Opstelling t.o.v. zoon met 'moeilijke' vriendin
Ik heb een zoon van 20. Heeft een ruim half jaar een relatie met een meisje van 18 (zijn eerste echte vriendin) met nogal een gebruiksaanwijzing. En ik worstel met hoe ik hem het beste kan helpen.
Het meisje is nogal een wilde. Ze heeft ADHD en dat in een nogal heftige vorm. De relatie met haar ouders is daardoor nogal instabiel. Die trekken het gewoon niet meer, er is al heel veel gebeurd (o.a. coma zuipen en meer van dat soort gevaarlijke dingen). Dat is niet over, maar als mijn zoon erbij is, is ze in ieder geval een stuk rustiger dan zonder hem. Met als gevolg dat ze heel veel samen zijn. Hij rijdt minstens vier keer per week naar haar toe, 30 km enkele reis. Dat kost natuurlijk een hoop geld. Maar ook een hoop tijd. Punt is, dat als hij niet bij haar is, hij zich zorgen maakt. Ze drinkt teveel en doet gevaarlijke dingen. En zegt tegen hem 'dat het toch allemaal niet meer uitmaakt'. Ze vindt zichzelf slecht, en vindt, zeker als ze gedronken heeft, dat de wereld beter af is zonder haar. Ze zit momenteel erg slecht in haar vel, is gestopt met haar opleiding (heeft wel al iets nieuws gevonden waar ze in september start), houdt baantjes niet lang (want ze heeft nogal een mening en als ze het ergens niet mee eens is stapt ze op). Ze is rommelig (ons huis is echt ontploft als ze is geweest), vergeetachtig, onhandig. Daarnaast heeft ze ook nog wat lichamelijke klachten, en is ze voor heel veel dingen allergisch. Dat helpt natuurlijk ook niet mee om je happy te voelen, dat snap ik.
Zoon houdt erg veel van haar, en op haar goede momenten snap ik ook echt wel waarom. Ze heeft humor, is spontaan, lekker gek. Maar de relatie met haar kost hem zo veel. Veel tijd, energie, geld. Door alle tijd die ze kost en de afleiding die ze veroorzaakt heeft hij zijn eerste jaar niet gehaald. Ik geef haar niet de schuld, ik heb ook echt met haar te doen en man en ik proberen haar zoveel als mogelijk te steunen. Ze voelt zich bij ons gelukkig op haar gemak, ze wordt steeds opener over haar leven en problemen en dat vind ik fijn. We willen haar graag helpen. Ze neemt van ons zo af en toe best wat aan, vindt het fijn dat we haar als volwassene behandelen.
Maar, diep in mijn hart had ik het graag anders gezien. Ik had hem wat anders gegund. Hij heeft al genoeg uitdagingen van zichzelf. Ik vind het lastig hem te steunen.
Nu is hij weer naar haar toe, net vertrokken, omdat ze door miscommunicatie tussen hen alleen bij een etentje van een vriendin van haar zit. Ze heeft alweer teveel op en zoon maakt zich zorgen over wat ze zal doen als hij er niet bij is. Waarschijnlijk komt ze weer mee hierheen, want ze wil niet dronken naar huis. Ik vind het zo lastig, ik wil hem niks verbieden maar ik ben er intussen wel een beetje klaar mee. Ze bivakkeren samen op zolder en laten zich nauwelijks zien. Bovendien is de zolder dan voor ons niet meer toegankelijk.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat mijn vraag nu precies is. Ik maak me gewoon zorgen, over haar EN over hem.
En die taken
Daar kun je natuurlijk ook een weekschema van maken, bijv. Dan kunnen ze zelf kiezen wanneer ze wat doen.
En kies vooral dingen uit waar ze zelf last van hebben als het blijft liggen. Bijv boodschaooen doen, koken, wassen.
Zelda
Ja, dat leunen op zoon was precies de reden om deze draad te starten. Tijdens de vakantie hebben we het daar ook verschillende keren over gehad. En verstandelijk begrijpt hij het allemaal prima, maar ja, de praktijk... Hij is niet snel geneigd nee te zeggen of ergens tegenin te gaan en heeft een (te) groot verantwoordelijkheidsgevoel (goh, van wie zou hij dat hebben??) en dat is wat mij zorgen baart. We proberen daarin natuurlijk kritisch te observeren en aan hem terug te geven wat wij zien en we doen suggesties. Maar ja, hij wordt alweer bijna 21, echt sturen kunnen we hem niet meer. Gelukkig staat hij wel open voor onze observaties en deelt hij veel met ons. Ook zijn zorgen. Dat vinden we heel waardevol en dat zeggen we hem ook.
Wat dat schema betreft, en dingen waar zij last van hebben, dat is nou juist het punt. Ze hebben nergens last van. De puinhoop boven, daar hebben ze echt geen problemen mee. Is er geen eten, dan gaan ze zonder mopperen even langs AH of langs de Mac. Helaas. Dus ik denk dat meehelpen met eten of dat helemaal zelf doen toch ad hoc projecten moeten blijven. En dat opruimen, daar heeft madame net met haar eigen ouders een zeer concrete afspraak over gemaakt, haar kamer moet schoon voor zij terug zijn van vakantie. En ook kwamen ze vandaag met de boodschap dat ze geen schone kleren meer hadden. Ja, pech 
. Ik heb toen dus aangehaakt bij het opruimproject. Toen had ik wel heel snel een washok vol liggen hoor. Dus ik heb ze daarmee aan het werk gezet. Was ook een mooie aanleiding voor dat gesprek over opruimen. Ik hoop dat het beklijft, maar ik ben bang dat er nog wel wat sturing en begeleiding aan te pas zal komen .
Hem kun je niet sturen
Maar je kunt wel in je communicatie steeds uitstralen dat zij verantwoordelijk is voor haar eigen dingen. Haar persoonlijk aanspreken, suggesties doen voor dingen die ze kan doen ipv terugvallen op hem.
Dat terugvallen op hem geeft haar natuurlijk een goed gevoel maar ze heeft er uiteindelijk niks aan. Het is een surrogaat.
Maar fijn dat ze nu bij jullie terecht kan.
De vraag wordt: hoe kunnen we haar helpen?
Inmiddels zijn zoon en zijn vriendin beiden weer gestart met hun opleiding. Zoon voor het tweede jaar dezelfde, zij van hbo naar mbo bbl. Het valt haar tegen. Vooral omdat ze zowel voor het werk (voorlopig 3 dagen per week) als voor school (de andere 2 dagen) al om 7 uur 's ochtends moet beginnen. En zo vroeg op de dag is er nog geen prettig OV vanuit haar woonplaats. Dat betekent dat ze iedere dag om 4.30 uur al in de bus moet zitten. Dat trekt ze niet, en dat snap ik. Naast dat het werk haar fysiek zwaar valt. Maar dat is een kwestie van wennen, en de combinatie met zo vroeg op moeten elke dag.
Ze vindt het gelukkig wel heel erg leuk, al is het niveau (vooral op school) eigenlijk te laag voor haar. Dat wist ze natuurlijk wel voor ze eraan begon, maar ze heeft zich vergist in hoe vervelend het is om niet na te hoeven denken .
Fysiek gaat het erg slecht met haar. Haar eczeem is echt dramatisch. Ze heeft nu continu bacteriële infecties aan haar huid. Vandaag is ze op mijn Spaanse sloffen naar school, want beide voeten zijn zo ontstoken en dik dat ze echt geen schoenen aan kan. Ik vind haar een held, dat ze ondanks dat toch gewoon gaat. Maar dit houdt geen mens vol. Ze heeft al zware medicatie gehad, en dat werkt wel, maar zodra ze daarmee stopt komt het net zo hard weer terug.
Ze wil graag in de buurt van haar opleiding op kamers. Maar dat blijkt praktisch niet te regelen. Deze eerste maanden verdient ze nog nauwelijks wat. Dus dan kom je nergens voor in aanmerking. Bovendien zijn haar ouders niet bereid om bij te dragen, want ze verdient straks in hun ogen genoeg. Daar vind ik wel wat van, van ze willen wel graag dat ze op zichzelf gaat wonen. Maar ik kan daar niks mee, natuurlijk, en ik ga daar ook niet tussen zitten. Ik vind het ook te ver gaan om zelf bij te springen of haar geld te lenen, want ik zie het niet gebeuren dat ze het terugbetaalt en dat zou dan de relatie verpesten lijkt mij. Maar ik zou haar wel graag op de een of andere manier helpen. Iemand nog suggesties? Zowel over haar fysieke gesteldheid als over het vinden en betalen van een kamer (in Den Haag). Ik ben blij met alle suggesties. Dit meisje verdient gewoon een beetje wind mee, want er zit teveel tegen...
Pollewop
Die ouders zijn nog wel onderhoudsplichtig voor hun dochter. Heeft ze iets van een hulpverlener die met de ouders kan gaan praten in de hoop dat die alsnog gaan bijdragen? Ze kan ook zelf een rechtshulpverlener in de arm nemen, maar dat is ook weer zowat.
Groeten,
Temet
Temet
nee, geen hulpverlener. Wat voor iemand zou dat moeten zijn?
Ze heeft wel een psycholoog, maar die komt tot nu toe niet veel verder dan haar aanraden iedere dag 5 minuten op te schrijven waar ze over piekert, en er dan verder niet meer aan te denken. Op welke planeet woont die man, denk ik dan? Een kind met zoveel problemen dat ze eronder bezwijkt, letterlijk. En dat moet ze oplossen met zichzelf 'toestaan' om 5 minuten per dag te piekeren... Maar goed, ik dwaal af. Nee, ze heeft dus niet iemand die haar coacht, begeleidt of wat dan ook. Was dat maar zo! Daar zou ze echt heel erg veel aan hebben! Wij komen nog het meest in de buurt denk ik.
Ik ben er behoorlijk op gebrand de relatie met haar ouders goed te houden, dus het gesprek met ze aangaan over hun financiële verantwoordelijkheid vind ik tricky. Zelf heeft ze dat al verschillende keren geprobeerd, maar ze gaat straks (mbo bbl, dus werkend leren met een 'salaris') wel wat verdienen. Ik geloof 1400 euro netto. Dat vinden zij blijkbaar financieel zelfstandig genoeg. Punt is dat ze dat nu nog niet verdient en er bij veel kamers een inkomenstoets is. Plus vaak een borg van een paar maanden huur. Ook is het beleid bij verhuurders steeds anders. De een vindt haar geen student, want ze werkt. De ander vindt haar geen werkende, want ze studeert. Zoek het maar uit...
Ik heb me tot nu toe afzijdig geprobeerd te houden, maar het loopt haar nu echt over de schoenen. Het kind ziet echt geen licht meer aan het eind van de tunnel. Heel eerlijk gezegd denk ik dat er veel mensen zijn die bij minder tegenslag het bijltje erbij neergegooid zouden hebben. Het is echt een bikkel. Maar soms kan het ook voor een bikkel teveel worden. Ik weet zelf ook echt niet waar ik moet beginnen om haar te helpen. Zoon is net overstuur thuisgekomen want hij is bang dat ze het niet lang meer volhoudt. En ik ben het met die analyse van hem eens. Ik bid dat ze op dat moment toch bij ons aanklopt. Maar meer nog hoop ik dat ik ergens een beginnetje kan vinden om haar (echt) te helpen. Ergens moet er toch een zijpaadje te vinden zijn dat bergop gaat, in plaats van bergaf??
Maatschappelijk werk?
Misschien heeft ze wat aan een sociaal raadsman/vrouw of maatschappelijk werker?
Groeten,
Temet
Maatschappelijk werker
Op MBO scholen is vaak ook een maatschappelijk werker werkzaam.
Goed idee
Goed idee van Jo, om bij de school hulp in te roepen. Ik ben het helemaal met je eens, Pollewop, dat het niet handig is als jij met ouders in discussie gaat over de financiën. Iemand anders moet daarbij helpen, zodat de ouders eventueel lekker boos op die persoon kunnen worden. Dat kan dus maar beter iemand via school oid zijn.
Op school zijn er vaak voorzieningen voor leerlingen in de knel, als ze daar nou eens haar hart lucht, wie weet wat dat uithaalt. Dat soort mensen kennen ook vaak de sociale kaart erg goed, dus die kunnen de weg wijzen naar verdere voorzieningen en/of hulpverlening.
1400 euro netto (echt waar?) is in principe inderdaad financieel zelfstandig trouwens - het is vziw meer dan de bijstandsuitkering voor een alleenstaande - maar dat geld heeft ze nu nog niet, dus als er nu geld nodig is, zijn toch de ouders aan zet. Komt het schip met geld binnen, dan kan die ondersteuning vanuit ouders stoppen, maar geld dat over een half jaar komt kan helaas niet nu al worden uitgegeven. En nu schulden aangaan is natuurlijk geen goed idee.
Groeten,
Temet
Zeker goed idee!
Dat ik daar nou zelf niet op gekomen ben! Heb haar (en zoon) meteen op het hart gedrukt om daar achteraan te gaan. Dankjewel Jo.
En Temet, ja, ik vind het ook veel, aan de andere kant werkt ze straks als meerderjarige 4 volle dagen. Daar mag ook wel wat tegenover staan.
Ik vond zelf ook nog een optie om als student tijdelijk (max 3 mnd) te verblijven bij de Stayokay. Niet gratis, ruim 500 pm voor een volle week, maar als het tijdelijk is ben ik wel bereid iets voor te schieten. Of te schenken, geen verwachtingen hebben die ze wrsch niet waarmaakt of afspraken die ze niet nakomt is beter voor de relatie 😜.
Volgende hoofdstuk
Nou, die Stayokay gaat het voor nu inderdaad even worden. Maar, ze durft daar (of waar dan ook) niet alleen te blijven. Ze heeft bij de psycholoog verschillende testen gedaan en daar kwamen uit verlatingsangst, angst om alleen te zijn en nog wat, dat ben ik even kwijt. Dus zoon wil haar niet alleen laten zitten daar. Plan is om er de eerste maand samen te gaan verblijven. We hebben geprobeerd op ze in te praten, dat dat geen goed idee is. En dat snappen ze ook wel, maar ze zien geen andere oplossing.
Ik hoop dat het bij een paar dagen/nachten blijft en dat ze het dan wel alleen kan en durft. Maar ik houd mijn hart vast. Hij zit vast aan haar, en ze spiralen samen naar beneden nu. Ik vind het steeds lastiger worden. We kunnen (en willen) niks verbieden. We willen nog steeds ook graag haar helpen. Maar we hebben er gewoon geen vertrouwen in. Wel heb ik maar toegezegd om het verschil tussen een 1-persoons en een 2-persoonskamer bij te leggen, zodat zoon in ieder geval daar kan blijven slapen. Want haar budget laat een 2-persoonskamer niet toe, en haar ouders zijn niet van plan om bij te dragen. Die staan op het standpunt dat ze dan maar had moeten sparen (daar hebben ze een punt) en anders moet ze er maar bij gaan werken. Persoonlijk vind ik dat niet realistisch met een werken-en-leren traject in de zorg. Ze staat al 3 hele dagen op haar benen, straks zijn dat er 4. En de schooldagen zijn ook volle dagen. En dan komt er nog huiswerk bij.
Positief is dat ze inderdaad donderdag maatschappelijk werk heeft gebeld, maar natuurlijk hebben die nog niet teruggebeld (grrrr). Daar zou ze vandaag achteraan gaan. Ze heeft ook een gesprek aangevraagd met haar SLB-er (mentor). Zoon hebben we ook op het hart gedrukt ondersteuning bij het studeren te regelen. Hij zou vandaag contact opnemen met het studiedecanaat, om dat te regelen.
Het begint nu ook spanningen tussen man en mij op te leveren. Niet omdat we het niet met elkaar eens zijn, maar omdat we ons zorgen maken, we slecht er slecht van slapen en we ons gewoon machteloos voelen.
Ik snap
Dat je haar het liefst zou willen oppakken en vertroetelen, het gaat haar alleen niet helpen.
Het enige dat haar kan helpen is dat ze zelf wat knopjes omzet, en de schouders eronder gaat steken. Dat ze stopt met zichzelf zielig vinden/slachtoffer maar dat ze haar zegeningen gaat leren waarderen.
Wat dat betreft zou haar psycholoog heel goed een juiste koers kunnen varen.
Voor het zelfde geld ook niet natuurlijk, en maakt hij zich er vanaf.
Maar zo op papier klinkt zijn strategie me echt niet slecht in de oren.
De strategie van ouders ook niet, sorry.
Ze proberen de verantwoording bij haar te leggen.
Want zoals het klinkt is dat echt haar grootste probleem, dat ze geen verantwoording neemt.
Zolang dat niet is blijft het dweilen met de kraan open.
Stayokay
Is die Stayokay dan wel een goed idee? Zou misschien beter zijn als ze bij een hospita oid terecht kon, er zijn veel oudere mensen die alleen in een gigantisch huis wonen, misschien is er op die manier iets te regelen zodat ze niet helemaal alleen is?
Zelda
Ik ben het met je eens hoor, dat ze zelf uiteindelijk gewoon verantwoordelijk is. Maar het is (nu) gewoon (te)veel voor haar. En het is niet zo dat ze zich slachtofferig gedraagt, helemaal niet zelfs. Ze schiet juist door naar de andere kant, naar alles zelf willen doen en regelen. En dat lukt dan niet, en dan raakt ze weer dieper in de put. Ze heeft naar mijn idee echt teveel om mee te dealen om het alleen te doen. Wij steunen haar, denken met haar mee, en dat doen we met liefde. Ze is ook echt wel bereid naar ons te luisteren, ze snapt prima wat we bedoelen. Dat ze nu zelfstandig gaat wonen is volgens mij heel goed voor haar (en de relatie met haar ouders). Ze ziet er erg naar vooruit, maar vindt het ook nog wel heel eng (mede door die angsten). Daarom trekt ze te hard aan zoon. En die is te lief om daar niet in mee te gaan. Snapt prima wat we zeggen, maar ziet aan de andere kant ook dat angstige meisje waar hij van houdt. En daar wil hij voor zorgen. Snap ik ook. Het blijft dus lastig balanceren.
Het komt ongetwijfeld allemaal goed. Ik houd me maar vast aan, als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan. Maar ik hoop dat zoon het bij een nachtje af en toe kan laten en verder voorlopig nog thuis blijft, zodat hij zonder al teveel afleiding en met je nodige stimulans zijn studie kan doorlopen.
Zonnehoed
Ja, dat zou zeker beter zijn. of een studentenkamer in een studentenhuis. Maar nu met Corona zijn dat soort kamers bijna niet te vinden. De periode nu in die Stayokay willen we gebruiken om voor haar een meer permanente oplossing te vinden. Maar de relatie met haar ouders is zo explosief, dat het geen optie is om daar nu nog langer naar te zoeken. We gaan de zoektocht wel intensiveren, want die Stayokay is ook wel heel spartaans, net een cel, dus geen gezellige kamer. Niet ideaal dus. Maar voor nu wel de beste (want snelste) optie.
Je hebt hier wel een rol in
Want je enabled nu. Door bij te leggen aan de kamer.
Als je echt wil dat dit een tussenstap is, zul je dit ook zo moeten communiceren aan ze. En de periode dat je bijdraagt aan de kamer niet te lang maken.
Pollewop
Vooropgesteld dat ik het echt heel lief vind dat je haar wilt helpen.
Maar weet je, ik krijg gewoon niet zo'n goed gevoel bij je berichtjes.
Ik heb toch echt het gevoel dat niet alleen je zoon maar ook jij (en je partner?) meegezogen wordt in een negatieve problematiek.
Want bij heel veel dingen die je schrijft denk ik huh? Hoezo alleen? Ze is sowieso niet alleen! Ze heeft jullie, je zoon, haar ouders, haar psycholoog, opleiding. En weet ik veel wie nog meer. (Als ze geen vrienden heeft verder moet ze daarin gaan investeren)
Ze is uiteraard niet zielig, toch vind jij dat nu. De vraag is of je dat echt vindt, of dat zij dat toch ergens bij je voor elkaar heeft gekregen.
Ik was bijv ook bang om alleen te zijn, wie niet
Dat is niet leuk maar ook niet erg maar vooral: dat moet je toch echt grotendeels alleen oplossen.
Alleen al omdat je anders zo bang alleen blijft...
Haar inkomen lijkt me ook echt toereikend om op zichzelf te gaan. Ik had destijds minder dan mijn huur kostte, maar uiteindelijk heb ik het wel gered.
Meevoelen, meedenken is allemaal harstikke lief maar oplossen voor haar lijkt me averechts werken.
Hoe dan anders?
Ik kan zoon niet verbieden bij haar te slapen. En ja, ik vind haar zielig. Ik had zelf lang zoveel niet op mijn bordje ‘allen maar’ een moeilijke relatie met mijn moeder. Toch had ik het denk ik niet gered zonder hulp. Van een kamer van een kennis waar ik terecht kon tot studieadvies van de buurman. Dit meisje heeft zoveel meer om mee te dealen! Ook zij verdient iemand om haar te steunen en begeleiden. Er was even niemand anders dan wij.
Zeker heeft ze meer vrienden dan zoon alleen. Maar wij zitten regio Haaglanden en haar vriendenclub komt hier niet vandaan, dus mogen hier niet heen. Zij werkt in het ziekenhuis, het aantal besmettingen onder patiënten en personeel loopt rap op. Dus haar sociale kringetje moet ze nu echt zo klein mogelijk houden. We proberen haar de komende drie weken te laten zien en benutten als een soort reset. Rust, reinheid, regelmaat. Zoon is degene zonder verder sociaal netwerk. Daar maak ik me inderdaad zorgen om. Hij is wat dat betreft juist erg afhankelijk van haar. Ik weet dat als wij hem tegen zouden willen houden, hij morgen met haar op die kamer zit. Dat wil ik voorkomen.
Ze is nu terug bij haar oude psycholoog, die kwam gisteren speciaal voor haar deze kant op. Een enorme opsteker voor haar dat er iemand zoveel moeite voor haar doet. Ze heeft vandaag een gesprek met haar SLB-er en gisteren heeft ze zich ingeschreven op een site van een verhuurder van studentenwoningen. We hebben een afspraak dat ze binnen twee maanden een eigen plek moet hebben gevonden, ik neem aan dat dat wel lukt (met enig pushen van onze kant; haar wensenlijst was nogal lang, die hebben we al aardig ingekort. Ze wordt gelukkig ook steeds realistischer). Ik hoop dat ze nu echt op de goede weg is, als realiseren wij ons terdege dat terugvallen er zeker bij horen.
Al met al heb ik een positief gevoel op dit moment. Hopelijk van hieruit weer opbouwen...