leeg nest en contact houden

ah gos, Tonny

best moeilijk he?
Ik zou als ik jou was ook gewoon voorstellen dat je op visite komt bij de uitgevlogene. Niet te opdringerig, maar wel laten weten dat je dat leuk vindt. Mijn ouders kwamen eigenlijk nooit en verwachten altijd maar dat ik bij hen kwam. Dat irriteerde mij. Dus...

Daar zat ik ook aan te denken.

Ze komen ongeveer 1x per maand naar het ouderlijk huis.
Maar ik mis in je verhaal de bezoekjes van jullie naar de kinderen?

Leeg nest

Hier ook een leeg nest. Met de oudste hou ik het contact voornamelijk zelf warm. Ze heeft een drukke baan en verder ook een druk leven. Ik app en vraag hoe het gaat, anders horen ik weken niets van haar. De jongste appt zelf regelmatig en dus zit dat ook wel goed. Zien doe ik ze veel minder maar dat maakt niet uit zo lang we maar wel contact houden.

is ook zo violetta

contact op zich, langs welke weg dan ook, is ook prima!

Ach joh, ik zeur even tegen jullie uit weemoedigheid. Weet je ik heb nogal wat collega's en bekenden om me heen met volwassen kinderen in eigen dorp. Die lopen makkelijker even bij elkaar - wederzijds dus- langs voor een boodschapje of even een bakje koffie, mee-eten.

Afstand

Afstand speelt natuurlijk wel een grote rol bij hoe vaak je elkaar kan zien. Mijn uithuizige kinderen wonen of heel dicht bij of heel ver weg. De twee die heel dichtbij wonen zie ik heel vaak. De een woont op 10 minuten lopen en de ander woont op 20 minuten met de auto. Is hemelsbreed niet zo ver maar bochtige bergweggetjes. Ze komen hier allebei meerdere keren rond langs. Met name rond etenstijd. Gemakzucht dus. Een van de twee is wel getrouwd maar zijn vrouw is ook vaak bij haar ouders dus dan gaat hij of daar heen of komt hier heen. Ze hebben allebei ook gewoon een sleutel en ze kunnen altijd hier komen. Die iets verder weg woont blijft hier soms ook slapen als hij heel laat van zijn werk komt of heel vroeg moet beginnen. Ik vind het overigens altijd leuk als ze komen. Zeker omdat de setting ook geen formeel bezoek is maar dat ze gewoon komen en gaan naar keuze.

De kinderen die ver weg wonen zie ik niet zo vaak. Als ik ze zie is het wel voor langer. Dan blijven ze meestal langere tijd logeren.
Mijn dochters appen allebei heel veel. Die zijn de hele dag door in gesprek met iedereen. Mijn zoon die verder weg woont minder. Hem spreek ik wekelijks aan de telefoon maar tussendoor is er minder contact. Hij houdt niet van appen en dergelijke. Hij houdt ook niet van telefoneren eigenlijk maar hij durft geen nee te zeggen tegen mijn verzoek om een wekelijks telefoontje. En als we eenmaal aan de praat zijn is het ook altijd heel gezellig. Ik zou trouwens wel graag wat meer contact met hem willen hebben. Hij komt ook minder vaak en minder lang logeren dan mijn dochters. Hij heeft minder tijd door zijn werk en zo. Ik probeer 2x per jaar bij hem langs te gaan. Dat is ook altijd leuk. ik denk inderdaad dat je als ouder moet proberen om zelf ook bij je kinderen langs te gaan. Bij de generatie van mijn ouders was dat heel anders. Dan was het bezoek eigenlijk vooral kinderen aan ouders. Ik denk dat dit nu minder vanzelfsprekend is.

Weemoedigheid.

Daar kan ik me alles bij voorstellen, kan je nagaan, mijn zoon is nog thuis. Ik moet er niet aan denken dat hij hier niet meer woont, maar ik groei toch langzaam aan naar dat moment.

Kale boel thuis zal het worden.

De tranen van AliB

Terwijl hun hond kwispelend de aandacht trok, man in de pan met soep roerde, (aanstaande) schoonzoon het geheel vanaf zijn hoekje aan de tafel gade sloeg, overlegden dochter en ik hoe we dat dan zouden doen de volgende dag. Met ons, die vriendinnen en de trouwjurken die al op soort klaarhingen om gepast te worden.
Ouderwets gezellig zo. Vaak komt dat niet voor want zij wonen duizend kilometer verderop.

Telefoon. Dochter nam enthousiast de telefoon aan, het was de schoondochter. Die woont op maar 150 km. Eitje. Die zien we nog wel eens.

Schoondochter was in tranen. Hortend en stotend deed ze haar verhaal van ziek en op en misselijk en alleen, want zwanger en griep en niets meer binnenhouden en haar man, onze zoon, woont 100km de andere kant op.
We schrokken, konden we wat doen? Morgen misschien toch wel iemand langstdurende, snikte schoondochter.
Niks daarvan natuurlijk.

Terwijl de vriendinnen werden afgebeld, toch maar niet met zijn allen jurken passen, schrokte ik de soep naar binnen. Binnen een half uur was ik gepakt en onderweg.

Dezelfde nacht nog in het ziekenhuis doorgebracht. Schoondochter moest een infuus. Vanochtend nog een check, daarna alles ingepakt en schoondochter hier in de buurt bij haar ouders afgeleverd. Onder moeders vleugels aansterken.
Om een uur of twee was ik weer thuis. Er was nog soep van gisteren. "Wel jammer van de jurken" vond dochter.
"We kunnen alsnog, met zijn tweeën" stelde ik brutaal voor.

Zo gezegd zo gedaan.

Vanavond belde zoon om me te bedanken. Hoe het nu met zijn zus en die jurken moest, wilde hij nog wel weten.
Gedaan, zei ik. Zo hé, twee prinsessen op een dag, zei hij.

Never a dull moment in dit lege nest.

Maar tranen erom herken ik wel. Ze kwamen veel eerder. Precies op de eerste dag dat ze samen naar de crèche gingen. Ik zag het lege nest voor me zoals AliB dat zag bij DWDD. Het later als ze groot zouden zijn en niet meer bij ons thuis zouden zijn. Toen heb ik gehuild.

Nu we in die tijd zijn aangeland valt het wel mee.

mooi geschreven Miriam!

Chapeau!

En alle goeds met de aanstaande moeder en de aanstaande bruid!

Oh Tonny

Ik voel mij vreselijk onattent...

Nog van harte gefeliciteerd met het huwelijk van je dochter. Ongelofelijk, ik weet nog dat ze 14 was en nu dan getrouwd.

Miriam

Jij ook van harte met al het moois wat je kinderen betreft.
Wat jij beschrijft is voor mij een reden om te hopen dat ze vlakbij ons blijven wonen. Een paar honderd kilometer snel overbruggen binnen een paar uur, als eentje zorg en aandacht vraagt, is voor ons zonder auto een stuk lastiger.

Voor driekwart leeg

Ons nest is voor driekwart leeg. De jongste studeert en is in de weekenden en vakanties thuis. Althans, als ze niet bij haar vriend is, of toch nog een nachtje in haar woonplaats moet blijven voor werk of school.

De andere dochter is het huis uit en zien we niet elke week. Toch voelt dat niet stil, want we hebben via whatsapp bijvoorbeeld wel contact. Ik vind het nog steeds een uitvinding. Toen mijn ouders het nest wel erg drastisch verlieten door te emigreren, was contact een stuk trager. Brieven kwamen pas na lange tijd aan. Nu slinger je Skype op je computer en telefoon en je hoeft maar weinig te missen.

Het lege nest past mij wel weer. Ik vind het gezellig als jongste er is, maar ik vind het ook prima als ze weer gaat. Wij hebben onze eigen routine en eigenaardigheden en het is best prettig om ons daar gewoon aan over te kunnen geven. Zolang ik maar het gevoel heb dat ik in contact sta met de kinderen. Dat houdt ze dichtbij.

Help, hier 1 uit huis...

Of nee, twee, want stiefdochter natuurlijk ook. Beiden wonen ze in een stad redelijk vlakbij, waar ook de andere kinderen die nog thuis wonen naar school gaan.

Ik vond het vreselijk toen dochterlief uit huis ging. Nu ben ik er wel aan gewend, zo'n vier maanden later, maar het blijft ongezelliger. Zij is degene die met alledrie de jongens goed overweg kan en daardoor een beetje de verbindende factor was. Maar zonder haar zoekt iedereen een nieuw evenwicht, en dat is ook mooi.

Wat ik doe: wij appen veel. Dochter heeft altijd veel verteld en gedeeld, en dat doet ze in principe nog wel. Veel fotootjes. Afgelopen weekeind hebben wij samen iets leuks ondernomen, wat we samen delen, en dat is heel leuk.

Met stiefdochter heb ik bijzonder veel en uitzonderlijk goed contact. Langleve whatsapp en vooral omdat je nu kunt bellen. En ook skypen we wel, zeker ook met beeld, hartstikke grappig en leuk, ook voor de zonen die nog thuis wonen.

Maar ik zou liever iets dichterbij wonen, zodat ze ook zonder afspraak kunnen binnenvallen om te eten of zo.

Wat we ook wel spontaan doen is bv. samen afspreken bij een bioscoop of cafeetje in de stad, waar we dan ieder zelfstandig heen gaan, of we pikken dochter onderweg op.

Onze kinderen hebben nog geen kinderen, dan zou het vast anders gaan. En gelukkig is nog niet iedereen het huis uit

Kleinkinderen

Bij kleinkinderen is het wel heel leuk als ze dichter in de buurt wonen. Mijn zoon en schoondochter wonen op loopafstand dus ik zie mijn kleindochter meerdere keren per week en dat is echt heel leuk. Ze is hier ook helemaal thuis (ze heeft de eerste 1,5 jaar ook bij ons gewoond samen met haar ouders) en dat is ook heel makkelijk. En natuurlijk voor de jongelui handig dat beide ouderparen in de buurt wonen zodat ze altijd oppas hebben. Kleindochter logeert elke week wel een nachtje. Mijn andere twee kleinkinderen wonen veel verder weg (minstens 8 uur rijden of 1 uur vliegen) dus die zien we veel minder vaak. Mijn dochter komt wel regelmatig met de kleintjes logeren en dat is heel leuk want dan maak je ze weer langere tijd achter elkaar mee. Maar elke keer zijn ze weer gegroeid en kunnen weer andere dingen en je krijgt zo toch wat minder mee. Het is dan wel echt intensief als ze hier zijn. .Ik probeer regelmatig een weekendje heen en weer te vliegen maar omdat ik ook nog thuiswonende kinderen heb kan dat niet zo vaak als ik zou willen.

Opa Henk uit het KPN-spotje (even tussendoor)

Grappig spotje, die opa Henk die per ongeluk gebeld wordt met de smartphone van mama.

En toch vind ik het ook een beetje zielig, je hoort hem zeggen dat hij mama graag ook even spreekt en dat oma en opa hen mmm(issen) - en dat is-ie al vervangen door een mechanisch muziekje over de wielen van de bus.
Lijkt me een wat treurig gevoel als je aan de andere kant van de oceaan wakker gebeld wordt weggezapt al doen die ukken dat totaal niet bewust. Nou ja, dan moet-ie hen maar even porren!!

Ach

Ik denk dat opa Henk wel mans genoeg is om even terug te bellen.
Maar inderdaad, het lijkt mij heel erg, een kind aan de andere kant van de wereld.

kinderen ver(der) weg

idd kinderen verder weg is niet leuk. Allebei onze kinderen wonen sinds 3 en 8 jaar weer in Nederland. En wij op 2000 km afstand. Natuurlijk is er whatsapp en skype. En toch is dat anders. Dochter kreeg per 1 november ander appartementje. Gelukkig kon ik op zaterdagavond vlucht boeken en maandag weg, voor redelijke prijs (150 euro op en neer). Heb haar dus kunnen helpen met de verhuizing. Dankzij lage vliegprijzen en geen werk in ons woonland kunnen we ons dat permitteren. Als dat weg zou vallen denk ik dat ik heel snel terug naar Nederland wil

Ver weg

Mijn ene dochter woont op 800 km afstand, mijn andere dochter op 1400 km en mijn oudste zoon op 700 km afstand. Dat zijn flinke afstanden inderdaad. Het zijn echter afstanden die steeds normaler worden. De maatschappij wordt steeds globaler. Mijn man en ik komen allebei uit een ander land en wij wonen weer in een derde land. En wij zijn lang niet de enige. Als ik rondkijk in mijn kennissen kring en bij mijn collega's zijn er zoveel internationale mensen die in meerdere landen hebben gewoond en van heel diverse afkomsten zijn. Tot voor kort waren het vooral onze ouders, broers en zussen die gemist werden vanwege de lange afstand. Tegenwoordig beginnen het steeds meer onze kinderen te zijn. Kinderen die in het buitenland gaan studeren en vaak daarna gaan werken. Het hoort erbij. Natuurlijk is het jammer dat ze niet vlakbij wonen maar tegelijk is het ook natuurlijk heel leuk voor hun. De wereld is groot en er valt zoveel te doen en te ontdekken. Ik zou ze altijd aanmoedigen om tenminste een poosje ergens anders te studeren of te werken. En tegenwoordig is het wel makkelijker om contact te houden en binnen Europa zijn vluchten ook vaak redelijk betaalbaar.

afstanden idd steeds relatiever

en het blijft ook nog steeds wat je erzelf van maakt. Ik weet nog dat toen mijn halfzus met man en kinderen naar de USA gingen waren verhuisd we ze vaker zagen dan toen ze nog in het zuiden van NL woonden (en wij in het noorden). We zagen ze toen elk jaar minstens 1 keer en dat was daarvoor niet. Vermoedelijk hadden mijn ouders wel meer contact via de telefoon toen, dat was toch wat duur USA/ NL. Nu in tijd van internet, Skype is het makkelijker.

Afstand

Toch hoop ik niet dat onze dochters het op hun heupen krijgen en ver weg gaan wonen. De oudste heeft nu een relatie met een geboren stadsgenoot, maar beiden zien ze een verhuizing 40 kilometer verderop wel zitten. Daar kan ik mee omgaan. Maar het buitenland en dan eventueel met kinderen... dat lijkt me echt niet leuk. Gezien onze situatie zie ik mij niet even een retourtje op en neer betalen, dus dat zou wel een karig contact in levende lijve worden.

De jongste heeft ooit gezegd dat ze er geen moeite mee heeft om daar te gaan wonen waar ze werk vindt en dat vind ik een gezonde mentaliteit in haar situatie. Toch hoop ik stiekem, dat ze allebei op zijn minst in onze provincie blijven wonen.

hier half leeg

Oudste woonde al 2 jaar op kaners wegens studie, maar was dan uiteraard veel in het weekend thuis. Sinds een jaar woont hij helemaal op zichzelf, zo'n anderhalf uur autorijden (of 3 uur OV) bij ons vandaan. En inderdaad, lang leve Whats App voor de korte berichtjes en foto's, het toch even kunnen delen. Daarnaast skypen of bellen we zo'n 1x per week. Zijn vriendin en hij wonen nog niet samen, zij woont nog bij haar ouders ook een uur verderop. Dus hij moet de tijd verdelen.. als ze samen naar ons toe komen is het gelijk een (lang) weekend.. en is 'hotel mama' weer geopend.. dan zie ik ze heel graag komen maar ook blij weer gaan, terug naar onze bekende routine..

Zoon 2 woont nog thuis. Middelbare school, prachtige (internationale) carriere in het vooruitzicht. Hij staat te springen.. de kans is dus groot dat hij nog veel verder weg gaat. Natuurlijk gun je je kind alle kansen, maar soms ...