Vakantie
Ik wil graag op vakantie voor een dag of 6. Door werk en drukte komt het zo uit dat ik alleen kan gaan als mijn beide kinderen thuis zijn. Dit betreft een dochter van 21, met een paniekstoornis en een zoon van 19, een feestvierder. Wat ik voorzie is dat mijn dochter zich op alle manieren gaat verzetten tegen de aanwezigheid van haar broer, laat staan eventuele vrienden die hij uitnodigt en dat er ruzie gaat ontstaan over alles. De klusjes, het eten.
Ik had gehoopt dat ik kon gaan in de periode dat mijn zoon ook op vakantie was, dan zou dit probleem niet spelen, want dan kunnen ze elkaar niet in de weg lopen.
Wie heeft tips voor mij met betrekking tot het maken van afspraken? Ervaringsverhalen mogen ook. Liever geen opmerkingen over hoe het eigenlijk zou moeten zijn en hoe ze zich zouden moeten gedragen op deze leeftijd want dat weet ik ook, maar dat is helaas niet aan de orden (pffffff)
MamaE schreef op 12-05-2023 om 11:29:
En ja, jullie hebben wel een punt met dat ik nogal veel overtuigingen heb over wat allemaal zou moeten kunnen of hoe dingen moeten zijn. Blijkbaar heb ik nog steeds niet geleerd van het leven dat het zo niet werkt. Ik wil echt niemand voor het hoofd stoten of pijn doen en ik begrijp dat sommige situaties echt wel complex zijn, maar de vraag is toch in hoeverre je mee wil gaan met de wensen van je kinderen en in hoeverre je dingen moet faciliteren. De grenzen en belangen van beide kinderen liggen nogal uit elkaar. Dan zul je een compromis moeten vinden of desnoods opleggen.
MamaE, je goede bedoelingen spatten van het scherm af, ik wilde je nog een klein duwtje naar een wat flexibeler blik op dit soort zaken geven.
Ik weet dat jouw ouders jou erg weinig gefaciliteerd hebben en dat was ook met de beste bedoelingen, maar lang niet altijd goed voor jou. Ik snap dat dit je voorbeeld is, maar het is eerlijk gezegd geen vreselijk goed voorbeeld om mee te geven aan anderen. Tegenwoordig erkennen we ontwikkelingsstoornissen en handicaps en kijken we gelukkig meer naar wat deze kinderen nodig hebben om op te groeien en tot bloei te komen. We passen ons aan 2 kanten aan (ook scholen en werkgevers), het is niet meer alleen het kind dat zich maar moet aanpassen (dat beweer jij niet, hoor). Ik ben het met je eens dat de wereld niet om dat kind draait en dat je grenzen moet stellen, maar ook daar hou jij soms toch wel wat star aan vast. Maar ik zie je haast per maand flexibeler worden, waar je enorme complimenten voor verdient!
MamaE schreef op 12-05-2023 om 11:29:
Ik begrijp echt wel dat deze situatie niet gemiddeld is, maar ik zou er toch voor waken om niet op afstand politieagentje te moeten spelen en de hele dag appjes of belletjes te krijgen met X deed dit of Y weigert dat. Dan heb je toch geen vakantie?
Het is allemaal water bij de wijn. is niets horen dan wel vakantie? Daar zou ikzelf heel onrustig van worden. Drie x per dag een appje waaruit ik kan afleiden hoe het ermee staat, vind ik minder belastend. En de kans is, dat na een paar dagen het zich wel regelt, als de afspraken en consequenties duidelijk zijn.
MamaE schreef op 12-05-2023 om 11:29:
Je kunt ze beide best tegemoet komen in bepaalde opzichten, maar ze zullen ook moeten leren dat het in het leven niet alleen om hun draait.
Hoezo haal je precies dat er uit? Je maakt een werkbare tijdelijke aanpassing zodat iedereen met de situatie om kan gaan. Voor jongeren draait het leven juist wel om hen, dat is een fase, die doorbreek je niet met “en nu even normaal doen/of jullie even willen functioneren, ja?! Nee, het leven draait ook om dat je verantwoordelijk bent voor je eigen en andermans troep .. alleen de afspraken die je maakt, zijn afspraken die de twee zien zitten en kunnen uitvoeren want jij bent er niet bij (om te herinneren, aan te moedigen, te confronteren etc). Helaas werkt het niet zo bij de meesten van ons dat als we een taak krijgen, die we vrijwillig moeten doen, daar ook voor voor gaan omdat het nu even niet om jezelf draait. Zeker bij jongeren niet.
Je vangt nu eenmaal meer vliegen met honing. En dat is nu eenmaal beter voor de sfeer.
MamaE schreef op 12-05-2023 om 11:29:
En ja, jullie hebben wel een punt met dat ik nogal veel overtuigingen heb over wat allemaal zou moeten kunnen of hoe dingen moeten zijn. Blijkbaar heb ik nog steeds niet geleerd van het leven dat het zo niet werkt. Ik wil echt niemand voor het hoofd stoten of pijn doen en ik begrijp dat sommige situaties echt wel complex zijn, maar de vraag is toch in hoeverre je mee wil gaan met de wensen van je kinderen en in hoeverre je dingen moet faciliteren. De grenzen en belangen van beide kinderen liggen nogal uit elkaar. Dan zul je een compromis moeten vinden of desnoods opleggen.
Dat ligt aan het geval: de situatie, de persoon en de taak. Je hoeft geen persoon te faciliteren, je kan ook een situatie faciliteren zodat jij ontspannen met vakantie kan. In dit geval met tijdelijk afspraak. Dat je vindt dat kinderen van deze leeftijd volwassen horen te zijn betekent niet dat ze het ook zijn en dus ook niet perse dat ze volwassen doen.. Er zijn volwassenen die niet echt volwassen zijn. Daar kan je wat van vinden maar maakt dat de situatie opeens wel anders?
Even over deze discussie: ik ben het eens met MAmaE dat kinderen niet in alles gefaciliteerd hoeven te worden, ik ben daar zelf (op een positieve manier -hoewel ik dat toen niet altijd vond, haha) ook mee opgevoed. Voor dochter zou het ook heel goed zijn om niet in alles gefaciliteerd te worden want ondanks de beperkingen die ze ervaart kan ze meer, maar komt nooit over die drempel, dus ik moet altijd een evenwicht vinden tussen tegemoetkomen en opvoedend 'frustreren'. Op het moment dat ik zelf even mijn rust en plezier nodig heb ga ik voor de lieve vrede. Het moeilijke is, dat omdat ik de enige ouder ben, ik ook het enige aanspreekpunt lijk en dat wanneer mijn kinderen en ik tegen over elkaar staan in een discussie ik geen rugdekking heb. En daar wil ik op mijn vakantie geen last van hebben. Dus dan laat ik 'wat ze zouden moeten kunnen' maar even voor wat het is en ga ik voor de weg van de minste weerstand.
Ze heeft overigens een vriendje, maar die heeft nergens een stem in, daar walst ze kundig over heen.
IMI-x2 schreef op 12-05-2023 om 11:50:
[..]
MamaE, je goede bedoelingen spatten van het scherm af, ik wilde je nog een klein duwtje naar een wat flexibeler blik op dit soort zaken geven.
Ik weet dat jouw ouders jou erg weinig gefaciliteerd hebben en dat was ook met de beste bedoelingen, maar lang niet altijd goed voor jou. Ik snap dat dit je voorbeeld is, maar het is eerlijk gezegd geen vreselijk goed voorbeeld om mee te geven aan anderen. Tegenwoordig erkennen we ontwikkelingsstoornissen en handicaps en kijken we gelukkig meer naar wat deze kinderen nodig hebben om op te groeien en tot bloei te komen. We passen ons aan 2 kanten aan (ook scholen en werkgevers), het is niet meer alleen het kind dat zich maar moet aanpassen (dat beweer jij niet, hoor). Ik ben het met je eens dat de wereld niet om dat kind draait en dat je grenzen moet stellen, maar ook daar hou jij soms toch wel wat star aan vast. Maar ik zie je haast per maand flexibeler worden, waar je enorme complimenten voor verdient!
Dankjewel, ik blijf mijn best doen. Mijn ouders hebben me juist veel te veel gefaciliteerd in niks zelf doen, waardoor ik me op een gegeven moment een soort volwassen baby voelde. Dat is wel een ding waarin ik in mijn eigen opvoeding heel rechtlijnig ben.
Het gaat niet om het niet erkennen van een stoornis en geen begrip tonen, maar ook om het creëren van een status quo. Iemand met een angststoornis verliest controle en wil die koste wat kost vasthouden of voor zichzelf creëren. Vanuit diegene bekeken is dat logisch, maar dat hoeft niet tegen elke prijs. Als je met mensen samen in een huis woont, kun je niet alles in je eentje bepalen. Over sommige dingen heeft de dochter fundamenteel geen zeggenschap. Waar ik bang voor ben qua meebewegen in dit soort angsten is dat het van kwaad tot erger gaat.
Ze hoeven niks samen te doen als dat niet gaat. Maar wel elkaar vrij laten én rekening houden met de ander waar nodig.
Ik zeg wel regelmatig tegen mijn dochter dat het in het leven niet alleen om haar draait, maar dat geeft ze me ook net zo hard terug als dat nodig is. Zo houden we elkaar scherp.
Wij laten onze 3 volwassen kinderen (waarvan twee IADH) wel eens een weekend thuis, dat ging in het begin ook niet altijd vlekkeloos. Dan werd ik gebeld of kreeg boze appjes en dan moest ik bemiddelen en of sussen en dan hadden we het er wel weer over als wij weer thuis waren.
En samen eten loopt nu beter maar in het begin ook niet, dan bestelde de een wat, nr 2 kocht een pizza en nr 3 kookte voor zichzelf of ging naar vrienden. Maar inmiddels krijgen we ook wel trotse foto’s van gezamenlijke zelfgekookte maaltijden. En het is niet meer zo’n puin hoop als we terugkomen, al krijg ik van de middelste wel altijd een uitgebreide klaagzang over hoe hij alles moest doen en de anderen niks deden. Het zij zo.
Uiteindelijk moet het wennen, als je op jezelf woont met anderen moet je daar ook mee overweg kunnen en dat kan ook door je terug te trekken en die ander niet te zien, maar overlast is natuurlijk niet de bedoeling. Afspreken dat ze er om en om een nacht zijn en de andere nacht elders logeren, is dat nog een optie? Of ze het gewoon zelf uit laten zoeken en de ruzies op de koop toe nemen, want ze kennen elkaar nu toch wel en slaan op school ook niet voortdurend mensen in elkaar?
En dus wel beschikbaar zijn op afstand voor bemiddeling, indien nodig…
MamaE:
"Iemand met een angststoornis verliest controle en wil die koste wat kost vasthouden of voor zichzelf creëren. Vanuit diegene bekeken is dat logisch, maar dat hoeft niet tegen elke prijs."
Precies dat.
Maar op vakantie even niet 
MamaE schreef op 12-05-2023 om 00:18:
Ik zou ze inderdaad zelf hun eigen plan laten trekken, wel rekening houdend met elkaar. Ze hebben echt wel de leeftijd dat ze dit zouden moeten kunnen. Feestjes zijn niet nodig, maar chillen/serie kijken/spelletje spelen/gamen met een paar vrienden moet gewoon kunnen, of je er nu bent of niet. Dat hoort bij het leven en zoveel controle voor je dochter over wat er thuis gebeurt is niet iets wat je hoeft te faciliteren. Het lijkt me ook geen oplossing voor de angststoornis.
Qua eten mogen ze het zelf uitzoeken. Zelf boodschappen doen en koken, zelf opruimen. Samenwerken hierin kan indien door beide gewenst. Dan kunnen ze dat onderling communiceren. Als dat niet kan of niet gewenst is, dan niet.
Op zich heb je een punt hoor, en ons standpunt is dat ze dan maar een week pizza eten of patat of niks, ze hebben voldoende skills om zichzelf in leven te houden. Als ongezond eten het ergste is valt het wel mee. Vaak word je wel verrast door wat kinderen samen blijken te kunnen als je ze maar in een hok gooit en wegloopt. Achteraf krijg je dan wel een heleboel jamaarhij en jamaarzij geklaag maar dat zie je dan wel weer. Als ik terug ben stroop ik gelijk de mouwen op en ruim de ergste zooi op, valt vaak erg mee. Het went ook gewoon als je het vaker doet. En ze vinden de vrijheid ook ergens wel lekker.
HarleyQuin schreef op 11-05-2023 om 22:22:
en wat zegt je man hiervan
Is het mogelijk dat het normaalgesproken net niet uit de hand loopt omdat jij ze komt redden? Dat zou wel eens anders kunnen zijn als je er gewoon niet bent. Dan moeten ze het wel samen uitzoeken. Durf je het aan?
Er zijn al goede opties genoemd
Hier even een ervaring
Ik heb vaak meegemaakt dat mijn ouders op vakantie gingen toen ik nog thuis woonde en dat ik samen met mijn broer met ADHD thuis was. Hij ruimde niks op, had ik opgeruimd kwam hij thuis en was het weer een troep. Hij bedoeld het allemaal niet zo dus ik zei er steeds niks van. Tot de dag dat mijn ouders thuiskwamen, ik alles netjes gemaakt had en hij er een grote bende van had gemaakt. Toen knapte ik wel. En is hij meteen aan de slag gegaan. Omdat ik eigenlijk nooit ‘zeurde’ en nu wel nam hij het serieus. Het helpt wel als je de mogelijkheid hebt elkaar aan te kunnen spreken op gedrag.
Hij nodigde ook veel vrienden uit en zat dan in de tuin, ja dat vond ik niet fijn maar dat was dan maar zo. Ik kan begrijpen dat dat met een paniekstoornis lastiger te accepteren is. Zo ook het elkaar aanspreken. Heeft je zoon wel empathie voor zijn zus?
heeft alleen je dochter een beperkende factor of ook je zoon?
Want van een 19 jarige mag je verwachten dat hij 1 week per jaar rekening met zijn zus kan houden om zijn moeder op vakantie te laten gaan.
Op zichzelf vertoont hij gewoon gedrag voor een 19jarige maar om dat 1 week niet bij jullie thuis te laten plaatsvinden is niet te veel gevraagd. Ter compensatie zou hij na die week als jij weer terug bent wel wat extra mogen omdat jij er dan bent om je dochter te ondersteunen.
Als je zoon ook een beperkende factor heeft dan gaat dit natuurlijk niet op.
MamaE schreef op 12-05-2023 om 16:42:
[..]
Dankjewel, ik blijf mijn best doen. Mijn ouders hebben me juist veel te veel gefaciliteerd in niks zelf doen, waardoor ik me op een gegeven moment een soort volwassen baby voelde. Dat is wel een ding waarin ik in mijn eigen opvoeding heel rechtlijnig ben.
Het gaat niet om het niet erkennen van een stoornis en geen begrip tonen, maar ook om het creëren van een status quo. Iemand met een angststoornis verliest controle en wil die koste wat kost vasthouden of voor zichzelf creëren. Vanuit diegene bekeken is dat logisch, maar dat hoeft niet tegen elke prijs. Als je met mensen samen in een huis woont, kun je niet alles in je eentje bepalen. Over sommige dingen heeft de dochter fundamenteel geen zeggenschap. Waar ik bang voor ben qua meebewegen in dit soort angsten is dat het van kwaad tot erger gaat.Ze hoeven niks samen te doen als dat niet gaat. Maar wel elkaar vrij laten én rekening houden met de ander waar nodig.
Ik zeg wel regelmatig tegen mijn dochter dat het in het leven niet alleen om haar draait, maar dat geeft ze me ook net zo hard terug als dat nodig is. Zo houden we elkaar scherp.
Poeh MamaE, ik vind het nogal een uitspraak naar een jong kind…(het leven draait niet alleen om jou) Hoezo houd je haar zo scherp?
Ik vind het juist verwijtend en kwetsend klinken, of zeg je het liefdevol of met humor? (Dan nog vind ik de uitspraak tricky)
Je kunt kinderen prima op andere manieren leren dat de wereld niet om hen draait. Als je ze dat perse wilt leren, want het leven leert hen dat toch al? Gewoon als ouder goed voor jezelf zorgen en afgrenzen is normaal gesproken meer dan genoeg.
Pinokkio schreef op 14-05-2023 om 03:30:
[..]
Poeh MamaE, ik vind het nogal een uitspraak naar een jong kind…(het leven draait niet alleen om jou) Hoezo houd je haar zo scherp?
Ik vind het juist verwijtend en kwetsend klinken, of zeg je het liefdevol of met humor? (Dan nog vind ik de uitspraak tricky)
Je kunt kinderen prima op andere manieren leren dat de wereld niet om hen draait. Als je ze dat perse wilt leren, want het leven leert hen dat toch al? Gewoon als ouder goed voor jezelf zorgen en afgrenzen is normaal gesproken meer dan genoeg.
Ons leven draait - mede omdat dochter enig kind is en nog best jong - natuurlijk best voor een groot deel om haar. Natuurlijk zeg ik dit niet op momenten dat ze het moeilijk heeft, want dan draait het leven terecht even wel om haar.
Maar als ze even ergens geen zin in heeft, maar iets moet doen omdat wij iets willen of voor een ander, dan kan ik dat best zo zeggen. Niet verwijtend of kwetsend, gewoon als een gegeven. En dat doet ze bij mij net zo hard terug als ik weer eens moeilijk doe.
MamaE schreef op 14-05-2023 om 09:51:
[..]
Ons leven draait - mede omdat dochter enig kind is en nog best jong - natuurlijk best voor een groot deel om haar. Natuurlijk zeg ik dit niet op momenten dat ze het moeilijk heeft, want dan draait het leven terecht even wel om haar.
Maar als ze even ergens geen zin in heeft, maar iets moet doen omdat wij iets willen of voor een ander, dan kan ik dat best zo zeggen. Niet verwijtend of kwetsend, gewoon als een gegeven. En dat doet ze bij mij net zo hard terug als ik weer eens moeilijk doe.
Opvoeden is vooral voorleven. En je kind leren omgaan met emoties, afwegingen etc.
Als je een kind ‘letterlijk’ gaat opvoeden (dus je opvoedwaarden letterlijk aangeven) komt dat zelden over en riskeer je een hoop negatieve bijeffecten. Je kind kan zich schuldig gaan voelen, verward, ontoereikend.
Sowieso werkt positief veel beter. Dus focus op wat ze wel voor een ander doet (hee, wat lief dat je daaraan dacht)
Haar ‘geen zin hebben’ is trouwens ook harstikke valide en pas op dat je haar niet leert haar eigen grenzen over te gaan of ze niet te leren kennen omdat een ander dat wil/ eist.
Pinokkio ik vind het ook zwaar overdreven dat een kind niet zou mogen horen dat niet het hele leven of de wereld om hen draait. Bovendien gaat het niet om een jong kind maar om een jong volwassene.