Onbegrijpelijk
Het is onbegrijpelijk in wat voor een rollercoaster ik gezeten heb. Voor mij ben ik voorlopig wel klaar met de volwassen kinderen van mij. Ik heb een zeer zware periode achter de rug i.v.m. de scheiding. Wat nog het zwaarste was is dat mijn kinderen van alles geprobeerd hebben om mij het leven nog wat zuurder te maken. De scheiding is een gevolg van huiselijk geweld. Mijn ex heeft mij de keel toe geknepen. Het leek mijn dochter het beste dat ik me liet opnemen op de PAAZ. Nou dat heb ik geweten. Er waren afspraken gemaakt die niet na gekomen waren. In het begin kwamen de kinderen nog wel. Maar al snel ging het achteruit. Zelfs zo erg dat ik nog niet eens een schone onderbroek meer had. De volwassenen kinderen kwamen niet meer en mijn kleinkind mocht ik ook niet meer zien. Behalve als ik naar de kinderen zou luisteren en zou doen wat zij zegde mocht ik mijn kleinkind 1x zien. Ze hebben geprobeerd om me voor langere tijd op te laten nemen in een psychiatrische instelling. De plannen waren al zover uitgewerkt dat de kinderen de zeggenschap over mij hadden dus ook alles wat erbij hoort. De bedoeling was dat ze de woning die op mijn naam stond, op naam van de kinderen te zetten en dat dan mijn ex en 1 van de kinderen erin zouden gaan wonen. Hoe krijgen ze het verzonnen. Helaas het spelletje is mislukt. In de staat waarin ik het huis kon betreden was verschrikkelijk. Het was er één grote puinhoop. Wat ze van waarde vonden hebben ze mee genomen. Weggehaald, gestolen. Erfstukken van mijn ouders weg, kristallen beeldjes weg en zo kan ik nog wel even doorgaan. Al het speelgoed van mijn kleinkind wat ik zelf gekocht had weg. Alle LEGO ook weg. Toen ik de woning verkocht had moest ik op zoek naar iets anders. Ik was gewoon dakloos. Dat terwijl ze mijn ex een woonadres gaven. Ik had niks. Was dak en thuis loos. Daar heb je dan altijd alles voor gedaan. Maar wat moet ik ermee?????
Dit klinkt heel naar. Maar je wordt niet zomaar opgenomen als iemand roept dat dat nodig is. Je wordt ook niet zomaar onderzocht op allerlei stoornissen.
Ik wil je veel sterkte wensen en hoop dat je je kunt richten op je eigen herstel. Mensen die daar niet aan bijdragen kun je beter loslaten. Ook als dat je eigen kinderen zijn, hoe pijnlijk dat ook moet zijn. Maar dit leest niet alsof jullie een positieve bijdrage leveren aan elkaars bestaan.
Anoniemvoornu schreef op 15-10-2024 om 07:29:
Je wordt niet zomaar psyghiatrisch opgenomen er is een ontzettend tekort aan plekken ..... Dat je kinderen daar verantwoordelijk voor zouden zijn dat vind ik nogal raar om te zeggen..
Je hebt je woning verkocht en verwacht van je kinderen een woning??
Ze verwacht dat de kinderen evenveel voor de moeder doen als voor de vader. Is dat nou echt zo raar concept?
Het is denk ik een complex verhaal. Het is niet gek dat je mentale problemen krijgt van huiselijk geweld, een nare scheiding en een traumatische gebeurtenis zoals het dicht knijpen van je keel door ex.
Die mentale problemen zijn de reden voor een opname op de PAAZ afdeling. Had je die niet gehad, dan was een blijf van mijn lijf huis een logischere plek geweest.
Het klinkt alsof je boos bent op je kinderen dat ze vonden dat je aan je mentale problemen moest werken. Daarnaast lees ik ook dat de vriendin die je destijds had ook geen vriendin meer is? Heeft dat een zelfde oorzaak?
Ik begrijp dat het vanuit jouw oogpunt oneerlijk voelt dat je ex een (tijdelijk?) dak boven zijn hoofd kreeg. En jij dak en thuisloos werd.
Zou het kunnen dat je volwassen kinderen dachten dat jij een dak boven je hoofd zou kunnen hebben als je je liet opnemen in een psychiatrisch kliniek? En dat je zonder behandeling geen kans zou hebben op voldoende geld verdienen om op termijn een eigen woonruimte te kunnen betalen?
In dat geval begrijp ik je kinderen ergens wel. Ik zou ook niet de rest van mijn leven een ouder in huis willen nemen. Tijdelijk prima, dat hebben we zelfs al eens gedaan. Maar er moet uitzicht zijn op een eigen woning op termijn.
Zeespiegel schreef op 15-10-2024 om 23:27:
[..]
Ze verwacht dat de kinderen evenveel voor de moeder doen als voor de vader. Is dat nou echt zo raar concept?
Ik heb gezegd dat het raar is je kinderen de schuld te geven van je psychiatrische opname. En we weten niet of haar kinderen minder of meer voor haar of hun vader doen , alleen dat to het zo ervaart maar of dat ook de werkelijk zo is weten we niet