Thuis wonende zoon van 27

voer gewoon je plannen uit

Maak je zoon duidelijk dat hij zelf iets moet maken van zijn leven. Ga samen wonen met je vriend en zeg de huur van je huidige huis op (of verkoop het als het een koophuis op). Laat je zoon weten wanneer hij uiterlijk de deur uit moet zijn en laat het hem vooral zelf uitzoeken.

four

Maar wat nu als TS gewoon met partner in het huidige huis wil wonen? Hoe zet je iemand van 27 letterlijk uit huis? Sleutels vervangen?

Reactie

Bedankt voor jullie reactie. Ik was van plan om in jan het huis op te ruimen en spullen verkopen of naar de kringloop brengen.mijn jongste dochter komt mij helpen. Iemand zij laatst tegen mij dat ik zijn stijl van leven onderhoud. Ik denk dat zij ook gelijk heeft. Zolang hij hier blijft wonen, weet hij dat hij hier een warm bed heeft en eendak boven zijn hoofd.
Hij zit thuis ( als hij wakker is) achter de pc en kijkt naar alle ellende op de wereld en trekt zich alles persoonlijk aan. Wat kan ik daaraan doen.

Ik leef met je mee

Ik heb een 27-jarige thuis wonen, maar die is gelukkig nog wel druk met school, is goed aanspreekbaar etc., doet veel in huis, dus in die zin heb ik het veel beter.

Op de eerste plaats: verwijten als 'jij onderhoudt zijn levensstijl' moet je van je af laten glijden, het is gemakkelijk om van de zijkant af dat soort verwijten te maken, maar wat moet je dan? Een 27-jarige pak je niet zomaar op en zet hem buiten. Bovendien zoude dezelfde zijkantroepers daar ook iets over zeggen. Je hebt een probleem en dat probleem is een moeilijk probleem.

Overal waar je komt om om hulp te vragen zul je te horen krijgen dat hij het zelf moet willen. Maar hij wil niks.

Dat je dochters en vriend niet meer komen begrijp ik niet. Je kunt zoon-op-kamer gewoon negeren, je hoeft zijn kamer niet op, hij stoort blijkbaar niet bij het eten, hij doet niet mee aan de sociale kontakten, dus hoezo hebben zij last van hem? Leef gewoon je eigen leven in jouw huis. Ik hoop dat je dat met deze dagen toch doet: maak het gezellig, nodig de mensen uit die je er graag bij hebt, mocht zoon-op-kamer dan toch plotseling verschijnen, stel dan eisen aan hoe hij zich gedraagt (aankleden, op tijd aan tafel etc.)

Wat zit er onder, want er is natuurlijk iets aan de hand. Je denkt zelf aan drugs. Een andere mogelijkheid is gameverslaving. Weer een andere mogelijkheid is een psychose/schizofrenie, dat openbaart zich vaak rond die leeftijd. Wellicht zijn er signalen uit het verleden die duiden op andere problemen, ADHD, PDD-NOS. Je kunt er helaas niet voor zorgen dat hij laat onderzoeken wat er aan de hand is, want gedwongen bemoeienis van buitenaf komt pas op gang als hij aantoonbaar een gevaar is voor zichzelf en/of zijn omgeving. Maar als je zelf enigszins een vermoeden hebt, dan weet je iets beter in elke richting je kunt gaan denken voor een oplossing.

Kun je vermoedens rond drugsgebruik hard maken? Vind je wel eens iets wat daarop wijst? Een maatregel zou kunnen zijn dat jij -zeer tegen zijn zin in- zijn kamer gaat opruimen, onder het motto: dit is nog altijd mijn huis. Eventueel samen met een dochter. Op zijn kamer zou je dan iets kunnen vinden dat wijst op drugsgebruik.

Gameverslaving is ook lastig. Je kunt altijd zien wat er gebeurt als je internet een paar dagen eraf haalt (kapot jammer). Hoe groot wordt dan de paniek?

Depressie of schizofrenie zijn veel moeilijker vast te stellen. Soms schrijven mensen iets op. Soms is het vreemd afwijkend gedrag, juist geen kontakt maken.

Het is duidelijk, je wil niet gaan samenwonen met je vriend, mét een 27-jarige zoon erbij. Binnenkort zullen er dus dingen veranderen. Als je vriend bij jou in gaat wonen wordt dat wat lastig: zoon zal blijven zitten waar hij zit. Ook al ga je zijn hele kamer behangen en verven. Wat je kunt doen (uiterste middel) is zorgen dat er een kamer is waar hij kan wonen, voor drie maanden de huur betalen en hem duidelijk maken dat hij zichzelf moet gaan redden. Hij gaat dat niet doen, er komen schulden, wordt op straat gezet, komt in de hulpverlening terecht. Als de oorzaak luiheid, drugsgebruik of gameverslaving is wordt hij hopelijk vóór die tijd wakker. Als er een psychiatrisch probleem is zal het moeilijk worden, duimen dat hij bij de goede hulpverlening terecht komt en dat er een diagnose wordt gesteld.

Als je bij vriend gaat wonen wordt het allemaal iets duidelijker, dan wordt de huur van jouw woning op een bepaalde dag stopgezet en kun je voor die tijd gerichte gesprekken gaan voeren met zoon. Ondertussen zoek je noodopvangadressen op, neem je kontakt op met de woningbouwvereniging en de gemeente (jongerenloket) en verzamel je de spullen die hij mee mag nemen. Jij moet dan zorgen dat je een adres hebt waar jij de spullen in elk geval naartoe gaat brengen, dat kan ook een opslagbox zijn. Je kunt zelf bepalen hoe lang je zo'n plek wilt huren.

Zoon zal dan op straat komen staan. Heel pijnlijk en moeilijk. Maar soms moet iets eerst heel pijnlijk worden, voordat er iets ondernomen wordt om het beter te laten worden. Volg hem wel geïnteresseerd, maar bemoei je naderhand nergens meer mee. Ga hem niet helpen met geld, adviezen etc. Let alleen goed op: als er bijvoorbeeld een psychiatrisch probleem aan de hand is, dan kan het zijn dat jij degene moet zijn die (gedwongen) hulp inschakelt. Houd dan dus van een afstand af kontakt.

Laatste vraag: is er ook een vader in beeld, heeft die kontakt met zoon?

Tsjor

dochter

Misschien is hij depressief. Als jij hem niet kan bereiken, misschien jouw dochter wel? Ze zou hem kunnen stimuleren eens met de huisarts te gaan praten, tegen depressie is wat te doen. Het is geen schande, maar hij zal er in zijn eentje niet uitkomen.
Evt boekje over lezen (en laten slingeren) http://www.bol.com/nl/p/als-je-man-dochter-zus-depressief-is/9200000021235521/
ik ken dit specifieke boekje niet, er zijn misschien wel betere.

aan opvoeden komt een eind

Door niets te doen geeft Topicstarter haar zoon de gelegenheid om niets te doen. Juist door hem het huis uit te zetten dwingt ze hem om zelf iets te maken van zijn leven. De huidige status quo voortzetten is ook niet goed voor zoon.

four

Ik vroeg je hoe je iemand je huis uit zet als het de bedoeling is dat de nieuwe partner DAAR komt wonen en daar geef je geen antwoord op.

Zoon

De vader van mijn kinderen is een paar jaar geleden overleden.
En nee mijn vriend trekt niet bij in. Dat leek ons geen goed idee.

Uit huis zetten

Tsjor omschrijft al prima hoe je iemand de deur uitzet. Globaal komt dat toch neer op eerst waarschuwen, een periode afspreken en dan de sloten veranderen. Niet iets wat je wilt doen met je eigen kind, maar wat me in dit geval wel nodig lijkt als andere manieren falen.

Je voorland

Mijn tante heeft ook zo'n zoon thuis wonen. Inmiddels is hij 42, zwaar verslaafd aan drugs en weet ik wat meer, en hij doet helemaal niets. Ja, een puinhoop maken van het huis, geld stelen van zijn moeder (bijstandsuitkering is immers snel op als je verslaafd bent), en er komt helemaal niemand meer bij haar over de vloer. Toch zet ze hem er niet uit want 'het blijft toch je zoon'. Ik snap die impasse wel want haar ex is ook op straat aan zijn eind gekomen, compleet afgegleden van normale getrouwde vader tot verslaafde dakloze. Hulpverlening kan daar ook niet zoveel mee.

compassie

Ik denk dat het kind van TS waarschijnlijk depressief is, als hij de hele dag tv kijkt naar zielige nieuws. En blijkbaar nog niet lang geleden zijn vader verloren. Depressiviteit is een ziekte. Je kind met een gebroken been (zichtbaar ziek) zet je ook niet zo makkelijk de deur uit.
Ik denk niet dat je zo gemakkelijk aan een ander kan zeggen: vervang de sloten maar. Nee, een stappenplan maken is goed, help hem er wel mee, want depressiviteit maakt passief. Stap 1 is een kamer vinden. Je laat hem toch niet op straat slapen? Maar niets doen en hem het zelf allemaal laten doen helpt niet.
En probeer nog eens te kijken hoe hem te bewegen hulp te zoeken.. Heel verdrietig voor TS.

Data

Och, wat verdrietig voor jou en je zoon, dat vader overleden is. Dat maakt het allemaal pijnlijk. Mijntje is overtuigd van depressiviteit, het zou kunnen, maar er zijn nog meer mogelijkheden en vanaf een afstand is dat moeilijk in te schatten.

Jij wil bij je vriend gaan wonen. Ik neem aan dat je een huurwoning hebt? Dan komt er een datum waarop de sleutel ingeleverd zal worden. Die datum zul je bij je zoon moeten bespreken en een stappenplan maken: wat moet er gebeuren vóór die datum. Je kunt het daarna samen gaan doen, je kunt ook twee-sporenbeleid volgen: je maant zoon om het zelf te doen, maar zoekt ondertussen ook zelf naar mogelijkheden, zodat je, als de datum eraan komt, een goede mogelijkheid hebt.

Zoon werkt drie dagen, gaat dat goed? Dan heeft hij in elk geval een minimaal inkomen en een dagbesteding. Er zijn in andere draadjes allerlei suggesties gedaan voor huisvesting, dus wellicht kun je zelf alvast eens rondkijken.

Het worden waarschijnlijk allemaal pijnlijke beslissingen, maar er zijn weinig andere mogelijkheden. De kwestie is dat hij zelf hulp moet vragen en dat zal hij pas doen als hij zelf zodanig in de problemen zit, dat het hem 'pijn' doet. Hoe moeilijk dat ook is, toch zul je hem de kans moeten geven om die ervaring op te doen en zelf hulp te gaan zoeken.

Tsjor

ehm tsjor

Ik ben niet echt overtuigd hoor, maar het zou wel goed kunnen. Daarnaast kan er ook andere dingen (stoornissen) spelen, vooral als hij ook 'iets' gebruikt is dat moeilijk te zien.
Zo'n tweesporenbeleid lijkt me wel goed. Is zijn inkomen trouwens wel voldoende om op kamers te gaan? En zijn er nog andere (ex-)gezinsleden die zoon kunnen helpen met motiveren?

Aanvulling inkomen

Als zijn inkomen onvoldoende is kan hij naar de gemeente gaan om een aanvullende bijstanduitkering aan te vragen. En naar de belastingdienst voor toeslagen etc. Dat valt ook onder 'hulp vragen', maar hij zal zelf gemotiveerd moeten zijn om dat te gaan doen. Daarom is het belangrijk dat je hem even helemaal niet helpt, hooguit met advies, maar nooit met geld of dingen voor hem gaan doen. Behalve dan dat je een mogelijke verblijfplaats voor hem achter de hand houdt voor een beperkte overgangsperiode. Met een lijstje erbij wat hij in die drie maanden (ik zeg maar iets) zou moeten regelen.
Je hebt gelijk: als er sprake is van enige vorm van drugsgebruik, dan zijn mogelijke psychiatrische stoornissen nog moeilijker te onderkennen, zeker voor een ouder. Als hij die drie dagen werken per week wel goed volhoudt is dat al een positief teken: bij psychoses en zware depressies zou dat niet lukken. Zeker niet als het werk overdag is en hij vroeg moet opstaan.
Het hele verhaal kan ook het verhaal zijn van een jongen die zoekt naar zingeving en geluk. In zijn hoofd is het ideaal: huis, vrouw met kinderen, man die zorgt voor inkomen door hard te werken. Dat ideaal lijkt nog ver weg: geen vriendin in beeld, geen werk waarmee je een imponerend inkomen verdient. Met het stoppen van de school is ook het perspectief op enige verbetering van de werksituatie weg. Dan heeft een eigen woonplek ook geen prioriteit en verschuift de behoefte aan geluk en sociale kontakten naar de korte termijn: de games, waarin je iemand kunt zijn die je in het echt nooit zult zijn. En wachten op de dag dat er een engel uit de hemel valt.

Tsjor

Tsjor

Bedankt voor al jullie reacties vooral van tsjor. We(mijn vriend en ik) hebben verscheidene keren met mijn zoon over hulp gehad maar hij weigert hulp. want ik ben niet gek krijgen we te horen. Vorig jaar rond kerst is het vreselijk uit de hand gelopen dat de politie aan te pas kwam en de ambulance. Uiteindelijk vroeg de ambulance broeder als zij hem konden mee nemen. Hij heeft daaropgeweigert. Dus nemen zij niet mee want hij was geen gevaar voor zich zelf en anderen terwijl wij dat anders zagen. Ik bedoel hoe ver moet iemand gaan totdat ze zien dat iemand gevaar is voor zich zelf en anderen. We moesten onmiddellijk met hem naar de huisartsenpost waar hij medicijnen kreeg die hij meteen wilde weg gooien, kreeg te horen hij een psychose heeft. En toch wordt iemand gewoon weg gestuurd.Ik snap het niet.
Iemand die iets mankeert gaat nooit uit zichzelf vertellen dat hij iets heeft.. Als hij dat allemaal vertelt had en accepteerd hulp dan wad het allemaal zo makkelijk voor ons geweest hem te helpen.
Hij moest de volgende dag ook naar de huisarts. Ik heb hem zelf gebracht. Ik had gehoopt dat de arts er door heen zou prikken maar helaas.
Als je echt hulp nodig hebt dan krijg ik het gevoel dat er niet je naar geluisterd wordt....

Mijn zoon werkt 3 dagen in de week en dat is niet genoeg om de huur te kunnen betalen. We hebben gevraagd om dan toch bijstandsuitkering aan te vragen. Daar was hij mee bezig en ook dat heeft hij niet verder opgepakt. Om reden dat wij niet weten heeft hij het stop laten zetten.

she woman

Maar als je dan toch ergens anders wil wonen is het toch duidelijk? Je zet een datum wanneer hij het huis uit moet zijn en je maakt een stappenplan met deadlines wanneer alles daarvoor geregeld moet zijn en je zegt dat je hem wil helpen. Meer hoef je echt niet te doen. De dag na die datum overhandig je de sleutel aan je verhuurder.

psychose-gevoelig

Schizofrenie (al mag die term volgens sommigen niet meer gebruikt worden) openbaar zich vaak rond de leeftijd van je zoon. Mocht dat aan de hand zijn, dan ben je in de nachtmerrie van de GGZ-zorg belandt.
Het zou veel verklaren. Schizofrenie is (in mijn lekentermen) in feite een overprikkeling van de zintuigen. Dus iemand ziet (echt) meer dingen dan er zijn, hoort meer dan er is, of proeft meer dan er is. De overdracht van informatie in de hersenen werkt dan te snel.
Het gevolg kan zijn dat iemand voor het oog lusteloos op bed ligt, maar ondertussen de meest fantastische dingen ziet. Of dat iemand ogenschijnlijk niet communiceert, maar in zijn hoofd hele gesprekken hoort. Het is dodelijk vermoeiend, en soms ook heel angstig.

Alhoewel het al een hele oude ziekte is, die in alle culturen voorkomt, waarvan ook iedereen weet at de patiënt zelf zeker in het begin geen ziekte-inzicht heeft (iedereen is gek, behalve ik) staat de hulpverlening toch op het standpunt dat de patiënt zelf om hulp moet vragen. En dus komt er geen hulp, wat de familie ook aandraagt, hoe duidelijk het probleem ook is. Ik kan je daar helaas drama's over vertellen.

De patiënt moet een gevaar zijn voor zichzelf of voor anderen. Dat is jouw zoon op dit moment niet. Als het mogelijk is zou je dat gevaarscriterium wel kunnen gaan overdrijven en daarmee aan blijven kloppen bij GGZ en huisarts. Een alternatief is toch dat hij op zichzelf gaat wonen en dan zodanige kenmerken gaat vertonen, dat hij overlast gaat bezorgen bij mensen of zichzzelf dramatisch gaat verwaarlozen, waardoor de hulp er wel komt.

Gedwongen hulpverlening is wel degelijk mogelijk, maar het is een harde weg. GGZ, burgemeester, rechter en politie komen er dan aan te pas. Ook lastig: tegenwoordig moet je volgens mij een eigen bijdrage betalen voor die zorg, maar ik weet niet zeker of dit stomme plan het gehaald heeft in het parlement.

Het jammere is dat er met goede hulpverlening wel degelijk enige mate van herstel mogelijk is, tot een aanvaardbaar niveau: er zijn goede medicijnen, er is goede voorlichting ook voor patiënten, er is dus heel veel mogelijk. Je zoon had indertijd wel opgenomen moeten worden en de medicijnen hadden in een GGZ-instelling gegeven moeten worden, zodat hij uit de psychose was gekomen, daarna was hij onder behandeling gebleven, had hij psycho-educatie kunnen krijgen en zou hij zijn ingesteld op een goede medicatie voor hem; met het besef voor hem, dat hij zijn leven lang die medicijnen zou moeten blijven slikken, ook al voelt hij zich goed. Bovendien had je daarna met de hulpverlening een zogenaamde zelfbindingsverklaring kunnen opstellen, waarin jullie als familie afspraken hadden kunnen maken, op basis van welke signalen de hulpverlening zou 'ingrijpen'. De signalen zijn kleine, maar verontrustende tekenen dat het slechter gaat.

Het kan allemaal wel, maar de toegang tot die hulpverlening is moeizaam.

Praat erover met je huisarts, regelmatig, zodat de ernst van de situatie daar duidelijker wordt.
Meld je aan bij ypsilon, een vereniging van familieleden van patiënten, met veel kennis van zaken.
Ga in de bibliotheek het boek opzoeken van Rigo van der Meer, leven met schizofrenie. Of koop het boek, ik ken geen beter boek dan dat. Er zijn duizenden boeken over schizofrenie, maar er zijn maar weinig mensen die zo helder kunnen uitleggen wat er gebeurt in het hoofd van een patiënt.
Betrek je dochters en je vriend bij dit hele proces. Ook je dochters, want het kan zijn dat je zoon een levenslange zorg is, nu voor jou, straks voor zijn zussen.

Het kan dus toch echt zo zijn, dat tamelijk snel verhuizen en hem snel op kamers doen de beste optie is. Niet omdat het daarna allemaal beter zal gaan, maar omdat het daarna wellicht aanzienlijk slechter zal gaan, waardoor de hulp op gang komt. Maar ook dat zou ik dus met dochters en vriend (en gemeente en huisarts) bespreken.

Psychoses en drugsgebruik is een kip-ei-verhaal. De eenvoudige verklaring is dat het drugsgebruik psychoses veroorzaakt, maar dat is eigenlijk een morele verklaring (slecht gedrag wordt gestraft). Een andere verklaring is, dat mensen met wiet hun hoofd rustiger krijgen en dat de psychoses daardoor beter onder controle blijven, een soort zelfmedicatie dus. Het lastige is wel, dat een verslaving voor de GGZ weer een contra-indicatie is voor hulp: hoe groter de problemen des te minder hulp je krijgt. Je zou met ypsilon dit hele verhaal eens kunnen doornemen.

Komend jaar gaat er veel veranderen voor jou en je gezin. Ik kan me voorstellen dat je je had verheugd op een 'happy end': kinderen uit huis en zelfstandig, jij in alle liefde samenwonend met je vriend, en ze leefden nog lang en gelukkig. Het is mogelijk dat er toch een schaduw over je toekomstige geluk valt. Laat je geluk daardoor niet in de weg staan, maar ik hoop dat je moedig genoeg bent om de zwaarte van de schaduw aan te kunnen.

Tsjor

Geen verwijten

Nog even, wellicht overbodig: maak jezelf en hem geen enkel verwijt, ook je dochters etc. niet. Het onderkennen van een psychiatrisch probleem als mogelijke oorzaak van het gedrag van je zoon is nogal een ingewikkeld proces.
Het is nog steeds een van de meest onduidelijke ziektes als het gaat om oorzaken. Een deel is erfelijk (een-eige tweelingen hebben 50% kans om het ook te krijgen) en deel is een kwestie van een trigger die alles in gang zet. De dood van zijn vader kan zo'n trigger zijn, uit school geschopt worden ook, alhoewel dat ook een gevolg kan zijn. In feite kan alles wat mensen in hun leven meemaken een trigger zijn, dus ook daar kun je geen enkel verwijt uit halen. Het is zoals het is en dat is al erg genoeg.
Ik vind het wel bijzonder knap dat hij drie dagen werken per week volhoudt.

Tsjor

tjor

die bijdrage heeft het eerst wel gehaald, 2012, maar is in 2013 weer geschrapt.

idd geen verwijten

Dat werk is zeker bijzonder knap. Mijn zwager was schizofreen en hij kon het niet aan om te werken. Het was heel zwaar voor zijn familie, al wonde hij wel op zichzelf. Eigenlijk was hij wel volwassenen, maar in denken hier een daar gewoon een puber die je nog bij de hand moest nemen en die totaal geen eigen verantwoordelijkheid nam.
Hij heeft zich gelukkig vrijwillig laten opnemen (en slikte braaf medicatie), onvrijwillig is idd heel lastig, daar zou je meer info over moeten zoeken/vragen wanneer je wel aan de bel kunt trekken. Ambulancepersoneel nemen idd niet iedereen mee. Het is echt heel lastig om hulp te geven aan iemand die geen hulp wil, totdat hij wellicht weer een wat ernstigere psychose heeft..
sterkte, ik denk dat Tsjor al veel wijze woorden heeft geschreven.

amk

Gelukkig, daar ben ik blij mee. Tsjor

Via politie en fact

Hulp aan mensen op straat en mensen met ernstige psychiatrische problematiek kan via politie, als zij iemand op straat vinden. Bel ook eens met de wijkagent.

De andere optie is een fact team in jou regio zoeken en kijken wat zij voor je kunnen doen. Is voor zorgwekkende zorgmijders

Organisaties

http://www.zorgwelzijn.nl/Welzijnswerk/Nieuws/2005/3/Sociaal-pension-laat-talenten-van-bewoners-tot-wasdom-komen-Ontdekking-van-eigen-mogelijkheden-ZWZ012729W/

Uiteraard is de huisarts degene die jou en je zoon kan bijstaan. Maar het lijkt me inderdaad heel erg moeilijk. Ik ken een paar van deze situaties waar ik mijn hart vasthoud wat er gebeurt met de mannen als hun bejaarde moeder overlijdt.

Mogelijk is het zinvol om je te verdiepen in de 'sociale' kaart en de hulpverleningskaart in je omgeving. Zelfs kun je advies vragen aan mensen in het 'veld'. Sommigen praten graag over hun werk of geven je verstandige verwijzingen.
Ook een organisatie als het Leger des Heils doet belangrijk werk op dit terrein met sociale pensions.

Op straat zetten zou heel jammer zijn. De zoon heeft werk en dat lijkt me iets om te koesteren vooralsnog. Dat kon weleens een breekpunt opleveren als hij op straat terecht zou komen.
Het is vast een sisyphusarbeid maar ik zou er toch eerst voor proberen te kiezen om alternatieve leefruimte te zoeken en zoon daarbij te helpen. En dat met hem te bespreken op een rustige manier met ingebouwde zekerheden.

Beslist ook contact opnemen met Ypsilon. De beste ideeen komen nou eenmaal vaak van lotgenoten.

Bespreek met je zoon dat je zijn financiën wilt overnemen en op orde brengen. Leg uit wat je plannen zijn en hoeveel geld hij dan zelf in de hand krijgt. Mocht hij in een acute psychose raken vraag dan aan de rechtbank om het curatorschap. Dan kun je zelf de zorgtoeslag of de aanvullende bijstandsuitkering voor hem regelen.
Beloof dat je hem helpt om het uiteindelijk samen te doen of zelfs zelf te doen, maar je wilt uitzichtloze schulden voorkomen en toch zorgen dat hij zelfstandig gaat wonen, met jou om op terug te vallen. Geruststelling is heel belangrijk.

Veel zal niet meevallen of niet lukken, maar dat is geen reden om het niet te proberen. Informeren kan je helpen om op het beste spoor te komen.

Geschrokken?

She lady, ik vraag me af of je geschrokken bent van de reacties hier.

Overigens AnneJ, als er sprake is van schizofrenie dan helpen helaas jouw tips niet, want je weet absoluut niet hoe iets overkomt bij de ander. Geruststelling geven bijvoorbeeld. Het kan zijn dat je dat doet, maar iemand kan ondertussen andere stemmen horen die iets anders zeggen, denken dat jij zijn gedachten kunt horen, allemaal kleuren zien of muziek horen. Je weet het absoluut niet, want iemand zal het zelf niet vertellen. Het is echt een lelijke ziekte en het verbaast me nog steeds heel erg, dat ambulances en GGZ daar niet mee om kunnen gaan. Als iemand bewusteloos neervalt wordt die persoon toch ook meegenomen zonder dienst toestemming? Nu lijkt iemand bij bewustzijn, maar wat er in het hoofd gebeurt is erger dan een gebroken been, een plotselinge bloeddrukdaling of overmatig alcoholgebruik. Je zou toch met een paar eenvoudige vragen of 'testjes' een 'vermoeden van' moeten kunnen diagnostiseren en daarnaar kunnen handelen.

Tsjor

Psychose

Een kennis van mij heeft door een combinatie van medicijnen eens een psychose gehad. Dat is een heel vreemd en beangstigend iets. Van het ene op het andere moment leefde ze totaal naast de wereld en hoorde en zag dingen die er niet waren. Haar man heeft haar moeten opsluiten in een kamer omdat ze dreigde van het dak af te springen. Het is een heel erg normaal en stabiel persoon dus het is eigenlijk heel erg eng dat het ons allemaal zou kunnen overkomen.

Anoiksis

http://psychosegevoelig.nl/psychosegevoelig/index.html#/80/

Wat situaties en gedachten rondom de ervaring van psychose op de website van anoiksis.

beoordeling

Als je iemand goed kent kun je beter zien wat jou houding teweeg brengt en of dat een voor de persoon passende reactie is. Dat is voor een crisisdokter of zuster veel moeilijker te beoordelen. In mijn werk haalde ik er wel eens mensen van de huishouding bij als er iets was met een patient of bewoner, gewoon omdat die degene beter kende en beter kon beoordelen. Goed contact met de familie kan een goede beoordeling betekenen. Het is moeilijk om te zien wat er in iemands hoofd omgaat en een hele kunst om dan orde te scheppen en contact te leggen.

AnneJ

'Het is moeilijk om te zien wat er in iemands hoofd omgaat en een hele kunst om dan orde te scheppen en contact te leggen.' Je kunt het sterker zeggen: het is onmogelijk om te zien wat er in iemands hoofd omgaat en bij mensen in een psychose heb je geen enkel (!) aanknopingspunt. Orde scheppen? Kontakt leggen? Onmogelijk. Als iemand van de huishouding dat kan, dan verdient die persoon een hoogleraarschap psychiatrie.
Het boek waar je naar verwijst geeft vooral situaties aan van mensen die onder behandeling zijn, medicijnen slikken en door psycho-educatie weten wat er met hen aan de hand is en dat accepteren. Daarna zijn alle verhalen en tips uit het boek van toepassing. Als je eenmaal zover bent, dan zijn er heel veel stappen gezet.
Het moeilijkste is de fase, waarin mensen nog niet onder behandeling zijn, geen medicijnen slikken en ontkennen dat er iets aan de hand is.
Familie kan inderdaad heel goed beoordelen of bepaald gedrag bij de persoon hoort of dat het 'niet normaal' is. Als de stem van de familie daarin gehoord zou worden was er veel eerder hulp mogelijk. Maar helaas, de familie wordt niet gehoord, de persoon moet de hulp zelf willen. En dat wil die persoon niet, want 'met mij is niets aan de hand'.

Tsjor

Tsjor

Ik ben inderdaad geschrokken. Je beschrijving over schizofrenie lijkt wel te kloppen van wat ik bij mijn zoon zie.
Er inmiddels het een ander gebeurt thuis dus vandaar dat ik nu mail.
Mijn zoon kwam maandag middag uit bed ,sprint meteen achter de pc. waarschijnlijk iets gelezen wat hem niet beviel en werd meteen boos. als een blad aan een boom werd hij verbaal agressief. Ik ben niet bang aangelegd maar toen wel. ik heb mijn spullen gepakt en ben in de auto gaan zitten en heb meteen de politie gebeld. Zij zijn ook langs gekomen maar omdat mijn zoon de deur niet open deed zijn ze weer weg gegaan. Ik durfde niet voor de deur te blijven staan,dus ben ik een straatje verder gaan staan. Dus een misverstand tussen politie en mij. Inmiddels heb ik de wijkagent gesproken en heel het verhaal uitgelegd maar omdat hij geen bedreiging is voor anderen kunnen zij niets doen.
via maatschappelijkwerk is mijn zoon bekend bij de wijkagent en door hun ben ik nu ook aangemeld bij oudermishandeling.Ook via hun wordt mijn zoon ook meteen aangemeld bij de club van hulpmijders.
De buren hebben de vogelde dag ook de politie gebeld omdat hij een gevaar was voor zichzelf. Ik was niet thuis en hoorde later van de buren wat er gebeurd was. De buren heb ik ook ingelicht over zijn situatie en zij houden een oogje in het zeil als ik er niet ben. Zij mogen en kunnen de wijkagent bellen.
Mijn zoon heeft mij maandag avond op mijn werk gebeld wat hij nooit doet. Hij vroeg hoe laat ik thuis kwam en wilde mij iets laten zien. Met lood in mijn schoenen ben ik naar huis gegaan,niet weten wat mij te wachten staat.Ik heb eerst door de vooruit gekeken voordat ik naar binnen ging. Hij is weg van muziek en had op het Faan met blocnote Music geschreven. De S was omgekeerd geschreven. En hij had mijn souvenirs verplaatst. Ik heb een klein beeldje van manneke pis.die zat op zijn kop in een beker. Hij had een plant die normaal op de grond staat in de huiskamer op de eettafel gezet.ik snapte er niks van. Hij had het weer over het leven en nog meer. Ik wil hem zo graag begrijpen maar kan het niet.