probleem met grote neef
Mijn oudste broer woont samen met zijn jongste zoon van nu 22. Een jaar of 5 geleden zijn ze gescheiden (broer en vrouw) met veel gedoe; met recht een vechtscheiding. Moeder heeft borderline en heeft inmiddels de kinderen min of meer van zich afgestoten, er is soms een periode contact, maar het houdt geen stand. Jongste zoon heeft zelfs een periode bij zijn moeder gewoond maar dat ging niet en nu is hij terug bij zijn vader. Het contact is goed maar oppervlakkig. Vader en zoon doen wel eens leuke dingen samen en met de andere kinderen.
Het probleem is dat zoon niets doet. Hij woont daar, studeert niet, werkt niet en voert niets uit in het huishouden.... althans gelukkig soms wel ineens. Maar hij houdt het niet vol, hij houdt eigenlijk niets echt goed vol zeg maar. Deze problemen zijn begonnen toen de scheiding net ingezet was.
Mijn broer twijfelt, heeft soms de neiging hem 'het huis uit te schoppen' maar wil dit eigenlijk niet. Zijn irritatie is v.n. dat zoon niets doet en van alles verwacht van hem. Mijn broer werkt en als hij dan thuis komt is zoon net uit bed, in staat om hem te vragen 'wat eten we vanavond?'....
Zoon heeft wel een gameverslaving maar gaat tot nu toe prima om met alcohol en er zijn geen problemen met drugs o.i.d. Hij is zelfs onlangs gestopt met roken en houdt dat nu al een paar maanden vol.
Maar zolang als mijn broer hem de lengte geeft, heeft hij geen motivatie om iets te gaan ondernemen lijkt wel.
Hij ziet zelf dit probleem ook wel en heeft zich aangemeld voor hulp maar krijgt deze niet. Hij heeft namelijk geen diagnose, geen psychiatrische ziekte o.i.d. en daarom geen hulp.
Is het nou een goed idee zo'n jongen de deur uit te zetten om hem zo te dwingen iets te ondernemen? te stooppen met het betalen van ziektekosten e.d. en hem zo zelfverantwoordelijk dwingen te zijn?
Soortgelijk probleem
Heel herkenbaar. Alleen gaat het hier om mijn zoon die bij oma en opa ingetrokken is. Ik heb tot nu toe geen oplossing dus ik lees graag mee.
tijd om wakker te worden en de koffie te ruiken....
En als hij de koffie dan ruikt, dan zal hij wat moeten doen om de koffie ook daadwerkelijk te drinken 
Zo kwam zoonlief hier tot de conclusie dat het wel leuk is om afspraken te maken, maar dat het de kunst is om je daar ook aan te houden. En als je dat niet doet, dat daar dan consequenties aan hangen.
Hier is de regel: of naar school, en wij betalen de zorgkosten en voeding en huisvesting (inwoning) of gaan werken en kostgeld betalen.
Wil je dat niet? Jammer dan, dan zul je toch voor jezelf moeten zorgen.
En ja, dat is moeilijk. Want het is niet alleen zoonlief/neef die niets doet, maar wij als ouders/broer stonden het "niets doen" wel toe, en maakten het mogelijk. Want er staat toch eten op tafel, en de zorgkosten werden toch betaald?
Kortom, het is niet alleen het kind dat zal moeten veranderen, maar ook de ouders/opvoeders.
Hulp
Ik vind het zeer positief dat hij zelf inziet dat er iets moet veranderen en dat hij hulp gevraagd heeft. Dat krijgt hij niet omdat hij geen diagnose heeft. Misschien zit hij in een soort burn out, depressie, door de scheiding of wat dan ook en komt niet uit zich zelf uit dit algehele gevoel van lamlendigheid. Zou bijvoorbeeld maatschappelijk werk hierbij kunnen helpen? Heeft hij wel een diploma? Is het een idee om een beroepskeuze test te doen of vervolgopleidingen te gaan doen en samen naar info te zoeken. Ik zou hem zelf ook niet de deur uitzetten.
Een scheiding van je ouders is al erg genoeg en dan door die ene ouder waar je woont ook nog de deur uit worden gezet lijkt me best traumatisch. Hij gebruikt geen drugs, pleegt geen diefstal of andere ellende. Moet goed komen toch?
Ik zou zeggen "een positieve schop onder zijn kont richting zelfstandigheid".
