Onvolwassen stiefdochter
Ik heb bijna 2 jaar een relatie met mijn vriend die uit een 30 jarige relatie komt. Hij heeft een dochter van 24 en een zoon van 22 die de helft van de week bij hem wonen.
Beide kinderen doen helemaal niets in huis, dochter heeft nog nooit boodschappen gedaan en weigert op alle fronten iets te doen in huis. Ze dirigeert haar vader en schoffeert hem. Ik vind haar respectloos. Ze negeert mij en houdt op geen enkele wijze rekening met haar vader (zo claimrecht e de badkamer in de ochtend en wordt boos als hij daar iets van vindt). Als ze toch iets een keer moet gaat ze stampvoeten en zeggen dat ze naar haar moeder gaat. Ze verdient een hoog salaris maar mijn vriend durft (zijn zijn letterlijke worden) geen kostgeld te vragen. Ze belt vanuit haar vakantieadres en geeft haar vader opdracht om een klusje te doen. Ik kan nog heel lang doorgaan. Feit is dat het mij enorm raakt dat zij zo met hem omgaat. En het ergert me dat hij er niets mee doet. Het staat onze relatie van mijn kant uit in de weg. Sowieso ben ik niet van plan samen te gaan wonen zolang de kinderen er zijn maar ook daarna zie ik nog wel problemen.
Erover praten kunnen we niet, we krijgen alleen maar enorme ruzie.
Zelf heb ik een meisje van 23 dat op zichzelf woont.
Tips?
Leene schreef op 10-03-2023 om 23:57:
[..]
Deze reactie verbaasd mij dan weer een beetje. Uit je reacties blijkt dat hij consequent moeilijke gesprekken uit de weg gaat en zijn kinderen min of meer verwaarloosd heeft door ze nauwelijks grenzen te stellen want ook dat vindt hij lastig. In hoeverre kun je dan een diepere emotionele band met iemand krijgen? Moeilijk denk ik. Dat gaat echt opbreken bij de meeste vrouwen.
Maar goed ik ken je vriend niet en wie weet zit het anders in elkaar. En wie weet zoek jij iets anders in een relatie dan ik weer zou doen.
Verder is het natuurlijk heel raar dat hij niet zou weten waarom zijn vrouw is weggegaan. Het kan toch niet zo zijn dat ze op een dag zegt' o zeg ik verdwijn uit je leven toedeledokie ' met 0,0procent uitleg. Hij kan het niet eens zijn met zijn vrouw dat is wat anders. Ik zou zelf wel willen weten hoe die relatie is geweest en of hij überhaupt de scheiding heeft verwerkt.
Ik zou helemaal geen zin hebben in een lastige of juist super oppervlakkige relatie..denk ik maar ja ik zit niet in dezelfde situatie.
Het is letterlijk zo gegaan. Hij kwam terug van een sportevenement en toen heeft ze gezegd dat ze wegging en er is nooit meer over gesproken. Ik zou ook wel willen weten hoe die relatie is geweest maar hij zegt..dat was het en we gaan verder. En als ik hem vraag of hij de scheiding heeft verwerkt geeft hij aan dat er niks te verwerken valt.
Juutanne,
Als het echt zo gegaan is, is dat natuurlijk echt wel heel erg raar. Tenslotte zijn dit mensen die met elkaar een relatie zijn aangegaan en kinderen hebben laten komen. Loopt het dan niet lekker in een relatie dan zijn dat dingen om met elkaar te bespreken en daar uit te komen. Dat ben je op zijn minst verplicht aan je kinderen voordat je echt gaat scheiden.
Soms wil een van de partners maar niet horen wat er gezegd wordt. Dan heeft de partner het gevoel dat ze iedere keer weer opnieuw moet uitleggen wat haar dwarszit, zonder het gevoel te hebben dat de ander het begrijpt, laat staan om er ook maar iets aan te proberen te veranderen.
Tja, dan kan ik me zo voorstellen dat je op een bepaald moment ineens de handdoek in de ring kan gooien. Voor zo'n 'niet-willen-begrijpen-partner' kan dat een een wak-up call zijn en voor de echte struisvogel is dat dan iets wat ie nog steeds niet begrijpt.....
Waardoor die ander dus blij is dat ze eindelijk dat besluit maar genomen heeft na zoveel jaar proberen.
Zo iets. Ik zou het verhaal van die ex wel eens willen horen als ik jou was. En misschien ook niet. Want als jij hiermee tevreden bent en hij ook. Soit.
Juutanne23 schreef op 10-03-2023 om 15:52:
[..]
Hahahaha. Je bent helemaal niet hard. Ik zoek graag bevestiging, maar dat is ook tegelijkertijd flauw want ik zal er zelf wat mee moeten. En ja ik ben het met je eens dat ik denk dat mannen soms echt simpele wezens zin. Zo omschrijft mijn vriend zichzelf ook.
Moeilijke gesprekken is zijn gevoel. Dat kan gaan over alles waar je iets meer bij na moet denken dan welke sokken aan trekt of wat je kookt die dag. En die gesprekken begint hij niet geloof me hahahaha. Hij vindt het al ingewikkeld als ik aangeef dat ik op mijn manier wil kokend dat ik het fijn zou vinden om te kletsen tijdens het eten terwijl hij dat niet gewend is. Hij is gewoon heel veel niet gewend want zijn laatste relatie was ook zijn 1e relatie en ik ben wel wat meer gewend ja. Te lief doen is alles voor me willen doen en het me in alles naar de zin maken omdat ik niet goed weet of hij het doet omdat hij dat fijn vindt of om te voorkomen dat als hij iets niet doet ik ik hem minder leuk vindt.Overigens is hij zeker niet saai!
Ergens krijg ik uit je verhaal het gevoel dat je hele lage verwachtingen hebt van mannen in het algemeen en van je vriend in het bijzonder. Dat haal ik uit het ‘mannen zijn simpele wezens en mijn vriend omschrijft zichzelf ook zo’. Het komt bijna respectloos over op mij, om zo over mannen en je vriend te denken. Alsof jij bepaalt hoe het hoort (koken en kletsen) en hij dat ‘niet gewend’ is. Maar of het ongewend of ongewenst is, weet je niet. Het kan ook zijn dat jij niet goed luistert naar zijn wensen, zou dat mogelijk zijn? Dat hij zijn wensen wel aangeeft, maar jij dat niet oppakt omdat het niet volgens de door jouw gewenste vorm&norm is?
Juutanne23 schreef op 11-03-2023 om 08:42:
[Het is letterlijk zo gegaan. Hij kwam terug van een sportevenement en toen heeft ze gezegd dat ze wegging en er is nooit meer over gesproken. Ik zou ook wel willen weten hoe die relatie is geweest maar hij zegt..dat was het en we gaan verder. En als ik hem vraag of hij de scheiding heeft verwerkt geeft hij aan dat er niks te verwerken valt..]
Ja, dat past wel in het beeld dat hij geen emotionele nabijheid tot anderen heeft. Zich misschien zelfs helemaal niet hecht aan anderen. Dan doet afscheid nemen je ook geen pijn. Rottig dat je dan ineens een huishouden in je eentje moet organiseren en alles zelf moet doen, maar verder, ach. Mijn vrouw wil niet meer, boeien. Kinderen hebben gescheiden ouders, boeien. Kinderen zijn niet opgevoed, boeien.
Ik vind het persoonlijk armoede ten top, ik zou dat voor mezelf ondraaglijk vinden om met zo iemand een relatie te hebben.
Wat mijn voorgangster ook al zei: in mijn wereldbeeld moet je, als je kinderen hebt, toch in elk geval te probéren je huwelijk te redden. Zelfs dat had hij blijkbaar niet voor zijn kinderen over. Er kon niet één gesprek vanaf. Dat is toch droevig?
Hij komt op mij over als een emotieloze man. En bovendien zonder een greintje moed, wat ik erg onaantrekkelijk vind. Hij heeft geen muur om zich heen staan, maar een bunker. Heeft hij jou ooit al een blik in zijn bunker gegund, TO? Ik vermoed van niet?
Voor mij is het onvoorstelbaar dat je na een dertigjarig huwelijk schouderophalend de deur achter je dicht trekt. Hoe is het mogelijk dat je niet weet en ook niet de behoefte hebt te weten waarom je partner bij je weg wil? Niets te verwerken? Wat maakt dan wel indruk op je? Wat kan je dan wel iets schelen? Ik heb een totaal ander gevoelsleven. Ik zou best een beetje hiervan willen hebben, meer van me af willen kunnen laten glijden. Maar zo extreem onthecht vind ik bizar. En als het nou nog liefdevol onthecht was, zou het nog wat anders zijn. Maar zijn houding tegenover zijn dochter is niet liefdevol maar onverschillig. Hij wil geen gedoe en verder ziet hij het probleem niet en moet je hem niet lastigvallen. Hoe meer je over deze man vertelt, hoe meer bij mij de alarmbellen gaan rinkelen. Spelen hier niet gewoon persoonlijkheidsproblemen, als dat vermijden zo diep gaat en zo structureel is? Hij lijkt gelukkig verder niet destructief voor iemand die autonoom is, stevig in de schoenen staat en geen behoefte heeft aan een sterke verbondenheid. Maar als je die behoefte wel hebt, zou je je flink achter je oren moeten krabben.
PS In de openingspost schrijf je “Feit is dat het mij enorm raakt dat zij zo met hem omgaat.” Jij voelt emoties die hij niet heeft. Je veronderstelt dat hij dat ook moet voelen maar uit angst niet voor zichzelf opkomt. Maar hoe meer je vertelt, hoe meer ik de indruk krijg dat hij die emoties gewoon helemaal niet heeft en dat jij ze (het normale!) voor hem invult. Stop eens helemaal met invullen wat jij veronderstelt dat hij moet voelen, kijk naar zijn gedrag en luister naar wat hij echt zegt. Wat is er dan?
Marianne76 schreef op 11-03-2023 om 10:31:
[..]
Ja, dat past wel in het beeld dat hij geen emotionele nabijheid tot anderen heeft. Zich misschien zelfs helemaal niet hecht aan anderen. Dan doet afscheid nemen je ook geen pijn. Rottig dat je dan ineens een huishouden in je eentje moet organiseren en alles zelf moet doen, maar verder, ach. Mijn vrouw wil niet meer, boeien. Kinderen hebben gescheiden ouders, boeien. Kinderen zijn niet opgevoed, boeien.
Ik vind het persoonlijk armoede ten top, ik zou dat voor mezelf ondraaglijk vinden om met zo iemand een relatie te hebben.
Wat mijn voorgangster ook al zei: in mijn wereldbeeld moet je, als je kinderen hebt, toch in elk geval te probéren je huwelijk te redden. Zelfs dat had hij blijkbaar niet voor zijn kinderen over. Er kon niet één gesprek vanaf. Dat is toch droevig?
Hij komt op mij over als een emotieloze man. En bovendien zonder een greintje moed, wat ik erg onaantrekkelijk vind. Hij heeft geen muur om zich heen staan, maar een bunker. Heeft hij jou ooit al een blik in zijn bunker gegund, TO? Ik vermoed van niet?
Ik denk inderdaad dat hij een bunker om zich heen heeft gebouwd. Emotieloos is hij zeker niet. Maar wel (en dat had ik niet eerder gezegd) met autistische trekjes. Dat verklaart uiteraard ook een deel van zijn gedrag. En moed heeft hij niet nee, ik denk dat ik dat nog het ergste vind.
En Toetie Toover, ik zie mannen helemaal niet als simpele wezens. Zo noemt mijn vriend zichzelf en mannen in het algemeen. Maar ik kan op dit moment weinig respect voor hem opbrengen ja en daar word ik verdrietig van. Dat verdient hij niet.
En wellicht kom ik over als een bitch of heks maar ik ben verre van dat.
Welke emoties toont hij wel? En hoe?
Als je na 30 jaar "zonder reden" opzij geschoven hebt, voel je toch IETS: verbazing, teleurstelling, pijn en/of woede. Desnoods opluchting (als het al lang heel slecht ging). Maar toch niet niets? Wat zegt hij daar over?
Juutanne23 schreef op 11-03-2023 om 08:42:
[..]
Mag ik vragen wat je zelf zoekt in een relatie? Of zit je nu net zo oppervlakkig te typen en kijken hoe we hier reageren. Want persoonlijk snap ik niks van jouw houding en vraag me oprecht af wat je hier hoopt te vinden.
Blijkbaar ben je er helemaal ok mee met een man die maximaal 2 zinnen wijdt aan zijn vorige langdurige relatie waarin 2 kinderen zijn geboren.
"Tja, op een dag ging ze weg. Geen flauw idee waarom en verwerkt, ach, wat valt er te verwerken." Als jij dat een normale reactie vind, dan tja, wat zal ik zeggen, dan passen jullie wel bij elkaar.
Juutanne23 schreef op 11-03-2023 om 11:26:
[..]
Ik denk inderdaad dat hij een bunker om zich heen heeft gebouwd. Emotieloos is hij zeker niet. Maar wel (en dat had ik niet eerder gezegd) met autistische trekjes. Dat verklaart uiteraard ook een deel van zijn gedrag. En moed heeft hij niet nee, ik denk dat ik dat nog het ergste vind.
En Toetie Toover, ik zie mannen helemaal niet als simpele wezens. Zo noemt mijn vriend zichzelf en mannen in het algemeen. Maar ik kan op dit moment weinig respect voor hem opbrengen ja en daar word ik verdrietig van. Dat verdient hij niet.
En wellicht kom ik over als een bitch of heks maar ik ben verre van dat.
Tsja... Wat moet je hier nu op zeggen . Jij bent geen bitch en ja het is erg verdrietig. Tenminste dat vind ik ook. Voor je vriend en voor jou. Jij moet zelf een keuze maken maar ik denk dat je wel aanvoelt dat bepaalde dingen heel vreemd zijn. Ik weet wel zeker dat zijn vrouw in die 30 jaar van alles heeft geprobeerd of in ieder geval heeft gezegd. Maar dat is niet aangekomen bij je vriend. Dat zegt al heel veel. Je kunt leuke dingen met hem doen maar ik zou als ik in jouw schoenen stond het heel moeilijk vinden dat hij emotioneel bijna niet te bereiken valt
Mija schreef op 11-03-2023 om 11:25:
Voor mij is het onvoorstelbaar dat je na een dertigjarig huwelijk schouderophalend de deur achter je dicht trekt. Hoe is het mogelijk dat je niet weet en ook niet de behoefte hebt te weten waarom je partner bij je weg wil? Niets te verwerken? Wat maakt dan wel indruk op je? Wat kan je dan wel iets schelen? Ik heb een totaal ander gevoelsleven. Ik zou best een beetje hiervan willen hebben, meer van me af willen kunnen laten glijden. Maar zo extreem onthecht vind ik bizar. En als het nou nog liefdevol onthecht was, zou het nog wat anders zijn. Maar zijn houding tegenover zijn dochter is niet liefdevol maar onverschillig. Hij wil geen gedoe en verder ziet hij het probleem niet en moet je hem niet lastigvallen. Hoe meer je over deze man vertelt, hoe meer bij mij de alarmbellen gaan rinkelen. Spelen hier niet gewoon persoonlijkheidsproblemen, als dat vermijden zo diep gaat en zo structureel is? Hij lijkt gelukkig verder niet destructief voor iemand die autonoom is, stevig in de schoenen staat en geen behoefte heeft aan een sterke verbondenheid. Maar als je die behoefte wel hebt, zou je je flink achter je oren moeten krabben.
PS In de openingspost schrijf je “Feit is dat het mij enorm raakt dat zij zo met hem omgaat.” Jij voelt emoties die hij niet heeft. Je veronderstelt dat hij dat ook moet voelen maar uit angst niet voor zichzelf opkomt. Maar hoe meer je vertelt, hoe meer ik de indruk krijg dat hij die emoties gewoon helemaal niet heeft en dat jij ze (het normale!) voor hem invult. Stop eens helemaal met invullen wat jij veronderstelt dat hij moet voelen, kijk naar zijn gedrag en luister naar wat hij echt zegt. Wat is er dan?
Zeer mee eens. Ik vind dit een hele 'lege' man. Een man met bijzonder weinig diepgang en verbinding. Verbinding met zichzelf en daardoor ook niet met anderen. Komt op mij over als ware je een passant in zijn leven. Wat jouw taak is vooral dat leven niet opschudden, want dan moet hij dingen die hij niet wil of KAN. Nadenken, voelen, ervaren, oplossingen zoeken, reflecteren, mening vormen, keuzes maken, etc.
Om een of andere reden wil hij dit niet of kan hij dit niet. Weet dus wat je hebt. Kijk naar zijn woorden en daden. Dit is het. Leef er mee en weet dat je gezelschap hebt bij de uitjes die je samen doet. Maar als je meer zoekt, dan is dit niet je man. Dat geeft hij al op zoveel verschillende manieren aan, dat je nu écht wel weet dat het er niet inzit. Hij heeft die wens niet. Dus je hebt een gezelschapsheer, maar meer niet. Voor mij zou dat iemand zijn die maximaal in de categorie vriendschap zit, maar verder als partner zou het voor mij helemaal niks zijn. Als dat voor jou wel prima is, nou, dan gewoon doorgaan.
Juutanne23 schreef op 11-03-2023 om 11:26:
[..]
Ik denk inderdaad dat hij een bunker om zich heen heeft gebouwd. Emotieloos is hij zeker niet. Maar wel (en dat had ik niet eerder gezegd) met autistische trekjes. Dat verklaart uiteraard ook een deel van zijn gedrag. En moed heeft hij niet nee, ik denk dat ik dat nog het ergste vind.
En Toetie Toover, ik zie mannen helemaal niet als simpele wezens. Zo noemt mijn vriend zichzelf en mannen in het algemeen. Maar ik kan op dit moment weinig respect voor hem opbrengen ja en daar word ik verdrietig van. Dat verdient hij niet.
En wellicht kom ik over als een bitch of heks maar ik ben verre van dat.
Je moet oppassen dat jij de situatie niet voor hem inkleurt. Jij zegt: hij heeft geen moed. Maar als hij geen groot probleem ervaart, heeft hij helemaal geen moed nodig. Jij verwacht ‘normaal’ gedrag van hem maar dat gebeurt niet. Jij houdt voor zijn innerlijk leven toch vast aan wat jij denkt dat normaal is: ‘Het kan toch niet anders dan dat hij (ook) gekrenkt wordt door het parasitaire gedrag van zijn dochter? En waarom komt hij dan niet voor zichzelf op? Hij is een lafbek?’ Maar als het hem niet krenkt, is het hooguit ergerlijk en kennelijk raakt het hem gewoon niet genoeg om risico’s voor te nemen. Dit is dan ‘gewoon’ minder belastend dan een conflict.
Dat ‘weinig respect’ van jou is dan gebaseerd op een foutief beeld van zijn innerlijk leven. Jij probeert op de een of andere manier nog de illusie in stand te houden dat hij zou kunnen zijn zoals jij denkt dat normaal is, als hij maar moed zou tonen. Dat blijkt ook helemaal uit dit draadje. Het heet notabene ‘onvolwassen stiefdochter’! Terwijl die stiefdochter uiteindelijk eerder een symptoom blijkt dan de oorzaak.
Die man hoeft helemaal niet verguisd te worden maar hij past niet bij jou. Het beeld wat je hebt van wat hij zou kunnen zijn, klopt waarschijnlijk gewoon niet.
Marianne76 schreef op 11-03-2023 om 11:42:
Als je na 30 jaar "zonder reden" opzij geschoven hebt, voel je toch IETS: verbazing, teleurstelling, pijn en/of woede. Desnoods opluchting (als het al lang heel slecht ging). Maar toch niet niets? Wat zegt hij daar over?
Het enige wat hij daar over zegt is dat hij geen idee heeft waarom ze weg is gegaan. Als hij terug kijkt kan hij wel benoemen dat ze een afstandelijke relatie hadden, waarin hij ook wel wat deukjes heeft opgelopen maar zijn woorden zijn: “ het is wat het is, ik heb jou nu en dat is het belangrijkste.”
Mija schreef op 11-03-2023 om 13:08:
[..]
Je moet oppassen dat jij de situatie niet voor hem inkleurt. Jij zegt: hij heeft geen moed. Maar als hij geen groot probleem ervaart, heeft hij helemaal geen moed nodig. Jij verwacht ‘normaal’ gedrag van hem maar dat gebeurt niet. Jij houdt voor zijn innerlijk leven toch vast aan wat jij denkt dat normaal is: ‘Het kan toch niet anders dan dat hij (ook) gekrenkt wordt door het parasitaire gedrag van zijn dochter? En waarom komt hij dan niet voor zichzelf op? Hij is een lafbek?’ Maar als het hem niet krenkt, is het hooguit ergerlijk en kennelijk raakt het hem gewoon niet genoeg om risico’s voor te nemen. Dit is dan ‘gewoon’ minder belastend dan een conflict.
Dat ‘weinig respect’ van jou is dan gebaseerd op een foutief beeld van zijn innerlijk leven. Jij probeert op de een of andere manier nog de illusie in stand te houden dat hij zou kunnen zijn zoals jij denkt dat normaal is, als hij maar moed zou tonen. Dat blijkt ook helemaal uit dit draadje. Het heet notabene ‘onvolwassen stiefdochter’! Terwijl die stiefdochter uiteindelijk eerder een symptoom blijkt dan de oorzaak.
Die man hoeft helemaal niet verguisd te worden maar hij past niet bij jou. Het beeld wat je hebt van wat hij zou kunnen zijn, klopt waarschijnlijk gewoon niet.
Dat zou kunnen hoor dat ik een beeld heb wat niet klopt. En wat jij hierboven schrijft geeft weer wat hij benoemt. Hij zegt dat dingen hem niet raken of iig anders dan dat ze mij raken en dat is zijn waarheid. In die zin heb je gelijk dat ik het niet snap. Werkelijk niet. Ik kan me gewoonweg niet voorstellen dat dat je niet raakt.
Maar eens…mijn (gekleurde) bril.
Diyer schreef op 11-03-2023 om 12:05:
[..]
Mag ik vragen wat je zelf zoekt in een relatie? Of zit je nu net zo oppervlakkig te typen en kijken hoe we hier reageren. Want persoonlijk snap ik niks van jouw houding en vraag me oprecht af wat je hier hoopt te vinden.
Blijkbaar ben je er helemaal ok mee met een man die maximaal 2 zinnen wijdt aan zijn vorige langdurige relatie waarin 2 kinderen zijn geboren.
"Tja, op een dag ging ze weg. Geen flauw idee waarom en verwerkt, ach, wat valt er te verwerken." Als jij dat een normale reactie vind, dan tja, wat zal ik zeggen, dan passen jullie wel bij elkaar.
Ik vind dit zeker geen normale reactie. Maar toen gingen er geen bellen bij me rinkelen. Wat ik hier hoop te vinden: het draadje is anders gelopen dan ik in eerste aanleg voor ogen had. En dat had ik niet verwacht. Het is een goede vraag wat ik hier hoop te vinden. Wellicht in eerste instantie hoop dat ik bevestiging kreeg dat ik gelijk had. Klinkt gek hè. Maar dat is natuurlijk onnozel. Laat I’ volstaan met te zeggen dat ik door jullie antwoorden opnieuw ook goed naar mezelf wil kijken.