Jongvolwassen, uitwonend maar niet zelfstandig. Hoe te ondersteunen?
Mijn zoon van 21 met ASS en ADD woont sinds bijna een jaar samen met zijn vriendin van 19. Zij heeft ADHD en zit fysiek niet zo goed in elkaar (extreem allergisch voor van alles, chronisch eczeem, vaak ontstekingen/ziektes). In dat jaar zijn ze 4 keer verhuisd, maar intussen hebben ze gelukkig een plekje voor langere tijd gevonden, vlak bij ons huis.
Ze zijn allebei het afgelopen jaar gestopt met hun opleidingen omdat studeren in coronatijd en 4 x verhuizen (in combinatie met hun aandoeningen) gewoon teveel was om te behappen. Nu zijn ze allebei aan het werk.
Tot zover de achtergrondinfo. Nu mijn vraag/probleem:
Eigenlijk trekken ze het samen niet. We proberen een balans te vinden tussen helpen/sturen en zelfstandig dingen laten regelen. Vraag gestuurd, liefst. We komen er maar zelden over de vloer, maar zien elkaar wel regelmatig. We bespreken regelmatig hoe het gaat, maar dringen ons niet op. Alleen als wij denken dat het nodig is, of als ze erom vragen, springen we bij.
Nu zijn wij onlangs 3 weken op vakantie geweest en blijken ze in die tijd niets aan hun huis te hebben gedaan (en daarvoor blijkbaar ook al heel lang heel weinig). Zij is op dit moment ziek en depressief, zoon heeft het zwaar op zijn werk door onderbezetting en dus overbelasting voor hem waardoor hij geen energie heeft om thuis aan de slag te gaan. Ik ben er van de week een paar keer geweest (op hun verzoek) om ze te helpen.
Ik ben me kapot geschrokken van de puinhoop! We hebben nu samen met mij (daar sta ik wel op) een goed begin gemaakt met opruimen en schoonmaken, maar ik denk eigenlijk dat zelfstandig wonen nu nog/op dit moment teveel gevraagd is voor ze.
We willen zo graag dat ze lekker zelfstandig kunnen wonen, en we willen daar zeker bij ondersteunen, maar wij zijn ouders, geen hulpverleners. Zij heeft een psycholoog en binnenkort een gesprek met een psychiater om te kijken wat er nu precies bij haar speelt (overspannen, depressie, ADHD, ook ASS?), maar ze hebben naar mijn idee ook behoefte aan praktische begeleiding.
Heeft iemand hier enig idee of er begeleiding is voor jonge mensen zoals zij? En hoe komen we daaraan? Of heeft iemand zelf ervaring en goede suggesties?
Vanachter mijn beeldscherm kan ik niet inschatten of je te veel wil of het stel echt niet kan. Daarom reageer ik vanuit de gedachte dat ze het echt niet kunnen.
Hoe zeer je ook van het bericht van red bull schrok, ze heeft echt wel een punt. Ambulante hulp kan helpen, maar misschien helpt een begeleid wonen traject ze beiden beter, en misschien juist wel omdat ze dan apart wonen.
Begeleid is geen ‘officiële’ term, maar zijn vaak particuliere initiatieven waarin adolescenten met een aantal bij elkaar wonen. Vaak vergoed vanuit wmo, soms obv PGB, dat ervoor zorgt dat er elke dag iemand langs komt, financiën en administratie mee in de gaten houdt enz. Ze wonen dan niet meer samen maar leren beiden zelfstandig hun interne drempels de baas te kunnen.
Het verschil met ambulante begeleiding was hier dat ambulant een uurtje per week was, en begeleid wonen veel meer. Het nadeel is dat er bij begeleid wonen nogal wat zorgcowboys actief zijn, waardoor mijn oudste kind ineens op straat kwam.
Startpunt blijft; wmo loket van de gemeente. En kom in overleg met je kinderen of ze willen gaan voor bewindvoerders, wat betekent dat ze op leefgeld leven en iemand anders in de gaten houdt dat inkomen wordt besteed aan huur/zorg enz.
Als laatste; probeer echt te stoppen met zelf die rol op je te nemen. Een keer goed poetsen is prima en een keer de administratie opstarten ook. Maar als jij er meer mee bezig bent dan kind zelf, is het echt tijd om er hulp bij te vragen of het te laten knallen.
Als tip voor rekeningen tijdig betalen zou ik nog mee willen geven om dat direct te doen als de rekening binnen komt. Doe ik nog steeds, anders raak ik echt het overzicht kwijt en wordt het wellicht vergeten. Als je het meteen betaalt, dan kun je het ook niet meer vergeten.
Ik ga samen met de jongelui kijken of ze via de gemeente dan wel haar behandelaars in aanmerking kunnen komen voor ambulante begeleiding. Begeleid wonen is echt niet aan de orde, zoals ik al zei, ze hebben gewoon nog wat langer nodig om uit te rijpen, ik ben ervan overtuigd dat ze het uiteindelijk allebei wel redden.
Praktische tips, vast heel lief bedoeld allemaal, maar daar gaan ze het niet mee redden. Zie Lollypop.
En Bulletje, echt, het zal je ASS zijn, maar jou kan ik in dit topic echt niet serieus nemen. Je mag het proberen hoor, ga jij mijn zoon maar vertellen dat de oplossing is dat hij terug moet naar zijn ouders en dat hij zijn vriendin op straat moet zetten... 
Ik heb de postings een beetje diagonaal gelezen en als ik het goed zie heeft nog niemand geopperd om gewoon een paar uur per week een schoonmaakster in te huren. Is dat niet een deel van een oplossing? Niet alleen maakt een schoonmaakster schoon, maar het feit dat ze komt maakt ook dat mensen alvast wat gaan opruimen.
Dat is ook een belangrijke reden dat ik onze werkster niet kwijt wil: als er niemand komt, wordt er helemaal nooit meer opgeruimd in ons huis.
Alle andere tips over hulp en begeleiding zijn vast ook heel nuttig, maar gewoon iemand betalen om te komen poetsen is misschien daarnaast ook een idee. En bovendien iets dat "gewone" werkende volwassenen ook bij bosjes doen, dus dat kan je geheel loskoppelen van hun problematiek.
Groeten,
Temet
Ik zou contact opnemen met de gemeente. In onze regio heb je ook voor jongeren van 18 tm 23 jaar ambulante begeleiding( psychisch en sociaal-maatschappelijk). De stap na kamer training zeg maar. Maar ook dus voor jongeren die al op zich zelf wonen
Lollypopje schreef op 30-09-2021 om 14:46:
[..]
In theorie heb je gelijk, maar in de praktijk is het voor mij niet zo simpel.
Bij alles wat ik doe moet ik door een rem heen. Natuurlijk heeft iedereen weleens geen zin, maar het is alsof een neurotypisch persoon in een automaat rijdt, terwijl ik een oude krakkemikkige schakelbak heb. Überhaupt beginnen en opstarten kost al meer energie.
In periodes dat andere zaken, zoals werk/studie/problemen/etc, meer energie vragen, kost dat op gang komen nog meer energie waardoor het vaak niet lukt. En dat geld al voor dingen als meteen een glas naar de keuken brengen. Daardoor stapelt het op en op en op, waardoor wat gedaan moet worden steeds meer wordt en het overzicht vinden steeds moeilijker en steeds meer energie kost. Waardoor die oude schakelijk bak van de rem krijgen nog veel moeilijker is.
Ik heb het weleens geprobeerd met een planning. Maar toen was ik te moe op de dag dat ik iets gepland had, dus het bleef liggen. Opschuiven naar de volgende dag lukt niet, want dan moet ik schakelen en vaak meer van mijn planning aanpassen, wat super moeilijk is. Dus dan blijft het liggen tot de volgende keer dat dat gepland staat, maar inmiddels is die klus groter geworden, waardoor van de rem komen om het op te pakken nog meer energie kost en als ik die energie niet heb beland mijn huishouden al snel in een neerwaartse spiraal.
En daarom heb ik een coach, want de theorie is simpel, maar de praktijk is in mijn hoofd verrekte ingewikkeld.
Ik lees je uitleg en ik bedoel het niet lullig, maar ik denk dat je een "neurotypisch" persoon overschat. Of ik leef met lokaal mensen due niet neurotypisch zijn én ook geen diagnose hebben. Maar gewone mensen zijn ook vaak moe. N toch brengen ze dat glas terug naar het aanrecht. Niet omdat ze zin hebben, maar omdat ze weten dat ze de volgende dag mogelijk (weer) Laat uit hun werk komen en dan weer net zo moe zijn. Uitstel lost nooit een probleem op. Dus moe of niet, het wordt gedaan. Omdat er nu eenmaal geen betere oplossing is. Op laten lopen is nl. geen oplossing. Dus zin of geen zin, moe of niet moe, je doet wat gedaan moet worden. Dat geldt voor iedereen.
Diyer schreef op 30-09-2021 om 17:53:
[..]
Ik lees je uitleg en ik bedoel het niet lullig, maar ik denk dat je een "neurotypisch" persoon overschat. Of ik leef met lokaal mensen due niet neurotypisch zijn én ook geen diagnose hebben. Maar gewone mensen zijn ook vaak moe. N toch brengen ze dat glas terug naar het aanrecht. Niet omdat ze zin hebben, maar omdat ze weten dat ze de volgende dag mogelijk (weer) Laat uit hun werk komen en dan weer net zo moe zijn. Uitstel lost nooit een probleem op. Dus moe of niet, het wordt gedaan. Omdat er nu eenmaal geen betere oplossing is. Op laten lopen is nl. geen oplossing. Dus zin of geen zin, moe of niet moe, je doet wat gedaan moet worden. Dat geldt voor iedereen.
Nee ik overschat neurotypische personen niet.
Jij overschat niet neurotypische personen, want zo simpel is het niet.
Bij alles wat ik doe moet ik door een rem heen. Ook bij leuke dingen. Een rem die veel dieper zit en complexer is dan moe of geen zin. Daar doorheen gaan en mijzelf opstarten kost mij vaak al een hoop energie. Iets dat nog enigzins gaar als ik fit ben. Als ik moe ben, is door die rem heen gaan nog duizend keer moeilijker.
Was het maar zo simpel en zo makkelijk als jij schrijft. Vroeger dacht ik door dat soort opmerkingen dat ik dat ook moest kunnen. De frustratie over mijzelf, dat ik het niet kon. De energie die het me koste daardoor.
Het moment dat ik mijn diagnose kreeg en dat mijn therapeut zij dat het normaal was dat die dingen mij zoveel moeite koste. Dat het voor mij niet zo simpel is als jij denkt, omdat mijn hersenen heel veel meer (onbewuste) stappen moeten maken, voordat ik uberhaupt op het punt ben van opstaan en dat glas wegbrengen. Waardoor ik daar vaak in vaal. Die erkenning was zo'n opluchting. Het is geen onwil. Het is gewoon echt niet kunnen.
Maar ik ben blij voor jou dat je het niet begrijpt, want daaruit blijkt dat het voor jou wel zo simpel is. Ik zou willen dat dat voor mij ook gold.
Diyer schreef op 30-09-2021 om 17:53:
[..]
Ik lees je uitleg en ik bedoel het niet lullig, maar ik denk dat je een "neurotypisch" persoon overschat. Of ik leef met lokaal mensen due niet neurotypisch zijn én ook geen diagnose hebben. Maar gewone mensen zijn ook vaak moe. N toch brengen ze dat glas terug naar het aanrecht. Niet omdat ze zin hebben, maar omdat ze weten dat ze de volgende dag mogelijk (weer) Laat uit hun werk komen en dan weer net zo moe zijn. Uitstel lost nooit een probleem op. Dus moe of niet, het wordt gedaan. Omdat er nu eenmaal geen betere oplossing is. Op laten lopen is nl. geen oplossing. Dus zin of geen zin, moe of niet moe, je doet wat gedaan moet worden. Dat geldt voor iedereen.
Lollypopje heeft al gereageerd, maar ik wil toch graag ook nog een keer extra benadrukken dat wat je hier zegt echt een misvatting is. Een schadelijke misvatting ook, want zoveel mensen (zelfs jonge kinderen al) voelen zich door dit soort overtuigingen een slecht mens of een grote mislukking terwijl hun hersenen gewoon anders werken.
Moeheid en het dagelijkse 'geen zin hebben' zijn echt van een heel andere orde dan de constante barrières waar je op deze gebieden tegenaan kan lopen vanwege AD(H)D, ASS, depressie en dergelijke.
de zorg wordt via het wijkteam/sociaal team geregeld in de plek waar zij wonen. Google op sociaal team + hun woonplaats en morgen even samen met hen bellen.
Zij gaan dan met hun in gesprek (eventueel jullie erbij) op wat zij nodig hebben. Ze verhelderen dan de hulpvraag, bespreken het in hun team en daar komt dan een plan op met eventuele hulp.
Als zij hulp willen kan dat dus geregeld worden, jij kan hen ook helpen, maar wil dat in beperkte mate doen. Dat is je goed recht, het kan jullie band namelijk verstoren.
Better safe than sorry, heb je zicht op of zij een kinderwens hebben en hoe actief deze is? En wanneer er nu geen actieve kinderwens is, welke anti conceptie ze gebruiken en of dat wel lukt?
Temet schreef op 30-09-2021 om 17:00:
Ik heb de postings een beetje diagonaal gelezen en als ik het goed zie heeft nog niemand geopperd om gewoon een paar uur per week een schoonmaakster in te huren. Is dat niet een deel van een oplossing? Niet alleen maakt een schoonmaakster schoon, maar het feit dat ze komt maakt ook dat mensen alvast wat gaan opruimen.
Dat is ook een belangrijke reden dat ik onze werkster niet kwijt wil: als er niemand komt, wordt er helemaal nooit meer opgeruimd in ons huis.
Alle andere tips over hulp en begeleiding zijn vast ook heel nuttig, maar gewoon iemand betalen om te komen poetsen is misschien daarnaast ook een idee. En bovendien iets dat "gewone" werkende volwassenen ook bij bosjes doen, dus dat kan je geheel loskoppelen van hun problematiek.
Groeten,
Temet
Jawel, maar mijn tip was om huishoudelijke hulp via de WMO te regelen.
Is het niet handiger om de rekeningen via automatische incasso te doen dan weet je zeker dat het betaald word en er geen schulden ontstaan. Dus eerst fe rekeningen laten incasseren en wat er overblijft kan/mag je uitgeven.
de ambulante begeleider gaat niet met ze schoonmaken, en als het jouw niet lukt om ze aan te sporen dan lukt het de begeleider ook niet zo goed is mijn ervaring. Soms is er tijdelijk praktische begeleiding in het huishouden mogelijk via thuiszorg. Dat gaat ook via de wmo. Hebben ze zelf last van de situatie en willen ze verandering en ondersteuning? Als dit niet zo is dan helpt het niet en is een schoonmaakhulp inhuren of hen wekelijks blijven ondersteunen te overwegen.
Koralinde schreef op 30-09-2021 om 18:54:
[..]
Moeheid en het dagelijkse 'geen zin hebben' zijn echt van een heel andere orde dan de constante barrières waar je op deze gebieden tegenaan kan lopen vanwege AD(H)D, ASS, depressie en dergelijke.
Ok. Ik neem het van je aan. Het gaat om meer dan alleen maar moe.
Maar besef je je dan wel dat dé neurotypische mens niet bestaat? En dat het dús niet zo is dat als je niet een van de etiketjes hebt, je verder redelijk klachtenvrij bent. Als je alle kinderen bij elkaar optelt in een gemiddelde klas, dan heeft 1/3 iets met ASS en/of AD(H)D, een deel is hoogsensitief, dyslectisch, dyscalculistisch, heeft epileptie, een is geadopteerd, een paar hebben hechtingsproblematiek, depressief en/of heeft een slechte thuissituatie (geweld, misbruik, een ouder die aan het overlijden is) waar alle aandacht en energie naartoe gaat. Het is veel te simpel dat je een klein groepje mensen hebt die vreselijk veel moeite moet doen tegenover het gros van de mensen die godezijdank wél normaal is en dus geen problemen heeft. Daarom bestaat er ook niet zoiets als de neurotypische mens. Ik kan je op een briefje meegeven dat een kind dat in een lastige thuissituatie zit (en geen diagnose heeft) ook de bandbreedte niet heeft om zich bezig te houden met de dagelijkse gang van zaken en in de survival stand staat. Helaas zijn dat nog altijd veel en veel teveel kinderen.
En als je deze denktrant doorvoert, mag het eigenlijk een wonder heten dat alle 'normale' mensen gewoon wél werken, sporten, een sociaal leven leiden, een huishouden runnen en daar ook nog eens 2,3 kinderen bij opvoedt. Deze 'normale' mensen hebben ook een workload die je haast kunt vergelijken met een (afgekeurd zijnde? begeleiding krijgende?) persoon met etiket die niet die workload heeft.
Sorry, het trapt vast tegen vele en vele zere benen. En ik weet absoluut dat er gradaties zijn in de diagnoses ASS en ADHD. Maar je moet ze de kost geven, al die jongeren en tieners tegenwoordig die niet meer van hun te dikke achterwerk komen, chips vretend het hele huis vies laten worden en dan ook nog zo goed bij de les zijn, dat ze hun schouders ophalen en zeggen dat ze er niks aan kunnen doen, maar hun brein zo werkt. Dan kan je toch bijna niet anders denken dan dat de natuur wel gigantisch faalt als er kennelijk zo veel damaged goods rondlopen. Waar blijft de eigen verantwoordelijkheid in dit hele verhaal?
Ik begrijp Bulletje wat dat betreft prima. Je kunt wel heel volwassen willen zijn en vinden dat je niks meer thuis te zoeken hebt. Maar als dat vervolgens betekent dat mama constant de puinhopen van je leven moet gaan fixen, ben je blijkbaar toch niet zo volwassen en zou je er beter aandoen om nog langer die begeleiding vanuit huis te accepteren, totdat dat brein wél uitgerijpt is. Kun je ondertussen mooi werken aan een schema die voor jou werkt.
Diyer schreef op 01-10-2021 om 01:00:
[..]
Ok. Ik neem het van je aan. Het gaat om meer dan alleen maar moe.
Maar besef je je dan wel dat dé neurotypische mens niet bestaat? En dat het dús niet zo is dat als je niet een van de etiketjes hebt, je verder redelijk klachtenvrij bent. Als je alle kinderen bij elkaar optelt in een gemiddelde klas, dan heeft 1/3 iets met ASS en/of AD(H)D, een deel is hoogsensitief, dyslectisch, dyscalculistisch, heeft epileptie, een is geadopteerd, een paar hebben hechtingsproblematiek, depressief en/of heeft een slechte thuissituatie (geweld, misbruik, een ouder die aan het overlijden is) waar alle aandacht en energie naartoe gaat. Het is veel te simpel dat je een klein groepje mensen hebt die vreselijk veel moeite moet doen tegenover het gros van de mensen die godezijdank wél normaal is en dus geen problemen heeft. Daarom bestaat er ook niet zoiets als de neurotypische mens. Ik kan je op een briefje meegeven dat een kind dat in een lastige thuissituatie zit (en geen diagnose heeft) ook de bandbreedte niet heeft om zich bezig te houden met de dagelijkse gang van zaken en in de survival stand staat. Helaas zijn dat nog altijd veel en veel teveel kinderen.
En als je deze denktrant doorvoert, mag het eigenlijk een wonder heten dat alle 'normale' mensen gewoon wél werken, sporten, een sociaal leven leiden, een huishouden runnen en daar ook nog eens 2,3 kinderen bij opvoedt. Deze 'normale' mensen hebben ook een workload die je haast kunt vergelijken met een (afgekeurd zijnde? begeleiding krijgende?) persoon met etiket die niet die workload heeft.
Sorry, het trapt vast tegen vele en vele zere benen. En ik weet absoluut dat er gradaties zijn in de diagnoses ASS en ADHD. Maar je moet ze de kost geven, al die jongeren en tieners tegenwoordig die niet meer van hun te dikke achterwerk komen, chips vretend het hele huis vies laten worden en dan ook nog zo goed bij de les zijn, dat ze hun schouders ophalen en zeggen dat ze er niks aan kunnen doen, maar hun brein zo werkt. Dan kan je toch bijna niet anders denken dan dat de natuur wel gigantisch faalt als er kennelijk zo veel damaged goods rondlopen. Waar blijft de eigen verantwoordelijkheid in dit hele verhaal?
Ik begrijp Bulletje wat dat betreft prima. Je kunt wel heel volwassen willen zijn en vinden dat je niks meer thuis te zoeken hebt. Maar als dat vervolgens betekent dat mama constant de puinhopen van je leven moet gaan fixen, ben je blijkbaar toch niet zo volwassen en zou je er beter aandoen om nog langer die begeleiding vanuit huis te accepteren, totdat dat brein wél uitgerijpt is. Kun je ondertussen mooi werken aan een schema die voor jou werkt.
Wat een rare reactie. Eerst net doen alsof je genuanceerd bent want zoveel mensen hebben problemen. Maar ach die arme ‘normale mensen’ die ‘gewoon wel werken’. Want mensen met beperkingen en probleem zijn ‘damaged goods’. En eindigen met een lesje ‘eigen verantwoordelijkheid’. Maar verder is het niet lullig bedoeld.
Waar zijn al deze wilde beweringen nou eigenlijk allemaal op gebaseerd? Heb je nou echt zelf niet in de gaten hoe ver je uit de bocht vliegt?
Jonagold schreef op 30-09-2021 om 16:54:
Ik ga samen met de jongelui kijken of ze via de gemeente dan wel haar behandelaars in aanmerking kunnen komen voor ambulante begeleiding. Begeleid wonen is echt niet aan de orde, zoals ik al zei, ze hebben gewoon nog wat langer nodig om uit te rijpen
Beleid zelfstandig wonen kan ook, hè. Dan krijgen ze hun eigen hulpverlener toegewezen die ze leert hun eigen huishouden te runnen en een vinger aan de pols houdt. Deze mensen weten ook van de hoed en de rand dus als er meer of andere hulp nodig is weten zij welke wegen je kunt bewandelen.
Schoonmaakhulp vanuit de WMO heb ik een hard hoofd in. Daar wordt komend jaar veel op bezuinigd en er is een wachtlijst. Zolang ze fysiek in orde zijn hoef je daar weinig van te verwachten, vrees ik