wat kan je een 18 jarige vragen?
Ik ben een alleenstaande moeder ,vader is nooit in beeld geweest en heb een zoon van 18. ik ben 3 jaar geleden chronisch ziek geworden en kan het huis niet uit. ben aan bank en bed gebonden voorlopig nog voor heel lange tijd. ik heb allerhande hulp geregeld en wat ik kan doen doe ik zelf. echter, mijn zoon met wie ik altijd een zeer goede band had is ineens zo veranderd. de afspraak was dat hij om de hoek 1 of 2 x per week boodschappen zou doen en soms es een klein klusje van pillen ophalen oid . allemaal kleine dingen die max 15 min kosten.
hij vertikt het vaak gewoon , en na 10 keer vragen, dagen later gaat ie eens een boodschap doen en dan nog met een lang gezicht. hij probeert een beetje de macht over te nemen en wil voor mij bepalen of er iets in huis gehaald moet worden en wanneer.er medicijnen ,die ik dringend moet hebben draalt hij ook gerust een dag of 2 over terwijl hij meer dan tijd genoeg heeft, ligt gewoon na school te hangen en te bellen ..Met heel veel pijn en moeite en aanpassingen maak ik nog elke dag een gezonde maaltijd voor hem waarbij hij ook nooit eens een poot uitsteekt terwijl ik me nauwelijks en vaak helemaal niet voort kan bewegen.
Ik heb al een paar keer een goed gesprek met hem gehad waarom hij zo doet en toen kwam er iets uit van ;ik wil best weleens wat doen maar niet zo vaak en je moet niet op me rekenen. je bent zelf verantwoordelijk. ik vind dit nogal een uitspraak voor een kind voor wie je je leven lang door het vuur bent gegaan om hem bij te staan en blij te maken.
. Nu zit ik er enorm mee wat kan je een jongen van bijna 19 nu vragen. uitgaande dat we samen in een huis wonen en hij enorm veel vrije tijd heeft die hij het liefst thuis in zijn kamer doorbrengt. Wat is redelijk volgens jullie?
Kostgeld
Ik zou je vraag bijna willen beantwoorden met: kostgeld!. Zoals hij zich gedraagt als een kostganger, en niet als een zoon. Wat jij vraagt is helemaal niet gek, hij kan ook nog wel een keer een stofzuiger door het huis halen. Sommige kinderen doen al veel meer, en dan is hun moeder niet eens ziek.
Het zou ook kunnen zijn, dat dit gedrag een soort van stil protest is. Hij heeft het er misschien best moeilijk mee dat jij ziek bent, en niet meer de moeder bent die je altijd was.
Maar ja, je hebt nou niet alles voor het zeggen in het leven, dus je moet er wat van maken, hij ook. En het zou voor de verstandhouding gezelliger zijn als hij ook een beetje zijn best zou doen.
Dus ja, ik zou nog maar eens een goed gesprek met hem hebben, al hoewel je dat al een keer gedaan hebt. Het is echt niet te veel hoor wat je van hem vraagt
volwassene
Hij is een volwassene die in jouw huis woont, dus hij moet zijn deel van het huishouden doen.
Hij hoeft niet jouw mantelzorger te worden. Maar af een toe een boodschapje, koken, opruimen of schoonmaken lijken me heel normaal.
Ik zou wel kijken naar praktische oplossingen voor de lange termijn. Apotheken bezorgen meestal ook aan huis, indien nodig. Ik neem aan dat je de meeste boodschappen al laat thuisbezorgen en dat je al een hulp in de huishouding hebt? Je zoon blijft niet altijd thuiswonen, dus straks is hij helemaal niet meer in te schakelen.
Ik zit nu zelf tijdelijk aan huis gekluisterd, mijn puber is 15 en doet wel af en toe iets voor me, inderdaad een paar boodschappen, naar de apotheek, iets sjouwen of gewoon een kopje thee voor me maken. Normaal haalt hij alleen de vaatwasser leeg, dekt de tafel en houdt zijn eigen kamer bij. De extra dingen doet hij zonder klagen.
Chronisch ziek.
Wat helpen bij griep of gebroken arm is toch anders dan een chronisch zieke ondersteunen. Je bent al 3 jaar ziek en ik denk dat het voor je zoon ook een behoorlijke belasting is. Vooral omdat er ook geen vader in beeld is waarmee hij de taken kan delen.
Is er verder geen mantelzorger in beeld?
Ik zou zelf andere oplossingen gaan zoeken, ook voor de toekomst. Boodschappen en medicijnen kan je laten bezorgen bijvoorbeeld. Ik zou het liever gezellig hebben met mijn zoon, het valt ook niet mee als je jong bent en je moeder is aan bed gekluisterd.
Gewoon wat meehelpen in huis en een boodschapje doen moet wel kunnen natuurlijk. Maar als ook dat met veel tegenzin gaat zou ik het liever anders oplossen.
VeraB
";ik wil best weleens wat doen maar niet zo vaak en je moet niet op me rekenen. je bent zelf verantwoordelijk."
Ik denk inderdaad dat je te lang te veel op hem geleund hebt. Begon dus al toen hij 15 was. Kan allemaal wel, maar *elke* week 1 a 2 x pw boodschappen *en* langs de apotheek, voelt waarschijnlijk als een te zware last op zijn schouders.
Misschien zou je eens met hem in gesprek kunnen dat je een probleem hebt, maar dat je ook begrijpt dat het voor hem vervelend is. Al 3 jaar lang een zieke moeder (niet leuk!) *en* aldoor maar die verantwoordelijkheid voelen bij te springen. Misschien dat het hem al erg goed doet als je zijn probleem (hoe hij het ervaart) erkent?
En dan kan je misschien bespreken wat hij wel zou willen / kunnen doen en/of hij andere oplossingen ziet? Dat laatste kan je trouwens ook zelf bedenken. Moet je ook doen als hij uit huis gaat, op vakantie is of anderszins weg is.
"Met heel veel pijn en moeite en aanpassingen maak ik nog elke dag een gezonde maaltijd voor hem "
Als het je zoveel pijn en moeite kost, zou ik er mee stoppen. 2x pw minder gezond kan hij wel lijden. Binnenkort misschien op kamers, dan wordt het nog wel vaker ongezond. Eigen verantwoordelijkheid. Als er fruit en rauwkost in huis is, kan hij dat desgewenst nemen ipv een gezonde avondmaaltijd.
mee laten denken
het lijkt me een goed idee om hem te laten aangeven wat hij wel en niet ziet zitten en misschien heeft ook hij nog wel oplossingen voor dingen waar jullie tegenaan lopen?
Losmaken
18 Jaar is een leeftijd dat je je juist los wil maken van je ouders. Je hebt ook best kans dat hij zich verzet tegen je handicaps omdat hij bang is om je te verliezen. Je mag niet ziek zijn. Je bent de enige ouder die hij heeft. Hij wil die verantwoordelijkheid niet omdat hij zich wil voorbereiden op een eigen toekomst.
En hoe meer je op hem leunt, des te meer hij zich beknot voelt om zijn eigen leven te gaan leiden.
Ik vraag hier ook best veel van de kinderen vanwege een chronische ziekte en dat zijn de dingen die ik van mijn eigen kinderen terugkrijg.
Ik stel ze meestal gerust. Ik ga nog lang niet dood. Deze ziekte kun je oud mee worden. En bovendien als ze uit huis gaan, wat ik ze aanraad te doen, heb ik andere oplossingen achter de hand. Ik kan het alleen ook redden.
Dan kan ik de wijkzuster inschakelen om me te helpen met douchen. Ik kan mijn boodschappen online doen en gehandicaptenvervoer regelen om mij te brengen waar ik zijn wil. De apotheek kan bezorgen.
Ik kan een hulp inhuren voor de dingen die zij nu voor mij doen.
Ik kan gesneden groente (laten) halen.Nu helpen ze me met snijden en met zware pannen en vlees klaarmaken. Een werkster regelen. Bovendien wordt het dan ook minder vuil en heb ik minder bedden te verschonen waar ze me ook mee helpen. En minder te koken.
Ik regel al veel zelf. antislipmatjes in de douche. Het karretje van de boodschappenwagen gebruik ik om vuil naar de stort te brengen. En als er niemand is om de zware boodschappen uit de fietstas te halen gebruik ik daar ook het karretje voor om die naar de keuken te brengen. Ik duw de boodschappenwagen in de supermarkt naar mijn fiets om de zaak over te brengen. Dan kan ik meestal even uitrusten bij een buurvrouw met een kopje koffie voor ik weer naar huis toe fiets.
Mijn volgende fiets wordt een driewieler.
Wat ze mij nu helpen gaat niet ten koste van hun vleugels willen uitslaan. Het zijn handreikingen zolang ze nog bij mij zijn.
Ze maken zich vaak zorgen om mij omdat ik de ouder ben die ze nog nodig hebben voor een dak boven hun hoofd, voedsel, studie en wat niet al. Mij helpen drukt ze op die afhankelijkheid en dat verdient af en toe wel een geruststellend gesprekje.
Deze zinnen triggeren mij ook.
"Ik heb al een paar keer een goed gesprek met hem gehad waarom hij zo doet en toen kwam er iets uit van ;ik wil best weleens wat doen maar niet zo vaak en je moet niet op me rekenen. je bent zelf verantwoordelijk. ik vind dit nogal een uitspraak voor een kind voor wie je je leven lang door het vuur bent gegaan om hem bij te staan en blij te maken."
Ik vind dat eigenlijk een goed doordachte uitspraak van een jongeman. Jij hebt goed voor hem gezorgd en verwacht daar eigenlijk nu iets voor terug. Zo werkt het niet ben ik bang. Kinderen vragen er niet om om geboren te worden. En ze voelen zich zeker niet gelukkig(er) als ze zien dat je je als ouder wegcijfert voor hen. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen leven en jij ook. Dus daarin heeft hij wat mij betreft gelijk.
Dat wil niet zeggen dat je elkaar niet helpt, maar dat kan je niet afdwingen als verplichting.
"Ik heb voor jou gezorgd, dus nu moet jij dat voor mij doen", nee, zo zie ik het niet.
Erg dat je zo ziek bent dat je de deur niet meer uit komt. Vooral omdat je nog vrij jong bent. En dan ook nog een ziekte met veel pijn. Sterkte daarmee.
bedankt
bedankt voor alle reacties mensen. Heb inmiddels nog een keer een fijn gesprekje gehad met mijn zoon en het komt erop neer dat hij inderdaad vooral heel bang is en eigenlijk het liefst wegloopt voor mijn ziekte. angst mij te verliezen. En omdat hij pijnlijke dingen blockt vertaalt zich dat naar heel onaardig gedrag naar mij toe. Ik denk dat het wel goedkomt.. snap nu meer wat er in hem omgaat . !
Fijn
Dat je goed met hem gesproken hebt. Komt inderdaad nu vast goed met jullie. Fijn dat je het ons hebt teruggekoppeld.
Ja, fijn.
Aan de ene kant zijn ze met 18 jaar heel volwassen maar aan de andere kant....nog lang niet. Goed dat jullie een fijn gesprek hebben gehad, er is weer duidelijkheid.