'Plichten' ex-partner t.a.v. dochter
Hallo, ik heb een vraag over het volgende. Wellicht zijn er ouders die in hetzelfde schuitje zitten en zijn er tips en/of adviezen. Sinds 2012 ben ik gescheiden, ik ben moeder van 2 kinderen waarvan er nog eentje thuis woont. Voor mezelf heb ik geen partner-alimentatie gevraagd. Ik vond dat mijn ex-partner wel kinderalimentatie moest betalen om zo bij te dragen in de kosten voor de kids. Toen mijn zoon 18 werd besloot mijn ex om accuut de alimentatie voor onze zoon stop te zetten. Het LBIO ingeschakeld maar ik had het nakijken. Er was een mondelinge afspraak tussen vader en zoon gemaakt en dat was dat. Mijn dochter wordt binnenkort 18 en we houden ons hart vast. Voor haar betaald mijn ex sinds 2012 alimentatie. Hij gaat ook niet mee met de jaarlijkse indexering. Nu heb ik voor mijn dochter studiefinanciering aangevraagd. Nu 'krijgt' zij maar heel weinig studiefinanciering, DUO heeft een berekening gemaakt, ik heb zelf wel een vaste baan maar geen topsalaris (CAO kleinmetaal) en kan vrijwel geen bijdrage leveren. Mijn ex partner zit royaal in de slappe was en dient een eigen bijdrage te betalen maar hij weigert dit. Hij weigert om mee te betalen aan de studie van mijn dochter welke voor haar toekomst is!!! Vanaf 2012 draag ik alle kosten voor mijn dochter in mijn eentje, studiekosten, boekengeld, vervoerskosten, medische kosten, rijbewijs enz.. Gelukkig heeft ze zelf ook een baantje en draagt ze zelf ook haar steentje bij. Dankzij een strakke planning lukt het ons net om het einde van de maand te halen. We hebben verder nooit een beroep op hem gedaan, het is dweilen met de kraan open om het zo maar te zeggen. Maar welke wegen kunnen we bewandelen om hem er op te wijzen ook verantwoordelijk te zijn voor zijn dochter en verplichtingen na te komen?
volwassen
Je zoon en straks je dochter zijn volwassen. Ze zullen zelf zaken met hun vader moeten doen. Als er een rechterlijke uitspraak is kan je dochter via het LBIO haar alimentatie opeisen. Maar dat is aan haar of ze dat wil doen.
(trouwens jij kunt ook geen studiefinanciering voor haar aanvragen, dat hoort ze zelf te doen)
maar hoezo
draag jij alle kosten voor je dochter vanaf 2012 in je eentje? Je krijgt dan toch alimentatie voor haar? Hij is toch verplicht tot betalen van allerlei kosten van school ook?
Niet
In de situatie gezeten. 2 kinderen, geen alimentatie gevraagd aan ex. Geen partner- noch kinderalimentatie. Had ik ten tijde van de scheiding mijn redenen voor en daar ben ik achter blijven staan. Heb me jaren op alleen mijn inkomen gered met mjn 2 pubers.
Tot de oudste 18 werd en ging studeren. Studiebeurs aan vroeg en ex en ik beiden een brief ontvingen van de Duo-groep, met daarin de financiele bijdrage die van ons verwacht werd. Van hem nog meer dan van mij, want ik had immers nog een kind te verzorgen. Maar 'verwacht' is hier het goede woord; er is niets 'verplicht'. Toen bleek dat ex zijn bijdrage niet wilde betalen stond zoon met lege handen. Omdat we geen alimentatie afspraak hadden, kon hij zelfs niets via het LBIO. Hij kon alleen naar de rechtbank stappen. En welk kind wil nou zijn eigen vader aanklagen...
Ik was zo boos, zo ontzettend teleurgesteld in ex en stond net zo machteloos als jij nu.. je kunt er helemaal niets tegen beginnen. Je kind is volwassen en moet zelf regelen met vader.
Mijn enige, bijzonder wrange, 'voordeel' is dat ik al weet dat zoon 2 tegen hetzelfde aan zal lopen als hij over een paar jaar wil gaan studeren. Die weet van zijn grote broer en zal dus niet verwachten en vervolgens het lid op de neus krijgen.
LBIO en DUO
Eerst even een link: https://duo.nl/particulier/student-hbo-of-universiteit/privesituatie/problemen-met-je-ouders.jsp
En ook voor dochter moet je het LBIO inschakelen. Ook al kan het LBIO er niks mee, maar dan staat het in ieder geval zwart op wit en kan DUO mogelijk de vader buiten beschouwing laten. Als de kinderen 18 zijn moeten zij dit zelf regelen.
Wij hebben dit zelf meegemaakt, al is de achtergrond wat anders. Vader betaalde geen alimentatie meer omdat hij een grote puinhoop van zijn leven had gemaakt (sorry, netter kan ik het niet zeggen). Dit, gecombineerd met de ontdekking dat hij ook de kinderspaarrekeningen tot de laatste cent had opgesoupeerd en nog meer leugens en ellende, heeft ervoor gezorgd dat wij het LBIO erop hebben gezet. Van een kale kip kun je in zijn geval niet plukken, maar het is wel belangrijk om het bij het LBIO te leggen, anders heb je bij het DUO niet de mogelijkheid vader buiten beschouwing te laten. Doe dit zo snel mogelijk!
We weten dat we van vader niets meer hoeven te verwachten. Het is in de paar jaar dat het LBIO in beeld is 2x gelukt een klein deel alimentatie te innen, verder niet. We hebben het los gelaten, het is wrang, we waren dan ook woedend en verdrietig. Ook ik heb 100% de kosten moeten dragen, van een inkomen dat niet bepaald modaal was. Maar wat kun je er aan doen?
Niets. Behalve je er naar te schikken. Dat is wrang. Maar ik kan mijzelf wél recht aankijken in de spiegel. Ik ben supertrots als ik zie hoe mijn kinderen ondanks alles in het leven staan en stiekem ben ik ook trots op wat ik in mijn eentje, met weinig geld, heb bereikt met de kinderen.
Zonder hun vader. Want die heeft zichzelf buitenspel gezet. Vader heeft een boel gemist. Examens, volwassen worden, vervolgopleidingen, zelfstandig gaan wonen. Jammer voor vader. Maar dat is het gevolg van de beslissingen die hij heeft genomen m.b.t. zijn verantwoordelijkheid naar de kinderen toe.
Doe wat je moet doen (LBIO inschakelen) en laat het verder los. En wees trots omdat jij wél je verantwoordelijkheden neemt!
Nimbo
"Hij is toch verplicht tot betalen van allerlei kosten van school ook?"
Ja, maar je hebt er creatieve geesten tussen die die verplichtingen weten te omzeilen. En het LBIO heeft niet altijd de mogelijkheid om de alimentatie te vorderen (bijv. door beslag op loon of uitkering). Bijvoorbeeld als er sprake is van zwart werk of leven op de zak van een vriendinnetje of familie.
En dan sta je mooi op je neus te kijken.
nou....
ik lees het. Wat een ellende, en wat een mensen die hun verantwoordelijkheden niet nemen.
En wat een kracht als expartner van zo iemand om dan toch gewoon maar door te gaan en door tezetten!
Tja, kracht...
Je hebt geen keus. Iemand moet de kar trekken en als de andere partij dat achterwege laat moet je toch verder... Ik had helaas geen kracht genoeg om daar zelf ongeschonden uit te komen, maar we hebben het gered.
En naast woede, wrok (ja, sorry, geen nette eigenschap maar ik ben ook maar een mens) en ook verdriet (vooral vanwege de kinderen, waarom had ik geen betere vader voor mijn kinderen uitgezocht?) begint er ook steeds meer trots te komen. Trots op de kinderen en ook een beetje op mijzelf omdat zij ondanks alles toch redelijk netjes volwassen zijn geworden en één voor één kunnen uitvliegen. Daar hadden ze hem niet bij nodig, al was een beetje meer financiële ruimte wel prettig geweest. Maar we hebben het gered.