Mijn dochter staat op punt een relatie te beginnen met aanrander van zus
Beste allemaal,
Na jaren afwezigheid hier op het forum nu terug omdat ik mijn ei, gevoel, angst en frustratie kwijt moet.
IK ben drie dochters en de twee oudste hebben beide een hele nare ervaring met een jongen gehad..
Toen de oudste 15 was heeft een jongen, uit haar vriendengroep, haar betast terwijl zij dit niet wilde. Ze was hier flink van onderste boven en heel erg bang. Nadat ik later op die dag haar verhaal had gehoord ben ik naar zijn ouders gegaan. De jongen zelf was ook 15 of 16 jaar oud. Min dochter is toen, ondanks dat ze heel bang was, ook meegegaan en zo hebben wij daar aan tafel met zijn beide ouders erbij een pittig gesprek gehad. De jongen gaf toe dat dit gebeurd was, en zijn ouders hebben hem een naast een flinke preek (dat begon al waar wij nog bij waren) ook een flinke straf gegeven.
Mijn dochter zag op dat moment af van aangifte.
De jaren die volgden gaf voor haar toch problemen in de verwerking van deze aanranding.
Hiervoor is ze in therapie geweest, waar ze ook emdr heeft gekregen. Hierna heeft ze op het punt gestaan om alsnog aangiften te gaan doen, maar op het laatst heeft ze toch niet doorgezet. Inmiddels woont zij op zichzelf en gaat het best goed met haar.
Via via kreeg ik te horen dat mijn middelste dochter hetzelfde was overkomen tijdens een slaapparty met een groepje (jongens en meiden door elkaar) vrienden. Ik ben hierover het gesprek met mijn dochter aangegaan en toen kwam er wat van het gebeuren naar buiten. Midden in de nacht is 1 jongen naast haar gaan liggen en heeft handelingen uitgevoerd wat mijn dochter niet wilde. Zij heeft dit ook meerdere keren kenbaar gemaakt, maar de jongen ging door, zij was bang om de andere wakker te maken en is stil blijven liggen. Wat er precies allemaal gebeurt is, dat weet ik niet, want ze weigert er over te praten met mij. Ze is bang dat ze er mij verdriet mee doet. (En of ik nou wel of niet weet wat er precies gebeurt is, verdrietig heb ik er toch wel van).
Wel heeft ze er regelmatig met haar zus over gesproken want die zou het snappen en begrijpen.
Mijn oudste vond dat ze het in ieder geval aan hun vader moest vertellen omdat die knul daar in de klusschuur komt, ivm een gezamenlijke hobby, datmijn dochter ook als hobby heeft. Vader heeft haar aangehoord en vroeg wat ze nou wilde?, want je kan iemand niet zomaar wegsturen!! (Die man is gestoort, jullie begrijpen hopelijk dat wij al jaren gescheiden zijn) Hij laat het toe dat dochter steeds in hun schuur geconfronteerd word met die knul, terwijl ze hem ook al op de hobby dagen tegen komt.
Dochter probeert hier mee om te gaan vooral omdat ze haar hobby niet wil opgeven. Gelukkig is ze niet meer bang van hem, wel heel boos waardoor ze nu wel flink uit haar pan gaat wanneer hij te dicht in haar buurt komt.
Maar nou komt het, oudste die weet wie en wat hij is, heeft sinds kort dus contact met deze knul. En ze denkt nu dat ze verliefd op hem aan het worden is. Ze sprak al over : stel dat het wat word.
IK heb haar heel duidelijk en eerlijk verteld hoe mijn gevoelens hierover zijn. Namelijk een grote haat tegenover deze jongen net als dat ik dat voel naar de jongen die haar dat heeft aangedaan. En dat hij nu en in de toekomst nooit 1 voet bij mij binnen mag zetten. Ik wil die knul niet bij mij thuis op de bank hebben zitten, wetende wat hij mijn middelste dochter heeft aangedaan, en wat hij haar heeft afgepakt. Haar onschuld, vertrouwen en veiligheid.
Maar hoe zorg ik er nu en in de mogelijke toekomst voor dat ik niet mijn dochter kwijt raak?
Stroopkoek
Stroopkoek
Ik schrik van je verhaal en eerlijk gezegd niet van wat je denkt (de ernst van de misdaden van de jongen), maar vooral over hoe jij ermee omgaat, wat je dochters daarvan overnemen en hoe dat nu uitpakt.
'IK heb haar heel duidelijk en eerlijk verteld hoe mijn gevoelens hierover zijn. Namelijk een grote haat tegenover deze jongen net als dat ik dat voel naar de jongen die haar dat heeft aangedaan. En dat hij nu en in de toekomst nooit 1 voet bij mij binnen mag zetten.'
Je hebt van de jongens (en van de vader?) monsters gemaakt, maar de meisjes zijn meisjes en worden verliefd en dan blijken die jongens niet zo'n monster te zijn. Je hebt het heel hoog gespeeld en kunt nu bijna niet meer terug. en daar verlies je je dochters.
Ik weet niet in hoeverre eigen seksuele ervaringen hierin een rol spelen.
En hoe de tweede dochter reageert op de oudste (kan dat wel open en onbevangen besproken worden?)
Het zou in elk geval goed zijn als je je dochters weerbaarder maakt: als ze iets niet willen, dan ook duidelijk maken dat ze dat niet willen. Dus niet zeggen en wachten tot de jongen daarnaar luistert, maar opstaan, weglopen, gillen, afslaan, enzovoort. Dat hoeft geen trauma op te leveren, maar is gewoon een aspect van communicatie. duidelijk zijn. Niet alleen verbaal, maar ook in je gedrag.
Tsjor
En intussen volwassen.
Jij mag blijven haten en de toegang tot je huis weigeren, dat is een keuze.
Verder zou ik de zussen er samen over laten praten en hun eigen toekomst uitstippelen. Ze zijn intussen geen pubers meer, ze maken hun eigen keuzes als volwassen vrouwen.
Wat ik me afvraag
Ik wil het gebeurde niet bagatelliseren, maar ik vraag me af wat het betasten inhield. Beiden waren nog "maar" 15/16 jaar en in de ontdekkingsfase op seksueel gebied.
Ik vind het niet leuk om te zeggen, maar ik krijg de indruk dat jij een bepalende rol hebt gespeeld bij hoe hoog het is opgelopen. Je dochter is bang geweest, dat is echt naar voor haar, maar het lijkt wel of je het voor haar en je andere dochter door je eigen houding niet gemakkelijker hebt gemaakt. Ik snap wel dat je middelste dochter haar ervaring niet aan je heeft verteld. Ja sorry...
Ik vind jouw reactie nogal extreem. En daarom ben ik des te "nieuwsgieriger" naar wat er precies is gebeurd. Niet om me eraan te vergapen, maar om het te kunnen begrijpen.
Net als Tsjor ben ik ook van mening dat dit soort (uiteraard nare) situaties geen levenslang trauma hóeven te worden. Niet alleen door je weerbaarder te maken, ( in de praktijk kan het tegenvallen met die weerbaarheid) maar ook door eerlijk te kijken naar wat er precies is gebeurd. Hoeveel "slechtheid" zat er in het gedrag van deze jongen? Wat vind je dochter daar zelf van nu ze er misschien met meer afstand naar kan kijken?
Ik vertel er bij dat ik zelf ook nare ervaringen heb, die je onder de noemer aanranding kunt plaatsen. Ik heb dus een beeld bij hoe het kán zijn. Maar door mijn ervaring weet ik ook dat er wel onderscheid gemaakt kán worden tussen pure slechtheid (of gewetenloos) en iemand die heel stom bezig is. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel met dit verschil. Omdat dit geen gesproken gesprek is, maar een "schriftelijke, kan ik niet de bijpassende intonatie laten horen. Ik vraag me af of de aanrander van je oudste dochter zo slecht was dat hij jouw diepe haat verdient.
Tsjor en Kaaskopje
Tsjor
misschien komt het door dat ik alles redelijk beknopt heb opgeschreven, dat kan, maar jij heb wel wat aan namens.
Zo schrijf je: maak je meiden weerbaar. Van jongs af aan heb ik mijn meiden geleerd, je lichaam is van jou, daar mag niemand zonder jouw toestemming aanzitten. Zit er toch iemand aan je, wat jij niet wil, dan zeg je er wat van desnoods ga je gillen en/of slaan en probeer uit de ruimte te gaan waar deze persoon zich bevind. En neem iemand die je vertrouw in vertrouwen, zodat je geholpen kan worden dat het niet opnieuw gebeurt.
Middelste heeft zelfs een tijdje op judo gezeten en zei zelf altijd: als dat mijn overkomt dan verkoop ik zo'n jongen een klap voor zijn kop.
Maar als je zoiets overkomt weet je gewoon niet hoe je reageert.
Je schrijf ook: je heb van die jongens (vader?) monsters gemaakt. Dit haal jij uit de regel omdat ik schreef dat ik deze jongens "haat" . Misschien had ik het woord haat niet moeten gebruiken, misschien is dat wat teveel van het goede.
Over vader zal je mij, naar onze dochters toe, nooit een negatieve uitlating horen zeggen. Hoe ik over hem denk komt normaal alleen tot uiting bij mijn vriendin en mijn man, en nu dus een heel klein stukje hier.
De jongens heb ik zeker niet als monsters afgeschilderd, want wat zouden mijn dochters er aan hebben als ik dat zou doen. Ik zou ze daarmee alleen belasten, en het voegt niets toe aan het gebeuren. In hun beide verhaal heb ik altijd alleen geluisterd naar het gebeuren, wat ze daar zelf in kwijt wilde. Ik heb nooit gepusht om meer te vertellen. Ik ben ook bij de huisarts om raad gaan vragen, hoe met middelste om te gaan omdat zij geen prater van zichzelf is.
Wij bespreken hier altijd alles open en eerlijk, er is ruimte en acceptatie voor ieders mening en gevoel. Wat jij voelt, hoeft een ander helemaal niet zo te voelen.
Dus ja ook tussen de zussen zijn al open en eerlijke gesprekken geweest. De middelste heeft duidelijk gemaakt hoe ze hierin staat.
Jij schrijf dat ik het te hoog gespeeld heb, en nu dus bijna niet meer terug kan. Ik heb altijd geleerd dat je een mening altijd kan bijstellen, dat je een fout kan erkennen en kan toegeven. En dat je dus altijd kan kiezen om een andere weg in te gaan.
Kaaskopje
Op die bewuste dag is zij samen met die jongen bij hem thuis, ze wachten daar op de rest van de groep. Ze zitten op de bank en de jongen begint aan haar te zitten, en zij zegt dat ze dit niet wil (ze heeft dan ook al een paar maanden verkering met een andere jongen) de jongen houd op met aan haar te zitten. Hierdoor besloot ze te blijven, tenslotte heeft hij geluisterd naar haar. Even later begint hij weer en duw haar tegen de bank en gaat op haar liggen. zijn handen komen overal (volgens haar zeggen, leek het of hij ineens 6 handen had en haar over tegelijk betaste) Zij zegt hem herhaaldelijk op te houden en probeert los te komen. Zijn handen gaan haar broek in en op dat moment word er aan de voordeur gebeld.
Ze vertelde zelf, dat het gene wat hij deed , dat dat niet het ergste was. Maar het angstige gevoel en de paniek die zich van haar meester had gemaakt, dat dat het ergste was. En dat ze daardoor als verlamd raakte.
Voor haar is het traumatisch geweest, dat bleek wel ruim 3 jaar later, we liepen in de stad en er fietste ook mensen langs, ineens stond mijn dochter als versteend en raakte volledig overstuur. Het enigste wat eruit kwam; hij heeft me gezien, komt hij terug? ik durf niet te kijken. ik kreeg haar gelukkig redelijk snel rustig. en we zijn naar huis gegaan. (uiteraard bespreken we het gebeuren, hoe ze zich daar bij voelt, wat ze er van vind enz enz) Hierna is ze op eigen initiatief naar de HA gegaan en verwijzing voor psycholoog gevraagd. Ze wilde dit niet meer meemaken.
Wanneer je je kind zo ziet, dan zie je dat er bij de meisje iets stuk is gemaakt. Meer als dat ik me daarvoor zelf gerealiseerd had. En eigenlijk toen pas is mijn boosheid naar die jongen ontstaan.
Later bleek (kwam ook aan bod in het gesprek met zijn ouders) dat mijn dochter niet de eerste was die door deze jongen zo was behandeld.
Bij dochter twee weet ik niet het hele verhaal. wat ik wel weet is dat het daar verder is gegaan.
Toen we een keer tv zaten te kijken en het over verkrachtingen ging ( de hele metoo discussie) kwamen we te praat dat verkrachting niet perse inhoud dat er penetratie met de penis is. Penetratie met vingers en voorwerpen is ook verkrachting. Hierop begon mijn dochter te huilen en zei heel zachtjes ; dan ben ik dus verkracht. (dit was ongeveer 2 jaar na gebeuren) Hierop heb ik haar alleen vast gehouden en haar laten uithuilen. TOen ze rustig was, heb ik haar gevraagd of ze er over wilde praten, met mij of iemand anders, dit wilde ze niet. Ik heb haar toen gezegd; als je wil praten, maar niet met een bekende dan kan het altijd met een professioneel iemand. Het moet op jouw manier en op jouw tijd.
(en uiteraard hebben wij hier in huis gesprekken over hoe ze iets vinden wat ze daar bij voelen en hoe ze er naar kijken)
Natuurlijk heb ik er verdriet van, wanneer je kind je zoiets verteld, maar ik probeer in het gesprek rustig te blijven, hun te laten vertellen, mijn eigen emoties te blokken en er voor hun te zijn. Mijn emoties komen wel later onder de douche, of in de armen van mijn man, of bij mijn vriendin op de bank. Ik zadel hun niet op met mijn emoties.
En nog terug te komen op weerbaar maken, middelste heeft judo gedaan, liep voor niemand om, wanneer ze een klap kreeg, sloeg ze terug. Haar woorden die ze ooit tegen mij zei na aanleiding van het gebeuren met oudste: nou wanneer een jongen mij ooit zo aanraak dan sla ik hem op zijn neus, echt niet dat ik dat zou laten gebeuren!
Maar helaas weten we dus nooit echt hoe we in een situatie reageren.
Zelf heb ik in mijn pubertijd ook zoiets meegemaakt en ik weet dat het geen trauma hoeft te wezen. Deze jongen was niet slecht, hij was gewoon niet zo handig. Ik verkocht hem een knal voor zijn kop en ben weg gegaan. paar maanden later kregen we zelfs verkering en zijn jaren samen geweest. Ik weet dus uit ervaring dat het niet altijd je leven bepaald.
En dan nu oudste geeft zelf aan, wanneer het andersom was geweest dat ze woest zou zijn.
Middelste heeft aangegeven haar zus niet meer te willen zien, wanneer zij toch een relatie start met deze knul. En wanneer ze hem hier thuis aantreft dat ze hem eruit slaat. Ze vind het al moeilijk genoeg dat ze hem in de klusschuur van vader steeds tegen komt en op de hobby dagen, ze wil hem niet ook nog thuis hoeven tegen te komen.
EN ik heb in een rustig gesprek met mijn dochter gezegd dat ik die jongen niet in mijn huis wil hebben nu niet en nooit niet. Maar wanneer zij denkt dat hij de gene is die haar het geluk kan geven wat ze verdient dat ze dan haar hart moet volgen. en dat we dan samen moet zoeken naar een manier om elkaar niet kwijt te raken.
Sorry maar wanneer je ziet hoe je kinderen worstelen met het gebeuren, wanneer je hun verdriet ziet, wanneer je soms 's nachts wakker word omdat je dochter ligt te huilen in haar bed, en je niets meer kan doen dan bij haar liggen en haar stevig vasthouden tot ze weer rustig word.
Nee sorry dan kan ik niet aan die jongens denken als vriendelijke knullen, die ik in mijn huis zou moeten toelaten. Ik zie ze niet als monsters, want ieder mens heeft iets goeds in zich. Maar zij hebben mijn dochters beide een mentale litteken bezorgd en dat neem ik ze zeer kwalijk.
Wil40
De zussen hebben ook hun gesprekken hoor. Ze blijven tot nu nog steeds met elkaar in gesprek.
Maar het is een moeilijk dillema.
Stroopkoek
Je uitleg maakt jouw opstelling wel begrijpelijker. Als je het gevoel hebt dat je geen kant op kunt is dat inderdaad angstig. Dat kan zelfs met terugwerkende kracht.
Omdat de jongen in kwestie nog relatief jong was, dénk ik dat het niet onmogelijk is om het gebeurde te "ontgroeien" met elkaar. Maar daar moeten jullie allemaal over willen praten en ik denk dat een welgemeende excuus van hem ook kan helpen. Als je dochters er samen uit kunnen komen, ik weet niet hoe ze er over en weer in staan naar elkaar toe, dan denk ik dat jij hem toch ook een tweede kans moet gaan geven. Een mens kan veranderen. Maar als hij dit echt vaker gedaan heeft, vind ik het wel zorgelijker worden. Je kunt een keer iets proberen, signalen verkeerd opvatten enz., maar twee keer wordt minder geloofwaardig en een teken aan de wand. Dan is er meer nodig dan een goed gesprek en sorry.