Teleurgesteld in het karakter van mijn kind

Hoe oud is je zoon?

adolescenten en net volwassenen kunnen behoorlijk egocentrisch zijn,misschien is het een fase?

je zoon gedraagt zich bij anderen wel gezellig en correct? daaruit blijkt wel dat hij wel weet hoe het hoort.

ik zou me niet te druk maken,ik vermoed dat deze fase wel weer voorbij gaat.

en ik denk dat iedere ouder wel eens een periode heeft waarin hij het gedrag van zijn kind minder leuk vindt,je keurt daarmee je kind niet af,alleen zijn gedrag.
voel je daar niet schuldig om.

Sus-anne

Volgens mij is hij net 18 Althans, Evenpseudo schrijft dat hij vanaf zijn 18e zichzelf ziek meldt en verderop schrijft ze dat hij in 5 havo zit.

Tirza

Ach ja tirza

ik had kunnen weten dat hij rond de 18 is,te snel gelezen denk ik

Evenpseudo,

Ten eerste: kinderen zijn niet 'klaar' als ze 18 zijn hoor! Er verandert en vormt zich nog een heel deel van de persoonlijkheid daarna. Het egocentrische is er nog niet vanaf; het is een kwestie van groeien, denk ik.

Maar ik denk wel dat je onmiddelijk moet stoppen met je te bemoeien met zijn leven, zijn verkering. Ik vind het heel slecht dat je hem hebt gestimuleerd om zijn verkering aan te houden. Dat arme kind krijgt alleen maar nog meer hoop en het klinkt alsof zij beiden iets moeten leren van elkaar. Zij heeft blijkbaar de neiging zich te veel wegcijferen dus moet leren assertiever te worden.
Hij moet leren hoe ver hij kan gaan met mensen en hij zal moeten worden gedwongen om rekening te gaan houden met anderen. Dat kan niet goed gaan met dit meisje; zij is veel te zwak in dat opzicht. Juist doordat zij nu weet dat hij eigenlijk niet meer zo'n zin heeft en zij de aangepaste is in deze relatie, geef je je zoon een machtspositie t.o.v. haar. Ook voor dit meisje , voor haar zelfvertrouwen is deze relatie niet zo best vermoed ik.

Wat jouw eigen gevoelens betreft... Je moet leren je zoon los te laten. Je hebt je best gedaan, hij is groot geworden en functioneert min of meer, dus nu moet je de rest door 'het leven' laten gebeuren.
Je hebt deze nare gevoelens van teleurstelling dat hij niet is zoals je had gehoopt voor een deel ook omdat je je nog steeds verantwoordelijk voor hem voelt. En dat is nu juist wat je af moet leggen. Ook voor hem; hij moet leren dat hij zich niet meer achter ouders kan verschuilen, hij moet leren zijn eigen beslissingen te nemen en verantwoordelijkheid te nemen.
Dat betekent niet dat je niet kunt samenleven in een huis, maar je moet wel je houding langzaam aan veranderen. En, als het niet gaat samen in een huis, dan moet hij zijn biezen pakken en op zichzelf gaan.
Maar jij moet leren los te laten.

Ennuh... hoezo heet je nu ineens 'evenpseudo'? Vind je dit een probleem waarvoor je je zou moeten schamen?

Koentje

Mooi gesproken Vooral over dat meisje, het is toch van de zotte dat die verkering aan moet blijven omdat de omgeving het zo sneu vindt.
Zó'n vreselijke gozer is het dan toch ook weer niet, dat-ie dat dan nog braaf doet ook

Tirza

Koentje en tirza g

Het is niet zo dat ik bepaald heb dat hij zijn verkering aan moet houden terwijl hij dit niet wil, dit is in overleg met hem en vooral haar ouders, vanwege psychisch verleden van haar, waarom ik dit draadje dus ook heb geplaatst onder een andere naam om herkenning tegen te gaan en beslist niet omdat ik me er voor schaam.

Ik bemoei me, en heb me verder nooit bemoeit met hun verkering denk ook niet dat zoon dat zou toe staan, alleen vanwege het verleden van het meisje is dit besluit genomen.

Het is natuurlijk ook zo dat mijn zoon niet echt volwassen is met zijn 18 maar, zijn gedrag is zo totaal anders dan een aantal jaren terug en hij staat zo ver bij me vandaan op dit moment.
Het doet me pijn dat ik hem niet meer ken als mijn kind. Loslaten heb ik geen moeite mee, hoort er bij en heeft ook zijn voordelen.

Nog even aanvullen

Het is ook niet zo dat hij het niet uit MAG maken, alleen door haar verleden is geadviseerd haar de tijd te geven te wennen aan het verbreken van de relatie.

Toch apart

Mijn dochter heeft verkering met een jongen waar we nogal tevreden mee zijn. Ik zou het erg jammer vinden als de verkering uitraakt, wat niet heel raar zou zijn als dat gebeurt. Ze zijn allebei nog jong, dus het zou bijzonder zijn als de relatie meteen blijvend is. Maar mocht het dus uitraken dan hoor ik en mijn man er te zijn voor mijn dochter en de ouders van 'schoonzoon' moeten er zijn voor hun zoon.
Ik vind het zowel van de ouders van de vriendin van je zoon als van jou een beetje apart dat jullie jouw zoon min of meer aangespoord hebben de verkering voort te zetten. Het is natuurlijk heel erg naar dat ze in het verleden dusdanige psychische problemen heeft gehad, dat het daardoor nog steeds kan ontsporen, maar dat mag geen reden zijn om van je zoon te vragen er nog maanden energie in te steken, terwijl hij verder wil, zónder haar. Een volwassen mens zou dat al moeilijk vinden, laat staan een jongen die nog maar net volwassen aan het worden is. Dat is 1. 2. Je zoon gedraagt zich thuis minder leuk als buitenshuis. Ik zou bijna zeggen... Ja duh!! Iederéén heeft in kleine of grote mate buitenshuis een andere neus op dan thuis. Buitenshuis word ik aardig gevonden en zal men misschien vinden dat ik niet snel klaag. Thuis vindt men dat ik regelmatig klaag. Mijn jongste dochter is regelmatig nogal humeurig. Er komt dan een grauw en een snauw uit haar mond, daar word je niet vrolijk van. Het lijkt wel of dat gedrag zijn intrede heeft gedaan toen ze verkering kreeg, maar dat weet ik niet zeker meer. Het was in ieder geval geen gedrag wat we al jaren van haar gewend zijn. Zij is nu ook 18, dat gegrauw duurt inmiddels zo'n beetje een jaar. Voor de rest is ze nog steeds gezellig hoor, maar af en toe.... Mijn oudste dochter is héél sociaal. Buitenshuis eigenlijk altijd, in huis als haar pet er naar staat. Vroeger was ze op school een heel ander meisje dan thuis. Toen we haar onderwijzeres vertelden over haar gedrag thuis zat die ons met grote ogen aan te kijken. Het leek over een ander kind te gaan. Thuis krijgt ze het maar niet voor elkaar om mij mijn geld terug te geven, buitenshuis weet ze niet hoe snel ze mensen moet betalen. Samengevat in het algemeen: Thuis is het makkelijker om je van je slechtere kant te laten zien. Ze houden thuis toch wel van je. (niet dat dat een excuus mag zijn om je thuis standaard te misdragen)
Tot slot vraag ik me af of jullie situatie misschien toch in de hand werkt dat jullie je zoon op de zenuwen werken. Als alle aandacht bij dat ene kind ligt is het al snel te veel voor dat kind. Vanaf dat ik 14 was heb ik de meeste tijd alleen bij mijn ouders gewoond en ik kreeg daar op het laatst bijna moordneigingen van. Terwijl mijn ouders ongetwijfeld alles in mijn belang dachten te doen, net als jij bij je zoon. Daarom kun je ook zo moeilijk van spreken van dat iemand schuld heeft aan een vervelende sfeer zoals bij jullie nu. Jij doet je best, je zoon zit in zijn wereld, wat je ook niet fout kunt noemen, hooguit lastig.
Mijn oudste kind is mijn 'probleem' kind. Ik heb geleerd om iedere dag fris te beginnen. Wat gister gebeurde hoort bij gister. Dat helpt een beetje om er geen opeenstapeling van moeilijke momenten van te maken. Mijn raad aan jou is om niet te blijven steken in die teleurstelling, maar om elke dag opnieuw te kijken hoe die dag zich zal ontwikkelen.

Foutje

Ik spreek over jullie, maar je zorgt alleen voor je zoon. Sorry daarvoor.

Kaaskopje

Ik ben het helemaal met je eens, ik ben er voor mijn zoon en haar ouders zijn er voor haar, en ik wil hier niet op de details in gaan maar het advies om de verkering niet ineens te eindigen maar in een week of 2 (dus geen maanden) waarin ze min of meer voorbereidt wordt, en er ook psychische hulp voor haar is, is ons door haar psychiater aangegraden.
Maar de reden voor mij om dit draadje te schrijven was meer bedoeld over het gevoel dat ik mijn kind zijn karakter niet leuk vindt en het moeilijk vind daar mee om te gaan.
Zoals ik al eerder zei ik heb het even van me afgeschreven en was gewoon benieuwd of er meer ouders zijn die dat herkennen.

Toch nog even zeuren

En ook dát vind ik heel raar. Dat een psychiater(!) dingen aanraadt aan ouders van een vriend van zijn patient. Het moet niet gekker worden. Ik zou niet blij worden als 'mijn' dokter de ouders van mijn vriendin gingen inlichten over mijn toestand.

Je gevoel dat je zijn karakter niet leuk vindt, tja, dat is moeilijk. Ik denk dat alle posters in dit draadje je hebben willen laten doen inzien (gut, wat een hoop werkwoorden achter elkaar) dat je het misschien wel te somber in ziet. Maar ja, het is ook weer niet erg aardig om iemand's zorgen onder het tapijt te moffelen met zinnen als: het valt vast wel mee.

Tirza

Herken het wel

Ik herken wel de momenten en periodes dat je naar je kind kijkt en daarin eigenschappen/ gedragingen ziet die je zacht gezegd niet leuk vindt of die je niet herkent. Niet vanuit de manier waarop je zelf in het leven staat, niet vanuit de manier waarop je hebt opgevoed en ook niet vanuit de manier waarop je je kind voor die tijd zag.
Dit zegt niets over de vraag of je wel of niet van hem houdt.
Op een gegeven moment gaat kind zijn of haar eigen weg, maakt eigen keuzes. Keuzes waarvan je je afvraagt of die de juiste zijn, of keuzes waarbij je inschat dat die het leven er niet gemakkelijker op maken.
Bij jezelf die teleurstelling voelen is een schok, kan ik je vertellen. En het hardop uitspreken is moeilijk.
We weten allemaal dat een kind uiteindelijk zijn eigen leven door moet en zal gaan en dat loslaten noodzakelijk is. Maar uit eigen ervaring weet ik dat het bewust hierover denken en naar leven, niet betekent dat het altijd even gemakkelijk is.

In mijn geval weet ik diep van binnen dat het wel goed komt met zoon. Maar dat wil niet zeggen dat ik soms liever had dat hij andere keuzes zou maken. OF dat ik nog een beetje invloed had. Of liever nog: dat ik hem aan de hand kon nemen, om hem in de "goede" ( ja ik weet het, wie bepaalt wat goed is?) te duwen.
Nogmaals, met mijn verstand weet ik het allemaal wel. En handel ik daar ook naar.
Maar ja, soms he......

Psychiater

Ik wil niet onaardig klinken, maar als dat meisje dit soort begeleiding nodig heeft bij het verbreken van een relatie, lijkt het mij gezonder voor je zoon om de relatie nu inderdaad te verbreken. Ik vind het echt heel sneu voor het meisje hoor, dat ze dit soort voorzichtigheid nodig heeft, maar dat is niet de verantwoordelijkheid van je zoon. En als die aanlooptijd naar het einde van de verkering maar twee weken is... dan lukt het wel??
Maar om het nog even bij je zoon te houden: ik vind mijn dochters ook wel eens niet leuk, maar dat duurt nooit een hele dag omdat ik dat niet wil. Er is altijd wel stukje van de dag waarin dochter wél leuk is. Dat zal ook voor jouw zoon gelden.

Mijn moeder

zei een keer over een van mijn broers: ik hou van hem maar ik vind het wel moeilijk om hem aardig te vinden. Dat klopt ook. Mijn broer is in veel opzichten briljant, hij is slim, betrokken, vrijgevig, gepassioneerd maar hij is ook ontzettend moeilijk in de omgang, opvliegerig, soms agressief, soms heel hard en koud. Ik ben dol op hem maar hij heeft ook heel veel eigenschap die waardoor het moeilijk is om hem ook leuk te vinden. Ik snap dus wel wat mijn moeder wilde zeggen.

Nog even incar en kaaskopje

incar, het is inderdaad juist dat gevoel dat hij is zoals ik absoluut zelf niet in het leven sta en hem ook niet zo opgevoed heb, en dat hij ook nooit zo was.

Ik vind het gewoon heel moeilijk om daar door heen te kijken op dit moment in de omgang tussen ons, vooral ook omdat het voelt dat hij echt mijlenver bij me vandaan staat nu. (loslaten is prima, maar dit voelt meer als kwijtraken)

Kaaskopje, het probleem is niet dat ik mijn zoon af en toe niet leuk vind doen op een dag, maar dat ik zijn karakter en manier van denken echt elke dag niet leuk vind en heel veel moeite mee heb. En ik merk dus dat ik op dit moment echt niet eens meer iets leuks of liefs van hem kan bedenken. Dat kan natuurlijk komen omdat het negatieve gevoel te veel overheerst en dat het over een tijdje wel weer komt. Maar ik vindt hem op dit moment niet een leuk mens, hoe triest dat ook is, maar dat doet niets af aan dat ik van hem houdt.

Toen ik het er met een vriendin over had, die twee dochters heeft van de zelfde leeftijd als mijn zoon, zei ze:"ik kan heel goed opschieten met dochter 2, dat klikt en gaat goed, maar met dochter 1 voel ik dat niet en ik houdt van haar maar ik kan totaal niet met haar opschieten en ben liever niet samen met haar omdat het dan toch ruzie wordt.

Evenpseudo

Wat naar voor je dat je nu even geen positieve punten aan je zoon kunt ontdekken. Ik kan je alleen maar aanraden om open te staan voor ieder moment waarin je je zoon wél kunt waarderen. Die momenten zullen in de toekomst vast wel weer toenemen.
Hoe kan het eigenlijk dat zijn manier van denken zo totaal anders is dan hoe jij tegen bepaalde zaken aankijkt? Is er totaal niets wat jullie gemeen hebben?

Wel herkenning

Toen oudste dochter 18 was had ik het zo met haar gehad. En zij met mij. Ik vond haar hele manier van in het leven staan zo in tegenspraak met mijn manier en zo anders dan hoe ze "vroeger" was. Het was niet fijn (understatement). Gelukkig vertrok dochter een jaar naar het buitenland na haar eindexamen en wow wat zijn we daar beiden van opgeknapt.

Kaaskopje mimoza

Ik vind het zelf ook heel erg dat ik op dit moment niets leuks of positief kan benoemen van hem, misschien het enige dat hij ontzettend lief voor onze dieren is. Wel een raar positief iets maar toch....
Wist ik het maar hoe het kan dat we nu zo lijnrecht tegenover elkaar staan in onze denk en levens opvatting, het lijkt wel alsof hij alle normen en waarden aan zijn laars lapt en totaal met niemand anders rekening houdt dan met zichzelf.

Op dit moment zou ik niet iets weten wat we nog gemeen hebben, zo gauw we in één ruimte samen zijn gaat het al mis. Als er bijvoorbeeld gasten zijn als hij thuiskomt, dan is hij de voorbeeldige zoon, hij negeert mij dan wel zo veel mogelijk, maar zo gauw de visite weg is, veranderd de sfeer direct, en wat ik ook probeer ik ben mijlenver bij hem vandaan. Ik wordt er soms zo hopeloos van. Op een gegeven moment is het ook een wisselwerking hoor, en denk ik ook al als hij thuis komt, oke daar gaan we weer.
Ik heb ook al met hem over gehad of het misschien een (tijdelijke) oplossing zou zijn als hij even ergens anders zou gaan wonen, opa en oma, of vrienden, maar dat wil hij niet. Als hij uit huis gaat is het voor altijd en wil hij op zich zelf. En dat zou op dit moment financieel niet haalbaar zijn.

We hebben gisteravond/nacht ook weer een behoorlijke aanvaring gehad over zijn gedrag, hij liegt, hij verdraait zinnen in zijn voordeel, beschuldigd mij van de meest vervelende dingen, en toont geen greintje respect naar mij toe. Ik was gisteravond echt zo ver dat ik dacht hij eruit of ik eruit, maar dat is natuurlijk niet wat ik wil.
Ik zou zo graag eens een normaal gesprek met hem hebben zoals het altijd kon, maar een gesprek voeren kan al niet eens meer.

Ik hoop maar dat het de leeftijd is en dat het over gaat ( zei ze hoopvol).

Denk het wel

spreek ik al even hoopvol Ik merk door de jaren heen dat kinderen, dus ook de oudere kinderen, door fases heen gaan. Mijn jongste is regelmatig humeurig. Dat is niet altijd zo geweest en het zal wel weer overgaan. Met de oudste heb ik járen afstand gevoeld. Lichamelijk contact is voor haar sowieso iets lastigs, maar verder gaat het al een tijd goed.

Mmhh

Misschien gaat het niet goed met je zoon? Het klinkt wel alsof hij toneel speelt bij anderen en bij jou zichzelf is, en kan uitzenden dat het niet goed met hem gaat. Overigens, maar het is vooral giswerk met zo weinig info natuurlijk, lijkt me het nogal wat, zo'n verantwoordelijkheid op die leeftijd over het welzijn van een ander. ("meisje leeft alleen voor hem"..) Ik weet natuurlijk niet hoe je zoon in elkaar zit maar het lijkt me niet makkelijk. Op die leeftijd kun je al meer dan genoeg aan jezelf hebben.
Verder, niet onaardig bedoeld hoor, vind ik dat het niet zozeer de bedoeling is dat je als ouder je kind leuk vindt. Het is natuurlijk wel mooi meegenomen als dat zo is Het is natuurlijk persoonlijk, maar ik zie het meer als een taak van mezelf om mijn kinderen te proberen te aanvaarden zoals ze zijn, ze hoeven niet aan mijn 'plaatje' te voldoen. Volgens mij zijn jullie er beiden bij gebaat als jij manieren vindt om het los te laten. Misschien minder samen zijn, of in een uiterst geval hem iid eruit gooien. Als hij bij anderen terecht kan, vind ik dat die keuze bij jou moet liggen, hij hoeft het er niet mee eens te zijn.

Geraakt

Ik kwam zeer toevallig bij dit bericht uit en ik moet zeggen dat het me erg raakt. Niet omdat ik zelf teleurgesteld ben in mijn kind maar omdat ik denk dat mijn ouders waarschijnlijk teleurgesteld zijn in mij.

Je verhaal is herkenbaar voor me, toen ik zelf net met veel tegenzin de havo had afgemaakt ging het thuis niet lekker, we waren een heel normaal gezin, maar ik begon er tussenuit te vallen. Eerst heb ik een jaar thuis gezeten omdat ik bang was dat ik afgewezen zou worden door de opleiding die ik wilde gaan volgen, daarom durfde ik me niet aan te melden. Ik ben toen gaan werken bij hetzelfde bedrijf als mijn vader, maar ik voelde me er dood ongelukkig en ik melde me ook steeds vaker ziek om niet een hele dag lang steeds naar de klok te hoeven kijken. Ik heb het allemaal niet goed gecommuniceerd met mijn ouders, ik wilde een dapper front houden. Over waarom ik me niet aanmeldde voor m'n opleiding zei ik dat ik er simpelweg nog geen zin in had, en over het werk heb ik gezegd: ik heb wel iets beters te doen. Ik had geen idee wat ik van mijn leven wilde en heb me pas later door een psycholoog laten vertellen dat ik met een depressie te maken heb gehad. M'n ouders moeten redelijk wanhopig zijn geweest, maar goed genoeg om nooit tegen me te zeggen dat ze teleurgesteld in me waren, maar ik voelde dat wel heel duidelijk.

Ik was toen ik klein was en gedurende de hele basisschool een heel vrolijk en heel altruistisch persoon geweest, ik ben wel heel erg gepest en dat heeft daar wel iets aan veranderd. Op de middelbare school dreigde het weer te gebeuren en toen ben ik van me af gaan bijten, muren op gaan bouwen die niet meer omlaag kunnen. Ik denk dat iedereen dat doet op de middelbare school zoals het er nu aan toe gaat, het is bijna de wet van de jungle: eten of gegeten worden. En met die muren en al die boosheid kom je dan thuis bij ouders die altijd heel goed voor je zijn geweest, maar die muren willen niet meer omlaag.

Ik denk dat ik daar een extra harde omslag heb gemaakt, juist omdat ik ervoor zo anders was. Als je heel erg open staat voor mensen wordt er uiteindelijk altijd door iemand misbruik van gemaakt. Zeker als je zo jong bent krijg je daar een klap van, zo kun je zelf een dader worden door een slachtoffer te zijngeweest.

Ik ben nu 25 en inmiddels veel gematigder en weer veel dichter bij mijn oude zelf, ik sta goed in het leven maar het contact met mijn ouders is nog steeds heel zwaar. Ik probeer me kwetsbaar op te stellen naar mijn ouders, maar ze zijn zo voorzichtig dat ze zich niet kwetsbaar op durven te stellen naar mij.

Als mijn ouders mij zouden kunnen zien vanuit het oogpunt van de mensen waar ik nu mee omga, mijn collega's of een van mijn vrienden, dan zouden ze denk ik toch trots op me zijn. Maar ik heb hun perspectief te ver aangetast om dat zo maar ineens recht te kunnen zetten.

Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal, ik hoop dat je de band met je zoon beter kan lijmen dan ik die met mijn ouders tot nu toe.

Daniel