Jongvolwassenen en ouderen... hoe omgaan met elkaar?

De generatiekloof

wordt niet alleen veroorzaakt door de jongeren. Eenmaal iets ouder vergeten veel mensen ook met hun tijd mee te gaan, of te bedenken dat ze zelf ooit jong zijn geweest.
Wat ik zelf wel merk is dat ik niet mee ga in taalgebruik. Ik vind het ook een beetje raar klinken als iemand van 50 net zo zou praten als iemand van 15-20 jaar. Ik praat hooguit wel eens zo als ik met mijn dochters zit te dollen.
Wat het rechte eind van ouderen betreft, denk ik dat jongeren er gewoon niet aan toe zijn om alle uitspraken en meningen van ouderen te begrijpen en te waarderen. Dat komt met de jaren, als ze meer overzicht hebben.
Tja, hoe gaan wij ermee om... De enige ouderen waar wij thuis mee 'om moeten gaan' zijn mijn schoonouders. Hoe ouder hoe irritanter, zeg ik even wat cru. Het was vroeger allemaal beter, volgens schoonmoeder. En als je dan hoort wat voor gruwel uit dat vroeger tevoorschijn komt kunnen wij ons alleen maar verbazen. Er was eerst een tijd waarin ik me alleen maar verbaasde, toen een periode waarin ik vond dat ik er soms tegenin moest gaan en nu zit ik in de fase van 'laat maar, we zullen het nooit eens worden'. Ze wordt dit jaar 80, dan breekt er een tijd aan dat je iemand niet meer moet lastig vallen met vervelende discussies waarbij je je gelijk wilt halen. En uiteraard krijgen mijn dochters dat ook mee. Het is niet anders. Verder merk ik dat mijn dochters wel met enig respect met oudere mensen omgaan. Afgelopen week zat de oudste met het dilemma 'tante'. Moet ik Tante X nog steeds Tante noemem? Zou ze het goed vinden als ik alleen X zeg? Ik heb het voor haar gevraagd en Tante vindt het prima als dochter X zegt. Ze zijn naar anderen (anderen dan ons ook niet brutaal op een manier die niet netjes is.

Jongeren hebben de toekomst

En die toekomst ziet er minder fraai uit, dan het verleden waar de ouderen in opgroeiden. Zij krijgen de erfenis van een uitgewoonde aarde, de extreme kanten van het kapitalisme, zij krijgen de volle verantwoordelijkheid voor hun eigen leven, zonder ondersteuning vanuit de gemeenschap. Zij moeten daarmee omgaan en daarvoor hebben ze weinig aan ons, de ouderen, want wij lijken helemaal niet bereid om ook maar iets te investeren in hun toekomst of om de problemen van de aarde op te lossen.
Ik heb alle respect voor die jongeren die dat op hun bordje krijgen.

Tegen mijn kinderen zeg ik: jullie zijn ons (oudere generatie) niets schuldig, want wij roepen bij alles 'eigen verantwoordelijkheid'. Dus als ik straks een rollator nodig heb zeg je ook maar: 'eigen verantwoordelijkheid'.

Tsjor

Kil

Ik vind het ook kil, die boodschap van 'eigen verantwoordelijkheid'. Dat is al begonnen met de verplichte ziektekostenverzekering, zonder dat kinderen recht hebben op iets van inkomsten. Als je studeert krijg je een beurs (ook een lening) en als je werkt krijg je salaris. Maar als je even daar tussenin zit krijg je niks en heb je wel de lasten van een verplichte verzekering. gevolg: schulden, problemen, en allemaal 'eigen verantwoordelijkheid'.
In het onderwijs is het steeds meer 'eigen verantwoordelijkheid' (ontbrekende roosters, niet te traceren informatie etc.)
En het huidige klimaat is helemaal erg. De 3000 euro voor studenten die in het verleden vertraging hebben opgelopen en daar nu neits meer aan kunnen veranderen (eigen verantwoordelijkheid, die je met terugwerkende kracht niet kunt waarmaken), de universiteiten en hogescholen die daarvan weer vrijgesteld worden en in ruil daarvoor bedenken dat er helemaal geen studiebeurs moet zijn (eigen verantwoordelijkheid, investeren in je eigen toekomst....ja, maar wat investeren wij in die toekomst?), en vandaag in Trouw het zeer teleurstellende commentaar van de hoofdredactie, dat de universiteiten wel zoiets moeten gaan adviseren (studielening, hogere collegegelden, nog hoger voor langstudeerders, eerder naar HBO, kunnen weigeren bij de poort) om de kwaliteit van het onderwijs hoog te houden. Pardon? De eerste reden was, dat men het personeel wilde handhaven en dus iets anders wilde bedenken voor de bezuinigingen. Kwaliteit verhogen door financiële barriéres op te werpen geeft alleen maar een selectie op financiéle middelen, kwaliteit verhoog je door beter onderwijs, selectie kun je doen door studenten te laten zakken als ze niet voldoen aan de inhoudelijke eisen.

Ik ben een fervent Trouwlezer, maar ik heb nu even uitgerekend hoe lang het duurt tot ik voor één jaar die extra 3000 euro heb terugverdiend door de krant op te zeggen: acht jaar en acht maanden. Ik overweeg het sterk.

Natuurlijk hoef ik die extra kosten niet te dragen, moet zoon zelf doen: eigen verantwoordelijkheid. Ook al weet ik dat hij indertijd, toen hij de overstap naar de universiteit maakte, goede motieven had en hij met terugwerkende kracht die keuze niet anders kan maken. Hij is klem gezet. Nog voordat hij ook maar enigszins in theorie zelf had kunnen profiteren van de bankenbubbel krijgt hij de rekening al betaald. Om de ouderen (universiteitspersoneel) in dienst te houden, de goede salarissen te laten behouden en de overleggen in vijf-sterrenhotels in Parijs mogelijk te maken. Het betalen van de rekening is allemaal: eigen verantwoordelijkheid (van de jongeren dan, het uitgeven gebeurt door de oudere generatie).

Ik heb zelf de tijd meegemaakt, dat de studiebeurs niet rente-dragend was, ziektekostenverzekering bij ouders, collegegeld nog niet zo hoog (de verhoging naar 1600 gulden vonden wij al erg) en de studietijd gezien werd als nuttige tijd (overigens wel met een vol programma en niet met zo'n gatenkaas als nu). Dus naast de studie: vrijwilligerswerk. Na de studie: wel een inkomen waar van te leven valt, maar geen exhorbitante topsalarissen. Er was in jou geïnvesteerd en omgekeerd betaalde je dat terug door het werk wat je deed.

Nu wordt er niet geïnvesteerd, alles is eigen keuze en eigen verantwoordelijkheid, de norm is dat je het voor jezelf doet, de jongeren groeien op in een fundamenteel andere samenleving. Zij zijn ons niets verschuldigd.

Tsjor

Respect tegenover ouderen is vaak lastig...

...Natuurlijk ben ik ook jong geweest en destijds zal ik het ook wel niet altijd eens zijn geweest met mijn ouders,grootouders enz...en dàt brengt soms spanningen met zich mee.
Wat mijn ouders me echter hebben geleerd is respect hebben voor anderen en daar horen ouderen ook bij.Momenteel ben ik nog niet echt oud in die zin dat ik de pensioenleeftijd heb bereikt,maar ik voel toch aan dat mijn twee oudsten(volwassen twintigers),er vaak totaal andere meningen op na houden en anders aankijken tegen bepaalde normen en waarden.Gelukkig kunnen we er op een gezonde manier over in discussie gaan en daar kunnen we beiden wat uit leren.
Wat ik momenteel ervaar speelt zich af op de werkvloer.De laatste jaren zijn er tal van jonge mensen bijgekomen en ik merk met spijt in het hart dat die moeite hebben met de manier van werken van hun oudere collega's.In't begin had ik wel zoiets van...oké,het zal voor iedereen enige aanpassing vragen,maar de situatie escaleert zodanig dat het voor sommige ouderen niet leuk meer is.De jongeren zijn gefrustreerd omdat ze niet hun gangetje kunnen gaan en dit uit zich door roddelen en dàt ergert me enorm.
Wat ik nu voel is een beetje boosheid,want ik krijg het gevoel dat er weinig of geen respect wordt getoont voor mensen die reeds jaren in't vak zitten en dus wel enige ervaring hebben.Jongeren kunnen vaak wel nog wat opsteken,wat niet wil zeggen dat ouderen zich niet een beetje kunnen aanpassen.
Moeilijk toch wel...

Merk het niet zo

Jong ben ik zeker niet meer maar van een generatiekloof merk ik weinig. Ik werk veel met jongeren samen en heb zelf ook kinderen die jongvolwassenen zijn. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik fundamenteel heel anders denk dan zij of er hele andere denkbeelden op na hou. Ik werk over het algemeen graag met jongeren samen.
De houding van alles al weten en niks van anderen aan willen nemen tref ik wel eens onder jongeren aan maar net zo vaak onder ouderen; ik heb ook veel oudere collega's die enorm eigenwijs zijn en fundamenteel zijn overtuigd van hun gelijk. Dat heeft ook wel een beetje met de beroepsgroep te maken.

Ik leer er van

op mijn werk hoor ik bij de oudere werknemers,het merendeel van mijn collega,s bestaat uit jongere mensen tuseen de 18 en 30 jaar.
en ik zie zowel bij de oudere als bij de jongeren veel verschillen.Leefwijze en normen en waarden verschillen onderling enorm,maar dat heeft niet direct met leeftijd te maken,meer met hoe een persoon in elkaar zit.
ik vind dat heel boeiend om te zien,ik leer daar ook van.ik heb dus (nog?)geen last van een generatiekloof.
Overigens,mijn moeder is 77,en zij zegt altijd,als je zelf niet vastroest in je eigen opvattingen,bestaat er geen generatiekloof.Daar kan ik me wel in vinden.

Ook ik

ben op mijn werk de 1 na oudste en moet inmiddels wel lachen om die vermoeide mensen op mandagmorgen om 8 uur bij de koffie machine. Ik zeg dan maar heel opgewekt:"Je heb 5 dagen om uit te rusten voordat het weer weekend is".

Wel vind ik het lastig dat ik nu een teamleider heb die begin 20 is, maar dat heeft voornamelijk met het karakter te maken, zo'n "allesbeterwetertje". Ik denk dan maar : " Meid, je moet nog veel leren ";o)