Schreeuwen (20 jaar)
Mijn dochter van 20 (bekend met add) flipt snel uit haar pannetje. Nu weet ik dat dit ook te maken heeft met add, maar ik word gek van dat (snelle) geschreeuw van haar.
Als je het ergens niet mee eens bent, dan mag dat natuurlijk aangegeven worden en kunnen we het er over hebben. Maar....dat uit zich (heel/te snel) in schreeuwen. Normaal communiceren lukt haar op dat moment niet. Haar daar al vaak op aangesproken, maar dan hoor ik alleen maar "zo ben ik nou eenmaal". Persoonlijk vind ik dat wel een heel makkelijk antwoord. Ik heb haar gevraagd eens te proberen eerst eens diep adem te halen alvorens te reageren, maar tot nu toe zonder resultaat. Ik merk aan mezelf dat ik er alles (volgens man en zoon te veel) aan doe om maar te voorkomen dat ze ontploft. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn.
Herkenbaar bij iemand? Tips?
Een van mijn kinderen had dit vroeger precies hetzelfde. Heel explosief en schreeuwen als hij de kans kreeg. Als hij de kans kreeg want die kreeg hij eigenlijk niet. Op een rustig moment gezegd van luister: je mag boos zijn, gefrustreerd of wat dan ook, maar er wordt hier in huis niet geschreeuwd tegen elkaar. Kwam door overprikkeling. Soms kreeg ie 't dan weer in zijn bol maar dat werd gewoon stelselmatig genegeerd door ons ( moeilijk hoor, ik heb vaak het puntje van m'n tong eraf moeten bijten) maar toch had het het gewenste effect naar verloop van tijd.
Praat maar als je weer rustig bent en voor rede vatbaar. Dan kunnen we gewoon een normaal gesprek voeren/naar oplossingen zoeken whatever e ook aan de hand is op dat moment.
Hij is nu 21 en is al weer een paar jaartjes de rust zelve, er is dus hoop. Maar blijf consequent in je aanpak, dat is 't belangrijkste denk ik.
HexOpBezemsteel schreef op 16-06-2022 om 00:16:
[..]
Ik had er echt een hard hoofd in toen hij klein was. Soms was hij ook echt niet aanspreekbaar. Hij schreeuwde niet meer, maar zei ook niks meer.
Zelf benoem ik het, als ik moe en overprikkeld ben. Dan leg ik uit dat ik even een heel kort lontje heb, en vraag ik of ze even rustig aan willen doen, of even mij met rust willen laten, of even geen eindeloze discussie starten over de afwas of zo.
Heuh maar Hex, dat vragen is voor een kind (adolescent) nog niet altijd evident.
Zéker niet als er het milieu niet naar is!
Want het zou dus zomaar kunnen zijn dat ts juist wel triggert waar dochter om ruimte vraagt (al dan niet al adequaat genoeg)
Misschien gaat zij juist wel die ‘eindeloze discussie aan over de afwas’ terwijl haar dochter even weinig kan hebben.
Dat blijft soms lastig en soms een mismatch. Want ik ben dan wel prikkelbaar met momenten, maar als je mij met rust laat is er niets aan de hand
Vind ik dan. Maar hoewel ik het áltijd aangeef naar partner toe op die momenten, vergeet hij het prompt en krijgt het klaar me enorm te triggeren.
Hij ‘snapt’ het gewoon ook slecht en vindt ergens toch dat ik alles leuk moet kunnen vinden maar dat is nu eenmaal niet zo op die momenten.
(Natuurlijk heeft ook hij zijn momenten en dan probeer ik hem heus met rust te laten. Ik zie dat niet als op eieren lopen maar gewoon een beetje rekening houden met elkaar.
Niet dat mijn partner geen rekening met me houdt hoor, op andere fronten juist weer wel. Maar op dit gebied lukt het hem/ons slecht.
Dan nog steeds: als iemand je op je werk triggert ga je toch ook niet als een dolle staan schreeuwen? Dan houd je je in. Waarom kan dat thuis niet?
HexOpBezemsteel schreef op 16-06-2022 om 07:01:
Dan nog steeds: als iemand je op je werk triggert ga je toch ook niet als een dolle staan schreeuwen? Dan houd je je in. Waarom kan dat thuis niet?
Omdat dan je emmertje nog niet vol is en je je niet veilig voelt.
Je kunt over een dag 150 prikkels aan zonder overprikkeld te raken. Daarvan gebruik je er 200 op je werk maar daar voel je je niet veilig. Daar ben je nog net in staat om de reactie in te houden. Kost nog meer prikkels en energie.
Sta je dus al 50+ in het rood, komen er thuis ook nog prikkels bij dan red je het niet meer om nog rustig na te denken want je zit overvol en krijg je een reflex reactie. Een reflex kun je niet inhouden. Denk aan vingers in je oog, je doet je oog dicht. Kunnen de meeste mensen wel afleren voor bv lenzen, maar niet iedereen kan dat even gemakkelijk. Ik heb het idee van lenzen maar opgegeven toen de door de opticien geplaatste proeflens er door de huisarts uitgehaald moest worden omdat mijn oog niet open te krijgen was bv.
Nu is schreeuwen lastiger want dat is wel iets dat je beter kunt afleren want anderen hebben er ook last van maar dat lukt niet als je prikkelbakje voortdurend in het rood zit.
Dus cooping mechanisme van deze dochter is heel hard zeggen 'boeie, ik kan er niets aan doen' wat weer een faal ervaring toevoegd dat niet helpt bij veranderen want maakt onzeker. Ze begint niet met proberen want bang om te falen zoals je al zo vaak doet met add in het beeld van anderen.
Het is een nogal vicieuze cirkel en die zou doorbroken moeten worden maar dat is dus lastig.
Als een jong kind overprikkelt raakt en begint met uiten van frustraties door schreeuwen. Dan laat je haar. Wel probeer je het kind andere uitingen van frustraties aan te leren. Bijvoorbeeld schreeuwen mag maar alleen op je eigen kamer bv.
Deze dochter is 20 jaar. Een volwassene. Ik begrijp dat thuis een veilige plek moet zijn, maar dat moet het voor alle huisgenoten. En als ik dan hier lees , dan moeten die zich maar schikken. Dan schrik ik. In mijn ogen help je hier de dochter van TO niet mee. Ze is 20 jaar. Ze staat op het punt om zelf een eigen toekomst op te bouwen. Wordt er dan van haar toekomstige partner het zelfde inschikkend gedrag verwacht? En haar eventueel toekomstige kinderen? Moeten die het geschreeuw van hun moeder maar accepteren , omdat moeder haar frustraties in haar thuisomgeving moet kunnen uiten?
Lijkt mij niet.
To moet een grens trekken. Je frustraties uiten mag, maar wel op een manier die acceptabel is.
Leer haar uit dat ze ook thuis uit de situatie weg loopt. En dat de veilige plek haar eigen kamer is
Daar kan ze schreeuwen, slaan op een boksbal of meebleren met muziek (koptelefoon), woest tekenen/schilderen , sits-ups of wat er ook maar nodig is om die frustratie uit haar lijf te halen. Als ze zich wel kan inhouden op haar werk, dan kan ze ook leren dat ze alleen in haar eigen ruimte , zich kan afreageren.
En als ze steeds zo overprikkeld thuis komt uit werk, kan je ook leren dat ze zich eerst oplaat voor dat ze deel gaat nemen aan de sociale interactie in huis.
Dus eerst direct naar haar eigen kamer , even ontprikkelen.
In een gesprek hierover kan je bv vragen of ze direct na werk wel afspreekt met vrienden. Of dat ze eerst altijd naar huis komt om bij te komen. Als dat het geval is, is even bijkomen op je eigen kamer beter. Dan kan je wel met alle gezinsleden afspreken dat je haar niet aanspreekt direct uit werk. Pas als zij zich vertoont in de huiskamer, want dat is een teken dat ze weer mee kan doen
ik denk aan een kind dat ik heel erg goed ken. Kind was regelmatig overprikkeld. Of getriggerd door weet ik veel wat nu weer. Al jaren. Het hele gezin leerroute l liep op eieren. Kwam terecht bij Yes We Can en ontplofte bij een therapeut. Kind begon te gillen en te krijsen.
De therapeut, een enorm grote man, deed precies hetzelfde. "Heel hard gillen kan ik ook hoor, " zei hij. Dat was de spiegel die blijkbaar nodig was.
HexOpBezemsteel schreef op 16-06-2022 om 18:53:
ik denk aan een kind dat ik heel erg goed ken. Kind was regelmatig overprikkeld. Of getriggerd door weet ik veel wat nu weer. Al jaren. Het hele gezin leerroute l liep op eieren. Kwam terecht bij Yes We Can en ontplofte bij een therapeut. Kind begon te gillen en te krijsen.
De therapeut, een enorm grote man, deed precies hetzelfde. "Heel hard gillen kan ik ook hoor, " zei hij. Dat was de spiegel die blijkbaar nodig was.
Maar het gaat niet over een kind! Maar een volwassene. Sorry maar als je dan terug moet gaan schreeuwen om te spiegelen. Ik zou op een gegeven moment zeggen. Prima dat je hier bent maar ik heb geen zin om continu op mijn tenen te lopen. Als je wilt schreeuwen doe je dat maar in je eigen huis... Echt tijd om.op eigen benen te staan
HexOpBezemsteel schreef op 16-06-2022 om 18:53:
ik denk aan een kind dat ik heel erg goed ken. Kind was regelmatig overprikkeld. Of getriggerd door weet ik veel wat nu weer. Al jaren. Het hele gezin leerroute l liep op eieren. Kwam terecht bij Yes We Can en ontplofte bij een therapeut. Kind begon te gillen en te krijsen.
De therapeut, een enorm grote man, deed precies hetzelfde. "Heel hard gillen kan ik ook hoor, " zei hij. Dat was de spiegel die blijkbaar nodig was.
Dit 'kind' is 20, ruim volwassen. Echt sommige hier posten alsof het om hun eigen 4 jarige gaat.
BTK schreef op 16-06-2022 om 22:00:
[..]
Dit 'kind' is 20, ruim volwassen. Echt sommige hier posten alsof het om hun eigen 4 jarige gaat.
Dat vind ik dus ook. Met een 4 jarige ga je anders om. Maar met een volwassene moeten andere afspraken gemaakt worden.
Lotte78 schreef op 17-06-2022 om 08:14:
[..]
Dat vind ik dus ook. Met een 4 jarige ga je anders om. Maar met een volwassene moeten andere afspraken gemaakt worden.
Dat klopt natuurlijk. En in een huishouden met huisgenoten mag zeker verwacht worden dat er niet routinematig wordt geschreeuwd bij alles wat iemand niet zint. Maar evengoed kun je niet net doen alsof iedereen hetzelfde temperament heeft. Veel AD(H)D-ers zullen meer moeite hebben om het te leren, explicieter manieren moeten aanleren en in tijden van stress zullen ze eerder falen. De innerlijke onrust en daarmee de spanning is namelijk in de regel veel groter.
Je kunt een ander niet veranderen. Alleen jezelf. Dus direct uit interactie gaan als er geschreeuwd wordt. En als het gedrag niet verandert, met de slappe smoes ‘zo ben ik zou eenmaal’ moet kind op zoek naar een eigen plek.
Leene schreef op 16-06-2022 om 20:13:
[..]
Maar het gaat niet over een kind! Maar een volwassene. Sorry maar als je dan terug moet gaan schreeuwen om te spiegelen. Ik zou op een gegeven moment zeggen. Prima dat je hier bent maar ik heb geen zin om continu op mijn tenen te lopen. Als je wilt schreeuwen doe je dat maar in je eigen huis... Echt tijd om.op eigen benen te staan
Het kind was 20.
HexOpBezemsteel schreef op 17-06-2022 om 08:31:
[..]
Het kind was 20.
... daar kan ik weinig mee eerlijk gezegd.
nou ja anders dan me voorstellen dat iemand eindelijk eens denkt "toch wel raar"
Dat mag je hopen tenminste. Maar ik snap sowieso niet dat je je nog zo blijft gedragen ook niet als je een diagnose hebt. Tenzij het een hele ernstige diagnose is. Maar deze dochter doet het helemaal niet zo heel slecht op allerlei terreinen. Dan is het echt absurd dat de familie thuis op de tenen moet lopen om te voorkomen dat zij ontploft.
IK snap ook niet zo goed dat je nog thuis woont bij je ouders. Nou ja... natuurlijk snap ik het in deze tijd wel ivm de penibele situatie op de woningmarkt.
Maar goed ik was net 18 en heb tot mijn 30e ook niet echt een goed huis/flat gehad. Het waren kamers, zusterflats, gedeelde woningen etc. Weet je daar word je ook niet slechter van. Het is mijn ervaring dat relaties enorm kunnen opknappen als kinderen op zichzelf gaan wonen.
HexOpBezemsteel schreef op 17-06-2022 om 08:31:
[..]
Het kind was 20.
Arme jij dan.
BTK schreef op 22-06-2022 om 10:15:
[..]
Arme jij dan.
Waarom arme ik? Het is niet mijn kind waarover ik het had.