Veel spanning in huis

Cristel schreef op 24-08-2024 om 12:47:

[..]

Er zijn al aardig wat gesprekken geweest, ook heeft hij al gesprekken gehad om aan zichzelf te werken zeg maar. Ik vind het soms zo moeilijk exact uit te leggen waar we tegen aan lopen. Als ik benoem dat ik zijn gedrag niet prettig vind zegt hij "wat doe ik dan fout"? Hij zegt "als jullie je niet met mij bemoeien is er niets aan de hand" Weet je, ik kijk hem soms aan en denk echt oprecht..."hoe kan het in hemelsnaam zo gekomen"

Bekende gedachte, alleen niet helpend. Wat ik alleen niet teruglees en wel belangrijk vind in de aanpak: is dit altijd al zo geweest of is het pas ontstaan in de puberteit? Als het echt een puberteitsding is, dan klinkt het -hoewel om moedeloos van te worden- nog niet als uitgemaakte zaak. Heel veel pubers kunnen een enorme egoistische periode meemaken, waarbij grenzen welliswaar belangrijk zijn, maar je hoop kunt houden dat het met de leerschool des levens vanzelf weer goed komt.

Als dit gedrag of voortekenen ervan zich ook al duidelijk manifesteerden in de jonge jaren, dan geeft dat echt wat meer zorgen. Mijn jongste heeft geen diagnose, maar docenten hebben bijv. gelijkenissen met ODD genoemd. Waarbij drift niet aanwezig was, maar wel het volkomen schijt hebben aan alles. En ook gewoon echt lomp. Kan me nog wel situaties herinneren waarbij mijn dochter mij gewoon echt letterlijk aan de kant duwde, waarbij ik bijna tegen een lantaarpaal opkletterde, omdat zij wilde lopen waar ze liep. Of geen zin had om de deur open te doen (sleutel vergeten) en ze me rustig een half uur liet roepen voor de deur. Vond dat mijn probleem en moest ik zelf maar zien op te lossen.

Cristel schreef op 24-08-2024 om 13:23:

[..]

Je hebt helemaal gelijk! hij is onzeker en probeert dit te compenseren. Totaal geen empathie, klopt als een bus. Hij heeft echt geen manieren, ik herken mijn kind soms gewoon niet meer. "als ik uit huis ben, kom ik nooit meer" Soms denk ik, prima, ik ben zo klaar met hem. Maar voel ook dat hij niet gelukkig is.... Van dat ooit altijd zo'n vrolijke mannetje is werkelijk niets meer over. En als ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen kan ik je vertellen...

ik begrijp je heel goed

Cristel schreef op 24-08-2024 om 13:33:

[..]

Nee. Soms neig ik naar narcisme...maar schaam me tegelijk dat ik dit denk...

Ik snap dat je dit denkt. Ik heb dit ook best wel gedacht eigenlijk, eigenlijk nog vóór de rots en water begeleiding

BritgetJones007 schreef op 24-08-2024 om 14:38:

[..]

Het verschil zit in de intentie, dus is het overmacht door autisme of is er sprake van kwade opzettelijke intentie

En dat is zo moeilijk als je een kind hebt die niet specifiek voldoet aan wat hulpverleners kunnen herkennen als autisme. Mijn kind bijv. is door meerdere hulpverleners gezien, maar zij zien geen autisme kenmerken. Dus het moet dan zodanig ver onder de oppervlakte zitten, waar alleen maar heel geschoolde mensen iets uit kunnen pikken. Maar ODD en narcisme zijn wel opmerkingen die ik terug heb gekregen van docenten en een hulpverlener. Toen was mijn kind nog maar 11 jaar en zonder dat wij daar op hinten (behalve de vraag, wat is er toch aan de hand, waarom gaat het zo moeizaam). De gespecialiseerde rots en water trainster die kinderen begeleidde (hulpverlening via gemeente) die op weerstand stuitten in het leven, kwam aan het eind naar ons toe en gaf aan dat ons kind trekken had van narcisme, maar dat ze daar geen diagnose over kon stellen. Er is wel gediagnosticeerd ADD aanwezig, maar verder tasten we nog altijd in het duister en dat is nu juist de crux van diagnoses stellen:

Hulpverleners kunnen dit vaak als er een klassiek beeld aanwezig is. Maar als er "iets" is in gedrag waar je maar niet de vinger op kunt leggen, niet weet of het niet kunnen of niet willen is, dan is dat heel lastig. Hoe graag wij zouden wensen dat een diagnose hopelijk kan helpen. Maar die moet dan wel te stellen zijn én je moet een kind hebben dat daar de zin van inziet en mee wil werken. Vanaf een bepaalde leeftijd heb je als ouder gewoon niks meer te zeggen, behalve je kind verzoeken om te vertrekken als deze zelf geen aanstalten maakt. En dat is het naarste wat je kunt doen als ouder, omdat je dit jezelf zó kwalijk neemt. Het ondermijnt het laatste stukje vertrouwen wat je toch nog hoopt, dat je kind in je heeft.

betaalt de zoon al kostgeld?

Moederkareltje schreef op 24-08-2024 om 19:34:

betaalt de zoon al kostgeld?

heeft hij werk?

Diyer schreef op 24-08-2024 om 20:21:

[..]

heeft hij werk?

Dat moet hij zelf weten of hij studeert, een bijbaan heeft al werkt of een tussenjaar heeft. Voor niks gaat de zon op. 21 is een mooie leeftijd om financieel zelf kosten te gaan dragen. Zo'n 300 per maand ofzo is gewoon redelijk. 

niet gepast

Diyer schreef op 24-08-2024 om 15:50:

[..]

En dat is zo moeilijk als je een kind hebt die niet specifiek voldoet aan wat hulpverleners kunnen herkennen als autisme. Mijn kind bijv. is door meerdere hulpverleners gezien, maar zij zien geen autisme kenmerken. Dus het moet dan zodanig ver onder de oppervlakte zitten, waar alleen maar heel geschoolde mensen iets uit kunnen pikken. Maar ODD en narcisme zijn wel opmerkingen die ik terug heb gekregen van docenten en een hulpverlener. Toen was mijn kind nog maar 11 jaar en zonder dat wij daar op hinten (behalve de vraag, wat is er toch aan de hand, waarom gaat het zo moeizaam). De gespecialiseerde rots en water trainster die kinderen begeleidde (hulpverlening via gemeente) die op weerstand stuitten in het leven, kwam aan het eind naar ons toe en gaf aan dat ons kind trekken had van narcisme, maar dat ze daar geen diagnose over kon stellen. Er is wel gediagnosticeerd ADD aanwezig, maar verder tasten we nog altijd in het duister en dat is nu juist de crux van diagnoses stellen:

Hulpverleners kunnen dit vaak als er een klassiek beeld aanwezig is. Maar als er "iets" is in gedrag waar je maar niet de vinger op kunt leggen, niet weet of het niet kunnen of niet willen is, dan is dat heel lastig. Hoe graag wij zouden wensen dat een diagnose hopelijk kan helpen. Maar die moet dan wel te stellen zijn én je moet een kind hebben dat daar de zin van inziet en mee wil werken. Vanaf een bepaalde leeftijd heb je als ouder gewoon niks meer te zeggen, behalve je kind verzoeken om te vertrekken als deze zelf geen aanstalten maakt. En dat is het naarste wat je kunt doen als ouder, omdat je dit jezelf zó kwalijk neemt. Het ondermijnt het laatste stukje vertrouwen wat je toch nog hoopt, dat je kind in je heeft.

Diyer, ik ken jouw kind natuurlijk niet. Maar waarom is een diagnose add niet ‘genoeg’? Add kan natuurlijk een hele hoop verklaren. Ook een hele hoop sociaal onhandig gedrag bijv. De oorzaak van bepaald gedrag is alleen net anders, en soms is dat lastig te bepalen aan de buitenkant. 

Je bent niet de enige. Het is loei zwaar .
Ik hoop dat je lotgenoten vind .
En zorg goed voor jezelf hoe lastig soms ook.
Sterkte TO 
Er komen andere tijden.

Pinokkio schreef op 24-08-2024 om 21:58:

[..]

Diyer, ik ken jouw kind natuurlijk niet. Maar waarom is een diagnose add niet ‘genoeg’? Add kan natuurlijk een hele hoop verklaren. Ook een hele hoop sociaal onhandig gedrag bijv. De oorzaak van bepaald gedrag is alleen net anders, en soms is dat lastig te bepalen aan de buitenkant.

ADD is volgens ons niet de diagnose die deze lading dekt. Dat is het moeilijke waar to ook tegenaan loopt. Vraagtekens, willen versus kunnen. En wat is het dan wel, als het niet dat (volledig) is. Die zoektocht is heel herkenbaar. Ik ben daarom ook benieuwd of dit voor haar zoon pas is ontstaan bij puberteit of al daarvoor.

Wat het moeilijk maakt voor ouders, is dat de buitenwereld vaak een logisch verklaarbare oorzaak zoekt of in de richting wijst van mildere diagnoses en de neiging heeft gedrag af te zwakken ("ja, mijn kind is ook wel eens brutaal"). Want een jongere, laat staan een kind, kan niet zo extreem zijn. Dat matched niet met ons brein. Het zal toch heus wel meevallen en dat voelt heel eenzaam. Net alsof je als ouder staat te overdrijven of niet zo goed weet wat een bepaald etiketje betekent. Soms kan je wat dat betreft haast nog beter een kind hebben waar het kwijl uit de mond loopt, want dat snappen we ten minste.

Geloof mij maar dat ik geen centje minder van mijn dochter hou als er wél sprake is van een stevige diagnose. Want ondanks alles heeft zij deze niet zelf uitgekozen in de winkel en gedacht, doe mij die maar. En of er wel of geen diagnose komt, ze heeft ook veel leuke dingen. Ze kan bijv. erg grappig en gevat zijn, is creatief, kan lekker koken en voor dieren kan ze ontzettend lief zijn. En vooral dat laatste geeft mij goede hoop!

Maar dat is wel een blik waar pas weer ruimte voor ontstond toen ze niet meer thuiswoonde. Als je er middenin zit en enorm op eieren loop, zoals to en haar gezin, dan gaat het met niemand goed en is er ook niet de ruimte om het mooie te zien. Wat dat betreft wens ik voor to ook echt dat haar zoon op een of andere manier uit huis kan, al dan niet met hulp. Om weer lucht te krijgen. Om ook langzaam maar zeker de leuke dingen aan haar kind te ontdekken. En als het een beetje lijkt op hoeveel tijd wij verder zijn om dat bij elkaar te ontdekken, we zijn 4 jaar verder. Ik zou daarom rekening houden met een lange adem.

We zien onze dochter ook worstelen met de uitwerking van haar gedrag. Want ook al is het vaak logisch en begrijpelijk als andere mensen afknappen op jouw gedrag, je wordt als jongere afgewezen daardoor, wat bepaald gedrag en denkwijze alleen maar extra voedt. Het is wat dat betreft heel snel een pijnlijke selffulfilling prophecy. Je ziet dat de samenleving je niet moet en daardoor moet jij de samenleving nóg minder hard.

Onze dochter laat een combinatie zien van gedragingen die zeker deels in ADD passen. Maar wij hebben nooit gedacht dat ADD alles kon verklaren.  We weten alleen dus niet wat dan wel.

Woon je in Nederland? Dan kun je een hulpverlener inschakelen die wordt betaald door de gemeente. Dat kost je wat formulieren invullen en de weg zoeken binnen de gemeentelijke molens. Daarvoor is onafhankelijke cliëntondersteuning beschikbaar, het is een wettelijk verplicht voor elke gemeente om dat te hebben. Vaak uitgevoerd door stichting MEE. Dus laat je door de financiële situatie niet weerhouden van het zoeken van hulp.

De huisarts kan de Wijkcoach inschakelen als eerste stap. Doe je verhaal héél duidelijk en laat niets weg, voor mijn gevoel overdreef ik een beetje maar ja, het was nu eenmaal écht zo erg. 

Wacht niet tot de escalatie. Ik heb in dezelfde situatie gezeten met ASS problematiek en mijn ene kind is ergens anders gaan wonen met begeleiding. Het was niet meer te doen. De dag dat we naar elkaar schreeuwden inclusief scheldwoorden, was hét omslagpunt voor mij. Ik wilde niet wachten op de rest van de escalatie.

Ouderschapsburnout bestaat, overigens, wist je dat al? Ik wens je veel sterkte en als je nog energie hebt, gebruik die dan om hulp te regelen. Begeleid wonen of een kamertraining lijkt mij een prima idee, in ieder geval moet hij uit huis. 

PB gestuurd.

ToetieToover schreef op 24-08-2024 om 23:03:

Woon je in Nederland? Dan kun je een hulpverlener inschakelen die wordt betaald door de gemeente. Dat kost je wat formulieren invullen en de weg zoeken binnen de gemeentelijke molens. Daarvoor is onafhankelijke cliëntondersteuning beschikbaar, het is een wettelijk verplicht voor elke gemeente om dat te hebben. Vaak uitgevoerd door stichting MEE. Dus laat je door de financiële situatie niet weerhouden van het zoeken van hulp.

De huisarts kan de Wijkcoach inschakelen als eerste stap. Doe je verhaal héél duidelijk en laat niets weg, voor mijn gevoel overdreef ik een beetje maar ja, het was nu eenmaal écht zo erg.

Wacht niet tot de escalatie. Ik heb in dezelfde situatie gezeten met ASS problematiek en mijn ene kind is ergens anders gaan wonen met begeleiding. Het was niet meer te doen. De dag dat we naar elkaar schreeuwden inclusief scheldwoorden, was hét omslagpunt voor mij. Ik wilde niet wachten op de rest van de escalatie.

Ouderschapsburnout bestaat, overigens, wist je dat al? Ik wens je veel sterkte en als je nog energie hebt, gebruik die dan om hulp te regelen. Begeleid wonen of een kamertraining lijkt mij een prima idee, in ieder geval moet hij uit huis.

Maar ik denk wel dat als zoon niet meewerkt je dit misschien op kunt starten voor jezelf maar niet voor zoon als hij dat niet wil. Hij is namelijk al 21. Of heb jij andere ervaringen hiermee?