Leestips over lege nest syndroom na vertrek probleempuber?
Ik ben op zoek naar leesvoer (boeken, websites e.d.) rond het lege nest syndroom – maar dan voor ouders van ‘probleempubers’. Alles wat ik rond het lege nest kan vinden, heeft te maken met het afscheid van jongeren die om een ‘normale’ reden (studeren, samenwonen) het huis verlaten.
Die algemene boeken en websites geven adviezen over hoe je als ouder je leven weer een invulling kunt geven. (“Zoek een hobby, neem een huisdier”) als je je kind(eren) mist en je nutteloos voelt.
Ik zoek vooral hulp bij het verwerken van de draaikolk van gevoelens waarmee ik achterblijf nu mijn gezin op zo’n teleurstellende manier is geëindigd. Gevoelens als falen, boosheid, (over)bezorgdheid, wrok, verdriet, gemis, teleurstelling en verbijstering wisselen elkaar in snel tempo af.
Er moeten toch veel meer ouders zijn die hiermee worstelen. Er zijn zoveel kinderen/jongeren die met problemen uit huis gaan, weglopen of uit huis geplaatst worden. Dus er moet toch wel leesvoer of hulpverlening voor de achterblijvende ouders zijn?
Ik kan het alleen niet vinden dus ik hoop dat iemand me op weg kan helpen.
Iemand?
En als het geen leesvoer is...heeft er iemand zelf goede tips of ervaringsverhalen voor mij?
Het lijkt mij een vorm van rouw. Daarover heeft Elisabeth Kübler-Ross behartenswaardige boeken geschreven. En inderdaad ik zou het mooi vinden als je daar lotgenoten bij zou kunnen vinden. 'Therapie' kan natuurlijk ook een optie zijn want het leven met kinderen met een uitdaging, die niet gladjes verloopt, kan bij tijden nogal traumatisch zijn.
Misschien wel EMDR. En anders kun je in elk geval een dagboek beginnen om die verhalen eens op te schrijven en de gevoelens daarbij nu in rust te ervaren.
Mijn kinderen zijn nog niet de deur uit, bovendien klinkt het bij mij toch zonniger dan wat ik tussen de regels door bij jou lees. En over het verleden ben ik inmiddels in therapie geweest en dat is beslist wat zachter geworden al is het niet weg.
Hartstikke bedankt voor je reactie. Een goede insteek om eens te zoeken met een ander zoekwoord dan 'lege nest syndroom'. Het is inderdaad ook een vorm van rouw. Ik heb al even gekeken naar E. Kübler-Ross - misschien kan ik daar wel wat mee. Al gaan die rouw-trajecten wel over mensen die overleden zijn terwijl ik gelukkig natuurlijk nog een toekomst heb met mijn kind. Maar het is een beginnetje.
Ik heb al een vorm van therapie - gesprekken met een psychiatrisch verpleegkundige in combi met CGT. Misschien moet ik wat zwaarder geschut inschakelen. Of juist niet: want ik merk ook dat ik in mijn vertrouwde valkuil trap: alles moet nu, meteen, onmiddelijk, worden opgelost. Terwijl ik ook wel besef dat het een lange weg kan zijn voordat ik alles verwerkt heb.
Dagboek bijhouden doe ik ook al - dat voelt ook zinvol. Juist omdat ik daarin gevoelens kwijt kan die ik beter niet tegen anderen kan vertellen, omdat ze de situatie zouden verergeren. Ik bedoel, ik ben soms zó kwaad dat het niet verantwoord meer is en soms zó somber dat ik tegen een bus wil lopen. Beter om die gevoelens op te schrijven, dan er werk van te maken of er anderen mee te verontrusten of de relaties te verslechteren.
EMDR - daar ga ik ook eens induiken.
Ik weet natuurlijk helemaal niet wat er speelt en gespeeld heeft, maar misschien als je meer zoekt op "trauma en gezin", dat je in die hoek iets kunt vinden?
Ik gooi hem er nog maar eens in, hij komt hier vaker voorbij: Labyrint in Perspectief, een lotgenotenorganisatie die zich inzet voor familie en vrienden van mensen met psychische of psychiatrische problemen. In hoeverre je jezelf daartoe rekent, is de vraag maar hoe dan ook zullen er in die doelgroep ongetwijfeld veel ouders zijn met verdrietige ervaringen bij het losmakingsproces van hun kinderen. Dus wie weet hebben zij boekentips.
https://labyrint-in-perspectief.nl/activiteit/virtuele-contactgroep-voor-ouders-van/
Je zou ook kunnen denken aan lotgenotencontact. Onder bovenstaande link staat bijvoorbeeld vermeld "Ziektebeeld: Alle, ook zonder diagnose". Ik zeg wel eens: een heftige puberteit heeft veel kenmerken van borderline. Gelukkig heeft dat wel een goede kans om tijdelijk te zijn.
Ik herinner me vaag dat je hier wel eens eerder over hebt gepost maar ik heb niet op mijn netvlies hoe het bij jullie is gelopen. Misschien slaat dit helemaal nergens op en lag er iets heel anders aan de problemen ten grondslag? In dat geval: beschouw het gerust als niet geschreven 
.
Misschien dat de therapeut hierin ook iets kan betekenen? Dus niet alleen als therapeut, maar ook als iemand met leestips.
Ik heb het benoemd ooit als ‘levende rouw’. Je hebt verdriet om iemand die nog wel leeft, maar hebt afscheid moeten nemen van de dromen en beelden die je met diegene associeerde.
Het heeft daarom veel met acceptatie te maken en bij mij heeft ACT* (acceptance and commitment therapie) daarbij geholpen. (Overigens kreeg ik die therapie ook aangeboden om te leren om te gaan met mijn eigen lichamelijke beperkingen na een hersenoperatie. Fijne combinatie - niet dus).
Misschien kun je, met mij als voorbeeld in je achterhoofd, daarom eens zoeken op acceptatie? (Dan geeft https://www.bol.com/nl/p/uit-je-hoofd-in-het-leven. Of deze voor dummies; https://www.bol.com/nl/p/acceptance-and-commitment-therapy-for-dummies)
* ACT kwam na de EMDR, die hier nodig was om de heftige impact van de misdragingen kwijt te raken. En gebruik ik in deze posting een andere naam dan gebruikelijk.
Heel erg bedankt voor jullie reacties. Hier kan ik iets mee! Ten eerste al het voor de hand liggende idee om mijn therapeut om tips te vragen. Dat lag zo dicht voor mijn neus dat ik het niet zag...haha.
Verder springt ook de ACT er echt voor mij uit. Dat voelt precies als datgene wat ik nodig heb. Juist omdat ik merk hoeveel moeite ik heb om de situatie te accepteren. En te accepteren dat het normaal is dat er dingen niet goed gaan in iemands leven. Dat sommige dingen niet goed gaan en misschien niet goed blijven en dat je er toch een positief leven naast kunt hebben. Dus mijn eerste stap is nu zeker op dat ACT duiken.
Verder ga ik ook kijken naar labyrinth in perspectief. Ik kende het nog niet, dus zeker ook een goede tip.
Wilmamaa, misschien is het een goed idee om zelf zo'n boek te gaan schrijven. Je bent niet de enige met dit probleem en veel mensen schamen zich om erover te praten.
Tsjor
Kwam toevallig hier terecht. Waarschijnlijk niet helemaal wat jij zoekt maar er is vast overlap:
Tsjor, een boek schrijven is een heel goed idee. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, maar wie weet in de toekomst, als ik er iets nuchterder mee om ga. Ik maak nu al wel notities van wat ik meemaak en hoe ik daar mee omga. Mijn verhaal, ervaringsverhalen van andere ouders, tips en adviezen van ouders en hulpverleners...(en de jongeren zelf?) Ja, dat zou best zinvol zijn!
De site Naasten in kracht is zeker een goede tip! En dat verhaal ook! Gelukkig hier geen crisisopvang, maar wel veel herkenning. Ik ga vaker op die site rondneuzen.
MoederIADHkind, ik heb het boek Uit je hoofd in het leven besteld. Nog niet in begonnen maar ik weet zeker dat ik hier veel aan ga hebben. Nogmaals dank voor de tip.
Graag gedaan. Soms ‘is er niet tegenop te mindfulnessen’ maar ik heb er echt veel aan gehad. Sowieso het voor jezelf beseffen dat dit over accepteren gaat, vond ik zelf Al een flinke eye opener