Verkering uit - verkering aan?
Afgelopen zomer was de verkering van oudste zoon (19) opeens over. Na 3 jaar. Haar idee. Ze voelde zich te gesetteld,wilde wat meer vrijheid, de spanning was er een beetje af.
Dat was best pittig. Ze was echt onderdeel van ons gezin geworden, en niet alleen zoon miste haar, ook broertje en zusje en wijzelf moesten even wennen.
Zoon had het er best moeilijk mee. Voor hem kwam het als een donderslag bij heldere hemel. Maar hij heeft het goed gedaan, zijn sociale leven heeft een aardige boost gehad. Oude vriendschappen weer wat meer aangehaald, hij is op een nieuwe sport gegaan, zijn haar afgeknipt, en heeft het best goed naar zijn zin. Hoe graag ik zijn ex ook mocht, ik vond het ook wel goed voor hem om even single te zijn, zichzelf even te her ontdekken, misschien eens wat aan te rommelen met andere meisjes...niks mis mee. Hij is echt gegroeid de afgelopen maanden.
Vertelt ie me zonet dat ex eergisteren over de app ( ze hebben sporadisch contact over de app, zien elkaar niet meer) heeft opgebiecht dat ze eigenlijk spijt heeft dat ze er een punt achter heeft gezet. Of hij wil overwegen of een herstart een optie is.
Zoon kwam mij om advies vragen....en ik stond echt met mijn mond vol tanden. Wist niet goed wat te zeggen. Hij was zelf eigenlijk een beetje boos. Net een paar maanden bezig ( en dat lukt prima) om afstand te nemen, en nu legt ze de bal bij hem. Moet hij besluiten wat hij wil. Is het dus zijn eigen keus als hij nee zegt. Natuurlijk zijn er nog gevoelens. Wat nu te doen?
Ik heb hem gewaarschuwd om absoluut niet te hard van stapel te lopen.geen overhaaste beslissingen te nemen, en 'nu even niet' als serieuze optie open te houden. En dat doet hij ook hoor. Hij heeft gezegd dat hij niet meteen staat te stuiteren, en eerst eens rustig te willen nadenken.
Hij is natuurlijk in principe oud genoeg om dit soort dingen zelf uit te zoeken, maar ik hink zelf ook op allerlei gedachten.ze waren een prachtig stel. Ik vond haar een schat van een meid. Maar ik gun zoon ook een stukje zorgeloos geflierefluit met allerlei meisjes, een beetje meer ervaring op het vrouwengebied,, en zeker geen 2e dreun mochten ze wel een herstart maken en blijkt over een paar maanden dat ex (of hijzelf) er weer genoeg van heeft. Ik weet hoe wispelturig ik zelf was op die leeftijd, heb denk ik ook heel wat harten gebroken van jongens die ik aan t lijntje hield...
Pff.
Loslaten?
wel advies geven? Afraden? Gewoon laten gebeuren?
Ik weet het echt niet....
Knippernick
Geen advies
Gewoon luisteren naar je zoon, zonder oordeel. Hooguit vragen stellen. Heel open vragen. En geduldig zijn. Er zullen toch nog wel vaker onverwachte wendingen komen in zijn leven. Harten kunnen heel vaak breken zonder kapot te gaan.
eens
Ik hoor het in je verhaal, je hebt sterk de neiging erg betrokken te zijn, maar zorg dat je dit loslaat. neem afstand en weeg al helemaal je eigen mening niet mee (leuk stel, zoon zou meer moeten flierefluiten) laat het hem alsjeblieft helemaal zelf beslissen! Geen advies geven.
Straks loopt het mis en voel je je schuldig over je advies of neemt zoon het je kwalijk.... niet doen!
Mislopen kan in meerdere op zichten: het gaat aan maar toch weer uit of hij laat zijn beurt voorbij gaan op jouw advies... en mist haar ineens weer heel erg. Blijf erbuiten!
Door je gelegenheidsnick geef je trouwens een beetje een idee of je echt te veel betrokken bent; een symbiotische (met je zoon)nick eigenlijk...
Mijn dochter
Een paar weken geleden kreeg ik een appje van mijn dochter. Ze vroeg zich af of ze symptomen van een burn-out had. De vraag was niet raar. Ze werkt veel, studeert en maakt zich druk om haar relatie met een in mijn ogen leuke jongen. Maar achter dat laatste kwam ik, toen ik de verkering erbij haalde. De burn-out was niet meer interessant, er ging een blik open over vriend. Op zo'n moment voel ik mij vrij om mij eerlijke mening te geven. Ik ben dan ook eerlijk over haar eigen gedrag en wat ze van vriend mag verwachten. Is zo'n gesprek voorbij, dan gaat de adviesknop weer uit. Ik vraag een paar weken of alles weer goed gaat en dan is het klaar. Tot een volgende ronde...
Gesprek als met een goede vriend
Het leuke aan (bijna)volwassen kinderen is dat je op gelijke voet komt te staan. Ik zou de afwegingen die je in de laatste alinea maakt - behalve je eigen bandeloze en hartenloze liefdesverleden 
- met hem delen. Daarmee kan hij zelf de balans opmaken.
Een echt advies geven zou ik niet snel doen, mits ik echt zou denken dat iemand echt foute boel is.
Gaat het jou zelf lukken hart en huis weer onbevangen open te stellen voor die wispelturige hartenbreekster. Speelt dat ook mee?
Kenfan
Als een kind nadrukkelijk om advies vraagt, doe ik dat wel, maar wel op zo'n manier dat kind niet het gevoel krijgt dat ze iets moet van mij. Het handige van foute voorbeelden is dat je het zelf hopelijk beter kunt doen. Het foute voorbeeld heb ik van, wie anders, mijn vader. Hij adviseerde met de verwachting dat je dat ook direct ging doen. En dan echt boos worden als je zijn advies in de wind sloeg.
Mijn dochter heeft bijvoorbeeld een terugkerend gedrag bij nieuwe vriendjes, dus toen het verhaal weer opnieuw aan mij voorbij ging heb ik haar het advies gegeven om eens met een therapeut te praten. Gewoon om er achter te komen hoe bepaalde dingen ontstaan en werken. Dat gaat ze niet doen en daar zit ik niet mee. Haar leven, haar keuzes. En ze weet dat ik op die basis 'adviseer'.
Wat de vriendjes betreft krijg ik langzaam maar zeker de indruk dat de huidige er mee om kan gaan. Dat is nog mooier natuurlijk. Kind kan zichzelf blijven en vriend snapt de gebruiksaanwijzing! Ik klop het meteen ook maar weer af, niet te vroeg juichen 
.
Eerste vraag
Mijn eerste vraag in dit soort gevallen is altijd, wat vind jij ervan....
Op die manier geef ik de ruimte om eigen gevel te benoemen en zelf na te laten denken. Volgens mij is dat op die leeftijd veel meer mijn functie dan mijn gevoel over de situatie laten zien.
Tja.
Hij vroeg me om advies gisteren. Hij zit midden in een tentamenweek, en de ontboezemingen van ex-vriendin waren niet zo bevorderlijk voor zijn concentratie.
Eigenlijk heb ik gisteren on the spot ongeveer gedaan wat Kenfan zegt. Met daarbij de kanttekening dat het echt niet binnen een paar dagen helder hoeft te zijn of en hoe ze evt verder gaan. Sterker nog...beter rustig de tijd nemen om uit te pluizen OF en WAT je evt nog zou willen...en bij voorkeur even parkeren tot na de tentamens.
Overigens had hij ook al bedacht hoe raar en ongemakkelijk het zou zijn ( ook voor ons) om weer bij elkaar over de vloer te komen. Maar dat lijkt me nou geen zwaarwegende reden om rekening mee te houden. Trouwens... Hij kan altijd nog op kamers......
Enne...Kenfan. Gezien mijn eigen verleden vind ik dat ik dat wel moet kunnen handelen hoor. Terugkerende ex-en. Maar ik weet het nog net niet, hoe dit afloopt. Eerlijk gezegd ben ik best onder de indruk van zoon's gezonde terughoudendheid en aarzeling. Hij wordt echt volwassen.
Knipperlicht
Ik kan me best voorstellen dat je een zeker wantrouwen hebt als iemand opeens toch weer door wil met de verkering. Maar ze zijn jong en moeten nog zoveel uitpuzzelen. Mijn schoonzoon to be, heeft mijn dochter, ik heb er twee, weer teruggestuurd naar ons omdat het allemaal veel te snel ging voor hem. Hij woonde nog maar net op zichzelf toen hij mijn dochter tegenkwam. Het was al snel geregeld dat haar meubeltjes tussen de zijne gezet werden en dat bleek geen goede zet te zijn. Dus de meubeltjes gingen na een half jaar weer naar ons en dochter woont min of meer weer bij ons. De realiteit is dat ze daar meer wel dan niet is en vriend zich rot verveeld als dochter niet bij hem is, maar goed, hij had die ervaring blijkbaar nodig. Maar ik was in het begin wel een beetje boos op vriend. Hij had met zijn wispelturige gedrag wel veroorzaakt dat dochter verdrietig was om zijn beslissing en niet goed wist waar ze aan toe was. Dat vind je als moeder zijnde niet leuk. Hij heeft gezegd dat hij een jaar zelfstandigheid wil voor hij beslist of hij weer samen wil wonen. Ik snap dat eigenlijk heel goed, maar hij vraagt wel wat van mijn dochter.
Dat is het leven
Fijn dat je zoon bij jou om advies komt.
Prima om er eens goed over te praten, lijkt me. En dan vooral hem laten praten. Vaak is dat voldoende. Dan komt iemand al pratende tot inzicht. En heeft hij meer tijd nodig om na te denken, ook prima toch?
Snap dat het voor je zoon wellicht wat onverwachts is. Dapper van het meisje dat ze hem hierover benadert.
Probeer je eigen ervaringen ed. niet te laten meespelen. Je zoon is zijn eigen mens...
Eigen ervaringen
Eigen ervaringen vind ik vaak erg waardevol. Ik heb rare dingen gedaan in de jaren nadat ik het huis uit was gegaan en met die ervaringen kan ik goed meevoelen in veel situaties. Ik laat daarmee merken dat ik niet van veel sta te stuiteren en dat ik het vooral erg fijn vind als ze mij in vertrouwen nemen.