Taboe: rust

Goede relatie met dochter

Lang leve het forum, hier kun je er wel over praten. Ik hoop dat dit een opmaat is naar een heel goede band met je volwassen oudste dochter! Soms is afstand beter dan op elkaars lip zitten. En soms is een kind, hoeveel je ook van haar houdt, gewoon een hele belasting. Zoals in jouw geval.
Ik verkondig ook regelmatig dat er voordelen zitten aan gescheiden zijn met co-ouderschap: meer tijd voor jezelf, meer rust. Dat schijn je in sommige kringen ook niet te mogen zeggen, want scheiden is een drama. Punt. Nou, ik zeg het lekker toch!

Geniet ervan

Je hebt het verdiend.

Enigszins herkenbaar wel

Ik denk dat meer mensen dit in meer of mindere mate herkennen. Onlangs was er ook een draadje over meer houden van je ene kind dan van je andere, waar ook een taboe op rust. Is hier denk ik niet van toepassing, die TO hield echt meer van het ene dan van het andere kind, maar het is toch logisch dat het ene kind meer van je vraagt dan het andere? Omdat jullie karakters beter of juist minder goed matchen, omdat kind al dan niet een etiket heeft, karakters van brussen kunnen botsen, kan allemaal zorgen voor spanningen onderling. Maar dat hoeft echt niet te betekenen dat er geen liefde is.
Ik zou tegen je jongere kind zeggen dat het helemaal gelijk heeft, en dat jullie daar nu van kunnen genieten. Daar is niks van gelogen, en je geeft er een positieve lading mee aan de opmerking. En je zegt niks over dat je van je oudere kind minder zou houden of zo. Niks om je schuldig over te voelen volgens mij.

Ik hoop net als Bromvlieg dat de relatie tussen jou en uitvlieger opknapt, maar ook die tussen de brussen onderling. Ik weet dat dat bij mij thuis zo werkte vroeger.

Herkenbaar

Oudste dochter gaf vroeger ook flink wat ruis in huis en ook wij vonden het ook helemaal niet erg als ze een weekje op kamp ging. Even niet 'gedoe'. Dus ja, ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Op een gegeven moment ging bij haar het puberhormoon op zijn retour en ik had besloten niet meer op alle slakken zout te leggen en die combinatie werkte al beter dan hoe het eerst ging. Sinds ze ergens anders meer verantwoordelijkheid kreeg, is ze meer opgebloeid en kan ze meer hebben. Het is gewoon een leuke meid/vrouw, dat was ze al en zo is ze verder ook volwassen geworden. Nu ze nog maar half-half thuis woont hebben we regelmatig erg leuke gesprekken. Ik ben bang dat de omgang met haar altijd een beetje meer begrip zal blijven vragen, regelmatig een momentje van 'oh ja... zo is ze nu eenmaal.', dat is niet anders. Misschien zal het bij jullie ook zo gaan. Je dochter krijgt andere verantwoordelijkheden, jullie zitten niet meer bij elkaar op de lip en gaan op een meer gelijkwaardige manier met elkaar om. Althans zo zou het moeten gaan. Ik kan je vooral aanraden om elke keer weer met een frisse blik de dag in te gaan met haar en vooral de positieve momenten te herkennen en onthouden.

Mijn dochters zijn allebei volwassen en kunnen redelijk nadenken over het een en ander. Het komt best wel eens voor dat ik met de een over de ander praat. Door zo met elkaar over elkaar te praten zie ik hoe ze over elkaar denken en zo leer ik daar ook weer van. En zij horen op hun beurt af en toe dat ze het vanuit een bepaald gezichtspunt kunnen bekijken. Al met al heb ik de indruk, dat ze wel klaar zullen staan voor elkaar en ook naar ons toe zijn ze er wel als de situatie daarom vraagt.

Heerlijk

Oudste zoon eet vanavond bij zijn vriendje thuis. Wat een rust...

Beetje herkenbaar

Mijn dochter is juist een rustig type, en ik mis haar sinds ze het huis uit is. Ik mis alleen niet de rommel en de troep. Geen idee van wie ze het heeft want ikzelf, mijn man en mijn andere kind zijn redelijk netjes, maar dochter is echt een rommelkont. En wat is het heerlijk dat ons huis nu gewoon opgeruimd is, dat er niet overal spullen van haar slingeren!

Saffraan, schaam je niet, is helemaal niet erg dat je nu zo blij bent met die rust!

Herkenbaar

Mijn oudste zoon is ook het huis uit sinds dit studiejaar. En het is een stuk rustiger in huis, en veel minder ruzie en spanning. Met name spanning tussen zoon en man, waar ik dan toch vaak een soort bemiddelingsrol in probeerde te spelen wat vaak fout afliep omdat man dan het gevoel kreeg dat ik partij trok voor zoon. Alleen maar omdat ik hem erop wijs dat hij zoon verkeerd begrepen heeft, of andersom. Dus ja, het is rustiger nu, en dar is erg fijn. Ook jongere broer merkt dat goed.

Herkenbaar

Ik vind het helemaal niet erg dat dochter nu al 3 weekenden achter elkaar bij haar vader is. Ook wel blij dat het straks weer gewoon om en om is maar toch na 3 drukke weken is het wel erg fijn.

Ook na 3 weken vakantie met haar ben ik blij dat ze weer even naar papa vertrekt.

en dan heb ik er maar 1 en een makkelijk kind, geen partner om rekening mee te houden. Alle begrip dus.

Herkenbaar

Maar dan vroeger bij ons thuis. Mijn vader en broer hadden vaak bonje. Door een studie verder weg en het op kamers gaan van broer kwam er rust in de tent. De letterlijke afstand tussen broer en vader heeft veel goed gedaan, ze kunnen nu prima met elkaar overweg.

Taboe?

Geen taboe dus Ik heb me jarenlang verheugd op het tijdstip dat dochter op kamers zou gaan wonen. Dat leek me enorm goed voor haar zelfstandigheid en onze relatie. Helaas werd de stufi afgeschaft dus het moment laat nog een paar jaar op zich wachten. Misschien ga ik dan wel eerder het huis uit.

pfoeh

Gelukkig, ik ben niet de enige. Dit gaat overigens wel wat verder dan je ergeren aan rommel ed. Dit is echt opluchting en het gevoel hebben dat je na al die jaren eindelijk eens aandacht hebt voor de jongere kinderen en jezelf. Dat er een last van je schouders valt en dat je niet steeds rekening hoeft te houden met 1 persoon ten koste van anderen en jezelf. Dat de claimende en je aandacht opzuigende persoon er niet is.
Ik las dat meer mensen wat moeite hadden met karaktertrekken als je samenleeft met een persoon en dat dat beter wordt naarmate je uit elkaar woont. Ik geloof dat dat klopt in ons geval. Als ze net thuis is voor 1 a 2 dagen dan gaat het best goed. Behalve aan het einde, dan vervallen we weer in oud gedrag. Maar het eerste deel is positief. Bezoek en vis blijven 3 dagen fris. Dus door jullie kijk ik er toch wel weer anders tegenaan en wie weet, groeien we wel meer naar elkaar. Bedankt!

jammer

Twee jaar gelden had ik haar graag zien vertrekken. Maar waarom gaat dochter het huis pas uit nadat ze zich heeft ontwikkeld tot een leuke huisgenote?

Pijn

Pijn

Je hebt geen idee
hoe je mij
keer op keer
weer kwetst
Niets doe ik goed
Alles bekritiseer je
Je blijft maar zuigen
En als ik er dan
Uiteindelijk
Niet meer tegen kan
Boos wordt
Ben ik weer de boosdoener
Ligt alles aan mij
Ben ik een ...kutwijf
Moet ik achteruit gaan
En kan ik doodvallen
Ik ben hier niet (meer) tegen opgewassen
Ben zelfs bang voor je
Ik heb al te lang
Op mijn tenen moeten lopen
Kan mezelf niet meer zijn
In ons eigen huis
Als ik lach, stel ik me aan
Als ik huil doe ik dat ‘s nachts
Ik wil dit niet meer
Het moet stoppen
Voor mij
Maar zeker ook voor jou
Dit is voor niemand goed

Er moet een blijvende
passende oplossing komen

Even letterlijk afstand van elkaar
De tijd zal ons leren
of het tij nog kan keren

Ik hoop het van harte

Een moeder van een kind met PDD-NOS

Ik kijk er naar uit

Hier een gezin met 4 kinderen, waarvan de oudste meerdere etiketten heeft (autisme, adhd en verstandelijke beperking). Oudste werkt nu in de dagbesteding (is 19) en dat scheelt al enorm, maar hij staat op een wachtlijst om daar ook te gaan wonen. Ene dochter heeft zijn kamer al geclaimd voor als hij weg is, maar daar ben ik nog niet op ingegaan, want ik hoop ook dat hij af en toe nog kan komen logeren in het weekend en anders hebben we geen kamer over. Maar, ja! Ik kijk er ook naar uit dat het gebeurt. Hij is altijd aanwezig, (bijna) altijd op een vervelende manier en daagt zijn jongste broertje uit die daar (nog wel) grif op ingaat. Heibel is iets dat ik elke dag wel tegenkom, evenals lelijke scheldwoorden naar mijn hoofd, etc. Ik hou van hem, maar ik mag hem niet altijd en zal ook opgelucht zijn als hij elders woont... Snik.

Nickname

Maar even onder een andere nick want ik vind het zo lullig tegenover de kinderen maar ik ben ze zo zat. Ik heb er vier en ze hebben allemaal de diagnose autisme. Dat maakt het gezinsleven al niet zo heel makkelijk maar er is ook nog een hele hoop gebeurd de afgelopen jaren waardoor ik er helemaal alleen voor sta. De vader is vertrokken en trekt zich nergens wat van aan en mijn moeder waar ik veel steun aan had, is gestorven.
Op dit moment wonen er 2 nog thuis. Ze zijn 25 en 21 en ze hebben allebei werk. Ze verdienen niet veel want eentje zit nog in een werk/opleidingtraject en de andere verdient net het minimumloon maar ze zouden zichzelf moeten kunnen bedruipen. Het andere kind woont zelfstandig maar is heel vaak hier en sleept ook nog z'n vriendjes mee hier naar toe. Hij woont heel klein en hier is het gezelliger in de zin van dat er meer mensen zijn dus ik begrijp dat wel. Maar ze ruimen hooguit hun eigen glas en bord op en heel soms halen ze wat boodschappen en verder steken ze geen hand uit. Ik krijg dat ook niet voor elkaar, dat is ook gewoon mijn eigen schuld. Door alle gedoe de laatste jaren heb ik een hoop dingen laten versloffen. Ook die humeurtjes hinderen me. Er is hier altijd wel iemand met stress op het werk of gewoon een slecht humeur en dat eindigt altijd op mijn bordje. Ook al doe ik mijn best om het zoveel mogelijk te ontlopen, als je met elkaar in een huis woont krijg je dat toch mee.
En ik ben het zo zat. Ik ben zo moe. Het is vaak echt wel gezellig maar ik wil zo graag meer rust. Dus ik wil eigenlijk heel graag een ander huis zoeken. Iets heel kleins waar niemand bij kan en dat de kinderen dan hun eigen huis zoeken. Ik ga heus wel vaak zelf weg, dagjes, weekenden en langere vakanties maar ik moet altijd weer terug en daar krijg ik op de terugweg al een slecht humeur van.
Alleen voel ik me zo'n ontaarde moeder. Hun vader heeft ze ook al in de steek gelaten en ze hebben al een hoop meegemaakt. Nu hebben ze nog wat aanspraak en gezelligheid maar dan zitten ze alleen in een flatje en hebben ze buiten het werk niks meer. Die 2 wat nog thuis wonen zijn niet bepaald sociaal.
Ik twijfel zo of ik dit kan doen en ze niet gewoon op hun eigen tijd kan laten vertrekken. Maar ik ben het allemaal zo zat en ik snak naar een rustige, veilige plek voor mij alleen.

tjee ontaarde moeder

Wat kan ik me dat voorstellen! Vier kinderen/jong volwassenen met een gebruiksaanwijzing dat is een onbetaalde 24/7 job!
Maar goed, je hebt er nu nog 2 thuis. Waar zijn de andere twee gebleven?
Is er al wel eens gekeken naar een zelfstandigheidstrainingstraject? Of iets in de zin van een ambulant begeleider die jou kan ontlasten door wat zaken over te nemen?

Ontaarde moeder

Je bent helemaal geen ontaarde moeder hoor! Ik ben al regelmatig een beetje klaar met mijn 2 NADH-oudere pubers (een met uit huis, maar weekenden/vakanties nog thuis), dus kan me jouw gevoelens goed voorstellen.

"Het andere kind woont zelfstandig maar is heel vaak hier en sleept ook nog z'n vriendjes mee hier naar toe. Hij woont heel klein en hier is het gezelliger in de zin van dat er meer mensen zijn dus ik begrijp dat wel. Maar ze ruimen hooguit hun eigen glas en bord op en heel soms halen ze wat boodschappen en verder steken ze geen hand uit."

Je zou ook een keer NEE kunnen zeggen. Of van tevoren heel duidelijk: Netjes gedragen en alles opruimen en anders volgende keer niet meer.

Soms moet je wat duidelijker je grens aangeven en voor jezelf opkomen. En in deze situatie is dat sowieso verstandig.
Sterkte.

Hier ook

De oudste en jongste zijn prima te doen hier. Wel grote rommelkonten, maar dat neem ik maar voor lief.
Mijn middelste is, naast een nog grotere rommelkont, bij tijd en wijle echt onmogelijk. Mijn kind heeft geen vastgestelde PDD-NOS maar ik herken het gedicht echt woord voor woord. Helaas ook nog maar 17 dus uit huis gaan zit er voorlopig nog niet in.

ha!

Hier ook eentje met PDD-Nos, nog in lichte mate ook. Als ie uit zijn bed komt komt 12 uur (vakantie) dan begint het bal gelijk al. Liever gezegd, het gesodemieter. En hij bedoelt het niet eens slecht, maar hij is zo'n storm van onhandig en lomp gedrag als ie uit zijn bed komt. En dan ook nog puberaal. Vandaag heb ik gevraagd of ie weer terug in bed kon gaan liggen...
Later op de dag gaat het dan vaak weer veeeel beter gelukkig. En het is dat zijn broertje sociaal zo'n hoog IQ heeft, daardoor kan die er goed mee omgaan.