Vrienden
Misschien vinden jullie het vreemd dat ik me hier nog druk over maak. Maar het speelt wel in mijn hoofd.
Mijn zoon is 20 jaar, hij doet t goed op zijn opleiding en maakt geen ongelukkige indruk.
Ik maak me druk over zijn vriendschappen, die hij slecht onderhoudt.
Hij heeft genoeg jongens en meiden die hij kent en waarmee hij gezellig kletst. Echter in de weekenden en vakanties is hij vaak alleen. Hij onderneemt zelf weinig initiatief om iets af te spreken of doet op laatste moment iemand appen, die dan vaak al wat anders voorhebben. Als de andere iets gaan doen wat hij minder leuk vindt gaat ie ook niet mee. Ik zeg vaker tegen hem dat je soms in vriendschappen water bij de wijn moet doen en niet altijd je eigen zin kunt doordrijven. Hij ziet dat anders...
Ik (ja, ik weet t IK ervaar t zo) vind dat zo sneu als ie hele weekend film op zijn kamer zit te kijken en niet afspreekt met iemand.
Zelf zegt ie dat hij t niet erg vindt en t soms ook fijn vindt alleen te zijn. Ik vind dat best vreemd voor een jongen van 20.
Ben bang dat ie eenzaam is...
Overdrijf ik in mijn gevoelens of herkennen jullie dit en hoe gaan jullie hiermee om??
vindt het vreemd? Jammer. Jij bent een vrouw, jij bent hem niet. Dat jij je dit niet kunt voorstellen zit in jou. Werk aan jezelf, niet aan een ander. Hier maak je de ander juist ongelukkig door want hij kan en mag thuis zichzelf niet zijn.
Klopt
wat je zegt, het is mijn probleem. Maar is het zo vreemd dan dat je als moeder je zorgen maakt over het feit dat hij weinig dingen onderneemt met vrienden. Ik zeg niet tegen hem dat ik hem vreemd vind, maar wil dat hij gelukkig is.
En het klopt dat wat mij gelukkig maakt, dat niet voor hem.zo hoeft te zijn.
Ligt het echt anders voor mannen dan vrouwen als je het hebt over vriendschappen? Ik weet t exht niet.
Daarom ook mijn vraag, hoe gaat dit met andere jonge mannen en hoe ga je er als ouder mee om? Laat je t zo of is het verstandig het gesprek aan te gaan zonder hem een complex aan te praten.
Laat gaan
Je mag het vreemd vinden, maar ik zou het toch vooral laten gaan. Om de reden die Triva ook geeft: laat hem zichzelf zijn thuis. Hij zegt letterlijk dat hij het soms fijn vindt om alleen te zijn. En hij kletst best vaak met mensen. Dan is hij denk ik niet erg eenzaam toch?
Als hij weet dat jij er voor hem bent als hij je nodig heeft, is dat genoeg. Als zijn vrienden vinden dat hij zich anders moet opstellen, dan laten ze hem dat zelf wel weten.
Ik kan me voorstellen dat je die zorgen hebt als moeder. Het rotte is alleen: je kunt er niets aan doen. Hij is twintig en moet zelf zijn leven vorm geven.
Ik vind het dan ook wel weer mooi dat hij niet meegaat in dingen die hem niet liggen. Dat is standvastig. Je hebt ook mensen die alles maar meedoen om er bij te horen, dan zou ik me als moeder daar ook wat zorgen om maken. Maar ook daar kun je niets aan doen.
Ach
Je kunt hem natuurlijk een beetje faciliteren (binnen de coronaregels) om vrienden uit te nodigen. Paar drankjes, paar zakken chips in huis halen. Vuurkorfje buiten en een lantaarntje.Maar meer dan dat kun je niet doen.
Mijn zoon van 18 ziet en spreekt momenteel ook weinig mensen. Gelukkig was hij zo wijs om niet naar een feestje te gaan dit weekend (ouders vermoedelijk niet thuis en dan 10 mensen uitnodigen... 🤔).
Zelf ontmoette ik ook pas wat mensen waar ik een echte klik mee had toen ik al een eind in de 20 was.
overschieten?
Ben je misschien diep in je hart bang dat hij nu ook nooit een relatie zal krijgen?
Want als je nergens naar toe gaat, ontmoet je ook nooit iemand natuurlijk.
"Wij" moesten "vroegah" de deur uit om iemand te ontmoeten. Gelukkig hoeft dat in dit digitale tijdperk niet meer. Nu zitten ze bijvoorbeeld op Tinder. En dat werkt blijkbaar echt.
Misschien moet je je inderdaad nog niet zo druk maken.
Projectie
"Ik vind dat best vreemd voor een jongen van 20."
"Ben bang dat ie eenzaam is..."
Ik denk toch dat je hier jouw projectie van hoe iemand zou moeten zijn of zich zou moeten gedragen op jouw zoon loslaat.
Als je kind geen ongelukkige indruk maakt, wel genoeg contacten heeft - maar daar minder mee afspreekt dat jij voor ogen hebt, dan kan het toch ook gewoon echt zo zijn dat hij dat prima vindt? Laat je kind zichzelf zijn.
Tja
ik heb er zelf zo een van die leeftijd die nog minder vrienden ziet dan die van jou. Hij werkt wel fulltime en heeft leuke collega's. Ik was vroeger ook zo en het ergste zijn ouders die daar wat van vinden. Dan mag je jezelf niet zijn en heb je constant druk op je schouders. Dat is veel erger.
Eyeopener
Fijn, weer ff een spiegel voor mijn neus.
Het is niet dat ik hem de hele dag zeg dat hij moet afspreken.
Maar het is idd wel mijn gevoel wat ik op hem reflecteer. Ik zou ongelukkig zijn als ik weinig mensen zou zien, ik was als jong volwassene altijd graag onder leeftijdsgenoten.
Ik moet leren hem los te laten, hij is idd 20tig.
Loslaten is het moeilijkste wat ik als moeder vindt.
Maar t zal moeten en hij moet zijn leven kunnen leiden.
Ondanks dat ik wel ff schrok van jullie opmerkingen, heeft t me positief aan t denken gezet.
Dankjewel daarvoor.
Juist lief van je...
Ik vind het juist heel lief en betrokken van je, dat je stilstaat bij de vriendschappen je zoon. Naar mijn gevoel wordt je hier strenger toegesproken dan nodig. Je moet je zoon inderdaad geen complex aanpraten. Maar het is ook best goed dat je je vragen tegen je zoon hebt uitgesproken. Hij heeft je een goed antwoord gegeven, namelijk dat hij het wel prettig vindt zo.
Ieder mens is natuurlijk anders, en heeft andere wensen rond vriendschappen. En als je teveel op facebook en instagram kijkt, kun alleen daar al door een complex oplopen. Als je ten minste denkt dat al die fantastische vriendschapsfoto's de werkelijkheid laten zien. Wat dat betreft vind ik je zoon juist heel evenwichtig reageren. Hij trekt zijn eigen plan.
Zelf moet ik ook vaak wat wegslikken rond de vriendschappen van mijn kinderen. De een heeft er te veel en niet van het soort dat ik betrouwbaar vindt; de ander gaat juist weer heel 'carrieregericht' met vriendschappen om (kakkers van het choir) wat mij soms ook een vreemde bijsmaak geeft. En de ander heeft juist door autisme weer heel weinig vrienden. Daar maak ik me ook wel eens zorgen over, terwijl ik ook wel snap dat een grote vriendengroep niks voor dit kind zou zijn.
Hoe dan ook: ze moeten zelf hun weg zien te vinden en leren wat ze zelf prettig en niet prettig vinden op sociaal gebied.
En dat jij en ik ons daar wel eens zorgen over maken? Dat is heel normaal voor liefdevolle ouders!
Dankjewel
Wilmama, dankjewel voor je lieve berichtje.
Hij loopt nu idd ook stage en is idd ook best carriere gericht. Zoekt dat ook veel contact met mensen in t bedrijf waar hij stage loopt en maakt afsoraken om k3nnis te makem voor zijn stage al van vlg jaar, dus geen gebrek aan zelfverzekerdheid op dat vlak.
Het klopt idd wat je zegt die social media geeft een vertekend beeld en ws zitten deze jongeren ook genoeg thuis.
Een vriendin van mij zegt altijd, wees blij dat ie graag thuis is. Er zijn er genoeg die alleen maar de straat opgaan omdat t niet zo gezellig is thuis.
Deze Corona periode maakt t er ook nog niet makkelijker op qua contacten voor ze.
Ik weet dat ik t moet loslaten, maar met periodes vreet t echt aan me. Hij weet dat iedereen hier op beziek mag komen en niks is te gek, maar hij geeft er geen gehoor aan.
Dus zal hij t idd ws ook fijn vinden op deze manier.
Hou ziels veel van hem en loslaten zal daar ook een onderdeel van moetrn zijn...
Het komt vast goed met hem en die van jouw 💙