Steeds zo bezorgd
Goedenavond. Ik heb een nieuw account aangemaakt maar kom hier jaren. Ik heb twee kinderen, één is het huis uit, de ander woont nog thuis. Na de scheiding heeft mijn oudste therapie gehad om van alles en nog wat te verwerken. De jongste is nu 20 en studeert sinds anderhalf jaar. Hoewel alles goed lijkt te gaan, de P is gehaald en er hard gestudeerd wordt, ben ik steeds zo bezorgd. Dit kind praat niet veel en ik heb vaak het gevoel dat hij toch altijd moeite moet doen met vrienden en dat niet alles 'vanzelf' gaat. Ik merk dat ik dan bang ben dat hij ongelukkig is. Die gedachte zet zich door in mijn hoofd naar angst voor depressie, en zelfdoding, en ook angst voor eenzaamheid, aan de drugs gaan, buitengesloten worden, etcetera. Eigenlijk alle ellende die een mens kan overkomen. Ik heb een aantal maal van dichtbij zelfdoding meegemaakt en ik heb prima het besef dat het mijn eigen angst is, die dan omslaat in bezorgdheid. Ik irriteer hem met iedere vraag die ik stel en dat begrijp ik. Het is niet zo dat ik niet zie dat het mijn eigen angst is waar ik tegenaan loop. Maar als hij zich sluit, wordt die angst nog meer geraakt en zo kom ik regelmatig in een nare gedachtengang terecht. Ik baal ervan dat dit me gebeurt, denk erover om een psycholoog te bezoeken en te spreken over mijn angst en bezorgdheid maar dacht: ik zet eerst mijn verhaal op het forum. Misschien hebben jullie handvatten voor me om hier mee om te gaan. Ik wacht nu op een soort van geruststelling van hem, en die krijg ik niet, en logisch, want hij doet alles wat iemand van zijn leeftijd 'moet doen'. Kunnen jullie me helpen hier licht op te werpen? Hoe ik hiermee om kan gaan? Ik hoor heel graag. Met groet van Herfstlicht.
De kans dat je kind zonder problemen volwassen wordt is klein, maar je maakt het niet beter door problemen te verzinnen die misschien gaan komen. Je kan je kind alleen maar laten weten dat je er voor hem bent, voor zowel het positieve als het negatieve. Je kan het ook omdraaien, doen jullie samen weleens iets leuk? Eten jullie 1x per week samen, kijk je samen weleens naar iets met humor zoals film of cabaret, ga je weleens samen naar het theater. Ik zou juist investeren in af en toe een leuke tijd samen ipv op het zwaarmoedige. Wanneer hij ergens mee zit, dan komt dat ook, maar bouw samen eerst eens iets op.
Wat ontzettend goed dat je zelf inziet dat het jouw probleem is en het niet aan zijn gedrag ligt. Waar komt dit gedrag bij jou vandaan? Zelfs als je het meermaals in je omgeving hebt gezien zal er nog een andere trigger bij jou moeten zitten waardoor je er zoveel last van hebt.
Wellicht een hele andere oplossing maar ben je bekend met hypnotherapie? Ik heb daar zelf goede ervaringen mee en baad het niet dan schaadt het niet. De wachtlijsten zijn er veel minder lang voor dan psychologen en wellicht dat je nog wel sneller van je probleem afkomt ook.
Inderdaad goed dat je ziet dat het je eigen angst is. Ik zou zeggen zoek er hulp voor.
Het geeft je kind het gevoel dat je geen vertrouwen in hem hebt. Het geeft jou veel onrust en het doet echt wat met de relatie met je kind. Dit is in ieder geval mijn ervaring.
Ik vermoed dat je zoon heel goed weet dat jij je overal druk om maakt/bezorgd over bent. Misschien praat hij expres niet met je om je niet van slag te maken.
maar hoe kan je hier al jaren komen?
"Ik vermoed dat je zoon heel goed weet dat jij je overal druk om maakt/bezorgd over bent. Misschien praat hij expres niet met je om je niet van slag te maken."
En dat kan zijn omdat zoon het zielig vindt als moeder zich zorgen maakt, maar het kan ook zijn omdat zoon denkt "als ik dit of dat zeg, gaat ma weer zaniken".
Mijn partner is nogal eens overbezorgd en controlfreakerig. Hij krijgt van mij en van de kinderen heel veel dingen niet te horen. Kleine, onbenullige, onbetekenende dingetjes, maar we weten: als we hier een terloopse opmerking over maken slaat hij daarop aan en krijgen we een kruisverhoor en/of kritiek, hebben we geen zin in, dus we zeggen niks.
TS, ik zou inderdaad hulp van buiten inroepen om je te leren je eigen bezorgdheid beter te relativeren (je bent al goed op weg door in te zien dat het jouw probleem is en niet dat van je zoon) en te leren om die overbezorgdheid vooral minder te uiten.
Groeten,
Temet
Dank voor jullie reacties. Ik kom hier al jaren als in 'het forum van OO bezoeken'. Leuke dingen doen we, en we eten altijd samen. Hij zit ook vaak in de huiskamer en dan doen we onze eigen dingen. Wel een goede manier om er zo naar te kijken vind ik, daarin meer investeren, bewuster daarvan zijn. En wat jij schrijft Tickel, dat realiseer ik me goed. Hij gaat dan juist voor mij zorgen zeg maar en dat is nu juist wat ik niet wil. Ik moet hem ook loslaten en kom dan dus mezelf tegen. Allebei mijn kinderen hebben nauwelijks gepuberd dus dat losmaken is zeker aan de gang en wederom rationeel weet ik dat en wens ik dat ook, dat ze volwassen worden/zijn en op eigen benen staan en daar hun draai in vinden. Ik heb gekeken wat hypnotherapie inhoudt en ga me daar nog verder in verdiepen. Ik heb best wat therapie achter de rug, vandaar dat ik denk ik ook zo goed weet dat dit van mij is, mijn angsten, mijn zorgen. Meestal kan ik daarmee dat gevoel van angst ook hanteren maar zoals gezegd, de laatste tijd is dat lastiger. Ik heb me voorgenomen er ook over te gaan praten met vriendinnen. Het uitspreken helpt me hopelijk ook. Dank jullie wel voor nu, voor het meedenken.
En Temet, dat uiten van de bezorgdheid, ook daarin ben ik aan het schakelen. Door letterlijk mijn mond te houden. En me te focussen op wat er goed gaat, en dat is heel veel. Want de kern zit wel in dat ik me realiseer dat dit met vertrouwen te maken heeft en dat ik hem dat moet geven. En dat dat mag gaan over alles, over wat goed gaat en ook wat eventueel niet goed gaat. Ik weet het, ik weet het, en die angst komt dan zodra mijn gedachten andere kanten op gaan. Ik weet wel dat ik eigenlijk al zijn hele leven die bezorgdheid voel, onder alles liggend zeg maar. Het heeft zeker ook met hem loslaten te maken. Bij mijn oudste heb ik dit totaal anders ervaren. Er is dus geen formule voor en het kind is anders maar mijn gevoel van zorg en ook van angst is ook anders. Ik ga me bewuster worden van wanneer die angst getriggerd wordt en er wat meer over praten (niet met hem). Kijken of het dan weer normale proporties aanneemt. Ik heb zo veel om gelukkig over te zijn, juist in de relatie met mijn kinderen.
'Maar als hij zich sluit, wordt die angst nog meer geraakt en zo kom ik regelmatig in een nare gedachtengang terecht.' Dan leg je toch de verantwoordelijkheid voor jouw ongefundeerde angsten bij hem neer: hij moet zich niet zo afsluiten.
Ik zou toch in gesprek gaan met de huisarts, wellicht vitmaineB, angstonderdrukkende medicatie, cognitieve therapie, mindfullness, of je angsten in een creatieve therapie gaan verbeelden. Houd de oplossing bij jezelf. De weg naar een rustiger leven ligt echt in je eigen hand.
Tsjor
beste herfstlicht,
ik vind het ook erg knap dat je je bewust bent van dat dit bij jou ligt. Dat is echt de eerste stap.
Als je wat laagdrempeliger hier mee aan de slag wil kan dat ook via de ggz praktijkondersteuner. De meeste huisartsen praktijken hebben er een. Die bieden vaak ook wat lichtere ondersteuning zoals acceptance commitment strategieën die specifiek gericht zijn op omgaan met negatieve gedachten en voorkomen dat je daarin wordt meegezogen. Meestal hebben ze ook geen wachtlijst zoals paychologen wel vaak hebben.
Groeten Kaatjecato
Als aanvulling op Kaatjecato: ik heb ervaring met de GGZ praktijkondersteuning via de huisartsenpraktijk. Daar ben ik, na wat andere therapieën, nu ook de ACT-therapie gaan volgen die Kaatjecato noemt. Ik kan het je echt aanraden.
Het principe van ACT spreekt me erg aan (al valt me tot nu toe een beetje tegen, omdat ik te snel resultaat wil zien en de aanpak te breed vind, denk ik).
Verder ben ik heel blij met de gesprekken met de POH. In mijn omgeving zijn steeds minder mensen met wie ik over mijn zorgen rond mijn dochter kan en wil praten. Om niet te blijven 'zeuren', of om hen niet te belasten, omdat zij mijn bezorgheid (en verdriet en wrok enz.) niet begrijpen of gewoon omdat ik juist liever wat vrolijke afleiding wil.
Als ik dan mijn POH-gesprekken niet had, zouden mijn kop en hart echt uit elkaar knallen van ellende. Ze weet ook af en toe precies de goede nuancerende opmerkingen te maken. Ze biedt geen oplossing voor mijn problemen, maar maakt het allemaal wel een stuk behapbaarder.
Ik hoop dat je ook een fijne POH vindt.
Verder is met voor jou misschien leuk om af en toe met je zoon te gaan wandelen, als hij daar van houdt? Ik heb met mijn zoons een veel leuker contact gekregen dankzij corona - omdat we tijdens het thuiswerken samen lunchwandelingen maakten.
Al wandelend kom je makkelijker met elkaar in gesprek dan wanneer je tegenover elkaar zit.
Ik vond ons contact daarvoor wel goed, maar zo algemeen en onpersoonlijk. Ik had geen idee hoe ze zich werkelijk voelden maar durfde dat nooit zomaar plomverloren aan de eettafel aan te kaarten. De wandelingen begonnen met het vertrouwde onzinnige geklets over games en series, maar geleidelijk kwamen de gesprekken (vaak) op serieuzere zaken zoals wat de lockdown/corona met hun leven deed. Ik 'durfde' hen nu ook wat persoonlijkere zaken te vragen waar ik dan ook antwoord op kreeg. Nu beginnen ze uit zichzelf ook wat meer over persoonlijke zaken, soms zélfs aan de eettafel.
Dank jullie voor de goede tips en vooral ook het feit dat ik door die tips de focus ook weer wat kan verleggen naar wat fijn en goed gaat, en wat fijn en goed is tussen ons. Ik heb daar nu een groter bewustzijn op en dat helpt goed tegen die 'uit de hand lopende' angst. Dus nogmaals: dank!
Het is alsof ik mezelf hier terug lees. Ik heb een zoon van nu 21 jaar. Ik maak me ook constant zorgen om hem. Zit ie wel goed in zijn vel? Waarom is hij zo vaak alleen op zijn kamer? Waarom doet hij zo weinig met een vriend?
Ben me ervan bewust dat ik mijn ideeën of het leven op hem projecteer. Maar als ik echt naar hem kijk zie ik een fijne jongeman, die er niet ongelukkig uitziet.
Loslaten en hem zijn leven laten leiden op zijn manier vind ik echt heel lastig. Maar het moet, ook zij hebben recht op hun eigen keuzes en waarden. Las laatst een gedicht wat me echt geraakt heeft. Ik zal het hier plaatsen. Soms lees ik het opnieuw voor een stuk bewustwording dat ik te ver ga met zijn onrust en gedachtes.
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet
hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten..
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen
snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.
Rumi
Ik maak me vn zorgen over zijn sociale contacten en of hij niet eenzaam is. Vroeg regelmatig waarom hij niet afspreekt of iets gaat doen in het weekend. Krijg die gedachtes idd niet gestopt. Maar probeer hem daar niet meer mee te belasten, het maakt hem onzeker en wil niet dat hij denkt dat ie een probleem heeft. Hij is anders dan ik en dat is hij eigenlijk al van peuter. IK heb nog een hele weg te gaan hierin. Het helpt wel om erover te praten, een spiegel voor je te krijgen…het kost zoveel verspilde energie allemaal dat gepieker.