Wegduiker
Mijn dochter van 19 (bekend met lichte vorm van ADD) is een wegduiker als het om moeilijke dingen gaat. Als er iets uitgezocht moet worden stelt ze het uit (met al een aantal boetes tot gevolg). Krijgt ze een mail waarop actie moet worden ondernomen, stelt ze het uit (lees: doet ze het niet). Alleen maar omdat ze dan niet weet hoe en wat. Een beetje moeite erin steken doet ze niet.
Ik weet dat dit samenhangt met ADD. Dat is ook de reden dat ik zo veel meekijk en haar erop aanspreek als er iets moet gebeuren. Ik bied aan alle kanten aan het samen te doen. Wil haar helpen etc. Steeds als ik er over begin dat ze nu op een leeftijd komt dat ze niet meer kan wegduiken voor haar verantwoordelijkheden, wordt ze boos. Ik kan niet haar zaakjes op blijven lossen. We moeten er op aansturen dat ze niet wegduikt voor dingen die ze moeilijk vindt, maar deze (met hulp) aanpakt. Als ze thuis is (en niet met vrienden o.i.d.) zit ze op haar telefoon. Daar duikt ze helemaal in weg en vergeet dus alle verantwoordelijkheden om haar heen. Ik word er behoorlijk gefrustreerd van. Niet van het feit dat ze hier (veel) begeleiding in nodig heeft, maar wel van het feit dat ze deze niet aan lijkt te willen nemen en liever haar ogen sluit (als ik het niet zie dan is het er niet).
Hoe krijgen we haar wat zelfstandiger en verantwoordelijker?
hier
heb ik ook enorm meegekeken. En als het om heel belangrijke zaken zoals zorgverzekering gaat heb ik er ook wel een ruzie voor over. Maar 1 keer weigerde ze ook na zo'n ruzie nog er iets aan te doen en heb ik het op zijn beloop gelaten, dat was bij het aan vragen van studenten-OV. Gevolg: ze was te laat en moest een maand lang reizen van haar spaarcentjes. Dat heeft de situatie wel flink verbeterd. Maar ja, er verdwijnen nog steeds sleutels, brillen enzovoorts. Daar zullen we mee mopeten leven.
Lastig he
Hier slingeren we ook nog steeds (kind is bijna 21) heen en weer tussen -toch maar weer- helpen en het nu toch maar een keer fout laten gaan en de brand achteraf helpen blussen.
Duidelijk is dat ze het nog niet kan. Ik vraag me echt af of de 'normale' methode van billen branden en blaren zitten bij dit soort kinderen wel werkt. Volgens mij niet. Dus toch maar volhouden met dat bij de hand nemen, zeker bij belangrijke zaken. En zo af en toe weer eens wat loslaten, kijken hoe het gaat. De hemel in prijzen als het lukt en op je tong bijten en de scherven rapen als het niet lukt.
Sterkte hoor. Het blijft lastig...
Ted talk
Oudste hier heeft ook heel veel last gehad van uitstel- en vluchtgedrag. Dit was echter vooral met schoolse zaken. Als het om financiële organisatie gaat stond en staat hij zijn mannetje 
Wat hem op een gegeven moment hielp was een tedtalk over procrastination. Vooral de humor waarmee de spreker zijn probleem te lijf ging maakte veel indruk op kind. Daarna ging hij ook humor gebruiken en had hij meer zelfinzicht waardoor het beter ging. Uiteindelijk heeft hij zelfs een moeilijke masterscriptie afgerond met de nieuwe inzichten. Niet vanzelf, het bleef sleuren en trekken eraan, maar het is gelukt. Dat was een geweldige prestatie. Niet alleen cognitief, maar ook qua plannen, doorzetten, hoofd- en bijzaken scheiden en noem al die executieve vaardigheden maar op.
Jutta
Tedtalk gekeken. Erg leuk idd. Helaas is dochter haar Engels niet zo perfect dat ze dit een kwartier kan volgen vrees ik. Is er ook een Nederlandse variant?
Koffiekop
Dat vraag ik me dus ook af. We hebben haar al een paar keer haar billetjes laten branden, maar zodra dat betreffende onderwerp dan is afgesloten, is het weer blanco in haar brein. Leerzaam lijkt het idd niet echt.
Erg lastig idd. Ik maak me zorgen hoe ze het ooit gaat doen als ze op zichzelf gaat wonen. Huishouden van Jan Steen?
Tamar
Met slordigheidjes omtrent spullen kan ik idd leven, maar keer op keer je kop in het zand steken voor belangrijke zaken vind ik echt zorgwekkend. Hoe worden ze ooit zelfstandig als ze weigert om zelfs er over in gesprek te gaan.
Ik snap het wel. Het is ook niet leuk als je zelf al merkt dat bepaalde vaardigheden je niet goed af gaan en je wordt daar dan ook nog eens op aangesproken. Maar.....wat dan? Het varkentje zal toch gewassen moeten worden.
Ja, snap ik
Het is gewoon heel lastig. Bij ons heeft die ene keer wel geholpen, echt belangrijke zaken gaan nu goed. Ik merk wel dat het elk jaar toch weer een beetje beter gaat, maar het blijft lastig, sterkte.
hulp van buiten?
"Ik maak me zorgen hoe ze het ooit gaat doen als ze op zichzelf gaat wonen. Huishouden van Jan Steen?"
Dat is nog tot daar aan toe, maar er bestaat ook serieus risico op frequent deurwaardersbezoek en tripjes naar de schuldhulpverleners.
Er is volgens mij wel hulp beschikbaar voor mensen die niet 'zomaar' hun dagelijkse leven op orde krijgen. Ik weet dat omdat ik ooit iemand kende die zulke hulp had. Volgens mij was er bij die jongeman sprake van ASS maar dat weet ik niet meer precies. Er was in elk geval geen sprake van een verstandelijke beperking, dat weet ik nog wel heel zeker.
Misschien zou je eens een gesprek bij de huisarts kunnen vragen (je kan de vraag zelfs telefonisch aan de assistent voorleggen, denk ik): wat voor hulp is er beschikbaar voor mensen die, mogelijk als gevolg van ADD, alle lastige dingen voor zich uitschuiven. En dan van daaruit verder zoeken.
Misschien dat dochter zich iets meer wil aantrekken van een buitenstaander.
Groeten,
Temet
budgetbeheer
Misschien voor de toekomst een budgetbeheerder aanstellen.
Werkte voor een oud collega van mij heel goed. Jaren financiele problemen gehad, laag inkomen, beslagleggingen etc, toen hebben we via bedrijfsmaatschappelijkwerk hem vrijwillig een budgetbeheerder laten gebruiken en hij was daar heel blij mee, eindelijk wel geld voor een vakantie, geen gedoe meer en ook rust voor zijn vader die zich er erge zorgen over maakte. En geen privacy gedoe met je broers en zussen als die het zouden doen.
Andere collega probeerde hem er uit te praten want dat kostte heel veel geld zo'n beheerder. Klopt, het kost geld maar minder dan steeds deurwaarders, rente etc.
Collega is inmiddels met pensioen en kan daar nu echt van genieten omdat er vanuit grote schulden in het verleden bij zijn pensionering een redelijke spaarpot was.