Wanhoop
Weet niet waar ik moet beginnen en of ik dit bericht in de juiste rubriek plaats. Maar dit is mijn situatie:
Wij zijn n gezin met 3 jongvolwassen kinderen. De oudste is dochter van 20. Zij heeft zeer ernstige problemen. Ons hele gezin lijd er ook enorm onder, ondanks dat t voor haar t ergste is. Dit begon al rond haar 13/14e. Het begon met zich terugtrekken, depressief zijn, pijn hebben, niet meer naar school willen/kunnen. Als kind was het nog niet echt merkbaar maar nu denk ik dat ze n zware psychische stoornis heeft. Het is momenteel zo erg geworden dat ze dagelijks huilt/schreeuwt. Zegt dat ze pijn heeft en gaat dan allerlei onmogelijke verkrampte houdingen aan nemen en ze beweert dat t haar helpt. Ze gaat bijv op de grond liggen in de woonkamer en ligt dan gewoon te kwijlen. Dat kwijl komt gewoon in haar haar. Ze verzorgt zich niet/hooguit n washandje over haar oksels en n straaltje water over haar haar. Ze poetst haar tanden niet en ze ruikt vaak onfris. Ze kan van t ene moment in t andere op de bank (terwijl we bijv gezellig n film aan t kijken zijn) in n hele rare houding gaan liggen(ondersteboven) en hard huilen. Voor ons ook ondragelijk en temeer omdat ze elke vorm van hulp weigert. We hebben al vanalles geprobeerd. Toen ze er nog n beetje voor open stond. Gezinstherapie, psycholoog, dokter etc. Lichamelijk is er volgens de huisarts niks. T moet dus psychisch zijn. Het is afschuwelijk om je kind te zien lijden. Ze hoort in de bloei van haar leven te zijn. Met heel veel moeite heb ik haar n paar maanden toch meegekregen naar huisarts voor n doorverwijzen naar ggz. Nu was ze eindelijk aan de beurt maar laat ze t toch afweten!!!
Ik zit met mijn handen in het haar...Hoe moet dit verder...hoe dan...ben zo bang voor de toekomst.
Nu zit ik te denken aan toch maar weer gezinshulp/therapie. Dan komt er gewoon iemand in huis en kun je er niet omheen. Mijn man heeft ook issues en dat heeft zeker ook bijgedragen aan de situatie (N aantal agressieve handelingen binnen het gezin, waarvoor hij hulp heeft gezocht maar hij zal altijd n moeilijke kant hebben). Dat is ook uitgesproken naar haar toe...
Wat ik met dit bericht hoop is dat iemand misschien zoiets dergelijks heeft meegemaakt of bij iemand in de omgeving heeft gezien en dat iemand me advies kan geven. Ik ben hier zo ontzettend verdrietig om maar hou me sterk. Niemand heeft er baat bij als ik ook instort. ....
Ik zou willen
Dat dergelijke analyses voorzichtig gemaakt worden:
'@tsjor, ik denk juist wel heel sterk dat er dusdanige trauma's zitten. Ik denk dus dat er juist heel diep gegraven moet worden. De geest kan zo sterk zijn dat die ons laat geloven dat we doodziek zijn en heel veel pijn voelen.'
De hersenen zijn een zeer complex geheel. Het kan best zijn dat de hersenen iets registreren,w at er niet is. Dat lijkt bij oorsuizen bijvoorbeeld het geval. Alleen: tinitus is wel een reële klacht, die wordt alleen niet verholpen aan de oren.
Er zijn tijden geweest dat schizofrenie kwam door een te kille moeder. Er zijn periodes geweest dat hartstochtelijk psychotherapie is toegepast. En er is nu weer een beweging die zegt: herstellen doe je zelf. Alsof er geen functioneel probleem bestaat. Dat bestaat wel. En daarvan is inmiddels genoegzaam bekend als het gaat om de noodzaak van medicatie.
Er zijn situaties waarin de diagnose 'het zit tussen de oren' ernstige hartproblemen bedekken. Ik kom er net vandaan.
Zaken als anorexia zijn nog nooit goed behandeld met psychotherapie. Neemt niet weg, dat er tot nu toe geen lichamelijke oorzaken in de maag of darmen zijn gevonden die behandelbaar zijn. Maar dat maakt het lijden niet minder.
Je kunt dood gaan aan functionele problemen, terwijl iedereen in de psyche graaft. een verkeerde analyse.
Ik zou er dus voorzichtig mee zijn. Bovendien betekent jouw analyse, dat vader de oorzaak is. Lijkt mij niet bevorderlijk voor een zoektocht naar oorzaken en mogelijkheden van herstel.
En dan nog, je dochter wil het niet horen, omdat het haar reële ervaringen van pijn ontkent. Je bereikt haar niet met die analyse.
Ik zou starten met het signaal van pijn serieus te nemen. Mogelijk komen dan vanzelf wel dingen naar boven als 'leven in onbalans' of 'onverwerkte trauma's' naar boven, als dat mogelijke oorzaken zijn.
Tsjor
Stoffen
Ik schrijf even onder een andere nick ivm herkenbaarheid. Je schreef dat je dochter een te laag vitamine D gehalte had. Weet je ook hoe laag? Vraag het aan de huisarts, die heeft de uitslag. Het kan enorm depressieve klachten geven. Is er ook getest op vitamine B12? Vraag ook daar de uitslag van op en controleer dat met de minimale en de gewenste waarde bij het B12 instituut. Zij weten als geen ander hoe hoog je B12 moet zijn om je goed te voelen. Bij mij waren beide waarden ‘aan se lage kant’ volgens de huisarts, maar bij navraag bleken ze ver onder de gewenste waarden te liggen. Mijn klachten waren enorm veel pijnklachten, krampen en pijnscheuten in mijn voeten en benen. Tintelingen in mijn handen en in mijn voeten. Slapeloosheid en toch heel vermoeid. Depressief. Boos, kort lontje, zwaarmoedig. Dit alles kwam bij mij doordat ik coeliaki had terwijl ik dit niet wist. Al jaren had ik buikpijn en chronische diaree, de huisarts wuifde dat weg. Stress. Geen uien en kool eten. Ik mis gewoon de juiste stoffen in mijn lijf om me lekker te voelen. Het aanvullen met pillen en injecties en het volgen van een strikt glutenvrij dieet heeft bij mij enorme verbetering opgeleverd.
Neem je dochter serieus. Dat je gezin moeilijke tijden heeft (gehad), komt daar nog bij. Als je je ziek voelt, kun je er weinig bij hebben. Zou je hier iets aan hebben? Ooit las ik een verhaal van een man die meerdere keren opgenomen is geworden maar die na b12 en vit D helemaal opgeknapt is. Je hersenen beginnen in je buik zeggen ze wel eens....
