Moet ik dit laten escaleren ??

En Dat weet je zelf ook. Het is de enige manier om tot haar door te dringen, om haar te laten inzien dat ze niet constant de boel kan verklooien en dat pappie en mammie haar wel weer redden. Maar het zal ongelofelijk moeilijk zijn voor jullie. Misschien is het goed dat jullie met iemand gaan praten zodat jullie je ei kwijt kunnen en vooral op een lijn blijven zitten. Laat haar je niet uitspelen tegen elkaar. Zorg voor een plan hoe jullie dit gaan aanpakken samen.

Begeleiding

Je schrijft over hoe zij alle mogelijke hulp van jullie, school, instanties etc. heeft gehad zonder het gewenste resultaat. Dat zal ook bij jullie hard zijn aangekomen dat jullie meisje zo ontspoort. Ik zou hulp zoeken voor jullie als ouders om inderdaad jullie grenzen en gezin te beschermen en een plan te bedenken zodat jullie hier mee omgaan zonder uitgespeeld te worden, zonder elkaar verwijten te gaan maken als het inderdaad escaleert. Je kind is juridisch volwassen en zal de consequenties moeten aanvaarden.

Ik zou wel helpen.

Praten, overleggen, oplossingen zoeken én financieel bijstaan. Ze is 18 jaar en heeft geen spaargeld schrijf je. Daar kan ik me iets bij voorstellen bij de gemiddelde 18 jarige. Ze dreigt haar kamer uit te worden gezet omdat ze die niet meer kan betalen. Terug naar huis wil je liever niet.
Wat dan? Je kind in een doos met dekentje onder de brug?

Is ze crimineel? Heeft ze een strafblad? Moord gepleegd? Nee, ze heeft haar leven niet op de rit en heeft een moeilijk karakter. Ik bedoel zeker niet dat mijn kind niets zou hoeven ondernemen en op mijn zak kan teren, maar bijstaan en mijn energie erin stoppen zeker wel.
Loslaten zal betekenen dat ze zich in de steek gelaten voelt, dat zal haar geestelijk niet sterker maken. Zolang ik leef heeft mijn kind bed en brood, als hij tenminste geen verslavingen heeft of crimineel is.

Buitenstaanders die zeggen dat je los moet laten, lekker makkelijk. Laten zij hun kind wel dakloos worden dan? Ik niet.

Wil

Loslaten doe je nooit, maar er zijn grenzen aan wat je aan kunt.

Over dakloos worden

Ik ken heel toevallig twee situaties. Een van een moeder met een dakloze zoon (inmiddels overleden) en van een zus met een broer die steeds aan de zwerf gaat. Hij zit regelmatig in een instelling, maar neemt de benen, of men vindt na een poosje dat hij weer voor zichzelf kan zorgen. Een draaideur-patiënt kun je het noemen. De familie zit er enorm mee, het is een enorme zorg, maar van de zus weet ik dat ze wel afstand móeten nemen, om er niet zelf aan onderdoor te hoeven gaan.

De overleden zoon is natuurlijk een drama van jewelste, maar ook hij leverde zoveel zorgen op, dat zijn dood ook een 'verlossing' betekende. Nooit meer de vraag "waar zal hij nu zijn, hoe erg is het met hem gesteld?".

Voor dochter van Saltandpepper is dit allemaal gelukkig niet aan de orde en ik hoop ook dat dit zo blijft. Helaas zit dochter nog aan het begin van een lange weg en ik hoop dat ze met begeleiding op het goede spoor komt. Maar ik denk dat in huis halen niet de oplossing is.

Oh ja, vlak voor ik op versturen wilde drukken, bedenk ik dat ik familie heb, waarvan een kind ook zwaar in de knoop zat met zichzelf. Kind was toen nog onder de 18 en kon daardoor nog met toestemming van moeder verplicht opgenomen worden. Voor zover ik begrijp is dit heel positief uitgepakt. Tijdens de jaren dat zoon nog bij moeder woonde (het speelde al járen) zat moeder min of meer gevangen in eigen huis. Ze kon amper weg en had als het dan toch moest, altijd de telefoon aan staan voor 'stel dat zoon belt', want dan kon ze weer naar huis.

Wat mij overigens wel opvalt, is dat de kinderen waarvan ik weet dat het misging, ouders of zus/broer hebben waar ook iets mee aan de hand is. Bij de moeder/zoon-situatie is er nog een zoon die in een gezinsvervangend tehuis woont, omdat hij geestelijk beperkt is. De zus met broer: zus heeft een combi ass/adhd, ook haar kinderen zijn behept met 'iets' hiervan en bij mijn vriendin is er ook van alles aan de hand. Bij de familie met zoon, idem dito. Mijn conclusie uit dit beperkte stukje ervaring, is dat een probleem met een kind vaak niet op zichzelf staat.

Kaaskopje.

Precies, ik zet mijn grenzen ook duidelijk neer. Zelf ben ik ook moeder, dus grenzen stellen is mij niet vreemd.

Onderhoudsplicht

zeker. Maar denken jullie dat dat nu niet is gebeurd, met school, de de woning, het baantje?

Net wat Wil zegt, ik zou ook helpen.

Maar je bent ook verplicht om je kind te ondersteunen, financieel. En dat staat ook op ouders online.

https://www.ouders.nl/artikelen/onderhoudsplicht-voor-jongmeerderjarigen-18-21-jr

En https://www.wikiwand.com/nl/Onderhoudsplicht

Dus als je kind op straat wordt gezet en geen inkomen heeft, ben je echt verplicht om te helpen. Sowieso tot het 21e jaar, en in sommige gevallen ook langer.

misschien eventjes?

Ik zou het ook niet over mijn hart kunnen verkrijgen, maar misschien is het wel een tijdelijke oplossing? Even de bodem van de put aantikken, merken was de consequenties van je gedrag zijn.
Ze heeft regie over haar eigen leven en maakt er een zooitje van, en zij is de enige die er wat aan kan doen om te zorgen dat er een ommekeer komt.
Ik zou dus misschien als ouder geen deur openzetten maar haar wel in de gaten houden voor als het écht mis gaat, maar haar dus echt even laten voelen wat er gebeurt als je al je credits verspeeld hebt.

hmmm

Er is een en ander weggevallen.

Ik haakte in op het grenzen stellen. Die grenzen zijn en worden al gesteld, namelijk bij de school, het baantje en in het studentenhuis.

Ook de ouders hebben ooit hun grenzen gesteld, want thuis wonen was niet meer mogelijk.

Maar nu is er dus de onderhoudsplicht, ook als een kind niet 'wil deugen'.
En vergis je niet, je bent als ouder zelfs strafbaar als je je kind niet helpt als het bv. dakloos wordt.

Je kunt wel afspraken maken: (of je eigen regels vertellen). Ok, als het misgaat, kom je weer thuis wonen. Of wat je kunt doen is ervoor zorgen dat de huur van de kamer betaald blijft worden. Zodat je kind niet op straat kan worden gezet.

Een kind van 18 is precies dat: een kind, van 18. Je dochter heeft een weerbarstig karakter en is gevoelig voor verleidingen (uitgaan, roken, ed). Een situatie op je 18e zegt echt nog helemaal niks over later. Zoveel mensen hebben een wilde jeugd en komen later tot inzicht, en worden dan serieuzer. Het brein is op je 18e nog lang niet volwassen, sommige mensen hebben een genetische aanleg voor gevoeligheid voor verleidingen. Ze heeft me nogal niets mee gemaakt zeg je. Op haar 15e al opgenomen geweest. Geen startkwalificatie.

Je zegt dat ze begeleiding krijgt, maar voor die begeleiding moet ze ook weer aan verplichtingen voldoen. Terwijl dat nou net een van haar problemen is. Op dit manier is het een vicieuze cirkel, en blijft ze ook telkens negatieve feedback krijgen dat het allemaal aan haar ligt...

Ik vind het best triest.

Ze is pas 18. Ik zou haar kamer betalen of weer thuis laten wonen.

Mirreke

Het is natuurlijk ook heel triest.

Vooral het feit dat ze nu tussen de wal en het schip lijkt te gaan vallen:
thuis wonen kan niet meer, begeleiding krijgt geen vat op haar, ze weet hoe het moet, maar wil "zelf doen".... enige alternatief (maar dan ben je heel veel verder in een traject en moeten er echt levens op het spel staan); gedwongen opname, maar dat krijg je niet voor elkaar.

Financieel verantwoordelijk zijn is prima, maar het hangt hier niet (alleen) op het financiële: door overmatig a-sociaal/onaangepast gedrag kan ze op termijn ook haar woonruimte (in een studentenhuis, dan moet je het m.i. wel heel bont hebben gemaakt) kwijtraken....

En natuurlijk: er komt vast een moment dat het lampje bij haar gaat branden, heb ik vaker gezien, en zeker omdat hersens pas rond hun 25ste uit-ontwikkeld zijn, maar tot die tijd moet er wel een overbrugging komen.

Ik zou niet weten hoe, ik wil Saltandpepper dan ook enorm veel sterkte wensen....

Of wachten

Je kunt ook wachten en kijken of ze om hulp komt vragen, dan heb je in ieder geval wat meer ingang bij haar.

Als je contact hebt met haar hulpverleners zou ik denk ik vragen wat zij verstandig vinden.

Het lijkt me een vreselijke keus.

Bondgenoten

Heb je enig idee waardoor het komt dat je dochter het zichzelf zo moeilijk maakt?

Heb je nog kontakt met de hulpverlening van de periode voor haar 18de? Of met de school, werkgever, huisgenoten, huisarts? Ben je bekend met de voorzieningen die er zijn in jullie woonplaats, variërend van schuldhulpverlening, daklozenopvang etc.?
Niet dat je wil dat het slecht gaat, maar ik zou zelf in kaart willen hebben waar je bondgenoten kunt vinden. Politie, WMO, psychiatrie, allerlei vormen van zorgopvanglokaties etc.

Als ze bij jullie in huis komt, zou haar dat op een of andere manier helpen? Zou ze dat willen?

Verder zou ik haar toch even zelf laten uitzoeken: soms vinden mensen een weg, die helemaal niet jouw weg is, maar waar zij mee willen leven. Ik zou zorgen dat ik voldoende in handen had aan kennis, geld, kontakten, zorgverleners etc. om, als ze dat zou vragen, haar te helpen. Maar als ze geen hulp zou vragen zou ik het toch even aan haarzelf overlaten en vooral zorgen dat er een vorm van kontakt blijft.

Tsjor

Idee van Pluk

Als jullie het kunnen opbrengen zou je iets van anti-kraak voor haar kunnen zoeken. De huur is relatief laag. Dat en haar zorgverzekering. Dan is de basis geregeld.

Maja heeft ook gelijk, het kan nog wel even duren voor het lampje gaat branden. Terwijl ze de weg een beetje kwijt lijkt te zijn, moet haar duidelijk zijn dat jullie van haar houden en ze altijd bij jullie aan mag schuiven bij het eten. Ze zou ook kunnen kiezen voor wekelijks samen boodschappen doen. Op die manier weet je dat ze voedsel koopt en niets anders doet met geld voor boodschappen. Ze zal verder zelf voor inkomen moeten zorgen. Doet ze dat niet, dan heeft ze zichzelf daarmee.

Al met al zit je dan wel op zo'n 500-600 euro per maand wat jullie hier aan kwijt zijn. Dat moet ook maar kunnen voor jullie.

Stel dat dit zou kunnen en je dochter gaat er in mee, dan hou je zo contact.

Ik zeg er wel bij dat bij anti-kraak ook regels gelden. Misdraag je je, dan is dat ook klaar.

Voor nu.

Soms loopt het zoals het loopt, niet ieder kind gaat over rechte lijnen richting volwassenheid. Er is niet altijd een reden of oorzaak. Het klinkt goed, jullie gesprekken en jou helpende hand.

Idem

Ik vind het ook goed klinken, zoals je er nu in staat. De tijd is voorbij dat je je kind met heel haar hebben en houden nog op je nek kon laden. En dan nog, ronddragen is niet de meest effici"ente manier om en kind te laten leren lopen.
Volgens mij heb je goed je grenzen aangegeven. Helder. Zij zal zich er niet aan houden, dus het komt erop neer dat je jezelf eraan gaat houden. Niet meer redden, maar als je om hulp vraagt help ik je.
En ondertussen, als het kan, bouw dan toch zelf een buffer op voor het geval dat..... Op die leeftijd komen jongeren vaak in de financiele problemen en die problemen kunnen ook meteen erg groot worden, omdat er te weinig inzicht is in hoe je ervan af kunt komen en te weinig geld om de schuldenindustrie te onderhouden.

Tsjor