Hoe mijn zoon te begeleiden met afmaken van studie
Ik ben in mijn hoofd enorm bezig met mijn uitwonende zoon. Deze heeft zijn studie bijna af maar zit met een enorm movitatieprobleem om het verder af te maken.
Ik zou heb daarbij graag willen ondersteunen. Hij doet iets met electr muziek maken op HBO nivo. HIj Heeft niet meer het gevoel dat hij daarin in verder gaat/moet. Maar wil het wel zelf afmaken ook vanwege de financiele consequenties. En daarna weer verder met zijn leven. Hij moet nog een aantalprojecten doen en nog een soort van scriptie schrijven. Wat hij ook nog nooit gedaan heeft. Hij heeft geen concreet idee wat hij vasthoudt om zijn scriptie over te doen.
Ondertussen loopt zijn relatie daardoor ook niet lekker. Kortom mijn handen jeuken om hem bij te staan.
Maar ja hoe te beginnen?
Niet echt het advies dat je wil hebben en ik ken natuurlijk niet de hele situatie, maar is het niet juist voordeliger om deze studie dan niet af te ronden en een andere studie te gaan doen? Als hij na een afgeronde HBO weer een andere HBO wil gaan doen, moet hij de 'volle mep' betalen...
Ik zou vooral naar hem luisteren, zonder al te veel advies te geven.
Motivatie moet van binnenuit komen. Een externe prikkel(adviezen van anderen over hoe er mee om te gaan) hebben weinig zin, denk ik.
De problemen in de relatie is aan jouw zoon en zijn partner om het op te lossen (Of niet).
En een onderwerp voor een scriptie zal hij toch ook echt zelf moeten bedenken, al dan niet met begeleiding van docenten op zijn opleiding.
Ik zou vooral een beetje op die jeukende handen gaan zitten.
De antwoorden zitten vast al in hem zelf. Hij moet er alleen bij zien te komen.
Dit is een heel normale fase om doorheen te gaan als student. Laat het hem zelf doormaken, daar leert hij het meeste van.
Ik ben door een vrijwel gelijke situatie gegaan en mijn ouders hadden me hier oprecht niet bij kunnen helpen ben ik bang.
En idd goed de consequenties op een rijtje zetten van wel/niet afmaken. Ik heb nog wel een tweede studie gedaan tegen instellingscollegegeld en dat was echt niet grappig.
Dit is toch iets dat hij zelf zal moeten doen. Je kunt niet projecten of een scriptie gaan maken voor hem en daarbij moet je dat ook helemaal niet willen bij een jongvolwassene. Wel zou ik het diploma nog niet aanvragen voordat hij met een nieuwe studie begint zodat je tegen en laag tarief verder kan studeren. Mijn zus heeft dat destijds met haar masters zo gedaan. Ze begon aan beide tegelijk maar in de praktijk volgde ze bij de tweede nog geen vakken maar stond alleen ingeschreven. Na het behalen van de ene master heeft ze de andere gedaan maar dan zonder instellingsgeld te betalen omdat ze er officieel al aan begonnen was.
Ik zou het hem zelf laten uitzoeken en volgens mij zit iedereen (of veel) rond deze altijd van de studie een beetje in deze fase.
Lou99 schreef op 24-08-2021 om 14:29:
Niet echt het advies dat je wil hebben en ik ken natuurlijk niet de hele situatie, maar is het niet juist voordeliger om deze studie dan niet af te ronden en een andere studie te gaan doen? Als hij na een afgeronde HBO weer een andere HBO wil gaan doen, moet hij de 'volle mep' betalen...
Dit vraag ik me ook af.
Motivatie vinden om een opleiding af te maken waar je geen zin meer in hebt en niets meer mee wil of denkt te kunnen is eigenlijk vrijwel onbegonnen werk. Zeker een kunstopleiding, waarbij de projecten vaak behoorlijk intensief zijn en niet afgeraffeld kunnen worden. Een "straf" als een schuld als gevolg voor het niet afmaken is voor veel mensen niet genoeg om een motivatieprobleem te overkomen. Ik heb lang genoeg in het (hoger) onderwijs gewerkt om dat bevestigd te zien.
Wat eventueel wel werkt:
- Alles in kleine stapjes opdelen, die één voor één genomen moeten worden.
- Een duidelijk overzicht waarop de voortgang goed bijgehouden kan worden.
- Een beloning na elke zoveel stappen.
Maar beter doe je niets, en laat je hem vooral weten dat elke uitkomst wat jou betreft oké is. Druk van buitenaf gaat zeker niet helpen. Hij vindt de motivatie, of niet.
Elke week een afspraak bij de studiebegeleiding en daarna bij mijn scriptiebegeleider, dat heeft mij door de laatste loodjes gesleept. Dat heb ik zelf geregeld en toen ging het ineens als een trein.
Jij kunt hem hier niet bij helpen, maar er bestaan hier wel structuren voor. Hij kan daar gebruik van maken.
Overigens, voor heel wat banen wordt een afgeronde bachelor of master gevraagd, vaak is de specifieke studie minder belangrijk dan dat je hebt aangetoond dat je het niveau en het doorzettingsvermogen hebt.
dit moet hij toch echt zelf op gaan lossen. Hij kan hulp vragen bij zijn opleiding. En voor jou een oefening in loslaten. Lastig en rottig, maar wel het gezondste.
Vooral luisteren naar je zoon. Hij is volwassen en woont niet meer thuis. Hij zal toch echt zijn eigen keuzes moeten maken.
Vraag waar hij behoefte aan heeft en of jullie als ouders iets voor hem kunnen doen. Je kan hem vertellen dat hij echt niet alleen is in zijn motivatie gebrek en niet weten "hoe nu verder". Heel veel studenten lopen hier tegen aan. Zo veel, dat er op opleidingen adviseurs en studenten psychologen zijn. Laat hem daar eens een afspraak bij maken.
Kop in het zand steken en wachten op betere tijden los niets op.
Lou99 schreef op 24-08-2021 om 14:29:
Niet echt het advies dat je wil hebben en ik ken natuurlijk niet de hele situatie, maar is het niet juist voordeliger om deze studie dan niet af te ronden en een andere studie te gaan doen? Als hij na een afgeronde HBO weer een andere HBO wil gaan doen, moet hij de 'volle mep' betalen...
Dat is dan wel na hoe lang hij al met deze studie bezig is. Heb een broer die serieus waar bijna 10 jaar is bezig geweest met een HBO studie 
Ook enorme motivatieproblemen en van alles tussendoor doen maar studiepunten halen ho maar. Ik ben een stuk ouder en heb mij - plaatsvervangend voor mijn ouders daar ook erg druk over gemaakt. Hij vertelde mij soms meer dan mijn ouders omdat hij hen niet wilde belasten 
Op een gegeven moment is je recht op studie financiering dan wel voorbij. Is het nu geen 7 jaar geworden?? Het probleem voor mijn broer was ook dat als hij het niet haalde zijn prestatiebeurs moest terugbetalen!! En dat wil je echt niet 
En dat laatste heeft hem dan toch geholpen, want dat was een beetje het zwaard van Damocles wat boven zijn hoofd hing.
Wat hem heeft geholpen waren studiegenoten die in dezelfde situatie zaten en elkaar hebben opgepept. Zijn scriptie is afgekomen al was het op het nippertje. Wat ook hielp was een docent die het onderwerp van zijn scriptie goed vond, hij heeft regelmatig een afspraak met deze docent gemaakt en zo moest hij wel elke keer wat doen. Maar het was echt tenenkrommend om daar naast te staan als familie.
Wat je als moeder kunt doen? vrij weinig ben ik bang, hem advies geven om met medestudenten( het liefst in dezelfde situatie ) samen studeren en samen opdrachten afmaken als dat lukt. En misschien hem wijzen op financiële consequenties. Maar ja dat zal hij zelf ook wel weten toch?
Met mijn jongste broer is het goed gekomen, heeft uiteindelijk een baan gevonden op een heel ander terrein, gaat goed en gaat nu nog een master doen. ( betaald door zijn werkgever).. het kan verkeren.
Ha alle reageerders, zo wat fijn even zo'n scala van zienswijzen en mogelijkheden! Bedankt daarvoor! Algemene teneur van jullie is wel dan hij zelf zijn studie af moet maken en ik goed naar hem kan luisteren. Binnenkort begint het schooljaar weer. Ik ben van plan hem wekelijks uit te nodigen voor het eten. Voor de gezelligheid maar ook om te kijken of hij de problemen een beetje de baas blijft. Sommige zaken kunnen lang bij hem in het hoofd blijven spoken. Oké, goed luisteren dus.
Je kan natuurlijk wel aan je zoon vragen of je hem ergens bij kan helpen. Afhankelijk van hoe ‘goed’ jullie met elkaar zijn zou hij bijvoorbeeld een wekelijkse ‘werkdag’ kunnen plannen bij jou in huis, bijvoorbeeld op de dag dat hij toch al komt eten. Ik weet niet of er nog betaalde mogelijkheden voor studiebegeleiding zijn? Afhankelijk van je financiële middelen kun je hem daarbij hulp aanbieden.
Maar de eerste stap lijkt mij ook een gesprek op de opleiding met de begeleider om de situatie te analyseren en mogelijkheden te inventariseren. Hij kan dan met die begeleider bespreken of hij jou eventueel om hulp zou kunnen en willen vragen en wat dat dan zou zijn. Je kunt hem natuurlijk al wel vertellen dat je bereid bent om hem waar mogelijk te helpen en dat hij daar eens over zou kunnen nadenken.
Besef ook dat het meer dan een motivatieprobleem kan zijn en dat extra externe druk voor sommige mensen contraproductief kan werken. Achteraf gezien weet ik ondertussen vrij zeker dat er bij mij sprake is van ADD + een studie waarin ik na de laatste stage geen toekomstperspectief meer zag. De druk die ik mezelf oplegde was al enorm, naast het gevoel van falen. Door daardoor nog meer mee geconfronteerd te worden bevroor ik min of meer.
Wat bij mij uiteindelijk het juiste zetje was (intrinsiek), toen ik hele concrete plannen had voor wat ik wel wilde gaan doen. Het uitkijken daarnaar zorgde voor een extra drive om dit vervelende stuk afgerond te hebben.