Hoe vaak komen jullie uitwonende kinderen nog thuis?
Onze oudste is al reeds jaren het huis uit maar woonde altijd in dezelfde stad en was zodoende nog relatief veel thuis (even eten, even lunchen, weekend hier slapen etc)
Maar de volgende in rij is nu naar de andere kant van NL verhuist voor haar studie en heeft er ook een weekend baan gevonden waardoor we haar nu al een paar weken niet hebben gezien en ze heeft ook werkelijk geen idee wanneer ze wel zou kunnen. Ik mis haar enorm.
Net op kamers en haar dan weken niet zien. Hoe is dat bij jullie? Hoe vaak zien jullie je uitwonende jongvolwassen kinderen nog?
Salomewinterqueen schreef op 09-09-2021 om 19:02:
[..]
Ja kijk daar zit ik dus ook mee. Het klinkt leuk maar 6 uur in de auto voor 1 kop thee is natuurlijk waanzin. Ze woont piepklein dus daar ga je geen twee uur zitten. Je moet dan verplicht de 'stad' in waar ze ook niet heel dichtbij woont dus dat wordt openbaar vervoer want je kan je auto nergens kwijt. En dan na 1 kop thee weer weg. Ja tuurlijk je kan er een dagje van maken. Maar A zoveel zin en tijd heb ik zelf niet altijd om in mijn eentje een stad rond te struinen en je bent bovendien afhankelijk van het weer en B kind heeft zelf ook niet altijd zin en tijd om mij meer dan een uur te vermaken.
Hier thuis gaat een ieder zijn gang. Hebben hier nog oude vrienden etc. En gaan met thuiswonende siblings om. Helemaal prima. Hun kant op komen wordt vaak niet eens echt gewaardeerd. Ook door medebewoners niet eigenlijk.
Dan kun je haar toch met de auto oppikken en lekker gaan eten ergens buiten de stad? Gezellige bistro's bezoeken in omliggende dorpjes en je hebt toch een leuk uitje samen.
O, Ik kan het me zo goed voorstellen dat je je kind mist. Ik had zelf nooit gedacht dat het zo'n pijn kon doen. Mijn dochter woont half en half samen met haar vriendje. (15 km van ons huis...) Ik zie haar 1x per week. Dan eet ze hier en, zoef... daarna weer weg. Het lukt haar nog net haar bord op het aanrecht te zetten. Ik probeer die ene keer in de week dat ze hier is het gezellig te maken, maar zij wil op dit moment niet veel van me weten. Ze is zich aan het losmaken en ik denk dat dit ook met jouw kind aan de hand is. Ik hoop voor mezelf en ook voor jou dat er een creatieve oplossing komt en dat ze weer de familieband weet te waarderen. Het leven gaat zo snel. Ik ervaar dat zo, maar zij (nog) niet en dat zorgt ervoor dat kind en mama elkaar wss niet goed voelen.
Ik denk dat je al veel tips hier hebt gehad. Zelf ben ik ook nog aan het uitvogelen wat wijsheid is en of ik niet teveel op haar nek zit. Ik zal moeten accepteren dat bij uitstek ik nu juist degene ben waar ze het minst mee te maken wil hebben: ze zat met de meeste draadjes aan mij vast. Die doorknippen duurt dan ook langer dan bij anderen waar ze veel minder draadjes mee had. Pijnlijk. Ik snap je.
Fijn topic dit! Nuttige berichten 
Wat ik eruit heb gehaald is de tip om actiever te zijn als moeder. Gelijk toegepast en dit weekend gevraagd aan kind of het leuk zou zijn als ik even (uurtje rijden heen, uurtje rijden terug) een stukje taart kwam brengen. Leverde ook nog een goed gesprek en een lekkere knuffelsessie op. Ga ik vaker doen. Dank voor de inspiratie!
Wat leuk en fijn om te lezen Carole!
Ik herken me niet in het (grote) verdriet van sommige ouders hier. Van kleins af aan heb ik mijn kinderen zo los mogelijk gelaten. Alles wat ze zelfstandig konden, mochten/moesten ze zelfstandig doen. Ik stond wel altijd naast ze om ze te helpen als het nodig (of soms gewoon fijn of leuk) was.
We zijn altijd met elkaar verbonden geweest, nu ze het huis uit zijn nog steeds, maar zaten nooit aan elkaar vast als het niet nodig was. Vanaf peuter af aan zijn de draadjes één voor één op een natuurlijke manier los gegaan. Terwijl er wél liefde, respect, en zorg voor elkaar is. Ook geen heftige puberteitsgedoe, bij geen van de vier. Er viel niets te strijden om los te komen, dat waren ze altijd al. Ik denk dat dat de reden is dat het mij niet zo zwaar valt dat ze het huis uit zijn.
De kinderen zijn niet 'van mij'. Ze zijn van zichzelf. ik hou van ze en ben er altijd voor ze als ze me nodig hebben. Maar we hebben elk ons eigen leven, dat we wel met elkaar delen.
We zien elkaar regelmatig, zo eens per maand. In wisselende samenstellingen. Meestal komen ze hiereen, soms ga ik, al dan niet met een broer of zus, naar hen.
Het lege huis valt me niet zwaar. Sterker, ik vind het opgeruimde en de rust best wel fijn. En ik ben druk genoeg met werk, vrijwilligerswerk en sociale contacten.
TrefleQ schreef op 14-09-2021 om 07:27:
Wat leuk en fijn om te lezen Carole!
Ik herken me niet in het (grote) verdriet van sommige ouders hier. Van kleins af aan heb ik mijn kinderen zo los mogelijk gelaten. Alles wat ze zelfstandig konden, mochten/moesten ze zelfstandig doen. Ik stond wel altijd naast ze om ze te helpen als het nodig (of soms gewoon fijn of leuk) was.
We zijn altijd met elkaar verbonden geweest, nu ze het huis uit zijn nog steeds, maar zaten nooit aan elkaar vast als het niet nodig was. Vanaf peuter af aan zijn de draadjes één voor één op een natuurlijke manier los gegaan. Terwijl er wél liefde, respect, en zorg voor elkaar is. Ook geen heftige puberteitsgedoe, bij geen van de vier. Er viel niets te strijden om los te komen, dat waren ze altijd al. Ik denk dat dat de reden is dat het mij niet zo zwaar valt dat ze het huis uit zijn.De kinderen zijn niet 'van mij'. Ze zijn van zichzelf. ik hou van ze en ben er altijd voor ze als ze me nodig hebben. Maar we hebben elk ons eigen leven, dat we wel met elkaar delen.
We zien elkaar regelmatig, zo eens per maand. In wisselende samenstellingen. Meestal komen ze hiereen, soms ga ik, al dan niet met een broer of zus, naar hen.
Het lege huis valt me niet zwaar. Sterker, ik vind het opgeruimde en de rust best wel fijn. En ik ben druk genoeg met werk, vrijwilligerswerk en sociale contacten.
Je kunt het idd ook omdraaien, in plaats van intens verdriet blij zijn dat je kind zelfstandig gaat wonen en dit ook heel.leuk vind , dat gun je ze toch juist?
Er zijn ook kinderen met een handicap die dat nooit zullen kunnen.
Natuurlijk is het moeilijk, maar verplaats je eens in je kind. Hoe vond je het zelf om je eigen leven op te bouwen.? Super toch?
irmama schreef op 14-09-2021 om 08:47:
[..]
Je kunt het idd ook omdraaien, in plaats van intens verdriet blij zijn dat je kind zelfstandig gaat wonen en dit ook heel.leuk vind , dat gun je ze toch juist?
Er zijn ook kinderen met een handicap die dat nooit zullen kunnen.
Natuurlijk is het moeilijk, maar verplaats je eens in je kind. Hoe vond je het zelf om je eigen leven op te bouwen.? Super toch?
Helemaal eens. Ik snap het drama ook niet hoor. Er zijn mensen waarvan de kinderen emigreren. Dan kan ik me het voorstellen maar hier in Nederland heb je altijd de mogelijkheid ze zelf op te zoeken en inderdaad, kleine kinderen worden groot, dat weet je van te voren en is heel gezond. Als de verstandhouding goed is, is er wat mij betreft niks aan de hand.
En er is videobellen, appen en weet ik wat niet meer. Ik vind de herwonnen rust en privacy voor man en mij ook heerlijk
Helemaal eens. Ik snap het drama ook niet hoor. Er zijn mensen waarvan de kinderen emigreren. Dan kan ik me het voorstellen maar hier in Nederland heb je altijd de mogelijkheid ze zelf op te zoeken en inderdaad, kleine kinderen worden groot, dat weet je van te voren en is heel gezond. Als de verstandhouding goed is, is er wat mij betreft niks aan de hand.
Tja, niks aan de hand? Rationeel gezien wellicht. Maar daar is nu juist dit forum voor: je deelt met elkaar wat je misschien niet zo snel met een buurvrouw/vriendin zou delen, omdat, in deze casus, je gevoel niet meegaat met je ratio. Ik denk dat TO dat zelf ook heel goed weet. Daarom is het zo fijn dat je tips mag krijgen om met hetgeen waar je mee zit om te gaan. Jammer dat het hier als drama wordt genoemd. Krijgt het toch een veroordelende lading, wat volgens mij niet de bedoeling is.
Maria1611 schreef op 14-09-2021 om 09:19:
Helemaal eens. Ik snap het drama ook niet hoor. Er zijn mensen waarvan de kinderen emigreren. Dan kan ik me het voorstellen maar hier in Nederland heb je altijd de mogelijkheid ze zelf op te zoeken en inderdaad, kleine kinderen worden groot, dat weet je van te voren en is heel gezond. Als de verstandhouding goed is, is er wat mij betreft niks aan de hand.
Tja, niks aan de hand? Rationeel gezien wellicht. Maar daar is nu juist dit forum voor: je deelt met elkaar wat je misschien niet zo snel met een buurvrouw/vriendin zou delen, omdat, in deze casus, je gevoel niet meegaat met je ratio. Ik denk dat TO dat zelf ook heel goed weet. Daarom is het zo fijn dat je tips mag krijgen om met hetgeen waar je mee zit om te gaan. Jammer dat het hier als drama wordt genoemd. Krijgt het toch een veroordelende lading, wat volgens mij niet de bedoeling is.
Ik bedoel het niet veroordelend. Ik geef mijn gevoel er over weer. Met drama bedoel ik dat ik vind dat het allemaal erg zwaar gemaakt wordt, tè naar mijn gevoel.
Dat mag ik ook delen toch?
Herfstappeltaart schreef op 14-09-2021 om 09:23:
[..]
Ik bedoel het niet veroordelend. Ik geef mijn gevoel er over weer. Met drama bedoel ik dat ik vind dat het allemaal erg zwaar gemaakt wordt, tè naar mijn gevoel.
Dat mag ik ook delen toch?
Je mag delen wat je wilt maar het helpt natuurlijk niet echt om bij een probleem van iemand te melden dat jij dat probleem niet hebt. Dat komt dan toch nogal neerbuigend over. Hoezo wordt het te zwaar gemaakt? Kennelijk is het zo zwaar. Voor jou niet nee.
Weeromstuit schreef op 14-09-2021 om 10:32:
[..]
Je mag delen wat je wilt maar het helpt natuurlijk niet echt om bij een probleem van iemand te melden dat jij dat probleem niet hebt. Dat komt dan toch nogal neerbuigend over. Hoezo wordt het te zwaar gemaakt? Kennelijk is het zo zwaar. Voor jou niet nee.
Laat ik het zo zeggen: je kunt er op verschillende manieren mee om gaan en daar voor jezelf een keuze in maken.
TO vroeg: hoe is dat bij jullie dus ik vertel hoe het bij ons is. En ja ik vind het te zwaar gemaakt. Als je kinderen gezond zijn, er volop mogelijkheden tot contact zijn en geen ruzie vind ik dat er veel ergere dingen zijn.
TrefleQ schreef op 14-09-2021 om 07:27:
Wat leuk en fijn om te lezen Carole!
Ik herken me niet in het (grote) verdriet van sommige ouders hier. Van kleins af aan heb ik mijn kinderen zo los mogelijk gelaten. Alles wat ze zelfstandig konden, mochten/moesten ze zelfstandig doen. Ik stond wel altijd naast ze om ze te helpen als het nodig (of soms gewoon fijn of leuk) was.
We zijn altijd met elkaar verbonden geweest, nu ze het huis uit zijn nog steeds, maar zaten nooit aan elkaar vast als het niet nodig was. Vanaf peuter af aan zijn de draadjes één voor één op een natuurlijke manier los gegaan. Terwijl er wél liefde, respect, en zorg voor elkaar is. Ook geen heftige puberteitsgedoe, bij geen van de vier. Er viel niets te strijden om los te komen, dat waren ze altijd al. Ik denk dat dat de reden is dat het mij niet zo zwaar valt dat ze het huis uit zijn.De kinderen zijn niet 'van mij'. Ze zijn van zichzelf. ik hou van ze en ben er altijd voor ze als ze me nodig hebben. Maar we hebben elk ons eigen leven, dat we wel met elkaar delen.
We zien elkaar regelmatig, zo eens per maand. In wisselende samenstellingen. Meestal komen ze hiereen, soms ga ik, al dan niet met een broer of zus, naar hen.
Het lege huis valt me niet zwaar. Sterker, ik vind het opgeruimde en de rust best wel fijn. En ik ben druk genoeg met werk, vrijwilligerswerk en sociale contacten.
Dat is ook de manier waarop ik ze heb opgevoed. Alleen, toen kwam er een scheiding nadat ze het huis al uit waren. En ik kreeg ik een flinke tik van de molen door die scheiding (nou ja eigenlijk door te realiseren hoe ex jarenlang met mij om is gegaan). In het huwelijk is daarbij helaas de rolverdeling ontstaan dat papa vooral de ongein uithaalde en mama moest zorgen dat de kinderen werden opgevoed. Een valkuil die niet meer terug te draaien is en de rol veranderen gaat niet van de ene op de andere dag. Kinderen zijn gewend om mij op bepaalde manier te zien, dan ik wel anders gaan doen, maar zij moeten dat ook leren accepteren. Ik zie ze dus een stuk minder door de scheiding, dat vind ik heel erg.
TrefleQ schreef op 14-09-2021 om 07:27:
Wat leuk en fijn om te lezen Carole!
Ik herken me niet in het (grote) verdriet van sommige ouders hier. Van kleins af aan heb ik mijn kinderen zo los mogelijk gelaten. Alles wat ze zelfstandig konden, mochten/moesten ze zelfstandig doen. Ik stond wel altijd naast ze om ze te helpen als het nodig (of soms gewoon fijn of leuk) was.
We zijn altijd met elkaar verbonden geweest, nu ze het huis uit zijn nog steeds, maar zaten nooit aan elkaar vast als het niet nodig was. Vanaf peuter af aan zijn de draadjes één voor één op een natuurlijke manier los gegaan. Terwijl er wél liefde, respect, en zorg voor elkaar is. Ook geen heftige puberteitsgedoe, bij geen van de vier. Er viel niets te strijden om los te komen, dat waren ze altijd al. Ik denk dat dat de reden is dat het mij niet zo zwaar valt dat ze het huis uit zijn.De kinderen zijn niet 'van mij'. Ze zijn van zichzelf. ik hou van ze en ben er altijd voor ze als ze me nodig hebben. Maar we hebben elk ons eigen leven, dat we wel met elkaar delen.
We zien elkaar regelmatig, zo eens per maand. In wisselende samenstellingen. Meestal komen ze hiereen, soms ga ik, al dan niet met een broer of zus, naar hen.
Het lege huis valt me niet zwaar. Sterker, ik vind het opgeruimde en de rust best wel fijn. En ik ben druk genoeg met werk, vrijwilligerswerk en sociale contacten.
Hier ook zelden tot nooit gedoe, zelfs niet in de puberteit. Maar toch vond ik het wel wat lastig toen onze zoon (enigst kind) de deur uitging ivm zijn stage. Maar dat kwam wellicht ook doordat hij een gezelligheidsdier is, veel kletsen dus dan gelijk een stuk stiller in huis. Maar we gunnen het hem van harte, heb hem en zijn vriendin pas weer uitgezwaaid na een gezellig weekend hier en we appen regelmatig.
Herfstappeltaart schreef op 14-09-2021 om 10:55:
[..]
Laat ik het zo zeggen: je kunt er op verschillende manieren mee om gaan en daar voor jezelf een keuze in maken.
TO vroeg: hoe is dat bij jullie dus ik vertel hoe het bij ons is. En ja ik vind het te zwaar gemaakt. Als je kinderen gezond zijn, er volop mogelijkheden tot contact zijn en geen ruzie vind ik dat er veel ergere dingen zijn.
Dit komt op mij over als: 1. je hebt er zelf een keuze in dus doe daar wat aan en 2. er zijn ergere dingen dus wat zeur je nou.
Weeromstuit schreef op 14-09-2021 om 12:56:
[..]
Dit komt op mij over als: 1. je hebt er zelf een keuze in dus doe daar wat aan en 2. er zijn ergere dingen dus wat zeur je nou.
"Wat zeur je nou" bedoel ik echt niet hoor. Iedereen heeft recht op zijn/haar eigen gevoelens hierin. Maar ik geef wel aan hoe ik het zie/hoe ik vind dat je er ook mee om kunt gaan ja.
verschilt heel erg per kind. Ik kom nog steeds (midden 30) 2 ac3 keer per week bij mijn ouders. Mijn broertje (eind 20) 1x in de 2 maanden ofzo.
Wat ik wel Xie is dat er van mijn broertje bijv altijd verwacht wordt dat hij hierheen komt (ouders, andere zus en ik wonen in zelfde dorp) terwijl er weinig die kant op gegaan wordt. Als mijn ouders klagen over weinig contact vind ik dit altijd wel opvallend, de weg daarheen is even lang immers...