's nachts leven
Onze net twintig jarige zoon heeft afgelopen jaar twee vakken op de Vavo gedaan omdat hij op het nippertje gezakt was voor zijn VWO diploma. Het waren eigenlijk drie vakken maar door het niet volgen van de lessen en het niet deelnemen aan een van de schoolexamens mocht hij in één vak geen eindexamen doen. Hij is geslaagd maar met een minimale inspanning en krap aan cijfers wat bij ons (zijn ouders) voor nogal wat frustratie gezorgd heeft. We horen al zijn hele middelbareschooltijd: 'Hij kan het wel maar hij doet het niet....' van zijn docenten. Ieder jaar weer gesprekjes over spijbelen, lage cijfers en gedoe. Een raszuivere onderpresteerder.
Aan het begin van vorig jaar beloofde hij een baantje te gaan zoeken. Dat baantje heeft hij niet gevonden. Hij is twee keer niet aangenomen bij een sollicitatie en heeft het daar bij gelaten. Omdat hij een tegemoetkoming in de studiekosten ontving hebben we hem gezegd dat hij hiervan zijn kleding moest kopen. Voorheen deden we dat altijd van de kinderbijslag. Daarnaast ben ik door heftige gezondheidsklachten in een ernstige depressie geraakt, volledig afgekeurd en ontslagen.
Helaas. Hij kocht van alles, snoep, snaai en pizza's bij Albert Heijn en wiet - maar geen kleding. Het werd winter, hij had een jas met een kapotte rits, kapotte schoenen en had een solicitatiegesprek. Ik heb toen nog één keer een winterjas, nieuwe schoenen en een nieuwe spijkerbroek voor hem gekocht.
Helaas is hij ook niet aangenomen op de vervolgopleiding van zijn keuze. Hij heeft besloten nog een tussenjaar te nemen en het volgend jaar opnieuw te proberen. Intussen ligt hijn nog steeds de hele dag in zijn bed, staat rond vijf uur 's middags op maakt een pizza en heeft vervolgens geen honger als wij gaan eten. Ieder avond leeft hij op en gaat naar zijn vrienden om heel vroeg 's ochtends weer thuis te komen.
Hij heeft het baantje van onze hulp in de huishouding van mij mogen overnemen. Ik kan zelf het huishouden niet meer doen. Dat ging in het begin best prima maar ik moet hem nu steeds uit bed trekken en achter zijn vodden zitten om het gedaan te krijgen en daar baal ik van. Ik heb daar echt de energie niet voor. Voor we van vakantie terug kwamen had ik hem gevraagd te zorgen voor een schoon huis bij terugkomst. Blijkt ie 's nachts van vier tot zeven met een stoned hoofd zijn gaan schoonmaken. Dat kon volgens hem niet anders want zijn vrienden kwamen chillen. Het resultaat van deze schoonmaakactie kan je raden. Ik heb voor het eerst geweigerd hem te betalen. Deze zomer heeft hij er on twee weken 800 euro doorheen gejast die hij bij zijn oma had verdiend met schilderen. Dus nu is hij blut.
Dit kan natuurlijk niet meer zo. Zijn vader werkt zich een slag in de rondte om te zorgen voor inkomen en het huishouden. Omdat ik niet meer kan werken is ons inkomen drastisch gedaald en moeten we streng bezuinigen op onze uitgaven. We hebben naast hem nog twee pubers en het geld vliegt de deur uit. Intussen probeer ik weer op te krabbelen na de meest afschuwelijke tijd van mijn leven te hebben meegemaakt. Ik begin over twee weken met revalideren. Zoon moet zich voorbereiden op het toelatingsexamen volgend jaar door muzieklessen te nemen. Ik heb gezorgd voor een piano.
Maar hij onderneemt niks. Geen enkel initiatief. Hij heeft nog vakantie zegt ie - waarbij wij het gevoel hebben dat hij al veel te lang vakantie neemt. Ik weet niet goed wat we nu moeten. Het is een goeie jongen maar het niet nemen van enige verantwoordelijkheid of initiatief baart mij grote zorgen. We hebben al heel vaak met hem gesproken op vriendelijke toon en niet zo vriendelijk. Dan beloofd hij gouden bergen en lijkt daar zelf ook van overtuigd en vervolgens gebeurt er niks.
Advies en jullie mening is meer dan welkom!
Enige herkenning
Nu ik dit lees weet ik weer waarom wij gekozen hebben voor het hele zesde jaar overdoen in plaats van Vavo. Mijn zoon heeft wel een baantje gelukkig, dat had hij al en nu in de vakantie maakt hij daar veel uren omdat ze personeelstekort hebben. Hij vindt het moeilijk om nee tegen zijn baas te zeggen, dus voor hij het weet is hij weer ingedeeld. Hij begint echter altijd pas laat, meestal tussen 3 en 5 uur 's middags. Hij draait ook dag en nacht volledig om. Vaak gaat hij na het werk nog wat met vrienden doen ofzo, maar doet hij dat niet, dan blijft hij ook tot 4 uur wakker, gewoon gamen of youtube-filmpjes kijken.
Hij doet ook nauwelijks iets aan voorbereiding voor zijn studie. Had zich niet voor de introductie-week aan gemeld om wat voor reden dan ook. Heeft nog geen idee van zijn rooster. Dat wordt niet maar allemaal automatisch toe gestuurd, je moet echt zelf gaan zoeken en puzzelen. Boeken heeft hij dan wel, hele pakket van een vriend over genomen, gewoon blindelings zonder te kijken of het dit jaar dezelfde boeken zijn.
Ik denk eerlijk gezegd dat je je zoon nog teveel pampert, laat hem lekker blut zijn en in kapotte kleren lopen. Als hij weet dat jij hem toch wel uit de brand helpt, hoeft hij zich ook niet druk te maken. Ik probeer dat zelf ook steeds meer. In ons geval betalen we zijn collegegeld, maar hij kiest de meest ambitieuze universiteit uit, waar je in één keer al je 60 punten moet halen voor je BSA. Met zijn houding zie ik dat somber in. Dus wij hebben gezegd dat als hij het niet haalt, hij het zelf mag betalen.
moeilijk
Allereerst wil ik je bedanken voor je bericht. Ik was erdoor geraakt, ik zal je straks uitleggen waarom, en daarom las ik dit bericht voor aan mijn zoon van bijna 21. Vervolgens kregen we een heel mooi gesprek over zijn studie en wat hij makkelijk en moeilijk had gevonden het afgelopen jaar.
Waarom raakt het mij? Ik denk omdat ik altijd een beetje bang ben geweest voor juist het door jou beschreven scenario bij mijn oudste zoon. In mijn familie is een nichtje van 32 jaar en deze vrouw is nooit volwassen geworden ondanks een heel normale jeugd en normale, hoewel in mijn ogen overbeschermende, ouders. Nichtje woont nog steeds thuis, heeft geen opleiding afgemaakt, werkt wel als zzp-er maar komt nooit de deur uit behalve een enkele keer als er iets met de familie is. Ze kan niet autorijden dus moet altijd met papa en mama mee. Ze is bovendien zo zwaar dat het gevaarlijk is. Dit is niet het enige voorbeeld. In mijn omgeving is nog een jongen van eind twintig die thuis woont, niet werkt, niet studeert en gewoon doet alsof dat normaal is. Ouders hebben hem laten onderzoeken, hij mankeert niets en deze situatie duurt maar voort. Niemand verwacht iets van hem en hij zit de hele dag te gamen.
Ik was dus wat extra op mijn hoede met mijn kind en heb hem aangemoedigd om al in het eerste jaar van zijn studie op kamers te gaan. Hij ging halverwege het eerste jaar en was toen ruim 18. Nu, na drie jaar heeft hij bijna zijn bachelor en ik ben enorm trots op hem, want hij heeft zijn leven al voor een heel stuk zelf opgebouwd: huis, studie, baantje en vrienden. Gemakkelijk was het niet, voor hem niet en voor ons maar het doemscenario is voor mij geweken en zoon is (meestal) trots op zichzelf.
Nu naar jou en jouw zoon. Ten eerste ontzettend rot voor je dat je zo ziek bent geweest en daardoor je werk hebt verloren. Je vertelt er verder niet zoveel over, hebben jullie daar wel als gezin met elkaar over gepraat? Wat betekent dit voor jullie allemaal? Er is minder financiële ruimte, jij bent minder beschikbaar voor het gezin, dat is een grote verandering. Betrek je je zoon hierbij? Laat je zien dat hij nodig is, en iets kan bijdragen voor jullie allemaal? Misschien is dit een grote stap maar laat hem in ieder geval voelen dat hij nu volwassen is en dat jij niet meer voor hem klaar kan staan. Hij moet het zelf doen, verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen leven. Praktisch betekent dit dat hij zolang hij bij jullie woont gewoon meedraait in de huishoudelijke taken. Daar hoeft hij geen geld voor te krijgen, dat is gewoon normaal. Hij moet zelfs iets meer doen want jij kunt het niet meer. Wanneer jullie financieel echt in de knel raken kun je hem ook vertellen dat je verwacht dat hij bijdraagt in de kosten voor levensonderhoud. Dat kan alleen als hij gaat werken, dus hij moet een baantje gaan zoeken.
Ik verwacht eigenlijk dat je deze dingen al met je zoon besproken hebt en dus hoor je van mij niets nieuws. Maar je zou wel wat duidelijker kunnen zijn. Wanneer zoon deze twee zaken niet onder controle krijgt dan moeten jullie gaan denken aan een andere woonruimte voor hem. Vertel hem dit alvast, ook al denk je er echt nog niet aan om dit ook te laten gebeuren. Hij kan dan vast wennen aan het idee en hij merkt dat zijn ouders ergens een grens hanteren. Niet omdat ze naar willen doen, maar omdat deze situatie uiteindelijk voor niemand goed is.
Ik vroeg mijn zoon wat hij van deze jongen vond. Hij had het over de vrienden. Wat zijn het voor vrienden waar hij mee omgaat? Zitten die ook te blowen, of zijn die wel met hun toekomst bezig en gaat het alleen om de vakantieperiode?
Dan tenslotte nog over het eten: zolang jouw zoon een onregelmatig leven leidt dat zich vooral 's nachts afspeelt, zou ik toch van hem verwachten dat hij 's avonds aan tafel mee-eet. En dat hij x keer per week kookt, als onderdeel van de huishoudelijk taken. Pas namelijk op dat hij niet een heel verkeerd voorbeeld voor zijn jongere broers en zussen wordt. Laat zien dat niet alles in jouw huis gefaciliteerd wordt en dat jullie, man en jij, blijven volhouden dat er op een normale manier met elkaar wordt samengeleefd. Ik wens je heel veel succes en beterschap.
"Lieverd ik ben dol op je, maar je was mag je zelf doen"
Hij woont bij jullie, werkt niet en weet dat jij ziek bent. Hij mag, zeker gezien de omstandigheden, best eens wat doen in huis en anders wordt het misschien tijd voor een eigen optrekje. Hij zou het gratis moeten willen doen, maar ik kan me voorstellen dat je hem op deze manier hoopte te kunnen stimuleren. Nu ben ik zelf een 'watje', dus ik zou een kind nooit zomaar het huis uitzetten, maar het moet niet ten koste van je gezondheid gaan.
Via Facebook zijn voldoende groepen waar je zoon goedkope kleding kan vinden als hij moet solliciteren, of anders bij de Kringloop. Het is niet langer jouw probleem.
Bepaalde dingen van het gedrag van je zoon herken ik wel van mezelf om eerlijk te zijn. Misschien is het niet per se onwil van hem, maar krijgt hij het gewoon niet voor elkaar om zijn zaakjes te regelen. Van mij werd vroeger ook gezegd 'als ze beter haar best deed, kon ze de beste zijn'.
Het klinkt misschien gek, maar je zoon kan misschien wel overweldigd zijn door alles wat hij 'moet' en dat werkt averechts. Je zou in een laatste poging met hem om tafel kunnen gaan zitten om in overleg met hem een planning te maken. Geen planning waarin alleen maar staat wat jij hem opdraagt, maar vooral wat hij zélf denkt wat haalbaar is. Bepaal samen wanneer het klaar moet zijn, het hoeft niet vrijblijvend te zijn tenslotte. Als het een dag mis gaat is dat niet erg, als het doel maar gehaald wordt. Je zou de beloning daaraan kunnen koppelen. Als het doel naar behoren gehaald is krijgt hij geld, anders niet. Van geld wat je op die manier niet uitbetaalt, zou je eens in de zoveel tijd iemand van buitenaf kunnen laten komen. Dat zou je een maand kunnen proberen. Lukt dat niet, dan ontsla je hem. Ik zou dan echt proberen om het zoveel mogelijk van je af te zetten. Dat is moeilijk.
Zijn kamer is zijn domein, die wordt door niemand anders opgeruimd dan door hem. Zijn eigen was mag hij ook zelf wassen als dat jou inspanning scheelt. Als hij voortaan 4 uur of later een volledige pizza gaat eten, dan eet hij dus niet met jullie mee. Daar zou ik duidelijk over zijn. Hij mag dan nog een boterham pakken, maar dat is het dan wel. Hoe vaak kunnen jullie je als gezin zo'n pizza permitteren eigenlijk? Als het antwoord 'nooit' is, is het ook onbeschoft dat hij in zijn eentje een pizza haalt. Mijn dochter heeft ook héél af en toe wel eens rond drie uur nog een burger gegeten bij MacDonalds en dat kon ik meteen merken aan haar eetlust. Best irritant.
Kleed de service die hij van jou krijgt zover uit dat hij er hinder van ondervindt.
nog een tip via zoon
Ook in aanvulling van wat Kaaskopje schrijft: misschien is hij overweldigd en komt er niets uit zijn handen. Bekijk dan eens de TED talk over "procrastination" ofwel uistelgedrag. Hier heeft mijn zoon zo vreselijk om moeten lachen. Hij herkende zichzelf helemaal van een paar jaar terug. Nu gaat het al een stuk beter!
lastig
maar er moet toch iets gebeuren. Waarschijnlijk is het goed om eens rond de tafel te gaan zitten en, zoals hierboven al gemeld, een stappenplan samen te stellen. Staat hij al ingeschreven bij uitzendbureau's? Of bij online vacaturesites?
Zolang hij geen baan heeft, zou ik zeker verwachten dat hij thuis meer gaat doen, zeker omdat je zelf beperkt bent door je klachten en je man buitenshuis al druk aan het werk is. Er kan vast wel een manier gevonden worden waarin iedereen, inclusief hemzelf, zich kan vinden. Desnoods doe je dingen samen, mocht er iets zijn dat jij nog wel kunt uiteraard, dat voelt vaak al fijner aan.
Hoe is zijn financiële situatie? Krijgt hij die tegemoetkoming nog steeds? Het is voor jullie ontzettend lastig omdat jullie veel minder te besteden hebben doordat je afgekeurd bent, dat moet hij zich echt realiseren en daarin zelf ook zijn verantwoordelijkheid nemen. Het is geen jong kind meer maar een jongeman van 20 jaar!
wel veel
ik schrok overigens ook nogal van het feit dat hij het geld dat hij verdiend had door te schilderen, 800 euro, er in 2 weken doorheen gejaagd had. Dat is toch een hoop geld! Nu is hij dus blut en hij moet toch echt beseffen dat hij dan maar op de blaren moet zitten zolang hij geen andere baan heeft. Maar ik begrijp heel goed dat dit gedrag jullie veel zorgen baart. Hopelijk komt iemand met de gouden tip.
De maat is vol
Dank allemaal voor jullie input. Door mijn depressie ga ik soms aan mezelf twijfelen.
Gisteren heb ik zoon weer uit bed moeten trekken zodat hij op het vastgestelde tijdstip zou beginnen met schoonmaken. Ik was boos, ik ben het zat om steeds zo te moeten slepen. Ik heb al genoeg moeite zelf mijn bed uit te komen, te douchen en de dag door te komen. Hij zuigt de energie uit me.
Ik heb hem medegedeeld dat hij voortaan ZELF moet zorgen dat hij om 1 uur begint. Hij wilde het werk over twee dagen verspreiden. Dus vrijdag twee uur en zaterdag twee uur. Dan vond ik prima maar dan wel om 1 uur beginnen. Hij vond mijn boosheid onterecht. Hij had een wekker gezet om kwart voor 1 en ik had m gewoon te vroeg wakker gemaakt. Vandaag heb ik hem dus niet gewekt en zoals verwacht lag hij om 2 uur nog in zijn bed.
Zijn vader heeft hem toen op mijn verzoek wakker gemaakt. Deze keer zou hij de drie wekkers die hij had gezet niet gehoord hebben. Hij vindt dat een geldig excuus. Ik heb hem proberen uit te leggen dat het in het leven zo niet werkt. Dat niemand je uit je bed komt halen als je moet werken en je met zaken als 'geen wekker gehoord' of 'ik ben te laat naar bed gegaan' bij niemand gehoor zal vinden. Dat zijn gedrag van weinig respect voor ons getuigd.
Ik heb hem verteld dit zo niet langer kan. Voor mij is de maat nu vol. Uitgelegd hij zich gedraagt als free loader. Dat hij een een onderdeel is van ons gezin en dus een bijdrage aan het gezin moet leveren. Hij bracht daar tegenin dat hij regelmatig kookt en de hond twee keer per week uitlaat. Dat doet hij inderdaad en dat wordt gewaardeerd.
Ik heb hem gezegd dat als hij zijn gedrag niet aanpast hij op zichzelf moet gaan wonen. Dat de limiet wat mij betreft is bereikt. Dat hij verantwoordelijk is voor zijn leven en niet ik. Dat betekent concreet dat hij werk zoekt, zijn eigen kleding betaalt, af en toe kookt en als hij niet kookt afruimt, de hond twee keer in de week uitlaat en voor geld op de afgesproken tijd ons huis schoonmaakt. Dat hij een muziekleraar zoekt en zelf betaald. Dat hij zijn diploma moet gaan ophalen. Zijn pinpas moet gaan ophalen. Zich in moet schrijven bij uitzendbureau's. Hij had online al naar werk gekeken zei hij maar er was niks wat hij leuk vond. Een call center daar had hij geen zin in. Toen ben ik ontploft.
God ik hoop dat er nou eindelijk iets gaat veranderen. Ik hou ontzettend veel van hem en dat heb ik hem ook verteld. Ik zou het echt vreselijk vinden hem uit huis te moeten sturen. De meeste van zijn vrienden gaan volgend jaar studeren in een andere stad, na een tussenjaar waarin ze hebben gewerkt en gereisd. Hij heeft een vriend met een uitkering daar trekt hij de laatste tijd veel mee op. Er word flink geblowd in zijn vriendengroep, drinken doet hij niet zoveel. Ik denk dat het blowen bijdraagt aan zijn passiviteit. Plus dat ik vroeger denk ik teveel voor hem heb gedaan en geregeld. Te vaak dingen uit handen heb genomen en voor hem opgelost. Zijn broer en zus zijn anders. Zus werkt en is erg verantwoordelijk en zelfstandig ook in haar schoolwerk. Broer is een fanatieke basketballer en heeft een vriendinnetje.
Intussen is het vreselijk dat de kinderen moeten meemaken dat ik zo depressief en ziek ben. Ik ben een heel andere moeder dan ik altijd ben geweest. Vroeger was ik eindeloos geduldig en redelijk en hadden we vooral veel plezier. Oudste zoon heeft een enorm goed gevoel voor humor. Zijn gedrag was al zo voor mijn depressie, dat zorgt ervoor dat ik me iets minder schuldig voel.
Ted Talk
De Ted Talk was geweldig! Als de gemoederen een beetje zijn bedaard ga ik die hem zeker toesturen. Blijkbaar zorgt een afspraak met mij bij zoon niet voor 'the panic monster', het wordt tijd dat dat veranderd.
Mislukt
Hmmm... video laten zien. Hij lief halverwege weg. Missie mislukt.
oef, te confronterend?
Ja, de TED talk is hartstikke grappig. Als hij wegloopt dan heb je misschien toch een gevoelige snaar geraakt. Ik vind het filmpje vooral zo mooi omdat het laat zien dat uitstelgedrag in ons allemaal zit, juist als er geen deadline is. Wat dat betreft had hij echt het einde moeten zien, nu heeft ie de clou gemist.
Ik denk trouwens niet dat jij het panic monster gaat worden. Weet ook niet of dat de bedoeling is. Het gaat om inzicht in het algemeen, het aapje in jezelf. ( denk ik)
Je schrijft dat broer en zus heel anders zijn. Dat ziet hij dan waarschijnlijk ook wel en misschien voelt ie zich daar rot over. Doet ie daarom niks. Je kunt jezelf natuurlijk ook van alles gaan verwijten als jij niet de power hebt om in actie te komen en de anderen wel. Lastig. misschien heeft je zoon ook wel hulp nodig, heb je daar al eens aan gedacht? Of is dat niet bespreekbaar?
De clou
Ja inderdaad, hij liep weg voor dat de belangrijkste boodschap duidelijk werd. Misschien later nog eens vragen wat hij ervan vond.
Ik heb hem vaak gevraagd waarom het hem niet lukt om zijn plannen uit te voeren zich aan zijn afspraken te houden en gewoon op tijd te zijn. Hij heeft daar geen echt zinnig antwoord op. Heb aan hem gevraagd of het goed met hem gaat, of we hem op de een of andere manier kunnen helpen. Zelfs eens voorgesteld of hij niet met een psycholoog zou willen praten. Dat viel niet in goede aarde. Hij was niet gek of zo! Dat is hij ook niet. Hij heeft veel vrienden, is leuk gezelschap, Hij is niet down of depressief denk ik.
Ik denk dat we het hem minder comfortabel moeten maken en duidelijke afspraken moeten maken. Mochten die niet nageleefd worden. dan moet daar een gevolg aan zitten. Ik wil hem helemaal niet het huis uit zetten. Welke moeder wil dat nou wel. Het probleem is denk ik wel dat hij dat weet aanvoelt en daarom een loopje met ons neemt. Maar ja, wat is wel een goede stok achter de deur?
JFK
Heb er maar eens een quote van JFK tegenaan gegooid. "Don't ask what your country can do for you but what you can do for your country". Misschien is dat wel veel te veel gevraagd van een 20 jarige.
Toch wel
Hoi Hermine,
Ik denk dat je inderdaad de juiste conclusie trekt met de quote van Kennedy. Nee, ik vind dat je daar niet te vroeg mee komt. Misschien helpt het wel als je aangeeft dat zoon Nodig is. Mijn kind weet intussen van mij dat ik geen spullen kan repareren wegens ernstig gebrek aan geduld hiervoor. Hij pakt dat nu op als ik weer eens hulpeloos naast een kapotte waslijn sta o.i.d. Dat is zo leuk om te zien. Op deze leeftijd helpen we elkaar, ik ben goed hierin, hij is goed in iets anders en dat maakt ook dat hij zich steeds gelijkwaardiger, volwassener gaat voelen denk ik.
Waar is jouw zoon goed in, wat kan hij voor jou betekenen, wat kan hij, liefst uit zichzelf, toevoegen? Nu jij ziek bent zou er genoeg te doen moeten zijn. De uitspraak van Kennedy is dus in jullie gezin zeer op zijn plaats..
Koken
In plaats van afruimen kookt zoon nu uit eigen beweging vaker. Blijkt ie heel goed te kunnen!
Hoe werkt dat, uit huis zetten?
Zoon is vanavond zonder overleg met mijn electrische fiets naar de stad. Zijn eigen fiets staat voor het huis op een plek waar al eerder fietsen zijn gestolen ipv achter onze poort in de tuin. Zijn vorige gloednieuwe gazelle is ook gestolen. Was hij vergeten op slot te zetten. Ik ben ziedend. Hoe werkt dat eigenlijk een twintig jarige uit huis zetten? Mag dat en waar zijn we toe verplicht?
ziedend...
Hoi Hermine,
Je bent nu ziedend en dat snap ik. Natuurlijk ga je je zoon nu niet uit huis zetten, zoiets kan niet en staat niet in verhouding tot wat hij gedaan heeft, ook al ben je nu ziedend. Even afkoelen dus en je een na laatste bericht teruglezen want blijkbaar doet zoon ook wel dingen goed.
Ik denk dat het verstandig is om een paar kleine stappen te zetten waarmee je ook duidelijk maakt dat zoon zijn problemen anders moet aanpakken.
Je gaat dus in het vervolg jouw fiets op slot zetten en de andere gezinsleden ook vragen dit te doen. Wordt fiets van zoon gestolen of raakt hij anderszins kwijt dan is het gewoon pech. Zelf oplossen. Ook geen auto uitlenen als je dat misschien weleens doet. Of alleen na overleg en in uitzonderingen.
Jij gaat jezelf steeds meer losmaken van je kind zodat hij zich ook van jou moet gaan losmaken. Dat kan in kleine dingen zitten hoor, uit huis gaan is de laatste stap.
Verder zit ik toch nog te denken aan een vorm van ADD bij jouw zoon. Al dat uitstellen, nergens toe kunnen komen, dingen vergeten. Of zie je dat zelf anders?
Wel goed dat hij kookt trouwens. Doet hij ook zelf de boodschappen?
Elke avond even zeggen dat het lekker smaakt geeft er voor hem ook een positieve draai aan.
Bed bad brood regeling
Wat je moet? : http://www.advocaten.nl/onderhoudsplicht-voor-jongmeerderjarigen-18-21-jr/
Dit komt neer op de bed, bad, brood regeling.
Hoe je het doet? Met pijn in je hart en heel veel verdriet, heb ik toen mijn 21 jarige zoon toen die om om 00:30 thuis kwam na een weekend weggeweest te zijn (drinken en blowen en gamen bij vrienden) verteld dat hij niet meer bij ons kon slapen. Dwz, niet eerder dan dat hij zich aan de door hem gemaakte afspraken hield.
Dat ik ontzettend veel van hem hield, dat ik hem daar wilde helpen waar mogelijk was, maar dat hij voorlopig maar even anders moest gaan slapen.
Hij heeft hierop zijn tas met spullen gepakt en hij is weer weggefietst.....
Wij hebben een paar hele beroerde dagen gehad, slecht geslapen en veel gehuild. Binnen 5 dagen kwam hij al weer bij ons over de vloer, dat had volgens mij ook te maken met het feit dat ik heel duidelijk de scheiding aan heb kunnen geven tussen gedrag wat ik afwees, maar dat ik hem als persoon niet afwees.
Hij heeft vervolgens een 6 tot 8 weken zo her en der bij vrienden op de bank gebivakkeerd. Hij had al binnen een paar dagen een baantje gevonden en daarna heeft hij zich een kamer in de nabijgelegen stad gehuurd.
Via dat baantje (parkeerwachter op een parkeerterrein) heeft hij zich binnen dat bedrijf in no-time opgewerkt van afwashulp (ander tak van het bedrijf, nl de horeca) tot semi-leidinggevende met een ploeg mensen onder zich.
En nu? Nu woont hij samen, heeft een goede baan, kent zijn verantwoordelijkheden en is een man geworden waar ik trots op ben.
Achteraf zegt hij ook zelf dat het feit dat ik een grens aangaf, "tot hier en niet verder" een hele goede zet is geweest, want toen moest hij wel....
Sinbad
Wat ontzettend moedig Sinbad. Ik ben erg onder de indruk van je verhaal. Je doet zoiets pas als al het andere mislukt is. Maar dan moet je het ook doen. Dat is die navelstreng helemaal doorknippen en toch heel veel van iemand blijven houden. Ik ken echt wat ouders die dit nooit durven. En er verandert nooit iets, kind blijft passief en onvolwassen.
Mijn ex...
Mijn ex lijkt sprekend op wat jij van je zoon beschrijft, al is hij 2 keer zo oud.
Toen ik mijn ex leerde kennen zal hij een paar jaar ouder zijn geweest dan jouw zoon, ik denk een jaar of 25. Ex woonde nog bij zijn ouders, werkte toen nog wel, maar deed niets in huis, blowde volop en als hij niet hoefde te werken, zat hij tot diep in de nacht te gamen of bij vrienden. Ex was een nakomeling en werd volledig in de watten gelegd door zijn ouders. Wat bij mijn ex ook meespeelde en dat lees ik gelukkig in jouw verhaal nog niet, is dat hij boos werd als iemand hem op dit gedrag aansprak. Zijn ouders waren bang voor die reactie en lieten hem daarom zijn gang gaan.
Op het moment dat ik met ex ging samen, had hij nog nooit op zichzelf gewoond en was dit dus wat hij gewend was. De verandering naar het samenwonen deed mijn ex goed. Natuurlijk deed hij ook wat en natuurlijk hadden we vergelijkbare tijden in opstaan en wakker worden.
Dit ging echter maar goed tot de eerste tegenslagen. Ex raakte zijn werk kwijt toen hij ergens tweede helft twintig was en eigenlijk werd het toen exact wat jij beschrijft. Het lukte ex op de een of andere manier niet om ander werk te vinden. Hij had in veel dingen ook gewoon geen zin. Ik ga toch geen ploegendienst werken, ik ga niet bij de mac donalds werken, ik ga niet... Hoe langer het duurde hoe minder gemotiveerd ex ook was om verder te zoeken. Waarom zou ik, ze nemen me toch niet aan.
In die periode draaide zijn ritme ook volledig om. Ik werd wel eens wakker om 3.00 of 4.00, maar dan zat hij nog te gamen en te blowen. Inmiddels hadden we ook kinderen en hij ging er in de ochtend nooit uit voor de kinderen. Ik deed de kinderen, bracht ze naar de opvang of naar school en ging naar mijn werk om ze na mijn werk weer op te vangen. In de ochtenden sliep ex nog, tussendemiddag vaak ook en in de avonden zat hij te blowen.
Boodschappen doen was al een hele opgave en dat terwijl ik fulltime werkte. Eten maken deed hij niet, ja even een snelle hap voor zichzelf en het liefst begon hij met een of ander lekker hartig broodje. Huishouden deed hij niet meer. Eigenlijk niets.
Ik kon zeggen wat ik wilde, maar het leverde niets op. Ja, vaak een koppige (op dat moment) vriend of eentje die wegliep. Ik heb het oneindig vaak benoemd, tot ik de hoop ook begon op te geven. Het had geen effect en ik trok het eigenlijk niet meer. Toch hield ik van hem, zag ook zijn goede kanten en zijn machteloosheid. Ik vond het niet eerlijk om hem de deur te wijzen. Ik kan me voorstellen dat dat gevoel bij een zoon nog veel sterker is.
Een paar jaar geleden heeft ex mij echter gedumpt. Hij was mijn gezeur zat, was verliefd op een ander en trok daar in. Daar moest hij weer wel en zijn hele ritme veranderde weer. Tegenover mij heeft hij toen ook bepaalde dingen toegegeven. Zo bleek hij ook stiekem coke gebruikt te hebben (voor de nachten, af en toe en zeker niet structureel) en daarvoor had hij van me gestolen. Ook heeft hij me in bepaalde opzichten gebruikt (ik voelde me wel gebruikt, maar dacht dat hij dat onbewust deed, maar dat bleek dus bewust).
Inmiddels is ex ook bij die partner weg en hij heeft niets en kan niets. Als 40-jarige kon hij niets anders dan intrekken bij zijn ouders. Hij heeft geen woninginschrijving en hij had geen enkel inkomen. Begin van dit jaar heb ik hem zelfs moeten helpen met een daklozenuitkering.
Hopelijk heb je niets aan mijn verhaal, maar ik wil het beeld toch geven. Ik denk namelijk dat er inderdaad iets moet veranderen. Ik wil niets slechts zeggen over je zoon, maar mijn ervaring is wel dat er vaak een externe verandering nodig is om de situatie te veranderen. Ik denk dat het best lastig gaat worden om dit vanuit de huidige situatie op te lossen. Bovendien denk ik dat dat jou nog veel verder leeg gaat slurpen en dat het ten koste zou kunnen gaan van de relatie tussen jou en je zoon.
Ik zou denk ik echt met hem gaan kijken wat jullie kunnen doen om een verandering te weeg te brengen. Bij ex ben ik op een gegeven moment voor hem gaan solliciteren, toen hij moedeloos was geworden. Aan de ene kant wilde hij wel werken, maar hij deed er gewoon niets voor. Tussendoor heeft ex op die manier een jaar werk gehad en dat was heel positief. Kan iemand jouw zoon helpen met het vinden van een tussenopleiding/cursus en/of werk? Zou je zoon het zien zitten om bijvoorbeeld op zichzelf te gaan wonen en zou hij die kans hebben?
Heel veel succes in ieder geval! Het komt echt wel goed, al vreet het energie.
Hier + tip
Zoon had van zijn middelbare schooltijd een potje gemaakt. Wel nog een diploma gehaald, gelukkig, maar lager uitgestroomd dan zijn wat gezien zijn intelligentie in de verwachten zou liggen.De bedoeling was dat hij in elk geval zijn eerstejaar thuis zou blijven wonen. Na zijn eindexamen verviel hij in totale lethargie: geen baantje, geen vakantieplannen. En hij leek de kant van zoon TO op te gaan: een heel eigen ritme, snaaien in plaats van eten.
De sfeer werd (nog) slechter en de andere kinderen leden daar ook onder. Ik heb toen gezegd dat als hij niet binnen twee weken een dagbesteding had, hij niet meer thuis mocht blijven wonen. Toen kwam hij in actie en had binnen drie dagen een kamer geregeld. Dat was wel even slikken, ik voelde me behoorlijk ontaard dat ik opgelucht was, maar het heeft hem en onze verhouding veel goed gedaan.
Hij is nog steeds een flierefluiter, hij zal aan zijn studie niet meer aandacht besteden dan nodig is, zijn kamer is een bende. Maar hij heeft daarnaast een baantje en een leuke vriendin.
Inmiddels hanteer ik de stelregel: Tot je 18e/diploma MOET je thuiswonen, daarna MAG je thuiswonen, mits je je aandeel levert. En niet zanikt over lussiknie of een keer de vaatwasser uitruimen.
ALs ik T.O's verhaal lees vraag ik me af of ze het niet te ver heeft laten komen om hem zelf nog op de rails te krijgen (800 euro verbrassen en moeders regelt en betaalt de piano???!!!! zonder gedrevenheid kom je niet op een conservatorium) . De gemiddelde overmoedige 20jarige zal niet aan de psycholoog willen, maar misschien is een coach die eens met hem (en jullie) rond de tafel gaat zitten, zoon zich een voorstelling laat maken waar hij over 2 jaar wil zijn in zijn leven,hoe hij dat denkt te gaan bereiken en daar een tijdspad en een begeleidingstraject aankoppelt een beter idee. Dat zou ook nog iemand uit de familie of vriendenkring met wat overzicht en overwicht kunnen zijn.
Stappenplan
Kleine doelen voor iedere dag. We probereb oudste nu iedere dag een bepaalde taak te geven die hij moet afronden. Dus: vandaag fiets naar fietsenmaker brengen, naar de bank, baan zoeken etc. We hebben nog geen tijd gehad voor een gesprek hierover maar het doel is dat hij zrlf dit soort lijstjes gaat maken en afvinken. Het is nog wel sleuren iedere dag om hem uit zijn bed te krijgen. Hooelijk verbetert dat als hij ernmaal werkt.