Meisje van 19 met puberneigingen
De dochter van mijn vriendin is erg moeilijk. Zij is altijd nogal een heftig kind geweest met veel driftbuien en hardnekkigheden zoals niet alleen willen slapen. Nuu is ze 19. Buitenshuis gedraagt ze zich aardig conform haar leeftijd. Binnenshuis is ze een puber. Een heftige puber. Driftbuien, niet luisteren, anderen commanderen en manipuleren, rotzooi laten slingeren en vanzelfsprekend allerlei dingen verwachten zonder iets terug te hoeven doen.Ze maakt veel ruzie met broer en zusje. Wil met niemand rekening houden. Haar moeder is enkele jaren geleden langdurig erg ziek geweest (depressief) en toen dat opknapte kreeg zij een ernstige/fysieke ziekte. Nu begint langzamerhand alles op zijn plek te vallen. En zitten ze nu met het gedrag van dochter.
Is dit uitgestelde puberteit?
Wat vinden jullie ervan zo'n type het huis uit te sturen/niet mee te nemen op vakantie?
En zo ja, pak je dat hetzelfde aan als 'gewone puberteit'?
Misschien blijvend?
Ik herken mijn schoonzus van 44 wel in de bovenstaande beschrijving, afgezien van dat rommel laten slingeren, zij is altijd aan het opruimen en stofzuigen. Maar die driftbuien en anderen manipuleren en commanderen, dingen verwachten zonder iets terug te doen, dat herken ik heel erg helaas.
Psycholoog
Hoi koentje
Eerlijk gezegd schrik ik vooral van jouw manier van omschrijven. Het meisje kan niet veel goed doen in jullie ogen. Er lijkt hier sprake van iemand die zich erg ongelukkig voelt binnen het gezin. Ik zou hier hulp bij zoeken.
Ik denk dat je in dit soort gevallen niet moet blindstaren op het probleem en dat te benoemen zoals je nu doet maar te kijken naar wat je wilt bereiken.Hoe je dit verder kunt aanpakken hangt er vanaf wat je wilt bereiken en wat alle betrokkenen willen.
Is er geen gesprek met haar te voeren wat ze zelf wil met betrekking tot vakantie en uit huis wonen? Waar heeft de rest van de familie behoefte aan. Is er zo weinig liefde of draagkracht onderling dat ze haar graag kwijt willen? Is het mogelijk een neutrale persoon in te schakelen?
suc^
Saar
Eens met sawo
door omstandigheden hebben ouder(s)niet de juiste aandacht kunnen geven, daardoor is een kind dat al een heftig karakter heeft niet op de juiste manier (waarschijnlijk)opgevangen en nu wil het gezin haar uit huis hebben of niet mee laten gaan op vakantie?(wat ik nogal twee uitersten vind, maar dat terzijde....moet ze weg of moet ze even weg?)
Je hebt kinderen die met een pittig karakter ter wereld komen. Je hebt kinderen die daar wel weer uitkomen of kinderen die een zetje nodig hebben, hulp nodig hebben en uiteraard ook kinderen die in volwassenen veranderen met hetzelfde gedrag als in hun kinderjaren.
Als er met gewone gesprekken niets te bereiken valt, zou ik hulp inschakelen.
Niemand hier kan uiteraard precies zien hoe erg het is, wat voor hulp er nodig is enz. Daarom zou als ouder mijn eerste stap de huisarts zijn, een dubbele afspraak voor moeder en/of vader en het verhaal op tafel leggen. Daarna kom je vanzelf bij een volgende stap.
Ik heb vaak grote moeite met de standaardleeftijden die bij pubertijd enz horen. Het ene kind is het andere niet. Sommige komen later in de pubertijd, andere eerder, langer, korter, weer anderen gaan er fluitend doorheen. Je kind is pas volwassen wanneer ze dat aankunnen, niet wanneer wij vinden dat ze volwassen horen te zijn. Mensen verwachten met 19 iemand die volwassen is en zich dus ook zo gedraagt. Nu doen een heleboel volwassenen dat zelf al niet, maar verwacht op dat gebied geen wonderen dat ze met klokslag leeftijd 18 jaar ineens als een blad aan de boom veranderen. En zoek de oorzaak ook bij gebeurtenissen en jezelf en bedenk dan wat nodig is om alles weer naar het goede te draaien (indien mogelijk)
Oh nee,
ik zie en voel echt wel aan dat dit meisje er ook niet zo veel aan kan doen en dat zij het erg moeilijk heeft en heeft gehad met de hele situatie. Het is zeker niet zo dat zij niets goed kan doen in de ogen van haar ouders, zij wordt ook echt wel gewaardeerd en geliefd.
Wat wel het geval is, van mijzelf uit, dat ik het meisje eigenlijk alleen maar ken van de verhalen van haar moeder en een vluchtige ontmoeting. En dat ik het belang van haar moeder eigenlijk groter in mijn gevoel heb staan dan voor haar dochter. Zij is namelijk nog maar heel broos en heeft niet zo veel energie om tegen de situatie op te kunnen.De kans dat ze daardoor weer terugzakt in een depressie is levensgroot aanwezig. En dat terwijl ze nog maar net fysiek aan het opkrabbelen is. Ze heeft net haar haar weer terug, is nog erg mager en moet veel rusten. Dat maakt waarschijnlijk dat ik misschien wat meer het belang van mijn vriendin op het oog heb.
Verder zijn ze al bezig geweest om haar naar de psycholoog mee te krijgen, waar ze zelf ook al in therapie zijn om de gezinssituatie in zijn geheel goed op de rit te houden. Maar dit meisje wil daar juist geen deel aan nemen. Ze weigert. Zij hebben echt al veel geprobeerd in dat opzicht, maar van medewerking is weinig sprake. Dat maakt het gewoon erg moeilijk. Ze schieten er dus weinig mee op en het geeft bijna alleen maar spanning.