Ouderverstoting is terreur
Hallo Lieve allemaal,
Ik heb al eens een bericht geplaatst op dit forum over de situatie die is ontstaan na de scheiding van mijn eerste partner waarvan we een zoon hebben. Mijn ex heeft een verstandelijke beperking en denk dat hij niet begrijpt welke schade zijn gedrag veroorzaakt. Ik ben na de scheiding opnieuw getrouwd en heb van deze partner twee dochters. Deze hebben enigszins meegekregen wat dit met je doet. Nu wil het geval dat met de jongste al jaren gedragsproblemen zijn en daar is altijd ondersteuning bij geweest. Ook toen ze al zelfstandig woonde met mijn kleinzoon was er heel vaak ondersteuning nodig. Ik begon steeds vaker te vermoeden dat er met haar meer aan de hand moest zijn maar vooralsnog is er nooit een diagnostisch onderzoek voorgesteld. Mijn kinderen hadden sinds het contact met mijn zoon stuk liep ook nooit meer contact gehad met hun oudere halfbroer. Ook werd er door mijn dochter nooit over gesproken en was ik me ook niet echt bewust van hun kijk op deze situatie. De gedragsproblemen van mijn jongste kind zijn altijd blijven bestaan. Een paar jaar geleden kwam er vanuit het niets een woordenwisseling over iets kleins wat ( zoals ik het heb ervaren) niet een reden is om het contact met mij te verbreken. In dezelfde woordenwisseling werd opeens gezegd door mijn dochter dat ze geen boodschap had aan het probleem wat er speelde tussen mij en mijn zoon en dat ze contact had met mijn zoon. Dit sloeg in als een bom, dat zullen jullie ook begrijpen. De woordenwisseling is ondertussen ruim 4 jaar geleden en mijn dochter weigert ieder contact. Ik weet dat de ouders van haar vriend ( die ook een verstandelijke beperking hebben) dat zij uitgerekend een woning hebben gekregen naast mijn eerste partner en zij hebben ook contact met elkaar. Aangezien mijn dochter ook bijvoorbeeld op de verjaardag van de zoon van mijn zoon( mijn andere kleinzoon) komt waar mijn ex dan zit, zit me dat niet lekker. Ook is gebleken dat mijn ex in het buurthuis nog steeds roddels over mij verspreid ( ik ben al bijna 40 jaar van hem gescheiden) en dat betekent dat er ook over mij gesproken wordt met de ouders van mijn dochters vriend en hier ligt mijn probleem. Ik heb al langere tijd de sterke vermoedens dat er bij mijn dochter sprake is van een stofwisselingsprobleem en een bijkomende verstandelijke beperking ( retardatie door deze ziekte) en heb mijn dochter steeds verder achteruit zien gaan. Depressie, angst, agressie, enz.
Zij is nu bijna 30 jaar oud en maak me ook zorgen over haar kinderen, ondertussen is er ook nog een kleindochter geboren een jaar geleden. In de afgelopen jaren viel me ook op dat de onderlinge relaties eenrichtingsverkeer waren, geen wederkerigheid en ook geen empathie, inlevingsvermogen aan de kant van mijn dochter, wat mijn vermoedens ook versterkt betreft haar mentale veerkracht. Waar het nu op neer komt is dus dat zij mogelijk door deze ongediagnostiseerde handicap niet ziet hoe toxisch dit contact in feite is. Mijn ex heeft vrij spel en mijn zoon doet daar gezellig aan mee. Dat dit heel ongezond is voor mijn dochter en haar gezinnetje lijkt voor hun onbelangrijk. Mijn ex heeft dus niet alleen ons kind gehersenspoeld, nu heeft hij de gelegenheid ook nog gekregen om een kind van mij( niet van hem maar van een andere vader) met zijn zieke gedrag te besmetten. Ik ben in alle staten want hoe kun je zo iemand stoppen? Hulpverlenende instanties inclusief de gehandicaptenzorg luisteren nauwelijks naar mijn ervaringen en weet niet meer wat ik moet doen om dit te stoppen. Heeft iemand van jullie misschien tips waar ik met dit probleem terecht kan. Ik heb werkelijk alles geprobeerd.
Angela
Wat een interessant gekozen topic titel.
Je verhaal is best verwarrend, maar als er echt sprake is van ouderverstoting dan is er weinig wat je kunt doen.
Het beste is om los te laten en je eigen leven te leiden.
Je hebt waarschijnlijk wel oprecht verdriet hierover, maar ik geloof niet dat je het hele plaatje overziet. En dan met name je eigen rol in het geheel. Ik zou gaan werken aan jezelf in therapie en minder naar anderen proberen te wijzen als enige schuldige.
> Een paar jaar geleden kwam er vanuit het niets een woordenwisseling over iets kleins wat ( zoals ik het heb ervaren) niet een reden is om het contact met mij te verbreken. [...] De woordenwisseling is ondertussen ruim 4 jaar geleden en mijn dochter weigert ieder contact.
Tja, die "woordenwisseling" is dus een perfect voorbeeld van "missing missing" reasons. https://www.issendai.com/psychology/estrangement/missing-missing-reasons.html
Hetzelfde geldt ook voor die "roddels".
Misschien is de reden dat je dochter geen contact met je wilt, dat je niet naar haar luisterde? Dat je - als ze iets zegt dat uitermate belangrijk voor haar is - dat jij eenzijdig besluit dat het niet belangrijk is. Je vindt datgene wat voor haar de reden is geweest om het contact te verbreken - en wat ze in woorden tegen je gezegd heeft - niet belangrijk genoeg om te vermelden op een forum waarin je hulp vraagt rondom de contactverbreking.
Ook je weigering om de volwassenheid van je kinderen te erkennen - o.a. door de ontkennen dat ze zelfstandig als volwassene een keuze hebben gemaakt en in plaats daarvan de schuld bij je ex te leggen - is waarschijnlijk een oorzaak van het probleem tussen jou en je kinderen.
Je volwassen kinderen kunnen contact hebben met wie ze willen.
Ga alsjeblieft niet proberen om de volwassen dochter met wie je geen contact meer hebt op afstand te diagnosticeren met psychische problemen. Zo te horen heeft ze voldoende contact met anderen, inclusief instanties zoals de verloskundige, jeugdgezondheidszorg, etc. Vertrouw op die andere contacten van je dochter om aan de bel te trekken als er echt iets aan de hand is.
Ik weet niet wat je wilt. Wil je contactherstel? Dan zul je heel kritisch naar jezelf moeten kijken. En dan zul je termen als 'ouderverstoting' en 'terreur' los moeten laten. Want met dat soort termen kom je alleen in contact met mensen die "validatie" willen, die een zondebok willen, die de volwassenheid van hun kinderen ontkennen, kortom... mensen die geen schijn van kans maken om ooit tot contactherstel met hun kinderen te komen. Zoals je al gemerkt hebt, mensen die ervaring hebben met succesvol contactherstel lachen je weg als je met dat soort termen op de proppen komt.
Wil je troost, je neerleggen bij de situatie, accepteren dat de situatie voor jou niet veranderbaar is? Dat kan. En als je oorzaak toch ergens buiten jezelf moet leggen, is een ex niet de slechtste optie die je kunt kiezen. Maar besef je wel dat zoiets niet leidt tot contactherstel.
Dus tja, bedenk goed wat je doel is, wat voor lotgenoten je daarbij kunnen helpen, en wat voor lotgenoten daarbij contra-productief zijt.
Dit zijn geen kinderen maar volwassenen. Die mogen hun eigen leven hebben en zijn jou geen verantwoordelijkheid schuldig.
Ik lees nergens dat ze een officiële diagnose hebben. En waarom zou jij een langdurige relatie met kinderen beginnen als iemand zo verstandelijk beperkt zou zijn? Jij bent dat toch niet?
Laat het los! Jij hebt niets te zeggen over anderen.
Hallo allemaal nogmaals,
Ik zie diverse reacties en wil graag daarop reflecteren.
Ik heb dit bericht gepost omdat ik heel graag de problemen met mijn kinderen wil oplossen. In een vrij korte beschrijving heb ik geprobeerd dit duidelijk uit te leggen maar dat is best lastig, dat blijkt. Het is ook de manier waarop het publiek hiernaar kijkt welke reacties daarop komen. Al is het hele probleem veel complexer dan je in zo weinig woorden kunt samenvatten. Daarvoor is er meer kennis nodig van de achtergrond maar dan begin ik met het schrijven van een boek( hahaha). Iedereen mag vinden wat ie vindt van mijn post, ik vraag voornamelijk om informatie die mij kan helpen( en mijn kinderen en kleinkinderen) Heb wel geleerd andermans mening niet persoonlijk op te vatten en doe dat dus ook niet, want dan zou het me ontmoedigen me in te zetten voor mijn kinderen ook al zijn ze volwassen.
Ik laat deze reacties even op me inwerken maar kom er later op terug.
Iedereen bedankt voor jullie reacties.
Angela
Angela 1965 schreef op 06-07-2023 om 10:02:
Hallo allemaal nogmaals,
Ik zie diverse reacties en wil graag daarop reflecteren.
Ik heb dit bericht gepost omdat ik heel graag de problemen met mijn kinderen wil oplossen. In een vrij korte beschrijving heb ik geprobeerd dit duidelijk uit te leggen maar dat is best lastig, dat blijkt. Het is ook de manier waarop het publiek hiernaar kijkt welke reacties daarop komen. Al is het hele probleem veel complexer dan je in zo weinig woorden kunt samenvatten. Daarvoor is er meer kennis nodig van de achtergrond maar dan begin ik met het schrijven van een boek( hahaha). Iedereen mag vinden wat ie vindt van mijn post, ik vraag voornamelijk om informatie die mij kan helpen( en mijn kinderen en kleinkinderen) Heb wel geleerd andermans mening niet persoonlijk op te vatten en doe dat dus ook niet, want dan zou het me ontmoedigen me in te zetten voor mijn kinderen ook al zijn ze volwassen.
Ik laat deze reacties even op me inwerken maar kom er later op terug.
Iedereen bedankt voor jullie reacties.
Angela
Die tips zijn je hier dan ook veelvuldig gegeven: ga eens in de spiegel kijken.
Je klinkt mijn schoonmoeder wel. Haar hele leven lang ligt altijd alles aan een ander.
TO, je laatste bericht lees veel nuchterder dan je OP.
Ik ben hier misschien van alle posters op dit topic diegene die jou het beste begrijpt, want ik heb ook met ouderverstoting te maken. Dus ervaringsdeskundige en jou com-plééét begrijpend als je zegt dat 'de maatschappij dat niet verstaat'. Daar heb je 100% gelijk in en daarom spreek ik er ook (bijna) nooit met mensen over omdat er zoveel factoren bij komen kijken die je niet in één gesprek of één openingspost kunt samenvatten.
Maar sta me toch toe, te zeggen dat er 'vreemde' elementen in je verhaal zitten. Niet dat ik denk dat je dingen schrijft die niet waar zijn, maar wel als ik lees hoe jij je voelt bij bepaalde dingen, wat jij denkt dat anderen niet kunnen of mogen doen.
Ik leef met het idee dat ik alles gedaan heb wat ik kon, ik blijf treuren, maar besef ook dat een relatie (met wie dan ook) uit twee 'kanten' bestaan. Als één partij niet wil, dan mag jij (en ik ook) op je kop gaan staan, dan verbetert er niks.
Hoe pijnlijk ook, jouw 'tegenpartij' is volwassen, de mijne ook. Dat zijn mensen die hùn beslissingen mogen nemen, zaken doen, zaken laten. De tijd dat 'de tegenpartij' peutertjes waren die naar ons moesten luisteren, is voorbij.
Ik heb geleerd (het een beetje) los te laten. Maar dat neemt niet weg dat ik blijf hopen en telkens er een onbekende auto naast mijn deur stopt, ik denk: zou het misschien deze keer wel zijn? Want al die andere keren dat ik het dat ook dacht, was het die keer, niet.
letterkoekje schreef op 06-07-2023 om 11:28:
TO, je laatste bericht lees veel nuchterder dan je OP.
Ik ben hier misschien van alle posters op dit topic diegene die jou het beste begrijpt, want ik heb ook met ouderverstoting te maken. Dus ervaringsdeskundige en jou com-plééét begrijpend als je zegt dat 'de maatschappij dat niet verstaat'. Daar heb je 100% gelijk in en daarom spreek ik er ook (bijna) nooit met mensen over omdat er zoveel factoren bij komen kijken die je niet in één gesprek of één openingspost kunt samenvatten.
Maar sta me toch toe, te zeggen dat er 'vreemde' elementen in je verhaal zitten. Niet dat ik denk dat je dingen schrijft die niet waar zijn, maar wel als ik lees hoe jij je voelt bij bepaalde dingen, wat jij denkt dat anderen niet kunnen of mogen doen.
Ik leef met het idee dat ik alles gedaan heb wat ik kon, ik blijf treuren, maar besef ook dat een relatie (met wie dan ook) uit twee 'kanten' bestaan. Als één partij niet wil, dan mag jij (en ik ook) op je kop gaan staan, dan verbetert er niks.
Hoe pijnlijk ook, jouw 'tegenpartij' is volwassen, de mijne ook. Dat zijn mensen die hùn beslissingen mogen nemen, zaken doen, zaken laten. De tijd dat 'de tegenpartij' peutertjes waren die naar ons moesten luisteren, is voorbij.
Ik heb geleerd (het een beetje) los te laten. Maar dat neemt niet weg dat ik blijf hopen en telkens er een onbekende auto naast mijn deur stopt, ik denk: zou het misschien deze keer wel zijn? Want al die andere keren dat ik het dat ook dacht, was het die keer, niet.
Laat ik dan, als zijnde ervaring met de kant van de "ouderverstotende", benoemen dat dit waarschijnlijk ook geld voor de andere kant: Die denken en leven ook met het idee dat ze er alles aan gedaan hebben.
Ik kan me voorstellen (lees, weet wel zeker) dat mijn schoonouders een hele andere lezing hebben over het afgekapte contact, dan dat wij hebben. Maakt dat ons punt, of die van mijn schoonouders, minder valide? Niet an sich, naar mijn mening.
Elpisto schreef op 06-07-2023 om 11:58:
[..]
Laat ik dan, als zijnde ervaring met de kant van de "ouderverstotende", benoemen dat dit waarschijnlijk ook geld voor de andere kant: Die denken en leven ook met het idee dat ze er alles aan gedaan hebben.
Ik kan me voorstellen (lees, weet wel zeker) dat mijn schoonouders een hele andere lezing hebben over het afgekapte contact, dan dat wij hebben. Maakt dat ons punt, of die van mijn schoonouders, minder valide? Niet an sich, naar mijn mening.
Contact verbreken met ouders is niet ouderverstoting. Natuurlijk kun je als volwassene goede redenen hebben om contact te verbreken. Het is ouderverstoting als het contact tussen ouder en kind goed was totdat de ouders gingen scheiden en het kind onder invloed van een van de ouders de andere ouder verstoot.
Dus dat jij spreekt over je schoonouders dan is dat geen ouderverstoting
Fruitijsje schreef op 06-07-2023 om 13:25:
[..]
Contact verbreken met ouders is niet ouderverstoting. Natuurlijk kun je als volwassene goede redenen hebben om contact te verbreken. Het is ouderverstoting als het contact tussen ouder en kind goed was totdat de ouders gingen scheiden en het kind onder invloed van een van de ouders de andere ouder verstoot.
Dus dat jij spreekt over je schoonouders dan is dat geen ouderverstoting
Dat begrijp ik: Ik zie namelijk geen enkele reden in het openingsbericht van TO om uit te gaan van ouderverstoting. Vandaar het feit dat ik het tussen haakjes zette. Excuses als dat niet over kwam. Ik zie kinderen die helemaal klaar zijn met de manier van doen van hun moeder. Iedereen mankeert van alles, iedereen heeft het mis, en TO is de enige die bij haar verstand is, bij wijze van.
Daar zie ik hele andere problematiek in, dan ouderverstoting.