mensen is er een toekomst, gelukkig.
Tsjor
Overgangsperiode
Die zijn altijd lastig. Je hebt het oude ingeleverd (de vertrouwde middelbare school) maar bent nog niet ingeburgerd in het nieuwe (het studentenleven). En dat wordt heel erg voelbaar als je je vertrouwde omgeving, je thuis waar je iedere dag weer op kunt laden, echt moet verlaten. Ik denk dat heel veel studenten net als je zoon daar moeite mee hebben. Ga je op kamers, dan duik je in 1 keer dat diepe in en dan zou hij misschien al een nieuwe vriendengroep hebben. Maar doordat hij thuis woont is dat een stuk moeilijker, en daarom komt die vakantie nu eigenlijk een beetje te vroeg.
Ik zou het hierover hebben met hem. Je kunt het niet voor hem oplossen, maar uit ervaring weet jij dat het beter wordt. En dat die reis daar waarschijnlijk bij gaat helpen. Het kan hem helpen als hij zich inderdaad goed voorbereidt op de reis, zodat hij een beetje als ‘reisleider’ kan optreden. Hij kan daar wat zelfvertrouwen opbouwen.
Mijn zoon heeft twee jaar terug hetzelfde ervaren na een overstap naar een andere school. Pas bij de gezamenlijke reis kwamen er echt diepere contacten tot stand. Dus heel goed dat hij zich heeft ingeschreven! En als het hem op de middelbare school is gelukt om vrienden te maken lukt het hem hier ook weer. Alleen misschien minder snel dan hij had gehoopt.
Coco
Wat je schrijft is een heel verhaal met verschillende dingen erin.
Mij bekruipt het gevoel dat je altijd erg zorgzaam voor je zoon geweest bent, en dat je het nu ook lastig vindt om hem zelf zijn boontjes te laten doppen (of aan zijn lot over te laten, afhankelijk van hoe je ernaar kijkt).
Dan zeggen sommige mensen wel dat je het ernaar gemaakt hebt of overbezorgd bent, maar ik denk ook wel eens dat je als moeder de meeste zorg geeft aan de kwetsbaarste, niet andersom.
Maar nu moet hij zelf gaan vliegen, en dat vindt hij lastig. Nieuwe dingen zijn voor veel mensen lastig, nieuwe vrienden maken wordt lastiger als je ouder wordt, merken dat je ouder wordt en dat de dingen voorbijgaan is lastig, en het is ook nog eens een vrij deprimerende tijd zo in de winter.
Vroeger gaat voorbij, maar als gezin ga je een nieuwe fase in waarin je evengoed een fijn contact met elkaar kan hebben al is het dan anders dan vroeger. Maar dat moet zijn vorm nog even vinden. Zou een vaste afspraak daar iets voor zijn? Wij gaan binnnenkort samen een midweekje weg, dan is het druk en vol maar we zien elkaar dan wel allemaal weer even. Het is dan niet als vroeger maar ook weer wel, en het voelt toch vertrouwd.
"Vroeger" was tenslotte ook niet statisch, toen hij kleuter was deden jullie andere dingen dan in zijn tienertijd.
Hebben jullie een onderlinge app-groep als gezin? Bij ons zorgt dat ervoor dat mijn studerende dochter toch veel contact met ons houdt en met de dagelijkse dingen, en wij dus ook met haar. Gewoon simpele dingen, een fotootje van het avondeten of zomaar dom commentaar als iemand weer eens iets kwijt is. Dat maakt dat ze veel minder ver weg voelt.
Dat berichtjes sturen kan ook een stuk houvast geven op een studiereis. Als het contact met de anderen wat minder loopt, dan is er altijd de mogelijkheid om even wat naar huis te sturen, wat hij ziet en meemaakt, wat hij voelt, of wat hij stom vindt, etc. En je kan hem wat bemoedigen of een grapje maken.
Ik was laatst een week naar het buitenland voor een congres en daar kende ik ook niemand, dan is een lijntje naar huis wel fijn.
Maar er zijn natuurlijk meer mensen alleen op die studiereis, dus het loont ook om steeds wat los contact met anderen te leggen, wie weet wordt het gezellig en in ieder geval heb je dan even een praatje.
Als hij zich echt slecht voelt dan is even langa naar de huisarts misschien een idee. Maar het leven mag gewoon best af en toe even minder leuk zijn, dat hoort erbij en het wordt ook vanzelf weer beter verderop. Net als griep, zit je er middenin dan is het afschuwelijk maar een week later is er geen vuiltje meer aan de lucht.
De druk op jongeren om voortdurend gelukkig en blij te moeten zijn is erg zwaar, terwijl het leven natuurlijk niet altijd leuk is.