spuugzat

hoe ga

je je kamer bekostigen? Daar lees ik helemaal niks van. Verder als jij zo zelfstandig bent dan ga je uit huis en huur je een kamer en zeg je niet waar dat is, eens zal de rust weerkeren. Thuis is het ook niet prettig dus ga gewoon.

eventueel

eerst langzaam spulletjes verhuizen naar een vriendin als tussenfase of al naar je kamer en een keer de rest van je spullen ophalen als er niemand thuis is?

Draai het eens om

Ga eens rustig met ze praten en vraag wat het plan is. Dat jij tot je 30ste thuis blijft wonen? Of tot je 40ste? Wat willen ze precies? Wanneer mag je wel weg? Waarom verbieden ze je het uit huis gaan?

Triva

Ze willen dat ik pas op mijn 25ste wegga van huis wanneer ik helemaal klaar ben met studeren, een vaste baan heb en een vast inkomen. Ze willen dat ik tot die tijd mij focus op school en thuis blijf wonen zodat ze ook mij in het zicht hebben en weten hoe het precies met me gaat. Ze verbieden me het omdat ze vinden dat ik nog te jong ben en dan anders niet weten hoe ik in het leven sta, dus verwachten dat ik op het slechte pad ga wanneer ik niet meer thuis woon.
Ze denken dat ik het huis uit wil zodat ik lekker op stap kan gaan en elke dag kan feesten... Waardoor ik dan met slechte mensen te maken zal hebben en aan de drank en drugs ga (want dan hebben ze dus geen grip meer).

Solo

Als mijn zoon dat zo zou willen zou ik hem laten gaan. Ik ging op mijn 20e op mezelf wonen en dat vond ik zelf laat. Dus van kij zou je mogen, zeker als je dat zelf kunt betalen, maar daar heb je niet veel aan.

Stalken

Ik heb een vriendin die, op jonge leeftijd, van land verhuisd is vanwege een stalkende partner, daar doet het mij aan denken.

Ik heb er helaas geen ervaring mee.

Het blijft een gok hoe ver je ouders zullen gaan hoor ik hieruit.

Heeft het zin om met broers of zusters van je ouders te gaan praten? Die hebben vast ook kinderen die een 'normaal' leven willen en niet geleefd willen worden door hun ouders.

Misschien kun je ze in elk geval op de hoogte brengen van de situtatie. Liefst een broer of zo die jou ouders vertrouwen en waarvan je weet dat er een gesprek aangegaan wordt. Want ze zullen mogelijk ook niet blij zijn als je bij anderen je probleem bespreekt.

En dan zou ik de gok wagen. De wijkpolitie inlichten. Daar kun je vaak terecht en je kunt dan een direct nummer krijgen waar de politie ook per direct op reageert.

Je zou ook kunnen proberen met je maatschappelijk werkster te overleggen of je komend jaar je opleiding kunt voortzetten in een andere plaats, op een andere school, ver weg.
En dan verf je je haar en doet andere kleding aan. En verraadt aan niemand waar je woont want er is er altijd een bij die het doorgeeft aan je ouders.

Pas als je langer weg bent kun je kijken hoe de verhoudingen zijn en of het stof gezakt is.

Ik wens je heel veel sterkte. Zorg goed voor jezelf.

AnneJ

Bedankt voor de tip.

Het is geen optie om met familie in gesprek te gaan, broers of zussen van ouders. Ze zijn eigenlijk allemaal hetzelfde en hebben dezelfde gedachtegang. Dit weet ik omdat mijn moeder al terecht is gegaan bij meerdere familieleden, en die hebben vervolgens contact opgezocht met mij om me aan te spreken op mijn gedrag en dat ik "mijn moeder kwets".

Ik heb niemand waar ik op kan terugvallen in mijn familie op dit moment.

Ik zou wel inderdaad even kunnen kijken of ik mijn opleiding ergens anders kan voort zetten. Misschien is dat beter. Maar dit is ook nog steeds riskerend want ik weet dus niet hoe ver mijn familie zal gaan om mij te kunnen vinden.

Blijf van mijn lijf huis

In het geval van een bedreigende partner is dat een optie. Hoe dat zit met ouders en hun volwassen kind niet. Dat zou je eens kunnen bespreken met de maatschappelijk werkster en de wijkagent.
Net als Ad snap ik je ouders niet, ik snapte de mijne ook niet . Jou snap ik helemaal. Het is heel normaal om zelfstandig te willen zijn/worden. En soms gewoon noodzakelijk voor ouders en kinderen om niet meer onder 1 dak te wonen. Ik ben dan ook op mijn 18e (met ruzie) het huis uit gegaan...

Zouden jouw ouders het snappen als je ze uitlegt dat ze op deze manier er alleen maar voor zorgen dat jij straks zo hard en ver wegrent dat ze je niet meer kunnen vinden? Ook voor hen is het toch fijner om de band goed te houden, zodat je bij ze op bezoek wil blijven komen? Ze willen over een paar jaar toch ook eventuele kleinkinderen zien? Of zijn dat soort argumenten niet aan ze besteed? Denken je ouders en broers echt dat dat ze pas op jouw 25e níet meer de baas over je zijn? En gaat dat dan pats boem op de dag dat je 25 wordt? En wat als je voor die tijd een leuke partner tegenkomt en zou willen samenwonen?

Je vertelt dat je ooms en tantes hetzelfde in elkaar zitten. Zijn er al nichtjes die zich losgewurmd hebben van hun ouders? Hoe hebben die dat gedaan? Of zijn er misschien nichtjes in dezelfde situatie met wie je samen zou kunnen vertrekken en ergens anders gaan wonen?
Heel veel sterkte.

Wellicht

Is het mogelijk dat je ouders zijn opgegroeid in een ander land, buiten Nederland dus?
Kan het zijn dat het financiële gevolgen voor hen heeft als jij weg gaat, bijvoorbeeld: krijgen zij jouw studiebeurs?
Waarom ben je teruggegaan nadat je weggelopen was?

Tsjor

Nog een vraag

Je bent nu 19, bijna 20. Hoe lang moet je nog voordat je MBO klaar is? Moet je nog stage lopen? Kun je ervoor zorgen dat je stageplaats dan eventueel ver weg is, slecht bereikbaar met openbaar vervoer? En dat je werk vindt in een andere plaats dan je huidige woonplaats?

Tsjor

Koffiekop

Ik heb alles geprobeerd. Ik heb met ze aan tafel gezeten en alles besproken. Verwachtingen, wensen, wat er zou gebeuren als dit uit de hand loopt... ik heb hun zo vaak uitgelegd dat het op deze manier niet kan maar dit komt niet bij hun binnen!!

Ik heb ook alleen maar mijn ouders en 2 broers die in Nederland wonen en voor de rest woont onze familie buiten Nederland. Als ik kijk naar de situatie bij mijn nichten, dan is dat precies hetzelfde. Maar die luisteren dus wel naar wat hun ouders eisen.

Tsjor

Mijn ouders zijn inderdaad opgegroeid buiten Nederland met hele andere normen en waarden. Hun hebben geen financiele gevolgen want ik krijg alles zelf binnen (toeslag, DUO, studiebeurs) dus ze zijn niet financieel afhankelijk van me.

Ik ben terug gegaan toen omdat ik het gewoon heel eng en moeilijk vond. Ik wist zelf niet wat ik moest doen en werd dus bedreigd en geintimideerd door mijn familie. Ik kwam uiteindelijk terug met de hoop dat de thuissituatie veranderd en dat ik het misschien op een fijnere manier kon oplossen.. Dit is dus niet het geval.

Over opleiding gesproken: Ik moet nog 1 jaar totdat ik mijn diploma heb. Ik moet nog stage lopen maar dit zal ik doen in de stad waar ik woon en ik denk niet dat ik nog een stageplek zou kunnen vinden verder dan waar ik woon. Misschien moet ik dit even bekijken met mijn mentor.

Eer

Toen ik je verhaal las vermoedde ik al dat je familie uit een ander land kwam. In andere landen is de familie heel belangrijk, dat is je sociale vangnet. Als die familie een beroep wil doen op anderen, dan is de naam van de familie belangrijk: familie met een goede naam zal eerder geholpen worden. Daarom is 'eer' zo belangrijk. De eer van de familie.
Als jij iets doet waar de familie geen controle over heeft (ergens anders wonen, vreemd vriendje) dan kunnen zij de eer van de familie niet bewaken. Ik denk dat ze daarom zo streng zijn.
Maar hier is niet de familie het belangrijkste, maar je eigen ontwikkeling, zelfontplooiing. Het collectief, de overheid, is het sociale vangnet. Dus voor Nederlandse ouders is het juist goed als een kind zelf aangeeft dat ze op eigen benen kan staan. Ouders zijn dan trots op hun kind.
Het is een heel groot verschil, dat je bijna niet kunt overbruggen. En dat is zeker moeilijk als jouw ouders van een uitkering leven en dus bijna geen (werk)kontakt hebben met Nederlandse mensen.
Ik zou stoppen met de discussies. De discussie ga je niet winnen.
Inderdaad, als het nog lukt om een stage in een plaats die ver weg ligt van je woonplaats, dan zou ik dat zeker proberen. Dan kun je daar alvast een tijdje zelfstandig wonen. daarna kom je terug en haal je je diploma. Zoek dan werk in een plaats die verder weg ligt. Hopelijk wordt de overgang zo soepeler.
Veel sterkte, maar even volhouden.

Tsjor