Verstandelijke beperking
halli ik ben nu hier en heb een dochter van 24 met een verstandelijke beperking woond nu begeleid.
Maar waar ik tegen aan loop en niet goed weet mee om te gaan het is haar beperking maar ze komt echt heel veel.praten doet ze niet op een normale manier dat ik echt hard praten
Ze heeft op begeleid wonen een bewoner waar ze veel mee optrekt maar heeft zware autisme en krijgt steeds de grote monden van me dochter niet normaal.
Aangegeven bij begelijding maar ik mag als moeder niks zeggen en aan begelijding overlaten hallo ik ben haar moeder volwassen of niet ja toch? Heb aangegeven of het niet mogelijk is haar medicatie te geven dat ze wat rustiger wordt moet nog steeds in werking gesteld worden woow
Ze krijgt ook niet de juiste hulp wat moet ik doen.ik heb een hersenletsel maar wil het beste voor me dochter heb er heel lang over gedaan haar te begrijpen dat gaat iets beter nu weet het echt niet meer
zou het een idee zijn om zelf hulp te zoeken bij het accepteren dat je kind een beperking heeft? Leren wat bij jou hoort, wat bij haar hoort en wat bij de begeleiding hoort. Klinkt simpel maar kan wel echt een proces zijn. Een proces wat jouzelf enorm kan helpen.
Ben jij ook haar voogd?
SuzyQFive schreef op 02-11-2023 om 10:04:
Ben jij ook haar voogd?
Zo noem je dat niet meer voor meerderjarigen. https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/curatele-bewind-en-mentorschap/vraag-en-antwoord/verschillen-curatele-beschermingsbewind-en-mentorschap
Alleen als moeder curator of mentor is voor haar dochter heeft ze zeggenschap over haar medische behandeling. Ik vermoed dat dat beide niet het geval is. Zelfs als dochter wel onder curatele staat (van moeder of iemand anders), zal ze niet zomaar medicatie krijgen zonder dat ze er zelf mee instemt.
SuzyQFive schreef op 02-11-2023 om 10:04:
Ben jij ook haar voogd?
Je bent geen voogd van je eigen kind. Bedoel je niet of ze het gezag heeft?
Apiejapie schreef op 02-11-2023 om 11:04:
[..]
Je bent geen voogd van je eigen kind. Bedoel je niet of ze het gezag heeft?
dochter is 24.. das geen kind meer. Vanaf 18 heb je geen voogd meer.
krulliebollie schreef op 02-11-2023 om 11:10:
[..]
dochter is 24.. das geen kind meer. Vanaf 18 heb je geen voogd meer.
Dat ook ja. Maar snap sowieso waarom deze vraag gesteld is.
Hoi Tineke,
Wij hebben een kind van dezelfde leeftijd die sinds een jaar begeleid woont met 24 uur begeleiding. Naar mijn mening is het inderdaad het beste om het aan de begeleiding over te laten. Dat is het meest duidelijk voor je kind en op de (hopelijk) lange termijn, als wij er niet meer zijn, zal ons kind het ook allemaal met de begeleiding moeten oplossen. Het is in onze ogen het beste als dat meteen bij de start van het wonen aangeleerd wordt. Dat wil niet zeggen dat wij niet meer in zijn/haar leven zijn. Wij mogen nu, voor het eerst sinds ons kind geboren werd, alleen maar ouders zijn. We zien ons kind elke week en 2 keer per maand komt hij/zij weer gezellig bij ons logeren. Natuurlijk luisteren we en troosten we en hebben we contact met de begeleiding als dat nodig is, maar we hoeven het niet meer op te lossen. Dat maken we ook duidelijk naar ons kind, zodat er geen verwarring of verdeeldheid ontstaat.
Wij zijn wel bewindvoerder en mentor. Daarom worden wij ook betrokken in vragen en beslissingen van de begeleiding. Dat gaat in goed overleg. Toch weet de begeleiding dat wij alle vertrouwen hebben in hen. Wij volgen over het algemeen hun ideeën, tenzij we het er nadrukkelijk niet mee eens zijn natuurlijk. Je schrijft dat je alles voor je dochter wil doen, maar dat heb je al gedaan vanaf haar geboorte (neem ik aan) en nu zit ze veilig in een woning waar lieve begeleiders voor haar zorgen. Ik zou je gunnen om de zorg uit handen te geven en geleidelijk aan los te laten. Zeker omdat je het zelf zo te lezen ook niet makkelijk hebt.
Ik zou je inderdaad ook adviseren om het aan de begeleiding in dat huis over te laten. Stel, jij zegt dit; de begeleiding zegt weer wat anders: dan raakt ze maar in de war. Zij zijn er tenslotte ook voor opgeleid dus laat het los.
Natuurlijk: jij bent haar moeder maar ze is op een leeftijd waarop ze de beslissingen over zichzelf nemen: jouw dochter doet dat nu met de leiding. Jij mag lekker achterover leunen en leuke dingen met haar doen.
En ik weet niet of je het voor de medebewoner bedoelt of voor jouw dochter maar: Voor hard praten krijgen mensen over het algemeen geen medicatie.
Jij hebt met je hersenletsel misschien ook wel genoeg aan jezelf dus ...laat los!
Dag Tineke,
Wat ik erg dapper vind is dat jij, ondanks je eigen beperkingen, de problemen met je dochter onder ogen durft te zien. En nog meer dat je het hier op een forum wil schrijven en raad vraagt. Dat vind ik echt knap. Want dat zou niet iedereen doen, zelfs mensen niet die geen hersenletsel hebben.
Ik kan je geen raad geven omdat ik daarvoor de situatie niet genoeg ken. Maar wat ik wel kan en wil, is jou en je dochter heel veel sterkte toewensen en de juiste mensen zodat jouw dochter geholpen wordt. Dan gaat het voor jou ook een beetje makkelijker worden.
Veel liefs uit België!
Kan jouw dochter zelf aangeven welke hulp ze van jou wil? Als je daarover met haar kan praten, geeft dat jou meer inzicht in hoe ze in elkaar zit en wat jouw rol in haar leven kan zijn. Bovendien kan je dan in gesprekken met de begeleiding namens je dochter praten, in plaats van over haar. Dat scheelt een hoop als je dingen voor elkaar wil krijgen.
Vanwege je eigen hersenletsel zou ik ook bedenken in hoeverre je alles dat je nu voor en met je dochter doet, zelf moet blijven doen. Is er andere familie waarmee je taken kan verdelen zodat jij het wat meer los kan laten? Waarschijnlijk ben je door je hersenletsel sneller moe en overprikkeld dan mensen zonder hersenletsel. Als dat zo is, heeft dat ook gevolgen voor het contact met je dochter. Je schrijft dat je er last van hebt dat ze hard praat. Dat maakt haar aanwezigheid voor jou vermoeiend en je raakt er mogelijk door geïrriteerd. Misschien lukt het beter om het optimale uit het contact met je dochter te halen, als je daarbij rekening houdt met je eigen grenzen. Weet je waar die grenzen liggen en kan je ze ook aan jezelf stellen? Het kan veel uitmaken op welk moment je elkaar ziet, hoe lang dat duurt en wat je dan samen doet. Als je een stapje terug doet vóórdat het jou teveel wordt, hou je de contactmomenten voor jezelf en haar leuker. Maar misschien doe je dit al?