Veel spanning in huis
Wij hebben twee zoons, bijna 21 en 17. Met de oudste loopt het al jaren stroef. Ik kan er eigenlijk wel een boek over schrijven. Tis lastig te omschrijven, hij doet geen foute dingen maar het is zn houding, gedrag waar we enorm tegen aan lopen en wat veel stress met zich meebrengt.
Het is altijd wel een jongen geweest die graag op zichzelf is wat helemaal prima is. Maar hij woont nu eenmaal nog thuis maar kan en wil geen rekening houden met een ander. Heeft last van de drukte, hij wil volledig zn eigen ding doen. Maar ook de manier waarop hij tegen ons praat, zo denigrerend, elle lange discussies, wordt er kost beroerd van. Mijn man kan verbaal al helemaal niet tegen hem op. Hij is constant aan het zuigen, reacties uitlokken.
Net drie weken vakantie achter de rug zonder hem en dat is zo fijn, ik weet dat dit niet leuk zeggen is maar zo ist.
Zodra we weer thuis zijn voel ik weer stress, oorsuizen, spanning. Op dit moment is mijn gevoel voor hem echt minimaal en ik besef dat dit heel erg zeggen is maar als je steeds zo naar beneden gehaald wordt.....Het beste is dat hij uit huis gaat ( al snapt hij zelf niet wat hij fout doet) hij wil zelf ook heel graag op zichzelf maar financieel lukt dat gewoon moeilijk.
Ik weet absoluut dat het niet zo is maar heb altijd het gevoel dat ik de enige ben. Het is niet de bedoeling om hier in dit forum een discussie over te starten maat ik zou graag persoonlijk ik contact komen met iemand of meerdere die zich in zo n zelfde soort situatie bevinden. Ik kan er wel een paar A-4 tjes over schrijven...
🌸🌸
yette schreef op 24-08-2024 om 12:03:
Je schrijft in je eerste alinea dat hij geen foute dingen doet, maar dat doet hij dus wel! Hij zuigt, daagt uit en laat graag zien dat hij bij machte is om jullie humeur en de sfeer te bepalen. Daar is geen enkel excuus voor. Je afreageren of jezelf bewijzen, doe je namelijk niet ten koste van anderen.
Als ouders zou ik duidelijke grenzen stellen. Leg uit wat hij met jullie doet en wijs hem erop als hij weer te ver gaat. Wees consequent en laat je niet langer uitdagen. Verander het onderwerp als hij weer bezig is of ga zelf iets anders doen. Zijn wedstrijdjes hebben geen enkele zin zonder tegenstanders.
Daarnaast kan je proberen om hem te stimuleren erachter te komen hoe hij wèl constructief bezig kan met de reden achter dit gedrag. Is hij neerslachtig? Onzeker? Hoe zit hij emotioneel en fysiek in zijn vel? Is hij blij met zijn studie/werk? Hoe zit het met zijn sociale contacten? Verveelt hij zich? Heeft hij meer uitdaging nodig?
Dat gesprek hoef je niet zelf aan te gaan, je kan hem ook vragen dat soort dingen eens met iemand anders te gaan bespreken omdat je ziet dat hem iets dwars zit.
Hij heeft idd een hele tijd gehad dat hij somber was, hij zag de zin van het leven niet. We boden allerlei hulp aan, van POH, psycholoog, jongerenwerk. Heeft hij ook allemaal gehad, niemand kan hem helpen zegt hij, wat moet je dan.... Hij heeft een aantal ( onstabiele) vrienden die hij met het grootste gemak aan de kant zet als hij zich bedondert voelt e.d. Ook net de verkeerde getroffen. Sporten durft hij niet, omdat hij zo onzeker is.Enorme faalangst Je wil echt niet weten wat we allemaal aangeboden hebben om hem lekker in z'n vel te laten voelen. Soms lijkt het of iemand niet geholpen wil worden...
Cristel schreef op 24-08-2024 om 12:55:
[..]
Hij gaat al drie jaar niet meer mee, en ik kon de vlag wel uithangen toen hij niet meer mee wilde kan ik je zeggen. Hij vindt het heerlijk, alleen, doen en laten waar je zin in hebt, geen gedoe aan je hoofd. Hij geeft ook wel aan dat hij t liefst op zichzelf wil. Maar vervolgens gebeurt er niets. Hij geeft aan, ik hoef niemand, blijf altijd alleen, kan mw niet binden e.d. Je gaat bijna aan jezelf twijfelen. Hebben wij iets niet goed gedaan?! Onze andere zoon kreeg dezelfde opvoeding - is totaal anders. Tja..
Tja karakter verschil, andere vrienden en actie reactie of allergieën zijn anders per kind-ouder. Het gaat niet om niet goed gedaan of doen, maar je wil harmonie in huis. En terecht. Maar ja we vinden ook niet al onze collega's leuk. Maar in je eigen huis is dat stuk lastiger met 'volwassen' kinderen.
Hebben jullie weleens geprobeerd om te doen alsof je met bevriend iemand op vakantie bent.? Dus geen ouder kind maar vriend vriend. Dan overleg en communiceer je anders. Idee?
Jonagold schreef op 24-08-2024 om 12:02:
[..]
Heel goed advies dit! Laat dit niet de relatie met je zoon verpesten. En zeker omdat uit huis niet zo gemakkelijk geregeld is. Dus je zult nu de sfeer in huis goed moeten houden
Misschien is dit nog een keer te proberen. maar...
Wat ik nu zeg klinkt heel naar. We hebben de afgelopen jaren echt al ontzettend veel geld uit gegeven aan hulp voor hem, dit vonden we echt geen probleem, alles hadden we er voor over maar alle hulp die hij heeft gehad heeft niets geholpen, het geld groeit ons helaas niet op de rug. Maar misschien nog een keer een gezins gesprek zou misschien nog wat kunnen helpen.
Jonagold schreef op 24-08-2024 om 12:02:
[..]
Heel goed advies dit! Laat dit niet de relatie met je zoon verpesten. En zeker omdat uit huis niet zo gemakkelijk geregeld is. Dus je zult nu de sfeer in huis goed moeten houden
rionyriony schreef op 24-08-2024 om 10:48:
Iemand die arrogant is is onzeker, anders zou hij het niet nodig hebben om steeds aan zichzelf te bewijzen dat hij snuggerder dan jullie is. Evenwel slaagt hij er niet in om voor zichzelf te zorgen (anders was hij al weg geweest) en van empathie heeft hij geen kaas gegeten: de beste manier om je van hulp te verzekeren is deze personen geen naar gevoel te geven. Met azijn vang je immers geen vliegen. Maar hij kan het duidelijk niet laten want hij krijgt een beter gevoel over zichzelf door jullie af te troeven.
Hij heeft het kennelijk moeilijk. Als hij arrogant doet of jou om een boodschap wil sturen of als dienstmeid behandelen kan je hem met klem vragen dit niet te doen als hij in de toekomst nog wat samenwerking wil, maar je kan hem ook zeggen dat je hoofdpijn hebt en heel wat taken aan je hoofd en hem verzoeken jou dus te sparen. Bijvoorbaat dank jongen.
Je hebt helemaal gelijk! hij is onzeker en probeert dit te compenseren. Totaal geen empathie, klopt als een bus. Hij heeft echt geen manieren, ik herken mijn kind soms gewoon niet meer. "als ik uit huis ben, kom ik nooit meer" Soms denk ik, prima, ik ben zo klaar met hem. Maar voel ook dat hij niet gelukkig is.... Van dat ooit altijd zo'n vrolijke mannetje is werkelijk niets meer over. En als ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen kan ik je vertellen...
Misschien rare vraag, bedoel het niet verkeerd: heeft hij een diagnose gesteld gekregen?
Anna Cara schreef op 24-08-2024 om 13:29:
Misschien rare vraag, bedoel het niet verkeerd: heeft hij een diagnose gesteld gekregen?
Nee. Soms neig ik naar narcisme...maar schaam me tegelijk dat ik dit denk...
Cristel schreef op 24-08-2024 om 13:33:
[..]
Nee. Soms neig ik naar narcisme...maar schaam me tegelijk dat ik dit denk...
Ik zou eerder inzetten op een onderzoek naar autisme, als je zoon daar zelf voor openstaat.
Als ik het zo allemaal lees, zie ik eigenlijk ook iemand die volledig overvraagd is. En herken ook wel wat dingen die aan autisme doen denken. Het is niet dat ik graag een label plak, maar een juiste diagnose kan je helpen in je benaderen van hem. En acceptatie bij hemzelf.
Hier een zoon van 24 met autisme waarbij ik nu pas weer een beetje rust zie ontstaan. Heb dus ook geduld. Kinderen met ‘iets’ hebben meer tijd nodig om uit te rijpen.
AlisonH schreef op 24-08-2024 om 13:45:
[..]
Ik zou eerder inzetten op een onderzoek naar autisme, als je zoon daar zelf voor openstaat.
Eens! Maar ik betwijfel ook of zoon daarvoor open zal staan.En weer een coaching traject ingaan,klinkt me als weinig zinvol na alles wat er is gedaan in verleden. Vroeg me ook af of die coach een erkende therapeut (psycholoog) was,die bv ook inzicht had in diagnostiek? Maar wat doet hij verder overdag,heeft hij een studie of een (bij)baan? Een doel om voor te gaan?
Cristel schreef op 24-08-2024 om 12:47:
[..]
Er zijn al aardig wat gesprekken geweest, ook heeft hij al gesprekken gehad om aan zichzelf te werken zeg maar. Ik vind het soms zo moeilijk exact uit te leggen waar we tegen aan lopen. Als ik benoem dat ik zijn gedrag niet prettig vind zegt hij "wat doe ik dan fout"? Hij zegt "als jullie je niet met mij bemoeien is er niets aan de hand" Weet je, ik kijk hem soms aan en denk echt oprecht..."hoe kan het in hemelsnaam zo gekomen"
Kan er autisme in het spel zijn? Bij autisme willen ze graag hun eigen dag indelen, hun eigen structuur en dat door een ander willen veranderen roep dan irritatie op: hij kan dan niet omgaan met die 'switch'. Dan kan hij daar niet flexibel mee omgaan en bijv een verzoek van jullie als irritant ervaren: ' als jullie je niet met mij bemoeien is er niks aan de hand' reactie bijvoorbeeld.
Het stuk sociale onhandigheid en het 'niet snappen wat hij fout doet' is daarmee ook verklaarbaar. Dat verklaart ook de bijzondere communicatie en het niet stoppen met discussies over simpele verzoeken of onderwerpen tussen jullie.
Autisme gaat vaak in combinatie met adhd of add, wat bijvoorbeeld weer een bepaalde mate van grenzeloosheid in communicatie kan verklaren: bijv dingen uitspreken die elk ander mens wel zou denken, maar door sociale invoelingsvermogen of filter nooit zou uitspreken. Bij adhd werkt die filter en rem niet in de hersenen zeg maar.
Ik ga er even vanuit dat er 'iets' meer aan de hand is, gezien de problematiek die je benoemd.
Herken je bepaalde kenmerken bij je zoon hiervan?
Cristel schreef op 24-08-2024 om 13:33:
[..]
Nee. Soms neig ik naar narcisme...maar schaam me tegelijk dat ik dit denk...
Het verschil zit in de intentie, dus is het overmacht door autisme of is er sprake van kwade opzettelijke intentie
Cristel schreef op 24-08-2024 om 13:23:
[..]
Je hebt helemaal gelijk! hij is onzeker en probeert dit te compenseren. Totaal geen empathie, klopt als een bus. Hij heeft echt geen manieren, ik herken mijn kind soms gewoon niet meer. "als ik uit huis ben, kom ik nooit meer" Soms denk ik, prima, ik ben zo klaar met hem. Maar voel ook dat hij niet gelukkig is.... Van dat ooit altijd zo'n vrolijke mannetje is werkelijk niets meer over. En als ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen kan ik je vertellen...
Wat verdrietig voor jullie en ook de onmacht die je voelt.
Is het niet toch zinvol om eens een gesprek met de huisarts aan te gaan en te kijken naar wat de mogelijkheden zijn?
Diagnostiek, kamertraining?
Cristel schreef op 24-08-2024 om 13:09:
[..]
Misschien is dit nog een keer te proberen. maar...
Wat ik nu zeg klinkt heel naar. We hebben de afgelopen jaren echt al ontzettend veel geld uit gegeven aan hulp voor hem, dit vonden we echt geen probleem, alles hadden we er voor over maar alle hulp die hij heeft gehad heeft niets geholpen, het geld groeit ons helaas niet op de rug. Maar misschien nog een keer een gezins gesprek zou misschien nog wat kunnen helpen.
Helaas herkenning in je beschrijving to. Wij hebben met hetzelfde gekampt en dat heeft ons echt over de klif van het fatsoenlijke geduwd. Ik was op een gegeven moment in staat om mijn kind fysiek wat aan te doen, omdat ik zó ontzettend op mijn tenen liep om de sfeer in huis houdbaar te laten zijn. Dat is me niet gelukt. Ik heb mijn kind een ontzettend harde klap gegeven en heb mezelf diezelfde dag gemeld bij de huisarts, geweld gemeld en aangegeven dat het niet langer zo ging. Mijn kind is dus veel eerder dan normaal uit huis gegaan en naar een jeugdzorg instelling gegaan.
Inmiddels 20 jaar en we hebben weer terug contact, hoewel het wel heel voorzichtigjes moet gaan. Thuiswonen zou ik ook echt niet (meer) zien zitten. Er is niet alleen teveel gebeurd, maar ik ben me ook bewust van het feit dat ik er niet (meer) mee om kan gaan. Ik zou bang zijn dat ik mijn eigen grenzen niet meer kan bewaken als ze thuiswoont, omdat dit gedrag zo ontzettend onder de huid kruipt.
Kan jij je optrekken aan de wetenschap dat je zoon bijna uit huis kan? Financieel gezien bedoel ik?
Mijn dochter krijgt een behapbare toelage van ons, maar betaalt financieel zelf voor haar leven door fulltime te werken. Ik betaal echt liever nóg meer geld, als dat kan voorkomen dat we allemaal weer terug geforceerd worden om onder 1 dak te leven. Dat is voor niemand goed, ook niet voor mijn kind.
Toen mijn jongste kind niet meer thuiswoonde, merkten we allemaal hoe enorm gestressed we waren. We hebben echt een jaar tijd nodig gehad om weer een beetje te kunnen ontspannen. Het klinkt belachelijk om te zeggen, maar ik denk dat ik eerlijk gezegd wel kan spreken van collectieve overspannenheid.
Ik leef met je mee to en het wordt echt tijd om te gaan kijken welke opties er zijn om hem op zichzelf te laten wonen. Al dan niet met hulp van buitenaf.
MamaE schreef op 24-08-2024 om 11:19:
Met een jongeman van 21 zou je best een gesprek kunnen voeren over wat jou stoort, wat zijn gedrag met jou en andere gezinsleden doet. Zijn eigen plan trekken is prima, maar samen in één huis leven, betekent ook rekening houden met anderen. Bijvoorbeeld laten weten als je niet mee eet. Een boodschap doen als iemand dat vraagt. Rommel achter je kont opruimen en op een normale manier communiceren met andere mensen.
Op studie of werk kom je met dat gedrag ook niet weg. Je kunt ook niet heel de dag je collega's en je baas lopen schofferen en kleineren, niks overleggen etc.
Zeker eens, maar zonder de posts na je gelezen te hebben, heb ik het vermoeden dat to dergelijke gesprekken al duizend maal gevoerd heeft zonder resultaat. Althans, dat was bij ons wel zo.