School Corona games en teveel tijd.

Dit

En zn biologische moeder?

balans

Hier geen vaste regels voor gamen, maar wel de 'eis' dat er balans is: dus het schoolwerk moet af en op orde zijn, er moet worden gewerkt (vanaf ca. 13 jaar), worden gesport, bepaalde klusjes in huis worden gedaan (af en toe koken bijvoorbeeld, gras maaien, hout hakken, vaatwasser inruimen enz) en dan moet er ook nog regelmatig sociaal gedaan worden (afspreken met vrienden of iets met gezinsleden)

De tijd die overblijft is ter vrije besteding.

Met een 18 jarige wordt dat wellicht wel wat lastiger, maar ook dan kun je wel eisen stellen. Moet je het als (stief-) ouders eerst wel samen eens worden over welke eisen natuurlijk. Dus ik denk toch dat je daar (weer) moet beginnen, bij een goed gesprek met je vrouw...

nou ja

Je kunt wel wat: de wifi eraf gooien bijvoorbeeld... En juist geen rekening houden met hem met het eten. Laat hem dat zelf maar gaan regelen!

schuld

"En dat een moeder dit accepteert."
Oh, het is de schuld van de moeder? Denk je nou echt dat zij gelukkig is met deze situatie? Ik snap niet dat je er vanuit gaat dat je denk dat zij dit normaal vindt. Praat eens met haar over de onmacht die je voelt en hoe zij dat beleeft.

Stimuleer je zoon naar buiten te gaan, op de een of andere manier. Als mijn zoon een afspraakje heeft, thuis of buiten de deur wil hij ineens wel douchen.
Maar hier ook zorgen over een iets jongere puberzoon. Behalve de leeftijd is/was de coronatijd ook niet niks als je geen puberhuisgenoten hebt, dus zoeken ze het in het gamen, voor het vertier en de contacten.

Wil hij geen baantje om wat bij te verdienen?

Met 18 kun je er niet heel veel meer aan doen, behalve af en toe dwingen op te ruimen, in het belang van de volksgezondheid.

Misschien kun je hem wel verleiden er uit te komen, bijv. door samen iets leuks te gaan doen. Of hem een dag in de week te laten koken.

Het klinkt alsof hij verdrinkt in zijn eigen lamlendigheid. Heeft ie tijdens het gamen geen contact met anderen? En hoe was dat voor Corona?

Mijn 18-jarige is ook vergroeid met zijn kamer, maar sinds hij 1 keer vrienden had uitgenodigd, beviel dat weer zo goed dat ze nu elke week komen. Duurde wel 3 maanden sinds Corona voor hij die stap zette.

Stroop

Je kunt met stroop nog wel wat bereiken maar niet met dwingen. Dan wordt het thuis bijzonder ongezellig.

En natuurlijk heb je gelijk. De kamer moet schoon, deze jongen moet van zijn kamer af. Echter je gaat er niet meer over, zelfs niet als het je eigen huis is. Een jongvolwassene gaat eigen keuzes maken en dat valt niet altijd mee. Maar gelijk hebben en gelijk krijgen is ook hier wel een dingetje.

Nou ja, je kunt kinderen van je vervreemden door jou wil op te leggen. Ik denk dat zijn moeder dat voor ogen heeft. Zoek de tussenweg zodat het voor iedereen beter leefbaar blijft. Houd het luchtig en ga strategisch te werk.

En negeren helpt dan toch het beste op deze leeftijd.

En inderdaad. Vaak hebben ze juist veel contact via gamen.

Het gaat ook voorbij

Meestal dan. Mijn zoon die ook rotzooi tot aan je enkels kon maken op zijn kamer is nu juist heel netjes, in zijn eigen huis. Als ik er klaar mee was ging ik opruimen, radikaal. Omdat het mij stoorde. Maar het hielp indertijd niet als ik probeerde om hem te veranderen.
Mijn advies: buiten gevaarlijk? Bedoelt moeder dan 'op straat rondhangen'? Wellicht kun je hem toch af en toe een dag mee naar buiten nemen, iets stoers doen.
Gamen levert sociale contacten op, dat is echt zo. Als je wil weten wat hij doet kun je ook proberen om jezelf te verdiepen in het spel en hem te vragen hoe een en ander werkt, zodat je taal hebt om met hem in gesprek te raken, zijn momenten van vreugde en t4eleurstelling te begrijpen. Het levert ook vaardigheden op, die soms, ooit, veel later, weer erg nuttig blijken te zijn.
Ik denk dat je het risico vreest dat het een verslaving wordt waar hij niet meer van los komt. Misschien is dat bespreekbaar met hem en kun je aangeven wat voor jou de rode vlaggen zijn. als jullie het daarover eens zijn en ook wat er dan moet gebeuren, dan ben je al een hele stap verder.
Maar ondertussen zal het vooral een wereld zijn, waarin hij zich thuis voelt, dingen kan doen die anders niet mogelijk zijn, ervaringen meemaken die anders niet mogelijk zijn, waar hij iemand kan zijn die hij daarbuiten niet is en ook nooit zal worden. Als je door het spel een beetje te leren kennen de taal krijgt om daar met hem over te communiceren kun je een beetje inzicht krijgen in zijn wereld van nu. De kans dat het ook zijn wereld voor altijd zal zijn is niet zo heel erg groot, maar ik kan me voorstellen dat je daar nu bang voor bent, omdat je nog niet ziet wat zijn wereld voor altijd zal zijn.

Tsjor

Lastig, ik herken het deels

Hier ook zo'n zoon, tenminste een beetje dan. Hij zit ook de hele dag te gamen, maar daarbij hoor ik hem lachen, roepen (als ie wint of verliest) en kletsen met andere gamers online. Verder houdt hij zijn kamer gelukkig wel netjes en doucht iedere dag, komt ook gewoon avondeten en dan blijft ie een uurtje zitten en ruimt af (ik kook, hij ruimt op) Verder komt ie bijna niet buiten, voorheen ging hij natuurlijk naar school (HBO) maar dat doet hij vanuit huis en hij houdt zijn schoolwerk netjes bij.
Dit is zijn wereldje nu, de vrienden die hij heeft van school en waar hij nu mee gamet wonen helaas niet in de buurt (de een 30 km verderop en de andere 60 km) dus echt even langs gaan dat doen ze niet.
Ach ik hoop maar dat het een fase is. Gelukkig hoor ik hem ook hele andere dingen vertellen die hij doet op de computer, hij kijkt graag naar restauratie technieken van kunst, komt ineens met een verhaal over het amazone gebied, waar hij bijzondere dingen over heeft gelezen of weet ineens van alles te vertellen over sterren en planeten, dus helemaal onzinnig is het niet wat hij op zijn kamer zit te doen.

Ik zou samen met zijn moeder toch een plan bedenken, op een positieve manier, misschien met wat humor als het lukt. Dus ga met zijn allen die kamer zo nu en dan helemaal opruimen, een lekker schone kamer werkt toch stimulerender om het opnieuw weer een tijd schoon te houden. Ga met zijn drieën een keer lunchen en probeer zijn moeder op een positieve manier te sturen om zoon in actie te krijgen. Mijn nieuwe partner (we wonen niet samen) 'mag' van mij ook geen commentaar op mijn zoon geven, op een of andere manier trekt een moeder dat niet denk ik(als dat niet op de juiste manier gebeurt) stel haar vragen, hoe vindt zij het gaan, heeft ze nog goede ideeën om hem in ieder geval zichzelf te laten verzorgen bijvoorbeeld, want ze zal zelf ook wel veel dingen al geprobeerd hebben maar het ook niet meer weten. Dan zit je ook niet meer op commentaar te wachten eigenlijk.
Ik merk dat ik dat namelijk ook als een aanval zie, het ligt gevoelig.
Vraag haar eens of ze over oplossingen wil nadenken, en dit in kleine stapjes, zo'n zoon krijg je niet ineens helemaal omgeturnd.
Misschien een andere hobby erbij? Een drone bijvoorbeeld?
Of vindt hij het misschien leuk om zijn kamer te veranderen, een volwassener versie, met een mooie televisie erin bijvoorbeeld? Of een sportapparaat/boxbal/trekstang aan het plafond, zoiets?

Geen probleem?

@Mijntje

U gaat ervan uit dat ik het niet bespreekbaar heb gemaakt.
Niks is minder waar.

Toen wij erachter kwamen dat hij geld aan het stelen was om zichzelf rijk te rekenen in de ps store hebben wij veel gesprekken gehad en afspraken over hoe hiermee om te gaan.
De afspraken die er qua disciplines, normen, waarden en uiteraard een stuk straf zijn goed verlopen.
Alleen zijn moeder heeft zich er niet aan gehouden een week later liep hij gewoon doodleuk op zijn verjaardag aan zijn moeders hoofd te zeuren dat hij ps kaarten wilde gaan kopen snel van zijn verjaardags geld.

Dit is alweer enige tijd geleden maar hij heeft nooit consequenties hiervan gemerkt.

Dus als je mij vraagt of er ergens een schuld ligt of een gebrek aan opvoeding?
Ja heel erg.
Want hoe kan een jong volwassene dalijk in een maatschappij meedraaien als hij denkt dat stelen ok is en alleen maar gamen zonder jezelf te verzorgen door te douchen of je tanden te poetsen?

En school is trouwens ook dramatisch er gebeurt niks en alle leerkrachten zijn dom en begrijpen hem niet.

Pff

Fijn zo’n negatieve stiefvader in huis, daar zal de sfeer wel lekker op vooruit gaan. Het is jouw kind niet en je kan hooguit je vriendin steunen in haar opvoeding, verder ga je er niet over. De schuld bij je vriendin leggen werkt in elk geval zeker niet, dus daar kun je beter maar zo snel mogelijk mee ophouden.

Mijn fout

@Zonnehoed

Inderdaad mijn excuses.

Stom van mij dat ik het niet normaal vind dat een puber bijna 10.000 euro steelt en uitgeeft in de game store om vervolgens niet ter verantwoording wordt geroepen.
Of verwaarlozing tot zijn tanden eruit vallen en dik worden met de groei scheuren onder zijn oksels.

Ja dit zijn inderdaad gezonde dingen waar je als ouder natuurlijk weg kijkt en niks doet.

Als hij gewoon wat verantwoordelijkheden na kwam en op school zijn best deed en dan lekker gaat gamen zie ik inderdaad geen probleem.
Maar als er in 6 maanden niks van hem verwacht wordt en er word een keer gevraagd of hij zijn bord in de vaatwasser wilt zetten om vervolgens dan een grote mond op te zetten met een klaagzang waar men U tegen zegt.

Voor iedereen die mij maar een zeikerd vind.
Aub even alle punten op een rijtje zetten en dan afvragen wat als dit bij mijn kind het geval was...

voetstuk

Jij gaat er vanuit dat het allemaal aan de slappe opvoedmethoden van de moeder ligt? Dat als zij consequent was gebleven het niet zo uit de hand was gelopen?
Zo makkelijk is het allemaal niet, met pubers. Drillen werkt averechts.
Ik denk dat als je vrouw meeleest je nu flink van je voetstuk bent gevallen. Je wijst de zoon af als een hopeloos geval en zij is een 'lousy mother.' Dat maakt je niet aantrekkelijk. Als je wat wil bereiken moet je allereerst je ergernis wegslikken. Ga eens met dat jong kajakken of een nachtje kamperen, speel eens een game samen zodat je ziet wat hij doet. Lok hem de deur uit. Gooi de wifi er na 22 uur uit. Laat hem iets verdienen door z'n kamer op te ruimen of z'n apparaten weg te leggen.
Maar met je vrouw te veroordelen help je hem in ieder geval niet.

Dank u

@Mijntje

Bedankt voor al het advies.
Uiteraard verschillen meningen en opvoeding.

Ik laat het nu ook gaan en besteed ook mijn tijd met hem waar ik kan of eerder waar hij 2 minuten zijn bed uit komt.

Ik heb mijn zorgen geuit ook aan mijn vrouw en de keus is inderdaad bij haar.
Ook heb ik onderhand te horen gekregen dat hij minimaal tot zijn dertigste thuis zal wonen.

Wederom bedankt voor reageren

Vader J

Hoe weet hij nu al dat hij tot zijn dertigste thuis wil blijven wonen?Hij zegt dat om te stangen, om uit te dagen (daar zijn pubers goed in) en ja als stiefouder delf je dan het onderspit. Neem het op met humor, niet met ergernis.
Zeg dat je tzt in zijn kamer een bed and breakfast wil beginnen en dat hij wel in de schuur kan bivakkeren. Ofzoiets. Neem niet alles serieus.

Je vrouw zal het er ook moeilijk mee hebben. Weet dat. Heel veel ouders worstelen hiermee. Wij ook. Ik zwabber door de kamer van zoon als hij er niet is. En als hij z'n kleren niet in de was gooit dan heeft hij gewoon niks om aan te trekken. We lokken hem met kajakken, een dvd kijken en bioscoopbezoek (hij wil eindelijk weer mee!) uit z'n tent. Binnenkort gaat hij een week op kamp. Je moet ze soms de deur uitduwen om wat anders te doen dan achter een beeldscherm plakken. Het scheelt bij mijn zoon dat hij een meisje leuk vindt en daardoor af en toe wil douchen
Op een gegeven moment willen ze wel weer eens wat. Zo niet dan is het beter om hulp in te schakelen (en dan is de vraag: hoe krijg je hem zover om met iemand te praten)

VaderJ

Wat me opvalt dat in iedere post je stiefzoon slechter afgeschilderd wordt. Ik snap niet dat je de hele dag gamen het grootste probleem vindt als je verderop even tussen neus en lippen door meldt dat hij € 10.000 gestolen heeft. Van wie heeft hij dat geld gestolen? Is er aangifte gedaan?
Ik vind het een beetje klinken als een verslaving. Dan heeft boos doen niet zo heel veel zin, dan moet er een hulpverleningstraject gestart worden. Maar (ook) daar ga je niet over. Het is je zoon niet, en hij is meerderjarig.

Ik vind het wel pijnlijk om te lezen hoe negatief je over hem schrijft. Het kan allemaal 100 keer waar zijn, maar niemand knapt op van een vaste factor in zijn/haar leven die uitstraalt dat je niks waard bent.

Pubers zetten zich af tegen hun ouders. Dat is een natuurlijk proces. Het gedrag is niet ingegeven vanuit aangeboren slechtheid, maar is dus een manier van loskomen gecombineerd met nog niet voltooide ontwikkeling van hun hersens. Jongens ontwikkelen zichzelf gemiddeld later dan meisjes en als er ook niet iets als AD(H)D of ASS speelt nog weer iets later. Dat hij voor de wet volwassen is wil nog niet zeggen dat zijn hersenen compleet zijn uitontwikkeld. Verdiep je daar eens in, er is online en in boekvorm echt genoeg over te vinden. En ga naast je vrouw staan in haar zoektocht naar de beste begeleiding, niet tegenover haar. Dat dwingt je vrouw namelijk om 'partij te kiezen' voor haar zoon. Die gaat namelijk (als het goed is, en zo klinkt het ook) voor jou. Dus trek samen op, bepaal samen een strategie en help haar zich daar aan te houden. En dat doe je dus door subtiel te sturen en niet door haar in bijzijn van haar zoon af te vallen of haar te vertellen dat ze het fout doet.

Heb je eigen kinderen?

@Pennestreek

Wederom bedankt voor de reacties.
Ik zie nu heel goed wat fouten in van mijn kant.
En daar kan ik wat mee.

Ik dacht altijd dat je niet moet willen dat kinderen een half jaar niet douchen en in dezelfde onderbroek lopen.
Volgens mij een dingetje dat onder de 18 kans geeft dat jeugdzorg voor de deur staat.

Ik ga wat meer begrip tonen en wat dingen verzinnen om te gaan doen met hem.
Jong zijn is inderdaad niet makkelijk en tegenwoordig word er al zoveel van ze verwacht.
En gezien het onderwerp hier er zich niet voor leent heb ik wel een hoge pet van hem op.
Maar dat komt zoals je aangeeft zo inderdaad niet over.