je puber met ADHD en ASS loslaten
Ik ben mama van 2 kinderen, een dochter van 21 en een zoon van 18; hij heeft ADHD en ASS en OCD (dwangstoornis). Hij nam en neemt heel moeilijk grenzen aan en kent zijn eigen grenzen niet. We hebben al verschillende soorten begeleiding achter de rug en nu zit hij door de week in "zelfstandig begeleid wonen" en hij wil binnen 2 jaar alleen gaan wonen.
Maar ik piekeer me rot! Hij kan niet plannen (of zich er toch niet aan houden); hij luistert niet naar zijn lichaam en heeft veel slaap nodig maar zet zijn agenda bomvol, zodat hij chronisch slaapgebrek heeft (hij kan ook geen "nee" zeggen tegen vrienden); hij heeft een vakantiejob (en binnenkort een vaste), maar is altijd op het nippertje op tijd op zijn werk. 's Avonds raakt hij dus niet "op tijd" in bed...
Door de week zien we dat niet, maar in het weekend erger en pieker ik me rot... Maar hij is ZOOO sociaal en sympathiek dat hij overal mee wegkomt (tot nu toe).
Ik WEET dat ik niet mag piekeren (want het vreet aan me, letterlijk en figuurlijk), maar ik weet niet HOE. Ik ga al naar de psycholoog maar daar heb ik niet veel aan...
Waar ben je bang voor?
Mijn kind heeft ook de combi adhd en autisme maar is net wat jonger. Als ik dit lees denk ik: wat knap van je zoon dat hij zo lekker gaat! Hij heeft een baan waar hij op tijd weet te komen, heeft zelfs een vaste aanstelling gekregen en is erg sociaal.
Hij zit in een leeftijdsfase dat hij autonomer wordt en zelf gaat verkennen waar zijn grenzen liggen in zijn werkende leven. Hier hoort dit gedrag van slaapgebrek ook wel een beetje bij. Hij is denk ik op zoek naar een nieuwe balans en dat gaat met vallen en opstaan. Wat vindt hij er zelf van als je het met hem bespreekt?
Mijn zoon van 21 heeft ook ADD en ASS. Nu zal het ontbreken van de ‘H’ en de OCD best een hoop schelen, maar ik herken wel dat het loslaten van zulke kinderen lastig is. Nog niet zo lang geleden heb ik een topic geplaatst over mijn zoon, die intussen bijna een jaar samenwoont met zijn vriendin. Dat ging even niet zo lekker, dat zelfstandig (samen)wonen, daar ging dat topic over. Misschien heb je er wat aan.
Ik heb het geluk dat ik nooit zoveel pieker over de kinderen. Mijn broer was vroeger echt de nagel aan de doodskist van mijn ouders, die hebben heel wat in angst gezeten over hem. Lang leek het er ook op dat hij nooit zou ‘landen’. Geen labels overigens destijds. Maar op zijn 23e zag hij het licht en hij is meer dan prima op zijn pootjes terecht gekomen. Die ervaring heeft mij altijd erg geholpen bij het niet piekeren en wel relativeren. Hij is er ook gekomen. Verder helpt het om je te verdiepen in de puberteit en je daarnaast te realiseren dat kinderen met AD(H)D en ASS gemiddeld genomen later en langer puberen. Dus met zijn 18 jaar zit jouw zoon er middenin. Daar hoort dus dat verschoven dag-nachtritme ook bij. Mijn inschatting is dat dat vanzelf goed komt.
Ik heb altijd erg ingezet op benoemen wat ik zie dat goed gaat. Complimenten geven dus. Dat doe ik bij mijn zoon ook, nog steeds. De dingen die niet lukken, die bespreken we even, en stoppen die in de zak met levenservaring. Nee, niet alles lukt meteen, het is meestal vallen en weer opstaan. Dat hoort erbij en daar leert hij van. Maar we kijken vooral naar wat er wel lukt, en dat is ook best een boel.
Dus dat is wat ik jou ook zou aanraden. Kijk vooral naar wat er wel lukt. En dat is zoals LadyBaelish al zegt best een hoop. Op zijn leeftijd en met zijn ‘handicaps’ is dat een hele prestatie. Dus zeg dat ook tegen hem! Dat je trots op hem bent. Hij weet zelf vast wel wat er allemaal (nog) niet goed gaat, dat hoef jij niet nog eens te benadrukken. En vooral kijken naar de positieve dingen zorgt er vanzelf ook voor dat je minder gaat piekeren. Dat geldt trouwens in zijn algemeenheid. Misschien kun je aan het eind van iedere dag drie dingen opschrijven waar je dankbaar voor bent en/of trots op bent en/of blij van wordt. Mag over je zoon gaan, maar dat hoeft niet. Dat zorgt ervoor dat je met een positieve blik aan je nacht begint. En hou dan die positieve gedachten vast. Echt, oefening baart kunst!
