Mijn zorg-hormoon is op
Onze twee kinderen zijn (jong)volwassen. Oudste is al even het huis uit, is volledig zelfstandig met huis/baan/vriendin, woont op enige afstand bij ons vandaan. Komt dus alleen nog op visite, alleen of met vriendin. Eens in de zoveel weken, van smorgens tot savonds, een hele enkele keer blijven ze een nachtje slapen. Jongste woont sinds een jaar op kamers. Komt meestal in de weekends naar huis, met zijn verkering. Tijd wordt verdeeld tussen ons en haar ouders. Die twee leven een eigen leven, waarbij ze (last minute) wel of toch weer niet mee eten/slapen/douchen (en de wasmand vol gooien).
Man en ik moesten uiteraard even wennen aan een leven met z'n 2en, maar inmiddels leven we in een gezapig ritme dat ons beiden prima bevalt. We genieten van de rust... niet meer constant rekening-houden-met. Wat wij willen, wanneer wij daar zin in hebben. Ik zie dan ook stiekem af en toe op tegen de weekenden dat zoon+verkering thuis komt.. na zo'n weekend 'hotel mama' te zijn geweest zie ik ze graag gaan. Oudste komt alleen op visite en gaat savonds weer naar huis.. heerlijk!
Natuurlijk is het fijn om ze thuis te hebben. En is het gezellig. Maar ik merk dat mijn zorg-hormoon op is en ik snel weer terug verlang naar de rust met z'n 2.. Lekker mijn ding doen. Voel me er bijna schuldig onder. Ik bedoel, ik lees wel eens over het lege nest syndroom... nou ik kijk ze zo het nest uit...
Ben ik nou zo afwijkend, een ontaarde moeder..?? Is er iemand die dit herkent..? Ik voel me plaatsvervangend schuldig bij het idee dat ik dit mijn eigen moeder aangedaan kan hebben toen ik jong was
Ik vind dat
je zelf behoorlijk misprijzend praat over je zus, dus het gaat vast twee kanten op.
En om antwoord te geven op jouw vraag: het lijkt me inderdaad goed als je vader dit zelf zou uitvogelen. Het is fijn dat jij dichtbij woont en wil helpen, maar voor je zus is dat natuurlijk anders, omdat het haar veel meer tijd zou kosten om op en neer te reizen. Dan is het makkelijker als je vader zelf een taxi regelt.
Ik snap niet dat je dit zelf niet inziet. Het is toch totaal niet praktisch als je zus hiervoor vijf uur in de auto moest zitten, terwijl het voor je vader een ritje van een half uur is?
Oude ouders lijken soms precies op pubers
Als alles goed gaat redden depubers zich prima en bij problemen kunnen ze prima de juiste oplossing bij het door ons uitgelegde mogelijke probleem zoeken.
Als je onderweg van/naar school ern lekke band hebt?
Zet ik de fiets aan een lantaarnpaal vast en ga met de bus verder/loop het laatste stukje.
De fiets halen wwe dan 's avonds wel.
Als je je brood vergeten bent?
Dan koop ik in de kantine iets te eten.
Zodra het probleem dan net even afwijkt bellen ze hun moeder.
Mam mijn brood is gevallen en zit vol met zand stof en haren, wat moet ik doen?
Dan kan je toch een broodje kopen in de kantine?
O ja dat ga ik doen!
Mam mijn bagagedrager zit los, mijn tas valt er steeds af en ik ben pas bij de brug in B hoe kom ik nou thuis?
Kijk eens naar de overkant van het water kind. Wat zie je naast de ijssalon?
O, wat goed mam! De fietsenwinkel, daar ga ik wel even naar toe.
Met mijn ouders net zo. Als alles goed gaat redden ze zichzelf maar bij lichamelijk leed is het soms ingewikkeld. Bijvoorbeeld in de pijn en stress na een misstap en vallen op straat belt mijn moeder mij in plaats van de dokter.
Aan de telefoon raad ik aan om de dokter te bellen en dat doet moeder dan. Als ik het niet vertrouw ga ik even kijken. 10 minuten op de fiets.
De pubers leer ik zelfredzaam te zijn en op een geschikt moment praten we erover hoe ze problemen aan kunnen pakken.
Bij mijn ouders praten we er ook over op een rustig moment maar in de paniek die er soms is ondersteunen mijn zus en ik dus. Zetten we de gewonde moeder in de auto om naar de dokter te gaan. Het zou prachtig zijn als ze zelf voor vervoer had kunnen zorgen maar dat moet je niet binnen de paniek gaan afdwingen dat beklijft niet.
Dus prachtig als je ouders zo lang mogelijk zelfredzaam wilt laten zijn maar je moet wel in de gaten houden of ze nog snel kunnen schakelen als er zich problemen voordoen.
precies
Precies dat, Stickertje!
en Tsjor
Het spreekt voor mij vanzelf dat de erfenis netjes wordt verdeeld, dat staat los van wie er meer heeft gedaan.
Ik hoop dat het nog een tijdje duurt voor het zover is.
Ik ook
Dat hoop ik ook voor je. En jammer dat je zus zo'n nare man heeft gevonden.
Tsjor
Dymo,
Jammer dat je zus het nodig vind negatief te doen over hoe jij voor je ouders klaar staat.
Idd, voortaan maar niet delen, scheelt teleurstelling.