Mijn zoon, crimineel verslaafd en narcist

Wat triest

Ik zou bijna zeggen dat veel van ons een verhaal als van jou wel kennen, maar van de televisie bijvoorbeeld. je weet dat dit soort mensen (sorry voor 'dit soort') bestaat, maar gelukkig... jouw kind doet dat niet. Maar jij zit met het verhaal dat je kind het wel doet.

Ik kan me voorstellen dat je het afschuwelijk vindt om je zoon de deur te wijzen met 'zoek het maar uit', ik zou daar ook veel te lang mee wachten. Maar ik heb het gevoel dat je dat al gedaan hebt, te lang wachten. Als hij je vanavond mishandeld heeft, geestelijk of lichamelijk doet er niet toe, dan zou ik overwegen om morgen drastische maatregelen te nemen. Als hij een sleutel heeft mag hij die inleveren. Hij mag jullie huis niet meer in zonder overleg. Gaat hij je bedreigen vanwege de sleutel, kijk dan hoeveel het kost om je sloten te laten vervangen. Want je hebt gelijk, je moet weer een rustig leven kunnen leiden met je man en dochter. Sterkte.

Hoop

'Politie, reclassering en hulpverlening zeggen allemaal hetzelfde. Laat hem los dit is een gebed zonder einde. Maar hoe???????????????'
Tot nu toe werden jullie gedreven door de hoop, dat je er iets aan kunt doen, waardoor hij het licht ziet, zijn criminaliteit en verslavingen achter zich laat en een normaal leven begint. En dor schaamte, denk ik.
Wat je los kunt laten zijn die hoop en die schaamte.
De schaamte loslaten betekent dat je doet wat je hier doet: je benoemt de ellende, je maakt het niet mooier dan het is, je geeft zelfs aan dat je de goede kanten van je zoon niet meer ziet (in tegenstelling tot zijn vriendin).
Inmiddels heb je het hele circus gehad, de rechter, reclassering, gevangenis, hulpverleners, politie. Niemand dringt tot hem door. Of: zij spreken uit ervaring: het zal niet helpen, wat je ook doet. Ik denk dat je de hoop, dat er iets is wat je kunt doen om hem te bewegen tot een ander leven moet laten varen.
Dat wil niet zeggen dat je je kind helemaal los moet laten. Ik zu voor mezelf bepalen, wat je wel nog gaat doen, ervan uitgaande dat hij zijn levenswijze niet verandert. Bijvoorbeeld: als er een rechtszaak is (en je weet het) ga je dan wel of niet daar naartoe. Als hij gevangenisstraf heeft, ga je hem dan wel of niet bezoeken. Als hij zijn vriendin mishandelt, is er dan iets wat je kunt doen (eventueel met de ouders van de vriendin samen)? Missschien kan de reclassering je tips geven: hoe gaan wij als ouders hiermee om?
Wat je los moet laten is, denk ik, je hoop en je schaamte. Maar dat wil niet zeggen dat je hem als (losgeslagen) kind loslaat. Je moet alleen zelf bedenken wat ej wel nog doet, en dan zodanig dat het jullie het minste belemmert.

Tsjor

Lezen Bennikki

Ik zie dat je zoon medicatie slikte, althans een tijd geleden. Heeft dat effect gehad op zijn gedrag?

Bennikki

Hij heeft voor de stemmen in zijn hoofd haldol geslikt en naderhand voor zijn adhd Ritalin.
Maar hij slikte beide medicaties amper, en wanneer hij weer eens dagen vertrokken is helemaal niet. Dus de medicatie heeft nooit de tijd gehad om zijn werk te doen.

Weet je dat?

Zijn de stemmen in zijn hoofd teruggekeerd? Ik miste bij alle diagnoses die er al waren al een diagnose die betrekking had op de stemmen in zijn hoofd. Maar hij heeft dus al haldol ooit voorgeschreven gekregen.

Tsjor

Tsjor

Mijn vader heeft in 1987 zelfmoord gepleegd.Hij was schizofreen. Hoorde ook aldoor stemmen. Ik heb dit al vaker aangegeven bij de hulpverlening. Maar aangezien onze zoon zelf geen problemen ziet in zijn doen en laten schiet de hulpverlening ook niet meer op.

Dramatisch

Wat een dramatisch einde van je vader. Mijn broer heeft schizofrenie. De weg naar hulpverlening is ellendig en meer dan dat. Dat hij zelf geen problemen ziet is een van de kenmerken: geen ziekte-inzicht. Ik weet niet of de stemmen nu nog een hoofdrol spelen bij je zoon. Je gaf zelf al aan dat zijn gang naar het slechte pad op 13-jarige leeftijd begon. Voor schizofrenie is dat vrij jong. Het kan ook zijn dat zijn gewetensfunctie niet goed ontwikkeld is (geen pedagogisch probleem overigens).
Maar ik kan me vooral goed voorstellen dat jullie helemaal moe zijn van het nadenken over mogelijke oorzaken, mogelijke hulpverlening en alle paden en zijwegen die op dat gebied te bewandelen zijn; met alle teleurstellingen erbij. Bovendien zit schoizofrenie nu in het verdomhoekje: mensen zijn psychose-gevoelig, en beter worden doe je zelf, is het adagium sinds Mind de toon zet. Gelukkig is Ypsilon nog actief. Wellicht heb je daar ooit van gehoord.
Met het loslaten van de hoop op verbetering en de schaamte bedoelde ik vooral ook het loslaten van het nadenken over mogelijke oorzaken en hulpverlening. Dan kom je op ene punt van acceptatie: dit is het. En dan kun je weer opnieuw nadenken over: hoe gaan we daarmee om.
Bijvoorbeeld: mooi dat hij bij jullie terecht kan als de ruzie met zijn vriendin uit d ehand is gelopen. Levert dat extra problemen op of is het dan rustig en vertrekt hij daarna weer rustig? Is dit vol te houden of moet je het gaan beperken?
Wil je wel of niet bij eventuele toekomstige rechtszaken zijn? en kan dat emotioneel gezien op het niveau van betrokken toeschouwer, meelevend, maar verder zonder hoop?
hebben julliie wel of geen kontakt met de vriendin en wil je dat wel of niet?
Heb je wel of geen kontakt met de wijkagent en wil je dat wel of niet? Idem met de reclassering? Is er ooit een hulpverlener geweest waar je wel vertrouwen in had en waar je af en toe alles mee door kunt praten?
ondersteunen jullie hem financieel, wat wel en wat niet?
in hoeverre is jullie omgang met hem afwijkend van de omgang met je andere kind; is dat goed, kan dat veranderen; liggen de prioriteiten goed.
Nou ja, zo an ik wel wat vragen bedenken die je samen kunt bespreken als je loslaat dat je de sitautie moet/wilt verbeteren en als je de schaamte voorbij bent en het benoemt zoals het is: met een kind gaat het goed, een ander kind heeft een weg gekozen die jullie niet volgen.

Tsjor

heftig verhaal

Wat een vreselijk verhaal.

Je zoon is zich niet, ik geloof daar niets van. Mensen veranderen enorm door drugsgebruik en komen er bijna niet uit, (andere wereld)

Ik denk dat het van belang is dat hij in gaat zien dat die drugs hem hebben doen veranderen....En nu ga ik iets zeggen wat vast heel lastig is..maar probeer een heel klein raakvlak te vinden en probeer dat steeds wat groter te maken. Ik denk dat hij gigantisch met zichzelf overhoop ligt.

Ik ga je een deel van mijn verhaal vertellen.

Zoon 15 veranderde van de ene op de andere dag...deed alles wat die van jou ook doet. Tot aan bijna uithuisplaatsing toe. Dit heb ik tegengehouden met succes en achteraf heel blij mee. Ik ben naast hem gaan staan...heb mij in die wereld ingelezen, wist alles van drugs en de namen, en wat het met je doet. Heb aangegeven dat ik vermoedde dat hij het gebruikte als zelfmedicatie. Er gebeurt zoveel in dat wereldje dat je je hoofd niet stil kunt krijgen. Intimidatie, bedreigingen etc. Ik heb vooral heel veel begrip voor hem getoond...maar wel vanuit zijn kant, met meteen spiegelen naar hoe het voor ons en de buitenwereld is ookal boeit het hem niet. Laten merken dat ik heel veel van hem houd en weet dat hij dit eigenlijk niet wilde. Het heeft 1 jaar gekost om naast hem te staan en met hem mee te denken waarna hij uiteindelijk steeds weer meer mens werd. Hij heeft nu zelfs een baantje waarbij hij 4,60 in het uur verdient. Zou hij een jaar geleden niet hebben gedaan want stelen is gemakkelijker en houd je meer aan over.....tja....zo erg was het. Mijn zoon is nu helemaal van de drugs af, heeft een vriendinnetje, en werkt dus. Een hele andere zoon, die van vroeger is terug. Ik zou heel graag met jou in kontact willen komen want ik geloof dat hij dit niet wil. Bij mijn zoon bleek achteraf een trauma te hebben. Is ook gediagnosticeerd met een laag IQ en ADHD en ASS...Achteraf blijkt dat hij hoogbegaafd is en schooltrauma heeft opgelopen. Geloof mij er is voor hem vast een reden dat hij ermee is begonnen....maar hij kan stoppen.....

Ik wil hiermee niet zeggen dat ik het goed heb gedaan. Wellicht gewoon geluk gehad, maar niet geschoten is altijd mis....