Rug recht houden
Hoe hou ik mijn rug recht tegenover mijn zoon?
Kind is 21, heeft veel meegemaakt en heeft PDD-nos. Is gestopt met het MBO in zijn derde jaar en heeft daarna alleen lang nog maar geslapen en gegamed. Jammer maar op zich niet zo'n punt. Ik denk dat hij dat nodig had als reactie op de heftige gebeurtenissen van te voren. Sinds een jaar of 2 pakt hij ook weer langzaam dingen op. Werd actiever, sport weer een beetje, is afgevallen en gestopt met roken en is zelfs met een soort van opleiding begonnen. Al is dat meer hobby en zal dat niet direct tot werk leiden. Er zit dus een stijgende lijn in maar het gaat langzaam. Hij wilde absoluut geen hulp meer nadat hij 18 werd. Van te voren had ik een PGB voor hem waar hij begeleiding uit kreeg maar bij de eerst beste herindicatie weigerde hij mee te werken. Ook wilde hij toen niet voor een WAJONG uitkering gaan die hij naar mijn inschatting wel gekregen zou hebben. Hij was nogal tegendraads in die tijd.
Probleem is nu dat ik in serieuze financiële problemen ben gekomen. Mijn zoon wordt geacht een bijdrage te doen (kostgeld) maar hij heeft geen inkomen. Voor de wet is dat blijkbaar geen enkel probleem want dan wordt gewoon een fictief inkomen berekend en dat moet ik dan betalen. Het idee is dus dat hij een bijdrage betaald en dat bedrag moet ik dan weer afdragen. Tegen deze hele gang van zaken heb ik bezwaar aangetekend en dat komt wel goed. Is ook niet mijn vraag.
Mijn vraag is nu hoe krijg ik mijn zoon nog actiever? Ik kan die bijdrage misschien wel uitstellen maar uiteindelijk zal met zoon toch iets moeten gebeuren. Hij is nu 21 en kan niet eindeloos thuis blijven zitten. Vanwege dit gedoe heb ik een termijn van een half jaar gesteld aan hem om orde op zaken te stellen. Dus een opleiding, werken of psychische hulp zoeken.
Maar ik ken mezelf, ik ben een zacht ei. Als zoon tegensputtert of als ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft dan heb ik weer medelijden. Ik snap hem ook wel. Het is eng om aan iets nieuws en onbekends te beginnen maar het kan niet anders. Er moet iets gebeuren anders zit ik met enorme financiële problemen.
Dus vandaar mijn vraag: hoe hou ik mijn rug recht?
Mensen om me heen zeggen dat ik het hem zelf moet laten uitzoeken maar ik zie de paniek in zijn ogen. Ik wil hem niet alles uit handen nemen want hij zal zelfstandiger moeten worden maar ik wil hem wel iets van handvatten bieden. Maar wat en hoe? En hoe vind ik de balans tussen me er niet mee bemoeien maar wel in de gaten houden dat het opschiet? En hoe kom ik van mijn slecht geweten af dat hij door mijn problemen nu gedwongen wordt tot dingen die hij niet wil/kan?
Voorbeeld van hoe het gaat. Ik vertel zoon dat ik bezwaar heb aangetekend tegen die beslissing dat hij moet bijdragen en dat ik een half jaar uitstel heb gevraagd zodat hij de boel op orde kan krijgen. Zegt hij maar hoe moet het dan, wat moet ik dan? Hij heeft geen idee hoe hij het moet aanpakken, overziet het niet en is bang voor veranderingen. En ik zie dat en het doet me pijn. Wat ik zeg, ik ben een zacht ei. Maar als mijn bezwaar gehonoreerd wordt heeft hij een half jaar, als het niet is dan zelfs nog korter dus er zit gewoon een enorme druk op.
de hobby
Hij heeft een hobby en hij houdt van gamen, dat kost geld. Ik zou dus zorgen dat er geen internetverbindig is voor hem, geen telefoonkaart betalen e.d. niets betalen alleen eten geven. Ook geen kleding. Als het goed is gaat hij dan beseffen dat leven geld kost en wordt de prikkel tot werken groter. Je hebt het geld gewoon niet dus jammer dan, niets aan te doen. En dat is toch ook echt zo?
Nee Mieke
Je gaat niet de paniek aanwakkeren bij je kind. Terwijl je ziet dat hij zich er echt niet mee gaat redden.
Aan het werk komen kan een groot probleem zijn, zeker in deze tijd. Ik zou in elk geval mijn rug recht houden tegenover de belasting. Het word steeds gekker, zij bepalen wat jou inkomen zou moeten zijn terwijl dat niet realistisch is.
Er zit niets anders op dan samen proberen zoon aan het werk te krijgen. Samen naar het CWI of hoe het arbeidsbureau in de buurt mag heten en daar informeren wat er mogelijk is. Ik denk als je het samen doet dat er nog veel mogelijk is, maar of dat tot werk leidt is een vraag geen garantie. En als dat niet lukt een uitkering aanvragen, daar komen ook verplichtingen bij als solliciteren. Je staat je kind zo goed mogelijk bij. Maar moeilijk is het wel. Iedereen kan moeite hebben om een baan te vinden maar met PDD-NOS zitten je eigen angsten en rigiditeit in de weg en daar moet je geduldig mee omgaan.
Ik wens je veel sterkte met je zoon, het is niet eenvoudig.
Klemzetten leidt tot angst en paniek, dan gaat hij misschien weer roken of meer gamen.
Klein beginnen?
Een klus in huis, eeen folderwijk, een krantenwijk?
En dat dan proberen uit te bouwen.
En eigenlijk stelt hij de vraag: hoe moet dat dan en zou jouw antwoord moeten zijn: hulp zoeken!
Hij lijkt me het type dat veel ondersteuning nodig heeft, dus de uitzendbureau's zou ik laten voor wat het is. Maar samen naar het arbeidsbureau om eens een keertje te gaan kijken in de electronische kaarten bak en dat jij dan misschien ook nog wel eens een vraag stelt aan een medewerker zou misschien een optie zijn.
Ik denk dat het een utopie is om te verwachten dat je zoon binnen een half jaar volledig zelfstandig functioneert in deze maatschappij. Waar je naar toe zou moeten werken is dat hij een zinvolle dagbesteding krijgt die bij hem past. Vroeger had je daar de SW bedrijven voor. Die houden echter op met bestaan. Omdat het probleem daarmee (weer) volledig bij gemeenten komt te liggen verwacht ik dat daar wel iets in het leven voor geroepen gaat worden. Naar ik begrepen heb mogelijk in samenwerking met de oude uwv's. Dus wellicht dat jij daar (zonder hem) alvast eens je licht zou kunnen opsteken.
En vandaar uit samen bepalen wat het stappenplan gaat zijn.
Rug recht houden
Je kan je rug recht houden Door je steeds te realiseren dat je de maatregelen niet neemt om hem te pesten maar juist om hem te helpen. Ook al ziet hij het misschien niet zo, of moet je eerst wat lastige stappen nemen voordat bet beter wordt, je doet het uiteindelijk om hem zo zelfstandiger te laten worden en te leren zodat hij zoveel mogelijk opgewassen is tegen het volwassen leven.
skik
wel
Ga wel naar het uitzendbureau, en doe dat toch maar eens samen. Hier zijn veel baantjes voor maar een paar dagen en zonder opleiding. Drie dagen even sjouwen, inpakken etc of vorige week kon je drie uur stemmentellen. Als je laat zien dat je dat soort kleine dingen aanpakt houden ze je in het hoofd voor andere dingen. In de huidige arbeidsmarkt kom je toch niet in aanmerking voor vast werk met zo'n c.v. dus eerst iets opbouwen.
Annej
Geen geld meer geven voor gamen e.d. zou een paniekreactie opleveren? Dan gaat de jongen misschien weer roken of gamen? Daar heeft hij dan toch geen geld voor? Hoe erg is het leven met alleen kost en inwoning? Iedereen wil wel wat meer natuurlijk maar als het geld er niet is dan is het er niet.
Miekemieke
Je kunt zelfs geweld krijgen tegen de ouder omdat zijn 'troost' en sociale contacten, afleiding tegen verveling, informatiebron, weg is en jij bent degene die daarvoor verantwoordelijk is.
zacht ei???
Je moet stoppen jezelf een zacht ei te noemen. Tenzij je dat wil blijven, doe het dan vooral wel.
In alle andere gevallen: maak je keus en hou je roer recht.
Ieder mens maakt iedere dag nieuwe keuzes en kiest voor het bekende of voor nieuw effectiever gedrag!
Maak voor je zoon heel sterk duidelijk wat je minimumeisen zijn en wat de consequenties zijn als er niet aan voldoet.
Schrijft het op, maak bijv. Een gedragscontract met hem. En maak dan samen een plan: wat moet hij wanner gedaan hebben om aan jou eisen te voldoen en wanneer gaan de consequenties in? En hoe lang duren die?
En wat is er voor nodig om te komen waar je moet zijn en wat heb je daarvoor voor hulp nodig.
Consequenties als hij faalt lijkt me een onhaalbare kaart. Mag hij dan de deur gewezen worden of zo?
Geen geld geven
Mijn oudste dochter had ook een periode waarin er geen geld meer voor haar binnen kwam. We hebben haar toen wel eens uit de brand geholpen, maar onze maandelijkse bijdrage voor zak- en kleedgeld is gestopt zodra ze 18 jaar was geworden. Ze had dus geen geld voor kleding en dingen voor de leuk. Op een gegeven moment waren wij het toch wel zat en hebben haar, na een tip van iemand anders, verteld dat ze een uitkering moest aanvragen. De gedachte dat ze aan ánderen verantwoording zou moeten afleggen, waarom ze nog geen werk had, zorgde ervoor dat ze in actie kwam en binnen een week werk had. Bij háár hielp dat dus, maar ik zie dat meer als 'mazzel' dan als oplossing voor iedere ouder met een wat laks kind. Die laksheid hoeft niet voort te komen uit gemakzucht, maar kan ook door angst voor het onbekende komen. Ik ben met AnneJ eens dat het geen zin heeft je zoon min of meer in het nauw te drijven door allerlei geboden en verboden. Je noemt jezelf een zacht ei en ik herken me daar wel in. Ik mopper af en toe wel ergens over, maar ik ben af en toe gewoon te geduldig en aardig, net als jij denk ik. Er moet voor je zoon denk ik een weg gevonden worden wat past bij jouw vriendelijke karakter en het onzekere gedrag van je zoon en ik stel me zo voor dat daar een derde bij nodig is. Vreemde ogen dwingen, zeggen ze wel eens over kleinere kinderen, maar voor grote kinderen geldt dat nog net zo. De tip van AnneJ om maar eens samen bij het UWV binnen te stappen vind ik daarom geen slecht idee.
Kaaskopje
Jouw kind heeft toch geen pdd nos dus ik snap je tip niet zo goed. Lijkt me dat hier geen sprake is van zomaar een laks kind.
Weet je zoon dat?
"Probleem is nu dat ik in serieuze financiële problemen ben gekomen. Mijn zoon wordt geacht een bijdrage te doen (kostgeld) maar hij heeft geen inkomen."
Wat vind je zoon daarvan? Of heb je het daar niet over met hem?
Viola
Een ASS-er kan ook behoorlijk laks zijn hoor. Zo'n oplossing als die van Kaaskopje lijkt me prima. Vaak komen ze pas in actie als ze merken dat ze er anders echt last van krijgen.
Wat ik me afvraag, kun je niet later nog een Wajong aanvragen? Hij heeft nu toch niet voor altijd die boot gemist? Daar zou ik hem wel achteraan laten gaan.
laks? en Wajong
Ik zie woorden als "laks" langskomen.
Ik zie het meer als "blokkeren". Met de nodige begeleiding (en zelfinzicht bij de autist) is daar vaak wel wat mee te doen, maar dat vraagt een goede, individuele aanpak. Lastig om de ingang te vinden, maar niet onmogelijk.
En nog even dit: autisme is geen reden meer voor Wajong. Dat kun je vergeten. Ook al heeft iemand nog zoveel begeleiding nodig (die er niet altijd is). En de autisten die nu nog in de Wajong zitten hebben waarschijnlijk meer dan alleen autisme.
Zoon
Mijn probleem is NIET dat ik dingen voor hem betaal, zoals internet of kleding. Het probleem is dat ik gedwongen word om 200 euro elke maand extra af te dragen en dat geld niet heb. Hij wordt geacht elke maand 200 euro te betalen als zijn deel van de huur en dat moet ik afdragen.
Met een andere zoon met dezelfde diagnose is een folderwijk een heel drama geworden dus daar ben ik huiverig voor 
Klussen in huis doet hij al, stofzuigen, de was, koken. Zolang het bekend terrein is red hij zich prima. Zo gauw hij de deur uit moet is het een probleem.
Wat mijn grote probleem is, denk ik, is dat ik het heel moeilijk vind dat hij door mijn problemen nu ineens aan de bak moet. Hij ontwikkelt zich langzaam en ik denk echt dat hij uiteindelijk wel een keuze zou hebben gemaakt. Maar nu moet hij ineens en dat vind hij maar ik ook lastig.
Uiteraard wil ik niks liever dan dat hij zijn eigen leven kan leiden en zijn eigen brood kan verdienen maar hij is van zo ver gekomen en hij heeft meer tijd nodig dan een "normaal" kind.
Mijn therapeute vond dat ik ideeën had over mezelf die niet klopten met de werkelijkheid. Bijvoorbeeld dat ik lui ben. Zij werd al moe toen ik opnoemde wat ik deed 
Misschien dat ik mezelf ook geen zacht ei moet noemen. Dat dat ook een gedachte is die niet klopt. En keuzes maken: ik word gedwongen tot het maken van een keuze en daardoor moet ik hem dwingen. Dat voelt zo ontzettend verkeerd maar er zijn geen alternatieven of ik zie ze in ieder geval niet
Vandaag heb ik met hem gesproken maar hij deed net alsof hij me niet hoorde. Kleutergedrag om de problemen te ontwijken. De uiterste consequentie is dat ik hem laat uitschrijven van mijn adres. Dat betekent dat hij geen inschrijfadres heeft en dat heeft verregaande consequenties. Daarom heb ik hem ook nu een half jaar gegeven. Dan moet er iets op poten staan.
Zoon vind het voor mij vervelend dat ik in de problemen kom maar ik heb het idee dat hij het voornamelijk mijn probleem vind. Ik krijg er de problemen door, hij niet. Daarom heb ik nu die termijn van een half jaar gesteld in de hoop dat het dan zijn probleem word.
Voorheen kreeg je als je in aanmerking kwam voor een Wajong indicatie een uitkering zonder verdere verplichtingen. Mijn oudste heeft dat gehad. Deze zoon zou daar ongetwijfeld ook voor in aanmerking zijn gekomen maar hij wilde destijds niet.
Mijn jongere zoon heeft nu pas een Wajong indicatie gekregen en krijgt geen uitkering meer van het UWV. Hij moest voor een bijstandsuitkering naar de gemeente. Bij een bijstandsuitkering komen allerlei verplichtingen en voorwaarden en dat is een groot verschil met de Wajong. In het geval van de jongere zoon maakt dat niet uit omdat hij een opleiding volgt maar bij de andere zoon gaat dat waarschijnlijk problemen opleveren omdat hij zich dan aan allerlei dingen moet gaan houden. En dat is altijd al een probleem geweest.
Trouwens Hortensia, mijn jongere zoon heeft alleen autisme en toch gewoon een Wajong indicatie gekregen dus jouw informatie klopt niet. Al is er er uiteraard wel verschil in de mate van redzaamheid tussen autisten.
zelf een bijbaan?
Je bent in een heel vervelende positie terecht gekomen. Het hele probleem is eigenlijk die 200 euro per maand. Ik weet niet of je voltijds werkt maar zou het misschien mogelijk zijn om bv 's avonds wat schoonmaak werk te doen? Met 1 avond kom je al een heel eind richting de 200 euro. Het is wel zwaar maar als jullie straks door de financiele nood de huur niet meer kunnen betalen en op straat belanden is nog veel erger. Helemaal voor je zoons. Sterkte.
Bijbaan
Helaas, een bijbaan gaat niet helpen. Alles wat ik verdien moet ik inleveren en komt dan nog boven op de bijdrage van de zoon. Nog er van afgezien dat ik afgekeurd ben en helemaal niet kan werken.
Ik heb bezwaar aangetekend en ben nu aan het wachten op de beslissing van de rechter. Als die negatief is gaat het naar de advocaat dus ook dan heb ik nog wat tijd. En die heb ik ook nodig want in zoon is geen beweging te zien. Integendeel, hij lijkt nu helemaal lamgeslagen. Morgen heb ik een gesprek met mijn therapeut en alle andere dingen moeten nu maar even wachten. Eerst even zoon bespreken, misschien weet zij iets.
Dank allemaal voor jullie reacties 
wajong
Ik ben blij dat ik me wat dat betreft vergist heb. Ik ken heel wat autisten in mijn omgeving die afgewezen worden en dacht dat dat dus blijkbaar de nieuwe regel was...
Voor de rest herken ik veel van wat je schrijft, vooral wat de financiën betreft. Wat jij schrijft over jouw actuele werkelijkheid is mijn nabije toekomst. En dan heb ik nog een kind dat wel mee wil werken met opleiding en zo, maar een aantal vaardigheden mist die dat vrijwel onmogelijk maken. Hij heeft al maanden een heel klein krantenwijkje direct naast de deur, maar ook dat gaat met horten en stoten. Hij is echt goed gemotiveerd, dat gelukkig wel, maar raakt regelmatig de weg kwijt staat dan voor een hem onbekende deur en heeft heel wat werk om de weg weer terug te vinden. School en opleiding is ook lastig. In het ene vak blinkt hij uit, in het andere vak komt hij niet verder dan een 2. Helaas wel nodig om die startkwalificatie te halen!
Voor de rest denk ik dat je therapeut gelijk heeft, maar vanwege de privacy wil ik daar verder liever niet op in gaan op een openbaar forum.
Vooruit lopen
'bij de andere zoon gaat dat waarschijnlijk problemen opleveren omdat hij zich dan aan allerlei dingen moet gaan houden.'(over de aanvraag van een bijstandsuitkering gaat dit.
Je loopt met zo'n gedachte vooruit op problemen die gaan komen. Wellicht heb je gelijk, maar door die problemen voortijdig op te willen lossen haal je jezelf iets op de hals wat bijna onmogelijk is en haal je de verantwoordelijkheid weg bij waar die zou moeten liggen, in dit geval het UWV of de sociale dienst van de gemeente.
Ik zou toch maar het uitkeringstraject ingaan met je zoon en dan maar zien waar het schip strandt, maar ondertussen wel ervoor zorgen dat je instanties hebt die meekijken en die ervoor betaald worden om dit soort problemen op te lossen. Dus niet vooraf al alles zelf willen oplossen.
Hoe komt het overigens, dat je zoon op basis van een fictief inkomen mee moet gaan betalen? Heb je bijstand en is je jongste kind onlangs 18 geworden? Wat een drama is dat dan.
Tsjor
WSNP
Ik zit in de WSNP en daar gelden normale regels en rechten niet. Als een kind 21 wordt moet en niet studeert moet het een bijdrage leveren aan de huur. In mijn geval 1/3. Heeft dat kind geen inkomen dan wordt er een fictief inkomen vastgesteld. Ik vind het idioot maar het is voor mij heel belangrijk dat ik die 3 jaar WSNP door kom.
Je hebt gelijk dat ik op de zaken voor uit loop. Laat ik het ervaring noemen.
Tot nu toe ontwijkt het kind alle gesprekken en onderneemt geen enkele actie. Maakt mij een beetje moedeloos. Ik bied van alles aan maar hij zal het moeten oppakken.
Ik heb mijn gelijk gekregen van de rechter en een half jaar uitstel. Dat geeft even lucht maar zoon zal nu in actie moeten komen. Een half jaar klinkt lang maar eer je instanties aan de gang hebt is dat zo om.
Gemeente
Ik zou toch maar aankloppen bij de gemeente. In he kader van de participatiewet moeten die volgens mij wel iets doen. Wajong zal hij niet meer krijgen, want dat is alleen nog voor de groep die geen arbeidsmogelijkheden hebben. De oude groep houdt dat recht wel, maar volgens mij kun je daar niet nu alsnog een beroep op doen. Maar ja niet geschoten is altijd mis, dus ik zou het voor alle zekerheid proberen.
Bij de gemeente moeten ze volgens mij vaststellen of hij instaat is zelfstandig het minimumloon te kunnen verdienen. Ik weet niet hoe ernstig zijn beperkingen zijn, maar je kunt aangeven dat hij dat volgens jou zonder begeleiding niet kan. Ze moeten dat dan onderzoeken. En kan hij dat niet, dan krijg je volgens mij recht op begeleiding vanuit de gemeente. Is je probleem nog niet opgelost, want geld zal hij niet krijgen, maar dan krijgt hij in ieder geval gerichte hulp bij het zoeken naar werk.
Vind je dit teveel gedoe: heb je al eens geïnformeerd bij stichting MEE?