Zoon (18) is eenzaam

Wat verdrietig

Dag Mar,

Wat verdrietig voor jou en je zoon. Je wilt geen tips, maar dit geef ik zo toch

Je wilt ervaringsverhalen, die heb ik slechts een beetje. Tenminste, twee van mijn kinderen hadden op het VO minder vrienden dan zij wilden. Activiteiten waar ze zich op verheugden en die dan toch afgeblazen werden.
Maar, ze hadden wel contacten en een enkele vriend en waren niet depressief. Dus daar zit wel een groot verschil met jou situatie. Maar, het was soms niet fijn, zeker niet als ze op social media zagen dat klasgenoten leuke dingen aan het doen waren/feestjes waar zij niet bij waren.

Een kind heeft 'het er bij gelaten' en kon zich zelf goed vermaken. Inmiddels, jaren laten, heeft hij meerdere jongeren ontmoet waar hij het goed mee kan vinden en trekken ze regelmatig samen op.

Mijn andere kind (en daar komen de tips) heeft veel gedaan om haar situatie te veranderen. Want jij vraagt: hoe kom je aan vrienden? Wij legden de lat lager: 'waar vind je contacten, waar vind je een leuke/zinvolle tijdsbesteding buitenshuis (en zou je eventueel vrienden kunnen vinden).
Mijn zoon is gaan werken, 's avonds en in het weekend. Dan zit je in elk geval niet in je eentje thuis én heb je contacten. Vrijwilligerswerk is ook een prima optie. Het verruimt je blik én je bent er even uit.

Misschien praat ik veel te makkelijk. Mijn kinderen hebben geen beperkingen en waren niet depressief. Ik hoop dat je zoon er zijn weg in vind. Sterkte!

Herkenning

Je verhaal lijkt op dat van mijn zoon, ook 18 jaar, ook met diagnose ADD. En met een zichtbare afwijking, iets waaraan hij geopereerd kan worden zodra hij volgroeid is, maar hij zal er tot die tijd mee moeten dealen. Dat ging goed op de basisschool, waar iedereen hem niet anders kende… Maar bleek op de middelbare school opeens een onderwerp van spot. We hebben hulp gezocht, omdat hij uitspraken deed waar we erg van schrokken (refererend aan een doodswens). Tegelijkertijd was hij erg gesloten over wat er precies speelde, eigenlijk hebben we dat pas echt goed duidelijk nu hij de middelbare school heeft kunnen afsluiten. Wat dat betreft is het bewonderenswaardig hoe open jouw zoon is over zijn eenzaam voelen en ook fijn dat hij zich veilig voelt om met je te delen.

Met mijn zoon is het juist beter gegaan op het MBO. Hij geeft aan dat er meer aansluiting is (gelijkgestemden). Het is zelfs zo dat veel kinderen (en zelfs leraren) kampen met ad(h)d, dus in dat opzicht is er wel begrip voor het niet kunnen plannen, geen overzicht hebben en alle chaos. Desondanks heb ik nooit iemand thuis gezien, alle contact is alleen op school en gaat buiten school via Skype. Ik moet er wel bij zeggen dat iedereen ver uit elkaar woont, maar toch… een keer live afspreken is niet onmogelijk.

Ik zou ook erg graag willen dat mijn zoon een baantje nam, want het lijkt me bij uitstek een mogelijkheid om contacten op te doen. Dat is – op een mislukte poging na - nooit van de grond gekomen. Het is in zijn geval ook de angst voor slechte ervaringen, faalangst. Idem dito met sport. Hij vindt het al niet leuk… maar ook eng. In principe is het best een sociale jongen, als hij zich op z’n gemak voelt. Maar blijkbaar heeft hij daarin nog een lange weg te gaan. Hij heeft een sova-training gedaan (via huisarts) maar concludeerde dat het allemaal ‘rare kinderen’ waren, daar. Veel zelfinzicht heeft hij dus niet. Maar ik begrijp dat hij dat zegt omdat hij de link niet legt met zijn angstig zijn in contacten.

Ik lees mee, want ik heb het inmiddels een beetje gelaten… weet ook niet zo goed wat ik ermee moet. Mijn zoon heeft er namelijk zelf geen problemen mee, snapt niet waarom ik me zorgen maak en vindt de bemoeienis irritant. Hij heeft contacten van over de hele wereld, dus waar maak ik me druk om… maar het is allemaal wel veilig van achter zijn computerscherm.

Een hond

Ik heb zelf wel veel gehad aan een hond... als onbegrepen tiener. Je krijgt liefde van een hond, het heeft aandacht nodig, je moet ermee op uit... en zodoende maak je ook eens een praatje met een mede-hondenbezitter. Maar ik vind het nogal wat om voor een kind te overwegen als je er zelf niet net zo veel zin in hebt. In mijn geval heb ik er nog twee jaar intensief van genoten, ik heb alle zorg grotendeels op me genomen (want ik wilde de hond), maar daarna ging ik op kamers en de hond kon niet mee. Dus zaten mijn ouders ermee. Dat hadden ze voorzien en was geen punt... maar toch, daar moet je wel rekening mee houden: een hond kan 15 jaar worden... Kun je ook een goed huis bieden als je zoon al lang en breed het huis uit is en de zorg op jouw schouders komt?

Hier ook zo’n zoon

Met dit verschil dat hij zich niet eenzaam voelt, hij vindt het zelf prima zo (dat zegt hij tenminste, en ik geloof dat ook wel) dat scheelt natuurlijk enorm.

Zoon zit sinds dit jaar op speciaal onderwijs (ADD, ASS en een verbaal-performaal kloof). Was daarvoor op regulier onderwijs compleet vastgelopen. Sociale contacten heeft hij, buiten school en ons gezin/familie, niet. Op school ligt hij goed in de groep, maar zijn klasgenoten wonen allemaal ver weg en/of komen niet zelfstandig naar school, dusdanig schooltijd afspreken is er niet bij.
Ik ga ervan uit dat dat op een dag vanzelf wel komt.

Op zjin vorige school moest hij een maatschappelijke stage doen. Dat kon hij gelukkig doen op een plek waar mijn vader als vrijwilliger werkt. Zoon is daar blijven hangen, hij vindt het werk erg leuk en is er goed in. Hij wordt dus zeer gewaardeerd en dat is heel goed (geweest) voor zijn zelfvertrouwen. Er zijn geen leeftijdsgenoten, maar hij is op zijn gemak en op zjin plek in het team.
Daarnaast hebben hem een beetje gepusht in de richting van een bijbaantje. Dat is buitengewoon goed gelukt. Hij is autogek en had zelf (uiteindelijk, eerst waren er maanden lang honderden beren op nog meer wegen...) bedacht dat hij graag bij een autodealer wilde werken. We hebben samen met hem een CV en motivatiebrief gemaakt, en bij de allereerste poging was het raak. Dat was natuurlijk een enorme opsteker, want hij zag vreselijk op tegen het gesprek. Toevallig een fantastische plek, klein bedrijf waar ze hem graag ‘opleiden’ tot allround medewerker. Hij rijdt auto’s naar en van de opslag, haalt ze door de wasstraat, helpt in de werkplaats met bijvoorbeeld het verwisselen van winter- en zomerbanden, maakt foto’s voor de website, allemaal dingen die hij leuk vindt en goed kan. Hij groeit er enorm door. En van de week werd hij aan de telefoon gezet, vond hij doodeng, maar ja, dat kon hij natuurlijk niet zeggen, en het lukte natuurlijk ook gewoon.
Ook hier geen leeftijdsgenoten, dus voor het sociale aspect zit hij hier ook niet goed. Maar ik ga ervan uit dat de boost in zijn zelfvertrouwen hem ook wat helpt/zal helpen in contacten met leeftijdsgenoten. Dat komt ook wel, op een dag.

Ik ben heel blij voor zoon dat hij zelf ziet dat hij veel meer kan dan hij dacht, en dat anderen dan zijn toch-wel-trotse ouders ook zjin capaciteiten zien. Stapje voor stapje bouwt hij aan zichzelf, en dat doet hij heel goed.

Moraal van dit verhaal: ergens komt er een moment dat die neerwaartse spiraal weer ombuigt naar boven. Straal dat vertrouwen uit naar je kind. En als je zelf kansen ziet voor je kind, help hem (of haar natuurlijk) die te grijpen.