Hoe vaak komen jullie uitwonende kinderen nog thuis?
Onze oudste is al reeds jaren het huis uit maar woonde altijd in dezelfde stad en was zodoende nog relatief veel thuis (even eten, even lunchen, weekend hier slapen etc)
Maar de volgende in rij is nu naar de andere kant van NL verhuist voor haar studie en heeft er ook een weekend baan gevonden waardoor we haar nu al een paar weken niet hebben gezien en ze heeft ook werkelijk geen idee wanneer ze wel zou kunnen. Ik mis haar enorm.
Net op kamers en haar dan weken niet zien. Hoe is dat bij jullie? Hoe vaak zien jullie je uitwonende jongvolwassen kinderen nog?
Ik ging vanuit huis in het buitenland studeren dus ik zag mijn ouders vanaf dat moment niet zo vaak meer maar als ik kwam logeren dan was het wel voor langere tijd (meerdere weken.) Het hangt erg van de omstandigheden af natuurlijk. Als ik dichter in de buurt had gewoond zou ik waarschijnlijk wel vaker zijn gekomen maar dan natuurlijk wel veel korter.
Mijn ervaring is ook dat het afhangt van de vriendenkring (gaan die elk weekend/regelmatig naar huis) en of er bij de ouders nog iets anders is wat belangrijk is (bijbaan/sportteam/verkering/eigen paard/hechte vriendenkring) waarvoor ze regelmatig teruggegaan. Sommige studenten hebben bij hun ouders nog vrij lang een aantal voor hun belangrijke dingen lopen en dan blijven ze dus langer/vaker naar huis gaan. Andere studeren hebben al vlug 'alles' (vriendenkring/bijbaan/sport) in de nieuwe woonplaats en die gaan minder vaak naar huis gemiddeld.
Op een gegeven moment is buiten de vakanties langskomen vaak onhandig want in het weekend gebeurd er ook van alles qua sport/feestjes/baantjes/gezelligheid en je losrukken van dat nieuwe bestaan is best moeilijk.
Wat ik op een gegeven moment thuis vrij lastig vond is dat ik daar ook eigenlijk niks meer had. Vrienden verhuisden ook naar elders en andere vriendschappen verwaterden. Dus behalve mijn ouders opzoeken was er thuis ook niet zo veel meer te doen en dan is het ook best saai soms om daar dan veel tijd door te brengen. Wat dat betreft zou ik liever gewoon af en toe een dagje zijn gekomen.
Soms een paar keer relatief kort na elkaar en dan soms meer dan 6 weken niet. We missen onze zoon natuurlijk wel maar weten dat hij het goed naar zijn zin heeft en de studie volgt die goed bij hem past. Ik hoop volgend kwartaal eens zijn kant op te gaan tijdens een weekend.
Mijn dochter is 2 jaar gelden op kamers gegaan om te studeren. Op 2uur reizen met de trein (ruim een uur met de auto)
We gaan wel eens daar langs want wij hebben dus een auto en zij moet met de trein. Omdat ze ook een vriend heeft en een leuke vriendenkring daar heeft en de studie heel serieus neemt en een bijbaan heeft en ook nog sport heeft ze niet zoveel tijd om ons ook nog eens te bezoeken. Ze was er wel toen ik jarig was (zo lief!)
Ik snap dat heel goed en ben erg blij dat ze zo op haar plaats is daar en dat ze ondanks alle corona gedoe het toch erg naar haar zin heeft daar.
Als ik haar zie kan ik echt genieten van dat ze zo opbloeit.
Als ik terugkijk op mijn eigen studententijd voelde het langsgaan bij mijn ouders altijd echt als een verplichting. Ik durfde er niet zo goed tegenin te gaan, maar werd toch wel minstens om de week thuis verwacht. Als ik daar geen tijd voor had (want drukke studie) werd daar wel een punt van gemaakt.
Dat wil ik niet voor mijn kinderen.
Salomewinterqueen schreef op 07-09-2021 om 19:26:
[..]
Mis je ze niet dan?
Soms maar ik ben ook altijd wel weer heel blij als ik weer thuis ben.
ik heb ze erg gemist. In een korte tijd ‘ liep ons gezin leeg’ mede doordat wij wegens werk gingen verhuizen. In een jaar tijd gingen we van totaal 6 naar totaal 3. En die derde ging ook al vlot de deur uit.
Door de verhuizing ging voor de kinderen ‘naar hun ouders gaan’ anders aanvoelen dan ‘even terug naar het huis waar je vroeger woonde’. Zoals anderen al schrijven : ‘ alleen maar’ naar je ouders gaan is voor veel jongvolwassenen saai, ze doen liever wat anders in hun vrije tijd en zijn volop bezig iets eigens op te bouwen. Niks aan te doen, je raakt aan de zijlijn. En tja, daar is opvoeding ook voor bedoeld : dat je kinderen zelfstandig hun weg gaan. Ook al voelt het voor jou niet altijd fijn, die overbodigheid.
ik ging zelf weleens langs bij degene die het verst weg was gaan wonen, maar vaak kwamen er dan ineens vrienden langs of had z’n geliefde onverwacht bezoek - nou ja, het liep vaak anders dan verwacht. En dat nam toe toen er kinderen bij kwamen, die natuurlijk ook andere grootouders en ooms/tantes hebben. Verjaardagen en andere feestelijke momenten veranderen voor altijd en daar heb ik best aan moeten wennen. Je komt in een andere fase.
En je zult zien - ook dat heeft z’n charme😊
Imi schreef op 07-09-2021 om 19:34:
[..]
Het mooie van studeren is dat je maar weinig les hebt en dus veel zelf moet/kunt plannen. Ook een bezoekje van je moeder doordeweeks.
Niet elke studie hoor!
Salomewinterqueen schreef op 07-09-2021 om 19:23:
Wij komen wel eens hun kant op hoor. Maar inmiddels wonen beide kinderen volkomen aan de andere kant van Nederland (denk Rotterdam-Groningen-Maastricht in die contreien) en voor een kopje koffie met de een en een kopje koffie met de ander ben je al gauw een hele dag kwijt en ik heb nog meer kinderen en onregelmatig werk. Dus voorheen was het zo dat ze hier een weekend kwamen slapen. Dan heb je ook weer echt tijd voor elkaar. Nu met kind nummer 2 is dat volkomen anders. Die hielpen we verhuizen, zwaaide ons uit en dat was dat. Overigens gaan we dit weekend wel naar haar toe. Dit omdat we nog wat spullen moeten verhuizen wat destijds niet meekon. Maar het maakt me zo verdrietig dat ik haar daarna misschien maanden niet meer zie....
(Oh ja ik werk ook vaak in het weekend maar als ze dan hier zijn zie je ze iig nog smorgens en savonds en bij het avondeten etc. Ik kan alleen heel lastig na 5 uur nog eens 300 km rijden voor 1 kopje koffie...het is gewoon allemaal zo anders ineens. Je krijgt kinderen en je vormt zo'n 18 jaar een gezin en ineens is dat niet meer....ik heb daar echt enorm veel verdriet van. Ik mis ze zo...)
Het is toch juist hartstikke leuk voor haar dat ze het blijkbaar erg naar haar zin heeft en niet elk weekend depressief naar huis komt omdat ze zoveel heimwee heeft of zich eenzaam voelt?
En anders ga je toch een keer op een doordeweekse dag, als je toch wisselende dagen werkt. Is de trein een optie, met een goedkope dagkaart?
Toen ik net uit huis ging kwam ik wekelijks bij mijn ouders lang, dit minderde met de tijd en de afgelopen tien jaar is het 1 à 2 keer per jaar.
Ik heb er bewust voor gekozen in de buurt van mijn ouders te gaan wonen. Dan kun je ook makkelijk even een bakkie doen bij elkaar en sowieso eten we een keer per week samen.
Valdemar schreef op 07-09-2021 om 20:54:
Toen ik net uit huis ging kwam ik wekelijks bij mijn ouders lang, dit minderde met de tijd en de afgelopen tien jaar is het 1 à 2 keer per jaar.
Das wel heel erg weinig. Missen ze je niet?
redbulletje schreef op 07-09-2021 om 20:58:
[..]
Das wel heel erg weinig. Missen ze je niet?
Mijn vader zie ik om de twee maanden ofzo, maar niet bij hem thuis. Moeder zit in een instelling, haar heb ik al ruim een jaar niet gezien.
Gaat prima zo.
Op die leeftijd was ik met mijn eigen leven bezig en niet zo met m'n ouders. Dat kwam jaren later weer. En dat is normaal en hoort bij het leven.
Zorg dat je haar niet het gevoel geeft ze dat 'verplicht' is thuis te komen. Gun haar de tijd om het leven te ontdekken.
Je voelt je verdrietig en dat mag, maar zorg dat je zelf leuke dingen doet, misschien iets nieuws starten?
Jesse_1 schreef op 07-09-2021 om 20:15:
[..]
Niet elke studie hoor!
Onze zoon heeft nu relatief veel vrij maar moet nu weer meer reizen naar de universiteit dan voorheen (eerst online, nu fysiek onderwijs). Met het ov naar huis komen kost ongeveer 4 uur dus niet geschikt voor ff tussendoor.
Roep de moeder-dochter/zonendag en vader-dochter/zonendag in het leven. 1 dag per jaar samen met een kind een dagje weg en leuke dingen doen. Uiteraard gesponsord door pa en ma.
Salomewinterqueen schreef op 07-09-2021 om 19:23:(Oh ja ik werk ook vaak in het weekend maar als ze dan hier zijn zie je ze iig nog smorgens en savonds en bij het avondeten etc. Ik kan alleen heel lastig na 5 uur nog eens 300 km rijden voor 1 kopje koffie...het is gewoon allemaal zo anders ineens. Je krijgt kinderen en je vormt zo'n 18 jaar een gezin en ineens is dat niet meer....ik heb daar echt enorm veel verdriet van. Ik mis ze zo...)
Maar dat is andersom dan ook zo toch? Dan komt ze naar huis en dan ben jij aan het werk. Ziet ze je alleen smorgens en savonds even. Daar zou ik ook niet uren voor in de trein gaan zitten.
Familie/Gezinsdagen (weekenden) organiseren vind ik ook een leuk idee!